η δικη μου λογικη...λιγο αυτοκαταστροφικη...

εχω ενα πολεμο ανοιχτο...

μα δε χρειαζομαι πανοπλια...

οπλιζομαι με τις κογχες κραυγων που με σημαδευουν ...

αρνουμαι να προστατευτω...

αοπλη στον εχθρο για ακομα μια φορα...

 μη πλησιαζεις...κανε στην ακρη...

δε ξερεις τι ειμαι ικανη να κανω...

δε με ξερεις...
ουτε και ποτε θα με μαθεις...

Οσο θα οπισθοχωρεις εσυ απο το πεδιο της μαχης...

εγω θα κανω αλλα τοσα βηματα μπροστα...

δε θα παραδοθω...ακους;

δε θα προδωθω.....ακους;

"σε ενα κοσμο εχθρικο..κομματιαζομαι...

για τους αλλους παντα αιμορραγω..." 

με νυχια και με δοντια θα δινω τη παλη που μου αξιζει...

θα συρθω στα γονατα..μα δε θα ικετεψω...

θα γδαρω τη σαρκα μου στις πετρες μα το αιμα μου θα λεκιασει τα δικα σου χερια...
φυγε..

μη με αγγιζεις...

δε γουσταρω τον οικτο σου...
ειναι ψευτικος σα και εσενα...

το ενστικτο της αυτοσυντηρησης θα με κυριευσει ξανα...

θα σωθω...θα φυγω...μα δε θα ηττηθω...

γραφω με το αιμα μου τους τοιχους...
με μεγαλα γραμματα...

Α Υ Τ Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η

 θα πολεμησω...
και στο πολεμο ολα επιτρεπονται...

μα δε θα εισελθεις...

"εχω τοσο κουραστει να μοιραζομαι...

και μετα να τη πληρωνω εγω..."

ολα τα φωτα σβηνω και κρυβομαι ξανα...

καινουργιος λαβυρινθος...

κι αλλοι τοιχοι χτιστηκαν εμπρος μου...

οι πετρες ξεκολουν και σχηματιζουν δυο μονοπατια...

το ενα σκοτεινο...το αλλο φωτεινο...

διλημμα...

αραγε ποιο;

 το πρωτο...;

φοβαμαι το σκοταδι ...φως μου...

μα εκει μεσα η σκια σου τυλιγει την υπαρξη μου...

εκει στο μαυρο...σε συναντω..

καθε νυχτα βουταω και σβηνω τη διψα μου...

πινω απ'το αρωμα επανω στο λαιμο σου...

το δευτερο...;

  εκει...

η ομορφια των ματιων σου με τρομαζει...

οι κορες τους...πρασινοι κηποι στη κατοικια των αγγελων...

εκει...τα φτερα σου ξεδιπλωνονται και τα ραμματα απο τις πληγες σου ξεκολλουν...

μαθαινεις παλι να πετας...

τα δικα μου παλι τσαλακωμενα...

 

εκει...

με σερνεις...στους ουρανους του κοσμου σου..

με προσκαλεις σε χορο με θεατες τα συννεφα...

μα χανω τα βηματα οταν ξεκιναει η βροχη...

εκει ειναι που ανατελλει ο πιο λαμπερος ηλιος που με τυφλωνει...

η λαχταρα να σε αιχμαλωτισω στη δικη μου φυλακη...

μα δε φυλακιζεσαι...

λιωνεις τα σιδερα...με μια σου ανασα...

εκει... 

φοβαμαι...

το φως που κρυβει το σκοταδι...

την αληθεια που κρυβει το ψεμα...

τον ερωτα που γινεται συνηθεια...

την υπαρξη μιας στιγμης στην ανυπαρξια...

τις υποσχεσεις που προδιδουν...

τα σ'αγαπω που ξεστομιζονται και δεν αισθανονται...

χαμενη στο λαβυρινθο...

δε με ψαχνεις πια...

και πρεπει να ακολουθησω τη μαυρη σκια που με ελκει με θανασιμο τροπο...

επαψα να πιστευω στα θαυματα...

δεν ηρθαν τοτε που τα πιστεψα...

ονειροπολα καθως ειμαι...

θα σταματησω να πλεκω ονειρα για αχαριστους ληπτες...

οχι αλλη ανεχεια στα χαζα αστεια σου...

ποτε θα παψεις επιτελους να αστειευεσαι;

ποτε αναθεμα σε...
θα δεις πως τελικα δεν ειμαι κρυμμενη...
μα χαμενη απο το δικο σου χερι;

ποτε θα κλεισεις το φως για να δεις το τελος που γραφει η εξοδος κινδυνου;

ποτε θα...;

ζω?(η)

περναει ο χρονος....
κυλαει σα ποταμι και πισω δε γυριζει...
ποσο θα ηθελα να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω....
να κοιταξω μεσα στις στιγμες μου...
να βρεθω αντιμετωπη με τον ιδιο μου τον ευατο...
να αλλαξω τη στιγμη που επρεπε τους δεικτες του ρολογιου...
και να ξαναζουσα τη ζωη μου απο την αρχη....
με αντιθετα αποτελεσματα φυσικα...
τι ωραια που θα ηταν...
ισως και να μην ηταν...
σημασια θα ειχε η προσπαθεια και οχι το αποτελεσμα...


περναει η ζωη...
με προσπερναει συνεχως...
σα το λεωφορειο στη σταση...
οταν το χανω...
χανω και την υπομονη μου να περιμενω το επομενο...
και πηγαινω με τα ποδια...
επαψα πια να νιωθω τα πελματα μου...
γιατι πηγαινω συνεχως ξυπολητη...




περνουν οι ομορφες στιγμες...
σκουριαζουν σα τα γραναζια της μηχανης...
σα τη μνημη...
οσο μεγαλωνει σε ηλικια...σκουριαζει...




η μονη που δεν αλλαζει οψη...
ειμαι εγω...
ο φλοιος της ψυχης μου αναλλοιωτος...
τα παθη μου....εξω απο το σωμα μου...βρεχονται στο δρομο...
και καμια ομπρελα δε τα προστατευει...
τα σχεδια που εχω ζωγραφισει με ανεξιτηλες μπογιες στο κορμι μου...
με το νερο της βροχης μετατρεπονται σε πολυχρωμα ρυακια που ποτιζουν το εδαφος...
μα υστερα η γη ξεραινεται...και γινεται αγονη...
....
ποσα ονειρευτηκα...
ποσα ποθησα...
ποσα λαχταρησα...
ποσα εζησα...
η ζυγαρια γερνει...
....
κι αν τελειωσει τωρα ο χρονος μου;
ελα να με παρεις...
ακομα περιφερομαι στους δρομους...

θαρρος ή αληθεια;

Εχεις ενα χαρισμα...
να διαβαζεις τις πιο κρυφες μου σκεψεις...
τις λευκες σελιδες του νου...
σσσσ...
δε θελω να μου τις διαβασεις...

Τολμας...αληθεια;

εχεις τη δυναμη να με σωζεις απο τα ναυαγια των επιλογων μου...
σσσσ...
δε θελω να χαθεις μαζι μου...

Αληθεια...τολμας;


Θαρρος!!!

παντα αναζητουσα εκεινο το χερι που θα με κανει να ζησω..να ερωτευτω...
να δω τη ζωη με αλλα ματια...
να δω την αληθεια που κρυβεται σε ενα βλεμμα...
ομως...
τα ματια που δε σε κοιταζουν...
θαρρω...
πως κρυβουν την αληθεια...


Ειναι ισως η πρωτη φορα που πιστευω στους ηρωες των παραμυθιων...
δε ειπα στους πριγκηπες...
ειπα στους ηρωες...
ναι καλα ακουσες...
μα οχι σε αυτους που κερδιζουν σε μαχες...
αλλα σε αυτους που με μια λεξη νικανε καθε αποκυημα φαντασιας...
διωχνουν καθε φοβο...



Αληθεια!!!

ειναι μερες που πιανω τον ευατο μου να ειναι ασφυκτικα γεματος απο εσενα...
εχω υπερχειλεισει απο στιγμες...
μα υπαρχουν κατι αορατες τρυπες στο κορμι μου...
και συνεχως αδειαζω απο αυτη την υγρη μοναδικοτητα που μου χαριζεις...

Τολμας αληθεια να με αγαπησεις;
Τολμας να μπεις στο καστρο της φαντασιας μου...
και να πολεμησεις ολο το κακο που μας κυκλωνει;




Η προκληση ειναι...
αν τολμω να ξεστομισω την αληθεια...
ή
αν μπορεις εσυ να την αντεξεις...
νιωθω πως τολμω...
παντα τολμουσα..
γι'αυτο και εφτασα ως εδω...

...Φωτιά...

Ειναι γεματη η σκεψη μου με χρωματα δικα σου...
το προσωπο σου...τα μαλλια σου...το στομα σου...τα ματια σου...το χαμογελο σου...ολα...
που με τυλιγουν και σχηματιζουν ουρανια τοξα στον ουρανο της φαντασιας μου...
Θα σε περιμενω οσο ανασαινω..
να βγεις μετα τη βροχη...
θα στεγνωσουν οι σταλες βροχης απ'τα χειλη μου...
και θα ονειροπολω κοιταζοντας τα συννεφα να παιρνουν το σχημα του κορμιου σου...




Σε κυκλο συναισθηματων θα μπω, μα αν σε ερωτευτω δε θα φταιω εγω...
σε κυκλο καλυμμενο απο τα χρωματα που φανταζεσαι...
τις αισθησεις που μου χαριζεις....
και το κυμα που πλεει...με κυνηγαει..με κυριευει..
σαν ενταση σαν κατι ανεξηγητο...




μα κι αν με τυφλωσουν οι αχτινες του ηλιου...η σαρκα μου...
παντα θα λαχταρα το αγγιγμα της ματιας σου...
το ψιθυρο του ανεμου...στο αυτι μου,να μου λεει πως ηρθες...
δε θα τρεμω απο φοβο πια μην εξαφανιστεις στο φως της μερας...
αλλα απο το αστραφτερο κυκλο των αισθησεων που μου φορεσες σα μενταγιον στο λαιμο μου...



Μέσα σε σκεψεις που με κυριευουν...
προχωραω σε βρεγμενους δρομους, εισβαλλοντας σε μονοπατια αγνωστα...
Μαθημενη από τις περιπλανησεις μου σε συναντω..
και η φαντασια παιρνει μορφη μεσα στο καστρο της θαλασσας,μεσα στις πυλες των σκιων…
η βροχη με χτυπα, μα καθως σε κοιτω… ξεχναω τη δυναμη της...
και εγκλωβιζομαι στον κυκλο των αισθησεων που μου προκαλει η μορφη σου...



με εχεις αιχμαλωτισει...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο αδυνατουν να δειξουν ολα οσα σκεφτομαι ολα οσα θελω να σου πω...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο λιγες φαινονται μέσα από το φορεμα αυτο που με σκεπαζει..
μέσα απο τα ματια που γινονται χρυσα... σαν νομισμα που χαθηκε στους παραδεισους...
και βρεθηκε μεσα στα χερια μου....




το φως της ημερας γινεσαι, το φως της σκεψης..
το σκοταδι σβηνει οταν σε κοιτω, και ανατελλει μονο μεσα μου...
σαν ουρανιο τοξο ειναι οι πρωτες στιγμες...
γεματες, αδειες μα παντα υπαρκτες σαν μνημες...
αναμνησεις γινονται, μα δε σε ξεχνω...

γινεσαι...
Μεσα μου...
...ΦΩΤΙΑ...

Υ.Γ Ευχαριστω πολυ το προφητη,

που του ζητησα φωτια και μου εδωσε...

#lockheart#=#unlockheart#

η οθονη του μυαλου μου γεμισε παραξενες εικονες...
αλλοκοτα συμβολα γεμισαν με μελανι το χαρτι της συνειδησεως μου...
λερωσαν τη καθαρια σκεψη μου και γεμισαν με λεκεδες τη κριση μου...
το κορμι μου μοιαζει με πληκτρολογιο...
που πατας με τα ακροδακτυλα σου και σχηματιζεις λεξεις που μοιαζουν με ανειπωτες ελξεις...
συνθετω τα γραμματα ενα-ενα μηπως και βρω τις απαντησεις που ψαχνω...
ξεφυλλιζω το ημερολογιο της ψυχης σου,οπου εκει γεμιζεις παμπολες σελιδες...
μα με μπερδευει η γραφη σου...


το κλειδωνεις παντοτε...γιατι;
μη τυχον και το δω...;!
εκει ελευθερωνεις τα αποκρυφα παθη σου...τα αδιαφορα λαθη σου...
τους δειλους συναισθηματισμους...
γιατι δε με αφηνεις να κοιταξω εστω απο την κλειδαροτρυπα;
εχω μαθει απο παιδι να ανοιγω κλειδαριες χωρις κλειδι...
και εσυ τωρα μου αντιστεκεσαι...
φτανει μοναχα μια σου λεξη...
και το θαυμα δε θα αργησει να συμβει...


μα σα να ακουω μια μελωδια να βγαινει απο τα χειλη σου...
σιγοτραγουδας στιχους που μου μαρτυρουν πολλα...
μα πριν προλαβω να αφεθω στις συλλαβες των χειλιων σου...
με πιανεις απο το χερι σφιχτα...
και μου ζητας...


"να χορεψουμε αποψε...στο ρυθμο των χτυπων της καρδιας σου..."


δε σου αρνηθηκα...
τοτε ευχηθηκα να μη τελειωνε ποτε αυτος ο χορος...
μα κι αν ηταν ο τελευταιος μας...
ας πεθαιναμε αγκαλια...
και δε θα με ενοιαζε...
γιατι επιτελους...
καταφερα να ξεκλειδωσω εστω ενα μικρο πορτακι σου...
σ'ευχαριστω...

Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε εσενα...ψυχη μου...

Σ'εχω βρει και σε χανω...

Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
δανεική παρουσία...
έχω τόσα να κάνω...
και δεν έχουν ουσία...
....
όπου είσαι πηγαίνω...
δίχως λόγο να πάω...
με τους φίλους σου βγαίνω...
επαφή να κρατάω...
....
Κάποιες μέρες ακούω...
στη σιωπή τη φωνή σου...
πάνε μέρες που λείπεις...
κι είμαι ακόμα μαζί σου...
....
σε ρωτάω τι έχεις...
και σου λέω καλημέρα...
σ΄αγαπάω μην τρέχεις...
είσ΄ακόμα εδώ πέρα...
....
Προσπαθώ να ξεχάσω...
όμως κάτι συμβαίνει...
ό,τι όμορφο πιάσω...
να το δεις περιμένει...
....
Σ΄ έχω βρει και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
....
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
σταθερή μου αξία...
η ζωή μου σε τάξη...
κι η καρδιά σ΄αταξία...
.....
Έχεις γίνει συνήθεια...
και το μόνιμο θέμα...
σου δανείζω αλήθεια...
να πληρώνεις το ψέμα...
.....
Κάποιες νύχτες στους δρόμους...
σε τρακάρω τυχαία...
είν΄αμάξια οι μόνοι...
και οι σχέσεις τροχαία...
.....
στα παλιά μας τα στέκια...
όπως πάντα συχνάζω...
είχα πει πως θ΄αλλάξω...
κι όσο αλλάζω σου μοιάζω...
.....
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει...
Και σε χάνω...
Σ΄έχω βρει και σε χάνω...
.....

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

ενα ονειρο κακο...

Kλεινω τα ματια...


καθε μου κυτταρο κλονιζεται απο την απουσια σου...
καθε μου κινηση στραγγαλιζει τους αιωνιους φοβους μου...
καθε μου ελπιδα...αναρθρη κραυγη που βιαζει συνεχως τη σκεψη μου... εισαι διπλα μου...σε κοιταζω...μα δε σε φθανω...
θελω να σε αγγιξω μα η μορφη σου διαφανο πεπλο που με τυλιγει...
το νοιωθω σα θηλια στο λαιμο μου ετοιμο να με πνιξει...
καθε αφη εκμηδενιζεται...καθε επιθυμια...εξαυλωνεται...






η φυγη σου...πονος διαξιφιστικος μεσα μου...
που μεταμορφωνεται σε αδιστακτο τερας που καταπινει κομματι-κομματι τη σαρκα μου...
με σκοτωνει μερα με τη μερα...με πεθαινει...
το αντιδοτο μου εσυ...
το επτασφραγιστρο μυστικο μου για να γιατρευτω...
μα δε το ξερεις..
φταιει που δε στο ξεστομισα ποτε...







Ανοιγω τα ματια...


Ενα ονειρο..που μετατραπηκε σε εφιαλτης...
η αγωνια ζωγραφισμενη στα ματια σου που με κοιταζουν και με μαστιγωνουν με το κλεισιμο τους...
τουτο το σταυροδρομι ας μη χρειαζοταν να το διανυσουμε...
τουτη η γεφυρα της μοναξιας ας γκρεμιζοταν με μιας...
μεινε αποψε...μονο αποψε... φιλα με ξανα στα ματια...
και πες μου πως ηταν ενα ονειρο κακο...

(ταξι)οδευοντας...

Ήθελα να 'μαι η αφή στην άκρη των δακτύλων σου...
ό,τι αγγίζεις να 'χει κάτι κι από μένα...
να 'μαι τη νύχτα η φωνή χαμένων φίλων σου...
που λεν τραγούδια παλιά κι αγαπημένα...

Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου...
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου...
ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου...
όταν σε μένα ταξιδεύει η σκέψη σου...




Ήθελα να 'μαι η σκιά στην άκρη των βλεφάρων σου...
η μόνη λέξη στο παραμιλητό σου...

να 'μαι η πρώτη ρουφηξιά απ' το τσιγάρο σου... κι η τελευταία η γουλιά απ' το ποτό σου...






Θα 'θελα να 'μαι αστραπή που σβήνει μες στο βλέμμα σου...
πάνω στο χέρι η τυχερή γραμμή σου...
να 'μαι κρυμμένος πυρετός μέσα στο αίμα σου... για να ξυπνάω τις φωτιές μες στο κορμί σου...

χαθηκες μεσα μου...

Το σπιτι των επιθυμιων οπου μηνες εχτιζα...τελειωσε...
εκει μεσα σ'ενα μικρο δωματιο κλειδωσα ολα μου τα ονειρα...
ολες μου τις ελπιδες...
ολες μου τις χαρες...
ολα μου τα δακρυα για να μη τα δεις...
εκει μεσα...
σ'ενα απο τα πολλα δωματια θελησα να μας βρω...
και εκει στα γιγαντια θελω...
μας εχασα...
σε παρεσυρα και εσενα μαζι μου...
μας στοιχειωσα σε ενα αιωνιο τιποτα...


σε αφησα να ισορροπεις επανω στο σχοινι μιας παραλογης λογικης...
να πατας με βημα αργο μηπως και σωθεις...
απλωνες τα χερια...
μα η βαρυτητα των λαθων σου σε μαγνητιζε στη γη...
δε ειπα ψυχη μου οτι φταις εσυ...
φταιει που...

"η μοναξια αναμεσα μας σουλατσαρει..."


που να ηξερα πως δε ειχες ιδεα απο ακροβατικα...
απο κολπα που επιτυγχανουν σε θεαματα...
ετσι και επεσες...πολυ χαμηλα...
χαθηκες απο το οπτικο μου πεδιο...
για αλλη μια φορα εχασα τον ελεγχο μαζι σου...
για αλλη μια φορα πιστεψα πως μπορω να σε καθοδηγησω...
αλλα ματαια...




"με παλαβωνει αυτη η ακινητη ζωη..."



δεν αξιζει να προσπαθεις οταν η θεληση του αλλου γινεται ματαιοτητα...
θελησα να σε εκβιασω με ερωτηματα που αιωρουνταν και αιωρουνται ακομη...
δε μπορω αλλο να υπομενω την απειρια των επιλογων σου...

"ψαχνω στα ματια σου να δω για μια στιγμη... ομως το τιποτα μοναχα υπαρχει εκει..."

και εσυ με κοιτας συνεχως μεσ'τα ματια...μα ποτε σου δε με βλεπεις...


κουραστηκα να κοιτω τα μυστικα σου να τα σκορπα ο ανεμος μακρια...
και ενω πασχιζω να τα φυλακισω...
οι χουφτες μου να ποτιζουν κενο...

δε ξερεις να δινεις ομορφα λογια...
δε ζητησα λογια..μα πραξεις...
λυπαμαι αλλα νιωθω πως υστερεις και σε αυτο...

"και ετσι αγαπη μου...χανομαστε ξανα απο την αρχη..."

πες μου μοναχα σε παρακαλω..
.
"Σε ποιο δωματιο εχει η αγαπη ξεχαστει....;;;
να δωσω μια και να διαλυσω το ντουβαρι...;;;"




"Αναρωτιεμαι γιατι φοβασαι να ξεστομισεις αυτα τα λογια που η καρδια διψα να πει..."

Ηappy birthday to...ME!!!!!

Ειναι ΑΛΗΘΕΙΑ λοιπον....
Αποψε κλεινω τα 23 μου χρονια...
Μεγαλωσα και εγω το ΜΙΚΡΟ....
Κοπιαστε να σας κερασω τουρτιτσα...
γρηγορα ομως γιατι θα λιωσει...



ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ ΠΟΛΛΑ
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!!!!!!!!!!!!
!!!!




Υ.Γ1 Δε φταιω εγω που μεγαλωνω...
Φταιει η ΖΩΗ που ειναι μικρη...
Υ.Γ2 Θα σας αφησω μοναχουλια για καμια βδομαδιτσα...
να μου περασετε υπεροχα και να προσεχετε..
Μουτς...φιλακια πολλααααα!

me,myself and I

-ποιος ειναι;

-εγω ειμαι,δεν με αναγνωριζεις...
ο ευατος σου...

-αλλαξες...και η αληθεια ειναι πως εχω καιρο να σκαλισω το μεσα μου...βλεπεις αλλαξα χομπυ απο αυτο που με διασκεδαζε...
να με κοβω σε κομματια και υστερα να τα ενωνω...

-ναι,επαψες να ασχολεισαι μαζι μου...να προσπαθεις να βρεις τα κομματια που λειπουν απο το παζλ...

-Δεν επαψα,βρε κουτε..απλα κουραστηκα...
Οσο μεγαλωνουμε σκληραινουμε...

-κουραστηκες απο εμενα;

-προσωρινα...μα καταλαβε με,κουβαλαγα βαρυ φορτιο...τα λαθη σου,τις ανασφαλειες σου,τους ελιγμους της διαθεσης σου,τα κλειστα παραθυρα της ευτυχιας,τα αδιευκρινιστα θελω σου,τις διακυμανσεις του θυμου σου,την αχαρη δομη του χαρακτηρα σου...και επιτελους θελω ενα διαλειμμα απο τη παρεα του εγωκεντρικου τυπα...

-πως μπορεις να με αποχωριζεσαι ετσι απλα;σε εμενα οφειλεις αυτο που εισαι τωρα...σε εμενα οφειλεις το ποιον σου...ολα αυτα που περασες ηταν για να σε δοκιμασω,να δω τις αντοχες σου...τα ορια σου...

-ξερεις κατι;λενε πως το πρωτο σταδιο της τρελας ειναι να μιλας με τον ευατο σου..κοινως μονος σου...

-μπλοφαρεις...αφου εσυ εισαι γεννημενος τρελος...τωρα σε πειραξε;

-δικιο εχεις..μια φορα που συμφωνουμε λοιπον...

-ξερεις τι αλλο λενε;

-τι;

-πως αν συμφιλιωθεις με τον ευατο σου..
εισαι πανετοιμος να συμφιλιωθεις και με τους αλλους...


-τρελαθηκαμε και οι δυο μου φαινεται βραδιατικα...


-σσσσσ.......σωπα...

Υ.Γ Συνεχιζεται...

(παρ)αισθηση...

Νοιωθω...
Σε νοιωθω...
Νοιωθεις...
Αραγε και εσυ;
Την ιδια ευτυχια...που αισθανομαι καθε πρωι που ξυπναω;
Το ιδιο αχαλινωτο παθος οταν το κορμι σου εισβαλει στα σοκακια του δικου μου κορμιου;
Την ιδια παραισθηση που μου αφηνει καθε σου αγγιγμα;
Τα ιδια πυροτεχνηματα οταν κοιτω τα βεγγαλικα σου ματια;
Το ιδιο παγωμα των αισθησεων,οταν σε αφηνω να φυγεις μεσα απο την αγκαλια μου;
Αραγε νοιωθεις και εσυ...
Την ιδια τρελα...που τοσο λατρευω να με τρελαινει;
Μη σταματας να με νοιωθεις...

Αποψε θελω να παιξω με τις αισθησεις σου...
Ελα λιγο...πλησιασε με και...

ΑΚΟΥ...
Ακου τους ψιθυρους που σου γαργαλανε παιχνιδιαρικα το αυτι...

ΔΕΣ...
Τη φλογα που καιει ασβηστη μεσα μου και ειναι ετοιμη να σε τσουρουφλισει...

ΜΥΡΙΣΕ...
Το αρωμα του ανεμου που λουζει τα μαλλια μου...

ΓΕΥΣΟΥ...
Τη γλυκα που σταζουν τα δυο μου χειλη...

ΝΟΙΩΣΕ...
Τα χερια της καρδιας μου που απλωνονται να σε αγκαλιασουν σφιχτα για να μη φυγεις απο κοντα μου...

Θελω κοντα σου να μεινω ως το πρωι...
Θελω να δουμε μαζι την ανατολη...
Στην ακρογιαλια...πλαι στο κυμα...
η αλμυρα να ξεβρασει τις ασχημες σκεψεις και να χαλαρωσει καθε ινα του μυαλου...



Δυο σκιες να γινουν ενα...
Δυο σωματα φτιαγμενα απο πηλο του ερωτα...
Μακαρι αυτο το καλοκαιρι να μη τελειωνε ποτε...
ποτε...
ποτε...
καθως οι πρωτες αχτινες του ηλιου,φωτιζουν τον απωγειο κοσμο της ηδονης...
Θελω να'μαστε μαζι...
Εδω στην ανατολη του ηλιου των πιο φωτεινων ονειρων μας...
Κοιτα αγαπη μου...
Ξημερωσε...

Τον ευατο σου να κοιτας...

Στίχοι: Γιάννης Πάριος
Μουσική: Χάρης Βαρθακούρης
Πρώτη εκτέλεση: Χάρης Βαρθακούρης

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Πίσω ποτέ σου μη γυρνάς...
Και εγώ θα χαίρομαι...
κι ας είμαι μακριά σου...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Να ταξιδεύεις να γελάς...
Και να χαρίζεις όπου θέλεις την καρδιά σου...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Πίσω ποτέ σου μη γυρνάς...
Έιναι μονόδρομος ζωή μου η ζωή μας...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Κι αν τώρα πια δεν μ' αγαπάς...
Να μην το λες αυτό...
ας μείνει μεταξύ μας...

Μα σε χρειάζομαι κι ας λέω δεν πειράζει...
Πρόσωπο άλλαξες το έργο δεν αλλάζει...
Κι αν κάτι άλλο τη ζωή σου εξουσιάζει...
Να σ ' αγαπάει αληθινά αυτό με νοιάζει...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Πίσω ποτέ σου μη γυρνάς...
Κι εγώ θα χαίρομαι...
κι ας είμαι μακριά σου...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Και το θυμό σου να ξεσπάς...
Πάνω σε μένα που στ' αλήθεια σε πονάω...

Τον εαυτό σου να κοιτάς...
Και το κλειδί της μοναξιάς...
Στείλτο σε μένα που ακόμα σ' αγαπάω...