Ξεκινησα να γραφω για οτι βρισκεται μεσα μου,για οτι με βαραινει,ετσι ωστε ο γραπτος λογος,να ελαφρυνει το φορτιο της αιχμηρης σιωπης μου,μα για ενα πραγμα απορησα..
πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;
Δε γινεται...να καταφερω το ακατορθωτο.
Ξεκινησα να λεω πως δε θα παρασυρθω απο εφημερα λαθη,μα ο λογος μου εγινε θρυψαλα,σα το γυαλι που απαξ και γλιστρησει απο τα χερια σου γινεται χιλια κομματια,πως να τα κολλησεις μετα;
Λογια,τοσο βρωμικα και φθηνα,που εχω κυλησει μαζι σου στο βουρκο των αστεγων υποσχεσεων...
Ξεκινησα...καιρο τωρα...και ακομα βρισκομαι στην αφετηρια,τα ποδια δε ξεκολλουν απο το εδαφος,κολλημενα απο πεισμα στεκουν για να μου θυμιζουν ποσο δειλη εξακολουθω να ειμαι,ποσο ματαιοδοξη φαινομαι που ευελπιστω κατακτηση πληροτητας και ικανοποιησης για ολα οσα μου λειπουν.
Αναρωτηθηκες αραγε ποτε τι μου λειπει;
γιατι αυτο το κενο διαστημα μεταξυ μυαλου και καρδιας;
Μαλακιες!Τι να αναρωτηθεις.Δε σε νοιαζει.Προεχεις εσυ.
Ειχα μαθει να ξεπερναω τους φοβους μου,να ανηκω καπου,ειχα δυναμη,πιστη σε μενα,οτι ο τελευταιος ανθρωπος που θα με αφησει ερμαιο αν το θελησω θα ειναι ο ευατος μου...
Αλλαγη.Ανιδιοτελεια.Αναξιοπιστια.Ολα απο Α.
Αγαπη;Πουθενα!
Δοκιμασιες.Πολλες,διαχυτες και η καθεμια αξια παρασημου.
Εμενα δε καταφερα να δοκιμασω.Δειλια γαμωτο.Ξανα.Παγιδευτηκα.
Στον αισιο τερματισμο του αγωνα ελπιζω,αναμετρωντας τις αντοχες,πως θα εχω επιτυχει το ακατορθωτο...
να νιωσω γεματη,πληρης,μοναδικη,να νιωσω υποκινουμενη απο τις ορθες επιθυμιες μου και να αναζητησω τη πραγματικοτητα που μου αρμοζει και οχι την υποτιθεμενη,οχι τη ψευτικη,την υποκριτικη,αλλα την αληθινη,αυτη που θα ερθει και θα με κανει να δακρυσω απο χαρα...και οχι απο βεβιασμενες αυταπατες...
Τι ειναι αυτο που με κρατα δεσμια τελικα και δε με αφηνει να δω καθαρα πως η σωτηρια μου ειναι μακρια σου;
"Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"
9 διεξοδοι:
Η έλξη της συνήθειας... της ανάμνησης που φαντάζει πάντα καλύτερο από αυτό που ήταν...
Στο "να αδειάσεις από το ίδιο το κενό" σηκώθηκα και γέμισα το ποτήρι...
Στο Μαλακίες... άναψα τσιγγάρο...
Στο γαμώτο... Ξαναπαγιδεύτηκα... το πάλεψα για να μην ουρλιάξω...
Την λύση ... την ξέρεις καλύτερα... την γράφεις... αλλά ξέρω ότι θέλει πολλά γαμώτο! για να πραγματωθεί... και χρόνο άπλετο...
Αν μπορούσες να ελέγξεις την καρδιά σου δε θα ήσουν άνθρωπος, θα ήσουν κάτι άλλο...
Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και λυπάμαι που το λέω. Θα ήθελα να μπορούσες εσύ ή έστω κάποιος άλλος έτσι ώστε να ξέρουμε ότι γίνεται...
Μα δυστυχώς, δεν έχει σίδερα η καρδιά σου... κανενός...
Φιλιά!
δεν ντρεπομαι να το πω! σε ζηλευω!!! αυτο ποστ θα ηθελα να το εχω γραψει εγω ... εχεις τοσο ωραιο λογο .. μπορεις να χορεσεις την συνχισης της ζωης μου ολης σε 2 γραμες ...."πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;".... καπια μερα θα σε κλέψω σε μια απο τις ολονύχτιες βολτες με το αμαξι στον γυρο της Αττικης εχεις πολυ κουβεντα να κανεις ... σε φιλω :* (καλημερα δεν ειπα !)
Η συνήθεια είναι.Πραγματικά.
Θα συμφωνήσω και με τις τρεις "διεξοδους",και θα πω ότι ίσως το ότι συνειδητοποιείς τι είναι καλό για 'σένα είναι μια αρχή.
