BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

go away and stay there...





Είχα ξεχάσει πως ήταν να ψάχνεις τα χρώματα… Έβλεπα μόνο το λευκό, καμιά φορά βέβαια ήταν τόσο μουντό που το μπέρδευα με το γκρίζο. Και καμιά φορά το γκρίζο ήταν τόσο λαμπερό που το μπέρδευα με το λευκό, δεν ξέρω ποιο έβλεπα τελικά περισσότερο. Λένε πως το λευκό περιέχει όλα τα χρώματα, αυτό έλεγα στον εαυτό μου και μου αρκούσε να βλέπω το λευκό, θεωρούσα πως έβλεπα όλα τα χρώματα ταυτόχρονα. Ήμουν όμως λάθος. Το λευκό κρύβει μέσα του τα χρώματα και για να τα δεις, χρειάζεσαι ένα κρύσταλλο, αυτό τον κρύσταλλο κάποτε τον είχα. Πολύ φοβάμαι ότι ίσως και να τον έσπασα γιατί βρίσκω μπροστά μου μικρά κομματάκια μέσα από τα οποία ξαναβλέπω τα χρώματα, αλλά καθώς τα κρατάω με πληγώνουν και μένω να κοιτάω το αίμα από τις άκρες των δαχτύλων μου και να χαμογελάω γιατί τρέχει ακόμα.

 "Λ.Π"

Είχα ξεχάσει τη βίαιη μορφή που παίρνει ο πόνος, όταν σε αγκαλιάζει σφικτά. Το αίμα πάγωσε, πριν προλάβω να φοβηθώ. Οι κινήσεις παρέλυσαν, πριν προλάβω να μετακινηθώ. Η φωνή μου σώπασε, πριν προλάβει να ακουστεί. Και όμως..ακόμα ζω. Δες και εσύ, ζω! Ακούς; Ζω γαμώτο! Γιατί είναι υποχρέωση, γιατί είναι απαίτηση, γιατί δεν αντέχω να συλλέγω μονάχα στιγμές σου, γιατί δεν αντέχω να μην σ’έχω ολοκληρωτικά δικό μου, γιατί πρέπει να βάλω πρέπει και να ψάξω τον ευατό που έχασα μαζί σου. Να αναζητήσω διαφορετικές αποχρώσεις ευτυχίας, αυτές που μου έταξες, αλλά ποτέ δε μου ζωγράφισες. Δε μου άναψες ποτέ το φως στο δωμάτιο της καρδιάς. Την άφηνες πάντα κρύα και μόνη. Άραγε έχεις μέσα σου καρδιά; Ή βρίσκεται στο σκοτάδι και αυτή;
Έπαθα ανοσία. Στο κρυφτό, στην ψευδαίσθηση, στο φθηνό έρωτα. Στο μαύρο και στο γκρίζο. Δε ήμουν εγώ έτσι. Άφησε με. Τρέξε. Μα μη γυρίσεις να κοιτάξεις ότι άφησες. Γιατί δεν θα συνηθίσω ποτέ τη φυγή σου. Γιατί πάντα θα ψάχνω τρόπους να κάνω αρχή… κάθε τέλος που βάζεις. Γιατί πάντα θα θέλω εσένα. Θα αγαπάω τα λάθη μου. Δηλαδή εσένα. Το ίδιο λάθος για μια ζωή. Φύγε. Επιτάχυνε. Πρόδωσε με. Ξανά.



Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

It never ends;




Έξω βρέχει...λιμνάζουν οι δρόμοι που κάποτε περπατήσαμε μαζί.
Έξω κάνει κρύο...κρύωσαν οι όμορφες στιγμές που κάποτε μοιραστήκαμε μαζί.
Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου θύμηση και ξανακυλάω, σα σταγόνα απο βροχή.
Ξέρεις μου αρκεί τελευταία, μια σου ανάμνηση και βουλιάζω σα καράβι ακυβέρνητο.
Κάποτε μου είχες πει πως, αν χρειαστώ οτιδήποτε να μη διστάσω να στο ζητήσω.
Και τώρα που χρειάζομαι εσένα, εσύ απουσιάζεις...
φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;
Κάποτε μου είχες πει πως, αν νιώσω την ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να μη διστάσω να σε καλέσω.
Και τώρα που έχω ανάγκη να μου πείς δυο λόγια τρυφερά, εσύ σωπαίνεις...
φωνάζω...δε με ακούς...δε φτάνει η φωνή μου ως εκεί;


Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Sometimes.....


Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

..Being alone is not that bad.It's much worse to surround yourself with people that make you feel alone...



