BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

I want to touch the light, the heat I see in your eyes...


Σε κοιταζω και το φως μου γινεσαι εσυ...
φως...πιο δυνατο και απο τον ηλιο...
πιο ισχυρο και απο την αδυναμια μου...
φως...μεσ'το σκοταδι...αμαρτια ή μηπως λυτρωση;
λυτρωση μεσα απο τη γευση των χειλιων σου...
καταδικη οταν το αιμα χαθει απο το σωμα...
φως...εισαι εσυ,οτι κοιταζω...οτι με σαγηνευει...
Σε κοιταζω... και οι σκεψεις σιωπουν...
οι αισθησεις ζωντανευουν...
Σε κοιταζω και οτι μας χωριζει εισαι εσυ...
Μια ματια μεσα απο ενα γυαλι και τωρα...πες μου...
τι ζητας;τι θες;
γιατι η ματια σου με εγκλωβιζει; 


Η ματια σου με καιει γλυκα σε εκεινη τη γνωριμη κολαση...
οπου οι αμαρτιες σκεπαζουν το φως και οι κραυγες σιωπουν σ'εναν αργο θανατο ανυπαρξιας...
Αυτες οι κορες των ματιων,με χαραζουν...
η ιριδα τους ασελγει πανω στο αψυχο σωμα...
Μεσα στο σκουρο φοντο τους,αν δεις καθαρα,υπαρχει ενας καθρεφτης...
μια φιγουρα ζωγραφισμενη...ενα ειδωλο ματωμενο,
κατακοκκινο,σα το αιμα που σταζει και σχηματιζει υγρες,επωδυνες γραμμες στην επιδερμιδα...
παρατηρω μια κηλιδα να ξεδιψα απο αυτο το εγχρωμο κενο και υστερα να αποχρωματιζεται σχηματιζοντας μια αορατη πληγη...
Αυτα τα ματια εκστασιαζονται στην γυμνη οψη της σαρκας...
ενα πεδιο βολης με μαχητες το ποθο,την επιθυμια,τη κατακτηση...
μιας χαμενης αθωοτητας...
Μη με κοιτας,οτι βλεπεις ειναι μια μορφη τοσο ψευτικη...
ενα ονειρο ουτοπικο,ενας  συντομος εφιαλτης...
Μη με κοιτας,τα θελω μονομαχουν αποψε...
Τουτη τη νυχτα που τ'αστερια αποφασισαν να νανουρισουν το νου...


Η πιο γλυκια αμαρτια...της ζωης...εσυ...Τολμας;
Τα ματια αλλαζουν χρωμα...οι αλλαγες σε φερνουν μπροστα μου...
μενω να σε κοιταω...και ετσι μαθαινω καθε σημαδι πανω στο σωμα σου...
Βλεπω  καθε σημαδι που μαρτυρουν τα ματια μου...
και σε ρωταω τολμας;
μα ποτε δεν απαντας...
χαμενες αθωοτητες ή μηπως χαμενη μεσα σε οτι εχω μεινει να κοιτω; 
Μια σαρκα μονο,ενα σημαδι θελω να χαραξω πανω σου,μοναχα ενα σημαδι,τοσο δα μικρο...
και ας μεινει μνημη...και ας χαθω μετα...
τι βλεπω; μια αληθεια,το δικο μου ζωντανο ονειρο...

Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

"Αγαπη"=αγ..(ΑΠΑΤΗ);


Αγαπη...
ποσες φορες προσπαθησα να βρω εναν ορισμο,να την περιγραψω με λεξεις απλες,φτωχες,
μα διχως να την εξιδανικευω,διχως να την απομυθοποιω...
Η Αγαπη υπαρχει παντου...
στον αερα που αναπνεουμε,γινεται οξυγονο μεσα μας με μια μονο ανασα...
ομως αν απλωσουμε  τα χερια να την αιχμαλωτισουμε,
δε μπορουμε να τη πιασουμε στις χουφτες μας...
Υπαρχει,αδιαμφισβητητα,σε καθε προσωπο αποτυπωμενη,
σε καθε ιντσα ενος χαμογελου,
σε καθε εκατοστο ενος βλεμματος...
δε τη βλεπεις μα την αισθανεσαι να σε περιβαλλει σαν ζεστη αυρα γυρω σου...
να σε αγγιζει απαλα στον ωμο και να κουρνιαζει δειλα μεσ΄την αγκαλια σου...
Αδυνατεις οσο και να θες,να τη κρατησεις δεσμια στο κελι της καρδιας σου...
και αυτο γιατι δεν ειναι ποτε δεδομενη,επιστρεψιμη ή αμοιβαια...
οσο δυσκολα ερχεται με το χρονο,αλλο τοσο ευκολα μπορει και φευγει...
ειναι ελευθερη να πεταει στους ουρανους σαν τους αγγελους...