Σιγά σιγά θα έρθουν κ οι αφορμές να κάνεις μικρά βήματα μακρία απ'ό,τι σε καίει,ο,τι σε κρατά παγιδευμένη.
Η αίσθηση του κενού.
Μπορεί τελικά να μην γίνεται να νιώθουμε πάντα γεμάτοι.
Ίσως το κενό απλά μας ωθεί να κυνηγάμε τις γεμάτες στιγμές...
Kατά βάση είμαστε όλοι εγωιστές. Πάντα βλέπουμε και κατακρίνουμε τον εγωισμό του άλλου, κλείνοντας επιδεικτικά τα μάτια στα δικά μας λάθη. Δεν υπάρχει μαγική συνταγή, ούτε κανόνες να τους εφαρμόσουμε τυφλοσούρτι για να πετύχουμε την ιδανική σχέση. Διάθεση και από τους δυο χρειάζεται...
Καλά είναι να μη κρατάμε με το ζόρι κάποιον που έχει ήδη "φύγει".
Και το αντίστροφο.
Την καλησπέρα μου :))
Θα συμφωνήσω με όλες τις διεξόδους....
Θα μείνω αρχικά στη φράση:"Αναρωτήθηκες άραγε ποτέ τι μου λείπει;γιατί αυτό το κενό διάστημα μεταξύ μυαλού και καρδιάς;".....αν υποτεθεί ότι ο άλλος είναι ΆΝΘΡΩΠΟΣ τότε ίσως και να σκεφτεί.....
Η σιγουριά καμιά φορά του έτοιμου,του δεν χρειάζεται να ψάξεις και να προσπαθήσεις πάλι μας κάνει να μένουμε αλλά πόσο μπορείς να υπομείνεις μια κατάσταση που απλά σου σαπίζει τα όμορφα μέσα σου;;;
Κάποτε όλα έχουν ένα τέλος...και μόνο όταν το θέλουμε πραγματικά και με όλη την καρδιά μας το δίνουμε...αλλιώς κάνουμε συνέχεια κύκλους!!!!!Σε φιλώ........
ΚΑΛΗ ΜΟΥ LOCKHEART, ΘΑ ΠΑΡΑΞΕΝΕΥΤΕΙΣ ΑΛΛΑ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΘΑ ΣΥΜΦΩΝΙΣΕΙΣ ΟΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ....ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙΣ??ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΑΙ ΔΕΣΜΙΑ??ΓΙΑΤΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΕΣ?? ΔΕΝ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ, ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΑΝΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ...ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ ΜΑΣ??ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟΝ ΠΑΤΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΤΟ ΚΕΝΟ ΤΗΣ ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΝΙΩΘΟΥΜΕ...
ΣΟΥ ΣΤΕΛΝΩ ΤΑ ΦΙΛΙΑ ΜΟΥ...
Γράφεις και νιώθεις να φεύγει από μέσα σου ένα βάρος...νομίζεις πως κάπως έτσι αδειάζει ένα φορτίο που κουβαλάς μέρες ίσως και μήνες...μα να ξέρεις πως αν δεν βρεις τις απαντήσεις που ζητά η ψυχή αυτό το φορτίο θα επιστρέψει ξανά!!
"Είναι κάτι που δε στοιχίζει τπτ, όμως δημιουργεί κ πολλαπλασιάζει αυτούς που το παίρνουν, χωρίς να φτωχαίνει αυτούς που το δίνουν. Μια στιγμούλα είναι η ζωή του κ όμως η ανάμνηση του διαρκεί αιώνια κάποιες φορές. Δεν υπάρχει κανένας τόσο πλούσιος που να μπορεί να κάνει χωρίς αυτό, κανένας τόσο φτωχός όσο αυτός που το στερείται. Δημιουργεί ευτυχία μέσα στο σπίτι, δείχνει καλή θέληση σε μια δουλειά κ προσωπογραφεί μια φιλία. Είναι μια ανάπαυση για τους κουρασμένους, γλυκοχάραμα για τους αποθαρρυμένους, ένα ηλιόφως για τους θλιμμένους κ το καλύτερο φάρμακο για τους στενοχωρημένους. Κ όμως δε μπορείς να το αγοράσειςε, να το ζητιανέψεις, να το δανείσεις ή να το κλέψεις, επειδή δεν ωφελεί σε τπτ, εκτός αν στο χαρίσουν. Γτ κανένας δεν έχει τόσο μεγάλη ανάγκη από ένα ΧΑΜΟΓΕΛΟ, όσο αυτός που δεν έχει κανέναν για να του χαμογελάσει!"
τα λόγια που σου έγραψα θα ήθελα να ήταν δικά μου αλλά τα δανείστηκα από τον Ντέιλ Κάρνενγκι... ίσως σε κάνουν να σκεφτείς μια άλλη οπτική...
καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου