τα φτερα σου για λιγο δωσ'μου...ν' αγγιξω τον ουρανο...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα..."

 Σα κατι να εχει αλλαξει πανω σου,πανω μου,μα ναι,τωρα που σε κοιτω,πλαι σου αχνοφαινεται και το ειδωλο μου,αλλαγμενο,μουτζουρωμενο απο αταιριαστες πινελιες της δικης σου τεχνης παντα.

Σα κατι να εχει ραγισει,με σοβαρη επικινδυνοτητα να σπασει.Το αισθανεσαι;

Η προθυμια γινεται αξαφνα...απροθυμια.

Η ορεξη για ερωτα πασχει απο...ανορεξια.

Η ακορεστη διψα για στιγμες παθους και τρυφεροτητας καταντα...λειψυδρια.

Το απαιτητικο θελω δενεται κομπος και κανενα τρικ δεν ειναι τοσο καλο ωστε να το λυσει μαγικα.

Ειναι που η μαγεια τελικα δε κραταει για πολυ...γιατι;

Παρατηρω δειγματα βιασυνης σε μενα,τιποτα μετριο δεν ειναι ικανο να με κρατησει καπου για πολυ ωρα.

Τιποτα δεν ειναι αρκετα καλο για να ειναι αληθινο.

Τιποτα και ποτε δε αιχμαλωτιζεται για παντα δεσμιο.
Μα κι αν το φυλακισεις με τη βια,θα σου γλιστρησει απο τα χερια διχως να το αντιληφθεις.
Ετσι ειναι ολα στη ζωη,δανεικα.

Ετσι ειναι οι ωραιες στιγμες...αφανιζονται με μιας οταν τις προκαταβαλλει ο πονος...

Το ενδιαφερον μου εχει εξαυλωθει και η διαθεση ανεβοκατεβαινει σα τρελαμενος ανελκυστηρας.
Πατα επιτελους το κουδουνι εκτακτης αναγκης,δε το βλεπεις οτι πεφτουμε;

Ρουτινα καποιοι το αποκαλεσαν,φαινεται πως παγιδευει πολυ κοσμο στον ιστο της.

Ειναι που η σπιθα του ανεξευρευνητου μετατρεπεται ναι μεν στιγμιαια σε φωτια αλλα υστερα παιρνει τη θεση της το εξερευνησιμο,το δεδομενο και η φλογα τοτε σβηνει και μενει μοναχα ο πυκνος καπνος της...

να σου θυμιζει οτι καποτε ειχες καει...

Θα επιβιωσω,θα ανακατεψω λιγη προσμονη με λιγο θελω,λιγη ζωη με λιγο θανατο και θα πλασω το καλουπι που μου ταιριαζει...Μα...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ' αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις..."

Ακομα ενας λαβυρινθος...

Ξεκινησα να γραφω για οτι βρισκεται μεσα μου,για οτι με βαραινει,ετσι ωστε ο γραπτος λογος,να ελαφρυνει το φορτιο της αιχμηρης σιωπης μου,μα για ενα πραγμα απορησα..

πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;

Δε γινεται...να καταφερω το ακατορθωτο.

Ξεκινησα να λεω πως δε θα παρασυρθω απο εφημερα λαθη,μα ο λογος μου εγινε θρυψαλα,σα το γυαλι που απαξ και γλιστρησει απο τα χερια σου γινεται χιλια κομματια,πως να τα κολλησεις μετα;

Λογια,τοσο βρωμικα και φθηνα,που εχω κυλησει μαζι σου στο βουρκο των αστεγων υποσχεσεων...

Ξεκινησα...καιρο τωρα...και ακομα βρισκομαι στην αφετηρια,τα ποδια δε ξεκολλουν απο το εδαφος,κολλημενα απο πεισμα στεκουν για να μου θυμιζουν ποσο δειλη εξακολουθω να ειμαι,ποσο ματαιοδοξη φαινομαι που ευελπιστω κατακτηση πληροτητας και ικανοποιησης για ολα οσα μου λειπουν.

Αναρωτηθηκες αραγε ποτε τι μου λειπει;

γιατι αυτο το κενο διαστημα μεταξυ μυαλου και καρδιας;

Μαλακιες!Τι να αναρωτηθεις.Δε σε νοιαζει.Προεχεις εσυ.

Ειχα μαθει να ξεπερναω τους φοβους μου,να ανηκω καπου,ειχα δυναμη,πιστη  σε μενα,οτι ο τελευταιος ανθρωπος που θα με αφησει ερμαιο αν το θελησω θα ειναι ο ευατος μου...

Αλλαγη.Ανιδιοτελεια.Αναξιοπιστια.Ολα απο Α.

Αγαπη;Πουθενα!

Δοκιμασιες.Πολλες,διαχυτες και η καθεμια αξια παρασημου.

Εμενα δε καταφερα να δοκιμασω.Δειλια γαμωτο.Ξανα.Παγιδευτηκα.

Στον αισιο τερματισμο του αγωνα ελπιζω,αναμετρωντας τις αντοχες,πως θα εχω επιτυχει το ακατορθωτο...

να νιωσω γεματη,πληρης,μοναδικη,να νιωσω υποκινουμενη απο τις ορθες επιθυμιες μου και να αναζητησω τη πραγματικοτητα που μου αρμοζει και οχι την υποτιθεμενη,οχι τη ψευτικη,την υποκριτικη,αλλα την αληθινη,αυτη που θα ερθει και θα με κανει να δακρυσω απο χαρα...και οχι απο βεβιασμενες αυταπατες...

Τι ειναι αυτο που με κρατα δεσμια τελικα και δε με αφηνει να δω καθαρα πως η σωτηρια μου ειναι μακρια σου;

"Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"

Ασε με να λεω...

Ασε με να λεω πως για όλα φταις εσυ...

Κι ας ξερω πως δε φταις, απλα να μοιραζομαστε τις ενοχες...

Ασε με να σε κοιτω συνεχως με ματια που χαμογελουν...

Κι ας κλαιω μέσα μου πικρα, κι ας ματωνω κάθε φορά που πονας εσυ...

Ασε με να σου δειχνω την καλοσυνη μου που αναπνεεις πλαι μου...

Κι ας με αφηνεις εμενα στην απνοια,

μην ανησυχεις,κάποιο αερικο θα βρεθει να φυσηξει και για μενα...

"...Άσε με να λέω πως δεν θα σ' αφήσω
μες στην αγκαλιά μου πια να ξαναμπείς.
Πως αυτή τη νύχτα την πόρτα θα σου κλείσω
λόγια είναι μόνο, λόγια της στιγμής..."

Ασε με να σε λεω ζωή μου...

Κι ας εχω τη δικη μου σε δευτερη μοιρα καιρο...

Ασε με να σε μαθω,να σε βρω...

Κι ας με χασω,εξαλλου συνηθισμενη ειμαι στους λαβυρινθους...

Ασε με να σε αγαπησω από την αρχη ξανα...

Κι ας εχω ξεχασει πως είναι να αγαπανε...

"...Άσε με να λέω πως θα σε αφήσω
λόγια είναι μόνο, ό,τι και να πω..."