Παλι εδω. Σε αυτο το μουντο δωματιο, κατω απο το ημιφως ενος κεριου που αφηνει γλυκα χρωματα στο χωρο. Ετσι για να σπαει λιγο η μονοτονια της ψυχης.
Εγινε η ζωη..ρουτινα. Εγινε η ρουτινα..ζωη. Αποφασισα να μη παιρνω αποφασεις για το αυριο. Ολα θα ερθουν να με βρουν ακομα κι αν εχω τη πλατη γυρισμενη, χαζευοντας ωρα πολυ, τη βροχη που πεφτει στο τζαμι. Ολα θα με βρουν, ακομη κι αν κανω πως δε με νοιαζει το μετα. Πως ζω μονο το τωρα.
Αδειαζει η πολη απο το θορυβο και τη πληξη. Αδειαζω και εγω καθε μερα ολο και πιο πολυ. Κανεις δε το βλεπει. Κανενα σημειο επανω μου δε το μαρτυρα. Ολες  οι αισθησεις συννενοχουν στη δικη μου ουτοπικη πραγματικοτητα. Οι σκεψεις μεταλλασονται σε υπομονη, ανησυχια και φοβο.
Αντοχες απλετες, αμετρητες και παντα εδω, μεσα μου. Να μου διαλυουν το σωμα, οδηγωντας  με βουβα σε μια εκκωφαντικη καταδικη...
Καμια φορα αναρωτιεμαι για ποιον παλευω. Μια κυριαρχια που τα κυριαρχει...ολα.
Μια δικη μου αυτοκυριαρχια, την οποια φθανω, αγγιζω κι ολο χανω.
Με αποδιοργανωσαν οι ιδιες διαδρομες στα λαθη του παρελθοντος. 
Με αποδυναμωσε το τυφλο ψαξιμο των ματαιων στοχων. 
Με απογυμνωσε η αβεβαιοτητα των (υπο)σχεσεων. 
Για ποιον παλευω. Για ποιον προσπαθω. Για μενα. 
Σωστο, λαθος. 
Σταματα, ξεκινα. 
Κρατησε, αφησε.
Αφεσου, αντιστασου.
"Κανε κατι" ακουω το μυαλο να διαταζει. 
Αλλαξε!
Γινε αυτο που δε μπορεις!
Γινε αυτο που φοβασαι!
Το φοντο παντα ζωγραφισμενο στο ιδιο μοτιβο. Ιδιες φυσιογνωμιες, ιδιες αποριες, ιδιες κουβεντες...ιδιοι παντα εμεις και ολοι αλλοι οι γυρω μας ξενοι. 
Νεα προσωπα, παλιες μνημες, μπερδευονται και ισορροπουν στο σκοινι του χρονου. 
Χαραζουμε πορειες εγωκεντρισμου παραμεριζοντας ονειρα, ελπιδες, επιθυμιες.
Μονοι μας πορευομαστε, ακομα να το καταλαβεις; 
Και το μονο που μαθαινουμε τοσο καλα, ειναι να δομουμε οχι απλα χαρακτηρα αλλα λιγο παραπανω τον εμφυτο εγωισμο μας. Τωρα το καταλαβα, δυστυχως.
Για τι να παλεψεις και με τι ονειρα να πορευτεις σε ενα μελλον που φοβασαι να κλεισεις τα ματια και να αφεθεις;
Σε ενα μελλον που οι ανθρωποι γινονται απανθρωποι απο επιλογη;
Παλι εδω θα μεινω, περιμενωντας...
....Τελειωνοντας με λεξεις αυτο που δε μπορω να αρχισω με πραξεις....




Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

...


Μου λειπεις...
δυο λεξεις, τοσο απλες, τοσο δυσκολες και τοσο επωδυνες...
Εμαθα ολο αυτο το καιρο ενα πραγμα, πως ειναι να φθανεις στο σημειο μηδεν. 
Αυτο το μηδενικο παλευω ν'αλλαξω, μα ειναι ανεφικτο.
Ειχα μαθει να μοιραζομαι, να σκεφτομαι..παντα για δυο. 
Εμαθα, γνωρισα, πλαι σου τον ερωτα, τη χαρα, την ευτυχια και συναμα την απογοητευση, τη παραιτηση και τη μοναξια...
Ενα ξεχασες να μου μαθεις, πως ν'αντεχω μακρια σου...
Λειπεις...
και εχω τοσο αναγκη γαμωτο να σε δω.
Εχω τοσο αναγκη να μαθω πως περνας, αν με σκεφτεσαι, αν σου λειπω, αν προχωρησες...
γιατι εγω δε μπορω να το κανω...
Μου ειναι αδυνατον να προχωρησω με κομμενα τα φτερα...
ξερεις ποσες φορες προσπαθησα να σε ξεχασω;να απαλλαχτω απο τη μορφη σου;
ξερεις ποσες φορες ευχηθηκα μια αμνησια;
να παψω να σκεφτομαι οτι ησουν κομματι της ζωης μου...
να παψω να ελπιζω οτι θα γυρισεις;
ξερεις ποσο κακο μου εκανες θελωντας  να αποχωρησεις για το καλο μου;
Μακαρι να ηξερες, να καταλαβαινες οσα ποτε δε θα σου πω.
Ακομα προσπαθω.Εγιναν ολα τοσο ξαφνικα.
Προσπαθησα να γνωρισω αλλους ερωτες και κατεληξα να βλεπω τα ματια σου στα ματια τους, κατεληξα να φιλαω χειλη ξενα και να νιωθω πως προδωσα εμενα...ή εμας.
Εμεις...ποτε ξανα.
Εσυ και εγω πια.
Μονοι και ξενοι.
Ωραια τα καταφεραμε....
Δε σου ζηταω να γυρισεις...
Σου ζητω μοναχα να μη ξεχασεις...





Σάββατο 22 Οκτωβρίου 2011

people will forget what you said..people will forget what you did.. but people will never forget..how you made them feel..



Θελω τοσα να γραψω, τοσα να πω...μα νιωθω πως δε φθανουν οι λεξεις, δε χωρανε οι στιγμες σε κανενα λευκο χαρτι. Τα παντα βρισκονται τυπωμενα μεσα στο μυαλο μου, στη καρδια και στη ψυχη μου. Ολα οσα αφησες μεσα μου, εσυ.
Θα ηθελα να μπορουσα να γυριζα το χρονο πισω την ημερα που σε γνωρισα, για να μπορουσα να σε αγνοησω επιδεικτικα, οχι τοσο για να σε εκδικηθω, αλλα για να προστατεψω περισσοτερο εμενα, εμενα που τωρα που φευγεις...φοβαμαι να εμπιστευτω ξανα, φοβαμαι να  κοιταξω αλλον, φοβαμαι να αγγιξω αλλον, γιατι νιωθω πως παντα θα ψαχνω επανω του να βρω κατι απο τη ματια σου, κατι απο το χαμογελο σου, κατι απο το αγγιγμα σου , κατι απο το αρωμα σου και αυτο ειναι κατι που δεν αντεχω...
Μακαρι να υπηρχε ενα μαγικο κουμπι που να τα διεγραφε ολα. Δακρυα, θλιψη, θυμο, αγανακτηση. 
Μακαρι να μπορουσα να σταματησω τη καρδια μου να χτυπα τοσο γρηγορα, να μη με ποναει τοσο...Μακαρι να μη σε ηθελα τοσο...
Τελικα μερικες φορες η αγαπη απο μονη της δεν αρκει...
Ειχα παντα ενα προσωπικο παραμυθι, να βρω τον λιγοτερο υποκριτη πριγκηπα.
Δεν υπαρχουν ματια μου πριγκηπες, μοναχα αμετρητοι υποκριτες...
Και το προσωπικο μου παραμυθι τελειωνει καπου εδω, χωρις καν να εχει ακουστει το ...
"εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα..." 
 Τωρα εισαι ελευθερος...μπορεις να φυγεις...






Υ.Γ Θα μου λειψεις...να προσεχεις...


 


Κι αν προσπέρασες και φεύγεις όπως φεύγουν οι καιροί δως μου κάτι να θυμάμαι να τη βγάλω ως το πρωί......



Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011

Λέξεις...

Λέξεις…

Γιατί άραγε να μην τις εννοούμε ποτέ αλλά απλά να τις προφέρουμε; Φθόγγοι κενοί, δίχως συναίσθημα που μοιάζουν με πέτρες στα χέρια κάποιων που τις εκσφενδονίζουν προς το μέρος σου. Σκύβεις για να τις αποφύγεις αλλά κάποιες σε βρίσκουν κατάμουτρα.
Λέξεις…

Δεν είναι τίποτα παρά βότσαλα που πετάχτηκαν στη θάλασσα και φτάνοντας στον βυθό ξύπνησαν παλιές αναμνήσεις. Πόσα πράγματα μπορεί να βρει κανείς στον πάτο της θάλασσας; Από παλιοσίδερα, λάστιχα και συσκευασίες σκουπιδιών μέχρι αντικείμενα αξίας ή και μικρούς θησαυρούς ακόμη.

Λέξεις…

Το νόμισμα πάνω στο οποίο τυπώνουμε αυτό που σκεπτόμαστε, αυτό που θέλουμε να ακούσει ο άλλος, αυτό που κουράζει λιγότερο τις φωνητικές μας χορδές, προς Θεού όμως όχι αυτό που νιώθουμε, όχι αυτό που αισθανόμαστε. Μα γιατί; Γιατί ποιος μπορεί να καταλάβει τη διαφορά; Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να ξεκλειδώσουμε την καρδιά μας σ’ εκείνον που αγαπάμε αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ένα βότσαλο στη θάλασσα κάποιου, ένα νόμισμα παραπάνω στην τσέπη του… Άρα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να «ζυγίζουμε» τις λέξεις. Μα πώς; Με τι; Πόσους θησαυρούς άραγε έχω πετάξει στη θάλασσα; Αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Με νοιάζει μόνο να πω πώς νιώθω σ’ εκείνη, με νοιάζει να μην βυθιστώ στις αναμνήσεις της. Τρέχω για να προλάβω.
-      Δεν θέλω να γίνω μια ανάμνηση για σένα, της λέει χωρίς να χρονοτριβεί.
-      Δεν καταλαβαίνω τι μου λες, απαντά τρομαγμένη κοιτώντας χαμηλά και ξεκινώντας να φύγει.
«Κάτι κάνω λάθος», σκέφτεται. «Κάτι με εμποδίζει, κάτι με κρατάει πίσω», αναρωτιέται ενώ τα νομίσματα άλλαζαν συνεχώς θέσεις στην τσέπη του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Ασυνείδητα βγάζει δυο χούφτες από δαύτα αφήνοντας να πέσουν κάτω. Τώρα μπορεί να την προφτάσει. Της αρπάζει το χέρι και πάει κάτι να πει. Σσσσσσσσσς!!! Μην μιλάς άλλο!!! Σκάσε!!! … 
Το μόνο που ακουγόταν πλέον είναι ο χτύπος της καρδιάς του που ολοένα δυνάμωνε. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να την κάνει να καταλάβει, να δει την αλήθεια. Δειλά-δειλά κι ένας δεύτερος χτύπος κουρδισμένος στον ρυθμό του πρώτου κι ενώ τα είδωλα τους καθρεφτίζονταν στις κόρες των ματιών τους, τα χείλη ευθυγραμμίστηκαν και άρχισαν να προσεγγίζουν.
Επιτέλους!! Νιώθεις βαρύς, νιώθεις γεμάτος. Είναι από ευτυχία και μόνο. Ψηλαφίζεις την τσέπη σου για να σιγουρευτείς. Χαμογελάς… Η φόδρα ήταν τρύπια από την αρχή…







Υ.Γ Σ'ευχαριστω Α.Ν

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Εμεινα εδω...




Ο χρονος τρεχει, μενω στασιμη να τον κοιταζω...να φυγω, ή να μεινω;
Φευγω, εφυγα..επιστρεφω, μα δε μενω πια εδω... Το σωμα στεκει αλωβητο μπροστα στα σημαδια του καιρου...η φυγη, η μοναξια, αναποσπαστα κομματια της ψυχης...κανε με να μεινω πλαι σου σε ικετευω.
Η παλαμη της καρδιας  με χαστουκιζει, παλευοντας να δωσει το τελευταιο χειροκροτημα και να αποθεωθει...
Η καρδια μου μαζι σου, ξεψυχα, μη μπορωντας να αντεξει τις εξαρσεις αδιαφοριας σου.
Σου φωναζω πως φευγω και εσυ κοιτας παραξενα, δεν αντιδρας...
Σου λεω θα παρω και τη καρδια μου φευγοντας και εσυ μουδιασμενος κανεις πως δε καταλαβαινεις.
Ξερεις αραγε πως ειναι να φευγεις;Απο που να το ξερεις, εχεις μαθει τοσο καλα να διωχνεις και να πληγωνεις οσους θελουν το καλο σου.
Καθε σου κινηση μαρτυρα, πως σου αρεσει να παρατηρεις απ'το να ζεις.
Αιωνιος παρατηρητης της αδειας σου ζωης. Και το συμπερασμα ενα. 
Σε παρατηρω να αδειαζεις συνεχως  εμενα, τις στιγμες μας, τις ζωες μας και λυπαμαι τοσο που δε μπορω να το αποτρεψω. Μενω. Εμπλεξα.
Και τωρα πως φευγουνε;
Θα φυγω...αυτο το θα παγωνει στιγμιαια τη καρδια και το μυαλο...
Αρνηση, θυμος. ειναι τοσο δυσκολο να αφηνεις πισω οτι αγαπας...
Ο.τι κι αν σκεφτω,οτι κι αν κανω...Ολα με γυριζουν πισω,σε σενα.Ολα.