Αγαπη...
κι αν δεν υπαρχει αυτη η λεξη;
κι αν ειναι ενα ακομα παραμυθι που λεμε στον ευατο μας,
για να μας νανουριζει τα μοναχικα βραδια μας;
καταληγουμε να σκεφτομαστε λιγοτερο απο οσο αντεχουμε χωρις την κυριΑ(γαπη) στη ζωη μας,,,
Ποσες φορες σταθηκα διπλα της και προδοθηκα;
Κι παρολα αυτα,συνεχιζω να τη προσφερω ανευ ορων,διχως περιορισμους...




Αγαπη...
ειναι σα το φτερο που σου δινω...οτι πιο πολυτιμο εχω 
και η ζωη μου το περισσοτερο που μπορω...
κι ομως εσυ μπορεις να το κομματιασεις,να το πατησεις,να το πεταξεις...καθε φορα που...
Τελικα τι ειναι καλυτερο να αγαπας ή να μην αγαπιεσαι;
να αγαπιεσαι ή να μην αγαπας;
και  υστερα τι μενει πισω;μια ασαφης υποκειμενη εννοια...
ν'αγαπας παντα με το  δικο σου τροπο...

 ....
"Ετσι αγαπάω εγώ...
έτσι αγαπώ...
τίποτα για μένα...
για μένα δεν κρατώ"

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

H δυναμη...που εγινε αδυναμια...

Ανακαλυπτω διασπαρτα λογια στο ψαξιμο μιας χαμενης αιτιας,σκορπισμενα γραμματα που μαστιγωνουν ανελεητα τους τοιχους της συνειδησεως μου,συνηγορουν στη δικη μιας παρεξηγημενης ετυμηγοριας,με σπρωχνουν να χασω και ν'αρνηθω ξανα οτι βρηκα,να τα παρατησω τωρα,να τα εγκαταλειψω τωρα που εφτασα στο τελος της διαδρομης,στη ακρη του νηματος,στην εξοδο της πορτας...
και εσυ δειλα να στεκεις μπρος μου,να εκσφεντονιζεις μαγνητισμενα λογια που με ελκουν πισω,με τραβουν να επιστρεψω στο σημειο αναχωρησης,στο μερος εκεινο που αφησα τους κοκκους μιας αγαπης,στην αμμο μιας υπαρξης,μιας ολοτητας,αυτη της υπαρξης μου...
γιατι το κανεις αυτο;γιατι σκοτωνεις με λεξεις οτι κρατω φυλαγμενο μεσα μου,ανεγγιχτο;
γιατι δε με ελευθερωνεις;γιατι μου ζητας ευκαιριες να σωσουμε οτι εχει πνιγει στο πατο;




