τα φτερα σου για λιγο δωσ'μου...ν' αγγιξω τον ουρανο...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα..."

 Σα κατι να εχει αλλαξει πανω σου,πανω μου,μα ναι,τωρα που σε κοιτω,πλαι σου αχνοφαινεται και το ειδωλο μου,αλλαγμενο,μουτζουρωμενο απο αταιριαστες πινελιες της δικης σου τεχνης παντα.

Σα κατι να εχει ραγισει,με σοβαρη επικινδυνοτητα να σπασει.Το αισθανεσαι;

Η προθυμια γινεται αξαφνα...απροθυμια.

Η ορεξη για ερωτα πασχει απο...ανορεξια.

Η ακορεστη διψα για στιγμες παθους και τρυφεροτητας καταντα...λειψυδρια.

Το απαιτητικο θελω δενεται κομπος και κανενα τρικ δεν ειναι τοσο καλο ωστε να το λυσει μαγικα.

Ειναι που η μαγεια τελικα δε κραταει για πολυ...γιατι;

Παρατηρω δειγματα βιασυνης σε μενα,τιποτα μετριο δεν ειναι ικανο να με κρατησει καπου για πολυ ωρα.

Τιποτα δεν ειναι αρκετα καλο για να ειναι αληθινο.

Τιποτα και ποτε δε αιχμαλωτιζεται για παντα δεσμιο.
Μα κι αν το φυλακισεις με τη βια,θα σου γλιστρησει απο τα χερια διχως να το αντιληφθεις.
Ετσι ειναι ολα στη ζωη,δανεικα.

Ετσι ειναι οι ωραιες στιγμες...αφανιζονται με μιας οταν τις προκαταβαλλει ο πονος...

Το ενδιαφερον μου εχει εξαυλωθει και η διαθεση ανεβοκατεβαινει σα τρελαμενος ανελκυστηρας.
Πατα επιτελους το κουδουνι εκτακτης αναγκης,δε το βλεπεις οτι πεφτουμε;

Ρουτινα καποιοι το αποκαλεσαν,φαινεται πως παγιδευει πολυ κοσμο στον ιστο της.

Ειναι που η σπιθα του ανεξευρευνητου μετατρεπεται ναι μεν στιγμιαια σε φωτια αλλα υστερα παιρνει τη θεση της το εξερευνησιμο,το δεδομενο και η φλογα τοτε σβηνει και μενει μοναχα ο πυκνος καπνος της...

να σου θυμιζει οτι καποτε ειχες καει...

Θα επιβιωσω,θα ανακατεψω λιγη προσμονη με λιγο θελω,λιγη ζωη με λιγο θανατο και θα πλασω το καλουπι που μου ταιριαζει...Μα...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ' αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις..."