(Π) ΕΣ (ΜΟ) Υ

Πες μου...

...τι ειναι αυτο που τοσο καλα κρυβει η ψυχη σσυ;

...γιατι δε μιλας δυνατα να σε ακουσω;

...πως τολμας να λες πως μ'αγαπας;

...που φταιξαμε;

...γιατι να ποναει τοσο;

...πως μπορεις ξεχνωντας με να ζεις;

...πως θα λυθει αυτος ο κομπος που με πνιγει;

...γιατι δεν εκανες τιποτα για να με κρατησεις;

...γιατι τοση δειλια;

...τι ειναι αυτο που μας ενωνει;

...τι ειναι αυτο που μας χωριζει;

...γιατι δεν εισαι εδω;

... γιατι εμαθες ν'αγαπας αποκλειστικα και μονο τον ευατο σου;

Πες κατι..φωναξε...

ΠΕΣ...

...πως ημουν απλα μια περιπετεια...

...πως με χρησιμοποιησες για να καλυψεις τα κενα σου...

...πως ολα οσα ειπες ηταν ψεμματα...

...πως ζουσες τη μετριοτητα...

...πως συμβιβαζοσουν...

...πως φοβοσουν το "εμας"...

...πως δε θες να με ξαναδεις...

...πως με ξεπερασες...

...ως εδω εμεις οι δυο...

ΑΛΛΑ ΠΕΣ ΚΑΤΙ...

ΗΡΘΕ Η ΣΤΙΓΜΗ Ν'ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΟΤΙ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ...

αυτη η σιωπη σου ..με ξεκουφαινει...

Σημερα

Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα...
χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα...
τ' αύριο ονειρευόμουνα...
Σήμερα, η ζωή μου όλη σήμερα...
Ήρθες πλάι μου και στάθηκες...
έφυγες αλλά δεν χάθηκες...

Η ζωή μου περνά και χάνεται...
η ζωή περνά και χάνεται, χάνεται...
η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται...
η στιγμή ποτέ δεν πιάνεται μάτια μου...
Μια στιγμή και μ' αφήνεις μόνο μου...
μια στιγμή και είμαι μόνος μου, μόνος μου...

Να σε δω και ας τελειώσει ο χρόνος μου...
και ας τελειώσει τώρα ο χρόνος μου μάτια μου...

Σήμερα η ζωή μου όλη σήμερα...
Όσα πέρασαν δεν μείνανε...
και όσα έρχονται δεν γίνανε...
Σήμερα η ζωή μου όλη σήμερα...
Χτες αλλιώτικα σκεφτόμουνα...
τ' αύριο ονειρευόμουνα...

Σήμερα η ζωή μου όλη σήμερα...
χτες αλλιώτικά σκεφτόμουνα...
τ' αύριο ονειρευόμουνα...
Να σε δω και ας τελειώσει ο χρόνος μου...
κι ας τελειώσει τώρα ο χρόνος μου μάτια μου, μάτια μου...

Ερμηνευτης : Παριος Γιαννης

Στιχοι/Μουσικη : Σπανουδακης Σταματης

Αδελφη ψυχη - υπαρχει αραγε; Ιδου η απορια...

«Εσύ κι εγώ είμαστε αδελφές ψυχές»!

Ίσως την έχετε πει αυτή τη φράση χαρακτηρίζοντας τη σχέση σας με έναν άλλον άνθρωπο ή απλώς σας έχει περάσει η σκέψη από το μυαλό. Ίσως πάλι δεν σας έχει απασχολήσει ποτέ κάτι τέτοιο ή το έχετε πει μόνο ειρωνικά. Μπορεί ακόμα και να μην πιστεύετε καθόλου στην ύπαρξή της.

Όποια και αν είναι η περίπτωσή σας, ένα είναι σίγουρο, είτε το παραδέχεστε είτε όχι: Όλοι, συνειδητά ή ασυνείδητα, αναζητάμε μια αδελφή ψυχή. Χρειαζόμαστε δηλαδή έναν άνθρωπο που να μας καταλαβαίνει απόλυτα, χωρίς να πρέπει να πούμε πολλά αναλύοντας σκέψεις και συναισθήματα. Έναν άνθρωπο που να κατανοεί ακόμα και τις παράλογες σκέψεις ή παρορμήσεις μας και να νιώθει ποιοι είμαστε και γιατί κάνουμε ό,τι κάνουμε. Έναν άνθρωπο στον οποίο μπορούμε να ανοίξουμε την καρδιά μας και να του εκμυστηρευτούμε πράγματα που πολλές φορές ούτε καν στον ίδιο μας τον εαυτό δεν τολμάμε να αποκαλύψουμε...

Ο όρος «αδελφή ψυχή» ανήκει στη μεταφυσική θεώρηση της ζωής και σημαίνει πολύ απλά ότι δυο ψυχές που δέθηκαν στενά σε μια προηγούμενη ζωή τους, όταν συναντηθούν σε κάποια επόμενη, αναγνωρίζονται και νιώθουν το ίδιο οικεία όπως και στην προηγούμενη ζωή τους. Ο όρος δεν αναφέρεται μόνο σε ερωτικές σχέσεις, ούτε υπάρχει μια και μόνο αδελφή ψυχή για τον καθέναν από μας. Κάπου κοντά ή μακριά μας, σ’ αυτή τη ζωή, είναι πιθανόν να υπάρχουν περισσότερες αδελφές ψυχές. Το «δέσιμο» δυο ανθρώπων μπορεί να υπάρξει σε υλικό, νοητικό, συναισθηματικό και πνευματικό επίπεδο. Απαραίτητη προϋπόθεση για τις αδελφές ψυχές είναι το «δέσιμο» να υπάρξει και σε πνευματικό επίπεδο, γιατί μόνο τότε δεν τελειώνει με το βιολογικό τους θάνατο. Συνεχίζει να υπάρχει και μετά απ’ αυτόν, ακόμη και όταν οι ψυχές των δύο αυτών ανθρώπων ενσαρκωθούν σε νέα σώματα για να ζήσουν μια καινούργια ζωή. Το κουβαλάνε μαζί τους από τη μια ζωή στην άλλη.Με δυο λόγια, όσα χρόνια και αιώνες αν περάσουν, όσες ζωές και αν ζήσουν οι δυο αυτές ψυχές, κάθε φορά που θα συναντηθούν θα νιώθουν «δεμένες». Χωρίς προφανή λόγο, χωρίς λογική εξήγηση, μόλις γνωριστούν ή απλώς ανταλλάξουν ένα βλέμμα θα αναγνωριστούν. Αν και άγνωστοι, δυο άνθρωποι που είναι αδελφές ψυχές μόλις συναντηθούν θα έχουν μια αίσθηση οικειότητας, ακόμα και νοσταλγίας. Γιατί οι αδελφές ψυχές σε κάθε ενσάρκωσή τους αναζητούν η μια την άλλη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι απαραίτητα θα συναντηθούν... Μα πώς είναι δυνατόν;Όταν δυο αδελφές ψυχές συναντηθούν για πρώτη φορά -μπορεί να νομίζουμε ότι είναι τυχαίο, όμως τίποτα δεν είναι τυχαίο και συμπτωματικό στη ζωή μας και όλα όσα συμβαίνουν, ακόμα και τα πιο ασήμαντα, συμβαίνουν για κάποιο πολύ συγκεκριμένο και ουσιαστικό λόγο, άσχετα αν εμείς δεν το αντιλαμβανόμαστε- νιώθουν αμέσως το δέσιμό τους: Η πρώτη τους σκέψη είναι: «Μα πού τον ξέρω αυτόν τον άνθρωπο;». Όσο όμως κι αν ψάξουν βαθιά μέσα στη μνήμη τους, είναι αδύνατον να θυμηθούν πού, πότε, πώς, τι και γιατί. Απλούστατα γιατί ποτέ δεν τον έχουν ξανασυναντήσει στην τωρινή ζωή τους και βεβαίως δεν είναι δυνατόν να θυμηθούν τίποτα από την προηγούμενη.Το πρώτο συναίσθημα που γεννιέται είναι ανεξήγητα ευχάριστο. Μπορεί να είναι χαρά ή και ψυχική ευφορία. Και αυτό το συναίσθημα πηγάζει από το γεγονός ότι επιτέλους συναντήθηκαν. Το δεύτερο συναίσθημα που βιώνουν είναι η οικειότητα με την οποία επικοινωνούν, αν και άγνωστοι μεταξύ τους.Χωρίς λεκτική επικοινωνία ο ένας νιώθει τον παλμό του άλλου.Σε μια παρέα πολλών ανθρώπων οι αδελφές ψυχές, αν και άγνωστοι μέχρι πριν από λίγο, νιώθουν ότι γνωρίζονται καλά, νιώθουν σαν οι δυο τους να κατέχουν κώδικες που όλοι οι άλλοι αγνοούν. Τα υπονοούμενα του ενός γίνονται αντιληπτά μόνο από τον άλλο, τα αστεία του ενός προκαλούν γέλια μόνο στον άλλο. Ακολουθεί η απορία και η έκπληξη όταν διαπιστώνουν πόσα κοινά έχουν μεταξύ τους, πόσο καλά ο ένας «πιάνει» τον άλλο.Η απορία και η έκπληξη γίνονται ακόμα πιο έντονες όταν έτσι απλά, χωρίς λόγο και αιτία, νιώθουν την ανάγκη να ανοίξουν την καρδιά τους ο ένας στον άλλο και αρχίζουν να μιλούν για πολύ προσωπικά τους θέματα, θέματα τα οποία μοιραζόμαστε μόνο με πολύ κοντινούς μας ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε. Η αίσθηση ότι «εμείς οι δυο έχουμε κάτι που δεν έχουν οι άλλοι, ξέρουμε κάτι που δεν ξέρουν οι άλλοι, είμαστε στην ίδια όχθη, ενώ οι υπόλοιποι βρίσκονται στην απέναντι» είναι πολύ έντονη από την πρώτη στιγμή που θα συναντηθούν δυο αδελφές ψυχές και βεβαίως είναι φυσικό να τους προκαλεί μεγάλη έκπληξη, ποτέ όμως αμηχανία!

Υ.Γ Σας παραθετω ενα αρθρο που διαβασα εντελως τυχαια και μου δημιουργησε ερωτηματικα.Αυτο που περιγραφει ο αρθρογραφος εγω νιωθω πως το ζω καθε φορα που ερωτευομαι.ποσες αδερφες ψυχες εχω γνωρισει δηλαδη;μυστηρια πραγματα...

(μ) Ε Λ (ωδικ) Α

Μες στα σύννεφα, ζωή μου...

μακριά απ'τη φυλακή μου να με πας...

Να μ'αγγίζει ο αέρας,

σαν το ξύπνημα μιας μέρας να γελάς.

Να κουρνιάζω στο πλευρό σου,

μες στο παραμιλητό να με βρεις.

Ν'ακουστεί το όνομά μου κι εσύ ράγισε, καρδιά μου

κι ας χαθείς, ας χαθείς...

Να με σήκωνε ένα κύμα

να με λύτρωνε απ'το κρίμα της ψυχής...

Να ξεπλύνει το θυμό μου

να ξανάρθει τ'όνειρό μου να το δεις...

Ας ερχόταν ένα βράδυ

να 'χε φως κι όχι σκοτάδι να το ζεις.

Να μπορώ να σου γελάσω

κι ύστερα να προσπεράσω

κι ας χαθείς, ας χαθείς...

Του μυαλού μου οι εικόνες

να 'σβηναν σαν να 'ταν πόρνες της στιγμής.

Να μην έχω να θυμάμαι όλα αυτά που με πονάνε,

ας χαθείς...

Να μην ξέρω πια τι κάνεις,

άλλο να μη με πικράνεις, δεν μπορώ.

Δεν μπορώ να σε κοιτάζω

και στα λόγια να μη βάζω

σ'αγαπώ...

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος

Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Αυτη τη φορα...

Αυτη τη φορα δε θα βγαλω τις παρωπιδες...

και δε θα υποβαλλω τον ευατο μου σε αυτη την επιπονη διαδικασια...που λεγεται ανεχεια...

Αυτη τη φορα θα σου δειξω το δρομο προς τη εξοδο και θα σε αφησω να αποχωρησεις διχως να κοιταξεις πισω...μα κι αν κοιταξεις...θα εχω εξαφανιστει...δε θα βρεις τιποτα που να σου θυμιζει εμενα...απολυτως τιποτα...

Αυτη τη φορα θα προσποιηθω πως με νικησες...θα σου δωσω τελικα αυτη την ικανοποιηση...

Αυτη τη φορα θα εκμεταλευτω την ευκαιρια που μου δοθηκε να κοιταξω επιτελους και λιγο τον ευατο μου...

εφτασε η ωρα...τοσο καιρο σε αφηνα να πατας πανω μου..να με πονας με τις λεξεις..με τις αδιαφορες πραξεις σου,τα ψυχρα σου χαμογελα και την δανεικη σου αγαπη...

σε αφηνα να ανοιγεις τρυπες με το δακτυλο σου...χωρις να σε ενδιαφερει για το αν θα κλεισουν...χωρις να σε ενδιαφερει για το πως ενιωθα..πως νιωθω...

Αυτη τη φορα...θελω να κατσω στην απεναντι οχθη αμετοχη...

να σε κοιταζω να βυθιζεσαι στην κινουμενη αμμο σου...διχως να πιασω το χερι σου για να σε σωσω...θελω να σωθω...δε θα με συρεις στο βουρκο σου...βγαλτα περα μονος σου...

Αυτη τη φορα δε θα αφησω κανεναν να εκμεταλευτει τη καλοσυνη μου...

δε θα αφησω να χλευαζεις το γεγονος πως εχω αισθηματα...και δεν ειμαι πορσελανινη...

Ηρθε η ωρα να βγει η αληθεια στο φως...τερμα το σκοταδι του ψεμματος..

θα διαλεξω αυτο το μονοπατι που προσπερασες...θα παρω αυτο το δρομο που δε θα μου εχεις ηδη υποδειξει πρωτος...θα εμπιστευτω εμενα αυτη τη φορα...το ενστικτο μου...

και το ενστικτο μου,μου λεει πως θα παρεις και εσυ ενα δρομο...οπου δε θα υπαρχει γυρισμος...

μη με ψαξεις...δε θα με βρεις...θα χαθω μεσα στη σκια σου...

θα κινουμαστε παραλληλα..οπως ακριβως οι ραγες του τρενου...δε θα συναντηθουμε ...

δε θα υπαρξει δευτερη ευκαιρια...δε σου αξιζουν οι ευκαιριες..δε μπορεις να ανταπεξελθεις σε αυτες...

Αυτη τη φορα θα σιωπησω...και θα αποσυρθω...απ'τη πολυταραχη ζωη σου...

Ηρθε η ωρα να κλεισει η αυλαια και να αποσυρθεις και εσυ...επαιξες υπεροχα...αγαπη μου.

ατιτλο

τα δυο σου ματια φυλακες...

με αιχμαλωτιζουν καθε φορα που με κοιτας...

η αγκαλια σου πυρωμενο κελι...

που σα με κλεινεις με καις...με πονας...

σα μου χαμογελας...

ο παραδεισος μου γεμιζει χρωματα...

καθε φορα που λυπασαι...

με σπας σε χιλια κομματια...

μ'αρεσει να κοιτω την απεραντη θαλασσα των ματιων σου...

να χανομαι εκει μεσα...να ταξιδευω στην ιριδα τους...

oι αισθησεις μου οταν ειμαι μαζι σου...

μοιαζουν με κυκλωνες...

που με κυριευουν...

με αφοπλιζουν...

με υποτασσουν...

να παραδοθω στην ολεθρια καταστροφη...

ελα...κοντα μου...τι φοβασαι;

μη καταστραφουμε και οι δυο;

ΩΘΗΣΑΤΕ

δεν υπαρχει μεγαλυτερος πονος,απο αυτον στη ψυχη...

να αισθανεσαι τα συντριμμια της κομματιασμενης σου καρδιας...

τα μελη του σωματος σου να μην υπακουουν σε ακουσιες κινησεις...

η ανασα σου να γινεται ολο και πιο δυσκολη...

το μετωπο σου να σταζει..ιδρωτα απογνωσης...

απο τα ματια σου...να τρεχουν ποταμια...

το μυαλο να μηδενιζει καθε εκκινηση σκεψεων...

εχω συμβιβαστει πια με την ιδεα του να εισαι μονος...

να ονειρευεσαι μονος...

να ξυπνας μονος...

να περπατας στα ερημα μονοπατια μονος...

να συναντας αδιαπεραστους τοιχους οπου κι αν πας...

βαρεθηκα πια..

να περιφερομαι σα σκια μεσα σε σκοτεινους λαβυρινθους...

βαρεθηκα...

μια χαραμαδα φως ζητω...μια τοση δα αχτινα φωτος...

καποιον να ξεκλειδωσει τη πορτα..

και να εισελθει...

να με παρει απο το χερι..να φυγουμε διχως χαρτες..διχως πυξιδα..