Πέμπτη 11 Αυγούστου 2011

Non e mai troppo tardi...





Ειναι φορες που σκεφτομαι τοσα να σου πω,μα καθως σε κοιταζω η σιωπη..με προλαβαινει.
Θελω να σου ζητησω τοσα πραγματα,να μ'αγαπας,καθε ωρα,καθε λεπτο,να μη με αφησεις να φυγω ποτε απο κοντα σου,να μεθας τη ψυχη μου απο φιλια και χαδια. 
Να με παρηγορεις με λογια παντοτινης ευτυχιας. 
Κι ας ξερω πως φανταζουν δανεικα, μακρινα,ανεφικτα,τουλαχιστον να βρισκω το κουραγιο να ονειρευομαι...
Θα ηθελα να στο λεω αβιαστα,χωρις να σκεφτομαι,το πρεπει,το γιατι,το μετα..
"Σ'αγαπαω..."
μα υστερα το φυλακιζω μεσα μου.
Με εμαθες να κρυβω τοσο καλα το μεσα μου, να φοβαμαι να το εξωτερικευσω..
Υπαρχουν επιπολαιοι οπως λες, 
που πουλανε αγαπες,καρδιες,ψυχες...και υστερα δε μπορουν να τις παρουν πισω.
Κοντευουν να γινουν οι μερες αμετρητες και εσυ απλα... ενας κλεφτης.






Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Μονο στη φαντασια,παιρνουν τα ονειρα μορφη...





Δυσκολες οι ανθρωπινες σχεσεις,μου το λενε συνεχεια,
το ξερω,το εχω εμπεδωσει,μου εχουν κανει τη ζωη ακομα πιο δυσκολη,και αντε να βρω τροπο να την απλουστευσω.
Γιατι σε καθε νεα αποφαση οι αντοχες να τελματωνουν;
Γιατι παντα να λεω πραγματα αντιθετα απο οσα κανω;
Ποτε δεν ημουν σταθερη,
παντα κυνηγουσα την ιδια μου τη σκια.
Κατι παντα μου εφταιγε,ο ευατος μου,οι αλλοι,ο Θεος..
Καποιον παντα κατηγουρουσα για το τρομο που μου προκαλουσε το αγνωστο,
το μυστηριο,το χαος του ψυχισμου που κρυβεται μεσα μας.
Καποιον παντα εβρισκα για να  του ακουμπαω τη δειλια μου.
Κατι παντα μου μιλουσε, με ωθουσε στα ακρα, 
με εσπρωχνε στο χειλος ενος αγνωστου γκρεμου.
Ρισκαρα.Διαλεξα.Επελεξα.Σταματησα.
Ξαναρχισα...απο το τελος μιας αλλης ξενης αρχης.
Ποσες αρχες και ποσα τελεσιγραφα εχω αφησει μισα.

Ολοκληρα χρονια...αναζητωντας τα τελεια.
Ολοκληρες ζωες...ανακαλυπτωντας τα ημιτελη.
...
Κι ομως εμαθα να στεκομαι εκει στην ακρη,
να αφηνομαι σε μια ανισορροπη ισορροπια,
να βαδιζω την ωρα που επιθυμουσα να βαδισω,
να κλεινω τα ματια αφοβα οταν το επιθυμουσα,
να οριζω το τιμονι της ζωης μου απροσδοκητα καλα,
με συνοδηγο παντα μια ελπιδα και μια αυταπατη,εναλλαξ,
που εμεναν ανελπιστα πιστες στη θεση τους.
Δρομος ολο στροφες που με ενοχλουσαν και με ενοχλουν αφορητα.Μια παρεκτροπη.
Μια καινουργια περιπετεια.Μια ευθεια.Που παω;
Μια βουβη αναφορα ενος ορκου.
Ε και;Αθετησα τον ορκο μου και εστριψα,αλλαξα διαδρομη.
Νεα προσωπα, παλιες μνημες, μπερδευονται και ισορροπουν στο σκοινι του χρονου.
Νεα συναισθηματα,παλιες πληγες σχηματιζουν σφιχτους κομπους στο σωμα, προκαλωντας εμφρακτα.
Διασπαρτα τα εμποδια που δυσκολευουν τη κυκλοφορια, 
τη ροη ελευθερων σκεψεων,την απελευθερωση ουσιων για το γελιο,τη χαρα.
Αληθεια, αυτος ο κομπος ποτε φθανει στο χτενι;
Οταν ονειρευεσαι πλαι στους αλλους ή οταν αυτοι οι δικοι σου "αλλοι",
σου καταστρεφουν τα ιδια σου τα ονειρα;
...

"Όλο τα ίδια λέμε, γιατί δεν μάθαμε πολλά
κι όλα μας τα ταξίδια μέσα στην ίδια γειτονιά
Όλο τα ίδια λέμε, γιατί δεν μάθαμε πολλά
Δεν θα πετάξουμε ποτέ
Δεν θα γνωρίσουμε ουρανούς
Πάμε για ύπνο και θα δεις
όσα λαχτάρισε ο νους
Δεν θα πετάξουμε ποτέ
γιατί μας κάρφωσαν στη γη
Έτσι χτυπάνε δυστυχώς
κάθε ελπίδα δυνατή
Μόνο στη φαντασία παίρνουν τα όνειρα μορφή
όπως η πεταλούδα που μια νύκτα μόνο ζει
Μόνο στη φαντασία παίρνουν τα όνειρα μορφή."



Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

If only...

Ειναι φορες που δεν εχω ειλικρινα τι να γραψω,ειναι λες και δε μου φτανουν οι λεξεις,εχω στερεψει απο το πολυτιμο μελανι ψυχης... εκεινο το μελανι που μενει ανεξιτηλο μεσα μου,κατι τετοιες στιγμες. 
Εμαθα να ακουω,να σε ακουω και να παραδινομαι στους εσωκλειστους διαλογους που δραπετευουν απο τα ασημαντα,απο τα σημαντικα,απο εκεινα που ηθελημενα δε θελω να σκεφτομαι,απο εκεινα που με στεναχωρουν,απο εκεινα που θελω να ερθουν και δεν ερχονται ποτε οταν τα χρειαζεσαι.
Θαρρω πως συνηθισα στις μετεωρες συζητησεις μου μαζι σου.
Συνηθισα να αιωρουμαι.
Συνηθισα να περπαταω μαζι σου,στο πουθενα.
Θαρρεις πως επαψα να ζηταω ν'αλλαξεις...
Αλλαξα εγω,ισως.
-Χρησιμοποιεις πολυ τη λογικη σου και λιγοτερο τη καρδια σου,το ξερεις;
-Ετσι ημουν παντα,τωρα το παρατηρησες;
- Τωρα θελησα μαλλον να το παρατηρησω...
- Οι αληθειες πονανε και εσυ δεν αντεχεις να τις ακους.
-Θα επρεπε να σε ειχα γνωρισει σε αλλη περιοδο της ζωης μου.
-Τι εννοεις;
-Να ειχαμε υλοποιησει τους στοχους μας,να καναμε κι αλλες σχεσεις,γενικα να ζουσαμε κι αλλα πραγματα με αλλους ανθρωπους στο πλευρο μας και να κλειναμε σε 3 χρονια απο τωρα,ενα ραντεβου,στο ιδιο μερος που συναντηθηκαμε τη πρωτη φορα,στις 4 ωρα,απεξω απο τη γνωστη καφετερια και να αρχιζαμε ξανα απο την αρχη,να εξιστορουμε για τη ζωη μας αυτα τα τελευταια χρονια που ημασταν χωριστα.Θα το τολμουσες;
-Αν χωριζαμε φιλικα και ημασταν μονοι ακομα,ναι γιατι οχι;Καρδια μου,ειναι πιο πιθανο να ειμαστε μαζι σε δεκα χρονια,παρα να ειμαστε μαζι για δεκα χρονια.
-...
-Τι επαθες τωρα;
-Εχεις ενα δικιο,απλα περιμενα αλλη απαντηση.
-Τι περιμενες;
-Επιβεβαιωση...Σιγουρια...Ασφαλεια...Ελπιδα για το μελλον,για το μελλον μας.
-Στο εχω ξαναπει,κανεις δε ξερει τι του ξημερωνει,δε μου αρεσει να λεω μεγαλες κουβεντες,γι'αυτο ζησε το τωρα,καλα δε περναμε στο τωρα;στο παρον;και οτι ειναι να γινει θα γινει...Συμφωνεις;
-...









Υ.Γ Γι'αυτο θα της βαλω της καρδιας λουκετο,για να μη παιζει με την παρτη της κανεις...



Τετάρτη 1 Ιουνίου 2011

E tardi ormai...

"...Δεν είναι η ανάγκη
Δεν είναι η μοναξιά που εκεί θα με φέρει
Έχω αντέξει πολλά
Δε με ξέρεις καλά κανείς δε με ξέρει..."
 
 
Μπορει να λες πως εισαι εδω...
μα για μενα εχεις φυγει...
εχεις φυγει καιρο τωρα...
Μπορει να μιλας ακαταπαυστα...
μα για μενα μιλαει η σιωπη σου...
μιλαει η σιωπη σου καιρο τωρα...
Δεχομαι οτι εισαι αλλου...
μα δε δεχομαι οτι ξεπουλας το εδω ετσι ευκολα...
Η αποσταση πλεον δεν ειναι χιλιομετρικη,ειναι αναμεσα μας...
Η απαθεια δεν ειναι  φυσικο επακουλουθο,ειναι  μια πραγματικοτητα...
Η δικη μας πραγματικοτητα...
Η ελλειψη ενδιαφεροντος δεν ειναι αποτελεσμα,ειναι η κυριως αιτια...
 Η αφορμη για να τελειωσουν ολα και την ιδια στιγμη να αρχισουν ξανα...
Με κουρασε η εκκινηση σου,να τρεχω πλαι σου,μονη...
Να προσποιουμαι πως ειμαι καλα ενω δεν ειμαι...
Ειναι τοσο αδικο να συνειδητοποιεις τη καταρευση ολων οσων πιστευεις,κυνηγας,αγαπας...
Ειναι τοσο αντιφατικο να μη θες να σου κανουν ολα οσα κανεις...
Μπορει να εισαι εδω,μα για μενα δεν υπαρχεις πουθενα...
Χαθηκες,ετσι οπως ηρθες...
Χαμενος ησουν αλλωστε...καιρο τωρα...
Μπορει να ξερεις τι θες,μονο που δε ξερεις τι σου γινεται...
Οταν μαθεις,δε θα ειμαι εδω...
οταν μαθεις θα ειναι πια αργα...

 
 
 
 
"...Μη γυρισεις
Τιποτα μη ζητησεις
Για ενα βραδυ μη με χαραμισεις..."


Κυριακή 29 Μαΐου 2011

..ΑποΣΠΑ(Ω)σμα...

Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι ένα ξεσκούφωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο δίχως ρότα. Που πάμε καπετάνιο? Με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.Όπου πάνε τα κύματα λέω επίσημα εγώ..και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα..κι ο ξεσκούφωτος ήλιος ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει..και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους αληταράδες. .και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες.Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά…Που να χωρέσουν μέσα μου όλα αυτά?Που να στριμωχτούν π΄ ανάθεμα τα ?
Αν βρισκόταν τώρα κάποιος δίπλα μου να μου ζεστάνει τα χέρια..να μου πει ψιθυριστά"Εντάξει Μη φοβάσαι μωρό μου"Κι εγώ να σύρω τα δάχτυλα μου στο πρόσωπο του και να πιάσω το σχήμα του χαμόγελου του. Να πιάσω το σχήμα του κόσμου. Και να γλυκαθώ. Κάτι τέτοιες νύχτες είναι που έχω κάνει όλες τις αγοραπωλησίες της ψυχής μου με τον πρώτο έμπορα που θα μου παρουσιαστεί. Πουλάω τα πάντα έτσι για έναν παρά.
Είναι κάτι νύχτες του Γενάρη που τα πουλιά τρέχουν να κρυφτούν γιατί νιώθουν πως έρχεται ο χιονιάς.Πολλά πουλιά χιλιάδες.Θέλω να φύγω.Θέλω να φύγω γρήγορα πριν με προλάβει ο χιονιάς.Βαρέθηκα να ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ.Να μοιράζομαι την καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός και γω να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μαγούλα μου και να κάνουν κρούστα.Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους.Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω. Μη σωριάζεστε ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας Ξημερώνει.Βαρέθηκα να φτιάχνομαι από τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από σκατά. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στην βροχή γιατί άνοιξα την ομπρελά μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες.
΄Οταν κάποια φορά στην ζωή σου νιώσεις πανικό χτυπά την πόρτα εκείνου που ξέρεις πως σε περιμένει...
Την ώρα του μεγάλου πανικού θα χτυπήσεις την πόρτα εκείνου που ορκίστηκε πώς πάντα θα σε περιμένει.Είδες που άδικα φοβόσουνα;Δεν χάλασε ο κόσμος λοιπόν, όταν όλοι θα σε απαρνηθούν και ο τελευταίος Ιούδας θα αρπάξει τα δηνάρια του, μόλις σε φιλήσει με πάθος στο στόμα.Δεν τρέχει κάστανο αν κάποιος κολλητός σου σε δει μια μέρα γυμνή και ξεχασμένη σε ένα πεζοδρόμιο και σου δαγκώσει την ψυχή με τον οίκτο του.Δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αν κάποτε γκρεμοτσακιστείς από τον βράχο που σκαρφάλωσες, γιατί πήρε το μάτι σου ένα ανθισμένο κυκλάμινο.Αυτός θα είναι εκεί.Τελείωνε μωρό μου, θα σου πει. Ξεπάγιασαν τα χέρια μου να περιμένουν να σε αγκαλιάσουν.
Ήταν ένα απομεσήμερο του Σεπτέμβρη. Ένα μωβ απομεσήμερο που τα ηλιοτρόπια ήταν δακρυσμένα, γιατί ο ήλιος τα είχε ξεχάσει και ταξίδευε πίσω από σκούρα σύννεφα.Κουράγιο έλεγα μέσα μου. Μην ιδρώνεις. Την μεριές καλά την πόρτα του. Ακόμα και αν φωνάξεις., θα σε ακούσει. Αφού στο είπε. Στ΄ ορκίστηκε πώς θα σε περιμένει.Φώναξα δυνατά ώσπου βράχνιασα.Χτύπησα δυνατά ώσπου μάτωσαν τα χέρια μου.
Κανείς....




Από το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Το Σκισμένο Ψαθάκι"

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Οι αντρες περνουν,μαμα...





Μαμα...
ποσο δικιο ειχες,μα ποτε δε θελησα να σε ακουσω...
Οι αντρες μου ελεγες δε θα σε καταλαβουν ευκολα.
Οι αντρες ειναι επιπολαιοι,
μεγαλα παιδια που συνεχεια θελουν μαλωμα.
Οι αντρες μου ελεγες οταν θελουν κατι απο σενα,
σε γεμιζουν υποσχεσεις.
Οι αντρες πρεπει να σε ξερουν απο τη μεση και κατω,
οχι απο τη μεση και πανω...
Μαμα μου,φιλη μου,μου φαινονται ολα τοσο ακαταλαβιστικα, ειδικα το τελευταιο.
Μαμα,μεγαλωσα πια και ηρθα αντιμετωπη με τη εννοια των λογων σου.

Οι αντρες περνουν μαμα...

περνουν και παιρνουν ο,τι βρουν.

Τι θα κερδισω αν φερω καποιον πιο κοντα;

 εφημερα παθη;στιγμες κατανοησης;θα κερδισω εμενα;τι;

Αφου περνουν μαμα... 

Αφου οταν τους χρειαζεσαι πραγματικα ειναι αποντες.
Μαμα μου,να ηξερες ποσο ποναει να μη σε νιωθουν.
Να σε χτυπανε κατω απο τη ζωνη.
Και τωρα παιζω το ρολο μου,σε καποιο θεατρο παραλογου.
Υπαρχω σε καποια απο τις ανυπαρξιες,
που μου χαρισαν οι επιδoξοι "μνηστηρες" μου.
Μαμα πονανε οι δυσκολες στιγμες,τα λαθη,τα λογια,οι ανολοκληρωτες πραξεις.
Που κουραγιο για συγχωροχαρτη;που για νεες αρχες;
μαμα μου...

Τους νιωθω μυστικα να επιθυμουν ωκεανους,
μα παει η καρδια ρηχα...

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

no more...


  Υπαρχει ενας κοσμος που ξεχνω πως ειναι να υπαρχεις.
Σχεδον κατα λαθος...αυτος ειναι ο κοσμος μου.
Θα μπορουσα να με χαρακτηρισω απροθυμα εγωκεντρικη 
και ομως τοσο προθυμα επικεντρο των παντων.
Γινομαι η ηχω μιας ηπιας απαισιοδοξιας,ξανα.
Ποσο υστερικη καταντω οριοθετωντας τη ζωη μου σε κλιμακα μεγαλεπηβολων σχεδιων;
Ποσο ονειροπολα ειμαι που νομιζω οτι θα την αλλαξεις;
Υπερβαση του οριου και... να τη και η ανωμαλη προσγειωση,τη νιωθεις;
Για να ταιριαζει με τη περισταση.Απο εκει που δε περιμενεις τιποτα
τουλαχιστον τωρα να περιμενεις κατι,το πατο.
Εκει στο πατο μαθαινεις ν'αναπνεεις στην απνοια...


  Μονο που τελευταια ξεχασα πως ειναι ν'αναπνεεις...
 Κι αυτο το φιλι της ζωης το περιμενω,μηνες, χρονια,δεκαετιες ολοκληρες...
και πουθενα δε γνωριζουν τις πρωτες βοηθειες.Ουτε καν εσυ...
...
Ειναι η μονη φορα που δε θελω να σε ακουσω,δε θελω εξηγησεις,δε θελω να με αγγιζεις,
να με φιλας,να μου μιλας,να με ρωτας αν περασα καλα...
Ποτε σε ενοιαξε για το αν ζω πεθαινοντας η αν πεθαινω ζωντας;
Ειναι η μοναδικη φορα που δε με ενδιαφερει διολου τι θα κανεις με τα λαθη σου,
με τις επιλογες σου,με τα ονειρα σου,με τη ζωη σου,με εσενα.Εγω δεν ειμαι κηδεμονας κανενος!
Παραδεξου επιτελους  γαμωτο πως δε ψαχνεις για συντροφικοτητα αλλα δεκανικι για να ακουμπας τη χαμηλη σου αυτοπεποιθηση.
Δε σου εμαθα κατι.Ως εδω παω.Μαθε το.Ουτε βημα παραπερα.Με κουρασες.Φθανει.





Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

...Ολα αλλαζουν κι ολα ιδια μενουν...


Βρεχει...
Τις τελευταιες μερες ο καιρος εχει τρελαθει,
μαζι με εκεινον και εγω.
Παρελαση εποχων,αλληλουχιες καιρικων φαινομενων,
λογομαχιες στοιχειων της φυσης.
Στεκω αλωβητη κοιταζοντας τη παροδο του χρονου να με προσπερνα,μη μπορωντας να τον ακινητοποιησω.
Σηκωνομαι απο τον αβολο καναπε,γεμιζω το φλυτζανι καφε και
μενω να κοιταζω τη βροχη απο το τζαμι.
Πινω μια μεγαλη γουλια και στεκω ορθια 
εξερευνωντας το φοντο γυρω μου.
Η ζεστη ανασα μου κανει το τζαμι θολο.
Με το δειχτη του χεριου μου,
τολμω να ζωγραφισω μια γελοιογραφια
οπως εκανα οταν ημουν μικρη.
Τη μουτζουρωνω ευθυς.
''Τωρα πια μεγαλωσες,χαζη''.
Χθες ονειρευτηκα πως περπατουσα κατω απο καταρακτωδη βροχη και πως χαμογελουσα...
Κοιτουσα τη ζωη μου απο ψηλα...ηταν τοσο ομορφα...
 παρατηρουσα καποια που μου εμοιαζε,να παιζει με τις σταλες βροχης που λιμναζαν στις χουφτες της.
Τοσο ανεμελα...Τοσο αθωα...Τοσο ξεγνοιαστα...
Μολις με κοιταξε καταλαβα πως δεν ημουν εγω.
Μα μου εμοιαζε,ειμαι σιγουρη.
Ξυπνησα μεσ΄τα αναφιλητα.
Ειχα στεγνωσει ως...τη ψυχη.Συγγνωμη.
Ειχα ξεχασει πως ειναι να ειμαι εγω...


"Σώμα υποταγής φόβος

είμαι της φυγής νόμος...

Μη μ' ακολουθείς...

Μια για την καρδιά φόβος,

δυο για την ψευτιά φόβος...

Τρις θα μ' αρνηθείς..."


Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Tutto va e viene...





Δε σε κατηγορω που δεν εμαθες να ξεχωριζεις το ατομικο απο το ομαδικο παιχνιδι...
Ετσι επαιζες παντα.Μονος.Ετσι εδινες πασα παντα,απο μακρια.
Ετσι ησουν παντα εγωιστης και απομακρος.Δε φταις.Αυτος ησουν.Σε αποδεκτηκα.
Εσυ αραγε αποδεκτηκες ποτε εμενα;Με εμαθες ποτε;
Δε σε κατηγορω που εξαφανιστηκες.Ετσι γινεται παντα.
Ολοι καλοδεχουμενοι στη ζωη μου.Ολοι παιρνουν και απο κατι.Δεν το ψαχνω τοσο πια.
Απλα κουραστηκα με τις ανταλλαγες με ημερομηνια ληξης.
Ολοι περαστικοι,ξενοι και καποια ωραια πρωια ξυπνουν,πετουν,ξεχνουν,φευγουν,παραιτουνται.
Παιρνουν ολα τα απαιραιτητα εφοδια για την ανασυγκροτηση τους και αφου βεβαιωθουν οτι σταθηκαν στα ποδια τους αποχωρουν πανηγυρικα προς ολες τις κατευθυνσεις και δε γυριζουν ξανα.
Δε σε ξεχασα φιλε μου ειμαι εδω.Αλλο που δε το ξερεις.
Δε σε προδωσα φιλε μου.Παλι εδω θα με βρεις αν με χρειαστεις.
Αλλο που θα σε διαψευδω παντα επανω στο θυμο μου.
Δε σε διεγραψα φιλε μου.
Με στεναχωρει ομως που με διεγραψες εσυ.
Που προχωρησες τοσο γρηγορα μπροστα και εθαψες τις αναμνησεις που μας ενωναν.
Περασαμε τοσα,γιατι τα αγνοεις; 
Γιατι κανεις οσα κοροιδευαμε;Γιατι δε εισαι εδω τωρα που θελω να σου μιλησω;
Γιατι η σιωπη σου να ειναι τοσο επιπονη;
Γιατι ποτε δε καταλαβαινες απο μονος σου τιποτα και ηθελες παντα υποδειξεις;

Tο ιδιο κοινο τροπαριο:Οι γκομενοι και οι γκομενες ερχονται και παρερχονται.
Οι φιλοι μενουν.
Ποια ειναι η εννοια της λεξης φιλος;παμε παλι απο την αρχη;
Εχω αρχισει και τα χανω.
Φιλος ειναι εκεινος που δινει και δινεται;
Που γελαει με την ευτυχια σου και οχι με την καταντια σου;
Που μενει οταν ολοι οι αλλοι εχουν φυγει;
Που σε παιρνει αγκαλια να μην φοβασαι;
Που σε θυμαται και απο λιγο καθε μερα και οχι μονο οταν θελει να σου πει το πονο του;
Που σε κοιταει στα ματια και κλαιει οταν κλαις..;
Ειμαι εγω τελικα η παραξενη,η υστερικη;που δινει βαση στις πραξεις και οχι στα λογια;
Βαρεθηκα...να το ψαχνω τοσο.Ως εδω.
Η μονη μου ανταμοιβη,το φτυσιμο ανθρωπων 
που οταν επεφταν στην αναγκη σου εκει που εφτυναν-εγλυφαν.
Δεν ειναι πως μεγαλωνω,δεν ειναι πως βλεπω αλλιως τα πραγματα.
 Ειναι που η ζωη ειναι ενα εργο και οι φιλικες σχεσεις 
μονιμως υπο κατασκευη...
Γι'αυτο και εγω..ΕΓΙΝΑ ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΕΥΑΤΟΥ ΜΟΥ...που ειναι σταθερη αξια.


Κυριακή 13 Φεβρουαρίου 2011

I'll be just fine, pretending I'm not...


Ο ηχος απο το ξυπνητηρι διαταρασσει δυσαρεστα τον ειρμο των ονειρων μου και κοβει αιφνιδιως το νημα που ενωνει το υποσυνειδητο με το συνειδητο.
Eτσι δειλα δειλα επανερχομαι σε ενα κρυο και γνωριμο δωματιο.
Η ωρα 6 και 10' το πρωι.
Ντυνομαι βιαστικα μεσα απο τα σκεπασματα και απαριθμω τις υποχρεωσεις της ημερας,που  εδω και λιγο καιρο εχουν εισβαλλει αναπαντεχα στη καθημερινοτητα μου.
Κλεινω για λιγο τα ματια και τα ανοιγω ξανα.Τιποτα δεν αλλαξε.Ολα στεκουν στην ιδια θεση και εγω στην οριζοντια,αρνουμενη να αφυπνισω το μυαλο.
Κοιταζω εξω απο το παραθυρο, κι εχει ακομα σκοταδι, το ξημερωμα αργει...
Γκρινια και δυσαρεσκεια.Μονιμως.
Καθε ωρα,καθε τετοια στιγμη.Γιατι κρυωνω.Γιατι νυσταζω.Γιατι αν ηταν στο χερι μου θα διαλεγα να ημουν η ωραια κοιμωμενη του παραμυθιου,που περιμενει το πριγκηπα της να τη φιλησει για να ξυπνησει.Ητοι..ποτε;;;

Αναβω βιαστικα τα φωτα και επεξεργαζομαι τους ηχους γυρω μου.
Απο τη διπλα μεσοτοιχια ακουγονται ψιθυροι.Καποιος φωναζει ενα αγνωστο ονομα.
Εξω στο δρομο η μηχανη ενος αυτοκινητου προσπαθει για την εκκινηση.Καποια σκυλια γαβγιζουν.
Ενα προς ενα συνθετουν τα κομματια απ'το παζλ μιας ολοκαινουργιας μερας.
 "Ξυπνουν κι αλλοι απο τα αγρια χαραματα,σκεφτομαι,δεν ειμαι η μονη,"
παρηγορουμαι με τη σκεψη και σηκωνομαι να φυγω...

Νιωθω τη ταχυτητα του ανεμου στο προσωπο μου,αισθανομαι τα δακτυλα μου παγωμενα,τους φωτεινους σηματοδοτες να μου δινουν το εναυσμα για να φθασω λιγο πιο γρηγορα η λιγο πιο καθυστερημενα στο προορισμο μου.Ιδια παντα διαδρομη,ιδιο δακρυ στα ματια απο τον αερα που τα κανουν να τσουζουν,ιδια προσωπα να καλημεριζω καθε μερα και απο αυτα ελαχιστα να σου ανταποδιδουν το χαμογελο.Τοση ευδιακριτη δυστυχια γυρω μου.Θα φταιει μαλλον ο χωρος που μυριζει συνεχεια αντισηπτικα και φαρμακα.
Τιποτα δεν αλλαζει.Μονο η διαθεση μου.Κυκλοθυμια.
Μη μου λετε να κανω υπομονη,γιατι παντα ετσι κυκλοθυμικη θα με βλεπετε.
Η υπομονη εχει ορια.το ηξερες;Ε,εγω τα ξεπερασα. 
Μια καθημερινοτητα ζωγραφισμενη σε αχρωμα μοτιβα.
Ενας πινακας φτιαγμενος απο θολη αγανακτηση.
Και ρωταω αυτο λεγεται ζωη;
Η ζωη ξυπνα, μου κρυφογελα,κινειται καθε μερα πανω σε ιδια τροχια, σ'ενα ολοιδιο δρομολογιο,διχως εναλλακτικες πορειες,διχως νεα τοπια στον οριζοντα να χαζεψω,να ξεχαστω,να κανω αυτο που κανω με ευχαριστηση.
Δε αντεχω να βλεπω παντου βρεφη,παιδια,ενηλικες,μεσηλικες,ηλικιωμενους να παλευουν με αδιστακτες και παρεισακτες ασθενειες.Δε θελω να συμμετεχω στο πολεμο αυτο μεταξυ υγειας και αρρωστιας.Να ειμαι εγω ο διαιτητης σε αυτο τον ανισο αγωνα.
"Ψυχικη φθορα με το περασμα των χρονων" το αποκαλεσαν...
"Φυγε οσο ειναι ακομα νωρις,τωρα που εισαι ακομα μικρη,"μου ειπαν.Εχουν δικιο.Αλλα ειναι πια αργα.
Θελει μεγαλη δυναμη η ψυχη για ν'αναταχθει και να σου δωσει το χερι βοηθειας που χρειαζεσαι.
Υπομονη..για οσο..