Δε ξερω αν τα ματια που κοιταζω λενε πια την αληθεια,δυσπιστω ακομα και τωρα ν'ακουσω οτι μου φωναζουν,αρνουμαι να υποκυψω στην υγρη παρακληση τους,γυρνω το κεφαλι,κλεινω τα ματια,παγωνω το αιμα μου,να μη αισθανθω τη θερμη των δακτυλων σου στη παλαμη μου,
τι ψαχνεις;τι ζητας;
Με κοιτας και εκλιπαρεις να ταξιδεψω μεσα σ'ενα ναυαγιο απο ελπιδες...
κοιτα με,τι αντικρυζεις;δεν ειμαι εγω,ναι αλλαξα,δεν ειμαι για σενα...δε το βλεπεις;
εδω ειναι επικινδυνα,εδω εμειναν οι σταχτες,εκεινες οι στιγμες που καποτε αναβαν φωτιες,τωρα αφηνουν το καπνο τους,για να θυμιζουν οτι καποτε καηκαμε και οι δυο σε μια πυρκαγια παθους,σε μια επιπολαιοτητα δικια μου,δικια σου.
Μη με ρωτας τι θελω,επαψα να λογομαχω με τις επιθυμιες μου,δε ξερω τι θελω και αυτη ειναι η αληθεια,ακουσε τη,οι επιθυμιες εχασαν το προσανατολισμο τους...και τη πυξιδα τη ξεφορτωθηκα,γιατι χαλασε,γιατι ποτε δε μου εδειξε τη σωστη κατευθυνση,γιατι παντα με μπερδευε με τα καμωματα της...



Επαψα να ακουω τους παλμους μου,να νιωθω το αιμα να κυλα μεσα μου,κι αυτος ο χειμωνας που ηρθε εσπασε το θερμομετρο της υπομονης,μισανοιχτη πια η καρδια,τεινει να κλειδωσει τα παραθυροφυλλα της και να μεινει μονη ξανα.
Δε τη φοβαται τη μοναξια ακους;
δε φοβαται τιποτα πια,παρα μοναχα ενα...εμενα...την ιδια...

-Μακαρι ενα αποχωρισμος να μην ειχε πονο,δακρυα,ενοχες,τυψεις,κρυφη αισιοδοξια οτι ολα θ'αλλαξουν...οτι υστερα απ'τη βροχη,θα βγει ο ηλιος...
Σε ποια συννεφα γαμωτο εγκλωβιζεται η δικια μου αχτινα φωτος;




"Κι ομως δεν ειχα δυναμη...
τη πορτα να σου κλεισω...
ανοιξα και τα χερια μου...
γλυκα να σε κρατησω..."

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

(Κι αν)μεγαλωσα,(κι αν) με τη ζωη μου μαλωσα...


Nοσταλγω μερες απο τη παιδικη μου ηλικια,να μπορουσα να μικρυνω τις στιγμες μου,να ελαττωσω τις ωριμες σκεψεις,να μπορουσα εστω για λιγο να ξαναζησω εκεινη την ανεμελια,εκεινη την αθωοτητα στο βλεμμα,να ραψω εκεινο το γελακι για παντα στα χειλη μου..
Να φυλακισω εκεινη την εποχη που η μονη μου λαχταρα ηταν να σηκωθω να παω σχολειο,να ζωγραφισω με τις καινουργιες μου μπογιες,να παιξω κυνηγητο στο προαυλιο,να γελασω μεχρι δακρυων με τα χαζα αστεια μας,να γκρινιαζω επειδη μου φωναζαν οτι ηταν ωρα για υπνο,να νιωθω την υπερτατη ευτυχια ντυμενη στα ροζ φουστανακια μου,να μετραω ποσα παγωτα εφαγα και ποσα μπανια εκανα μεσα σ'ενα καλοκαιρι,να τσακωνομαι με την αδερφη μου για να καθησω πρωτη στο αυτοκινητο απο τη μερια του παραθυρου,να ερωτευομαι καθε μερα και απο διαφορετικο αγορακι,να μην ανησυχω για το τι μερα ειναι,αν κανει εξω κρυο για να ντυθω καλα,αφου ειχα αλλους να με προσεχουν,να με ξυπνουν,να με νανουριζουν,να με σκεπαζουν τις νυχτες,να με φροντιζουν οταν αρρωσταινω,να με μαλωνουν,να με αγαπανε,να με διδασκουν το σωστο,το δικαιο,το αδικο...για να μπορεσω καποτε να μεγαλωσω με αρχες και να μπορω να χτισω η ιδια τη δομη του χαρακτηρα μου..να γινω απο ενα μικρο τοσο δα πλασματακι..μια αξιοπρεπης και εξυπνη δεσποινιδα...δε με ρωτησε κανενας αν ηθελα,απλα μου ειπαν πως επρεπε...
Και ετσι μεγαλωσα αποτομα...




Δε λεω ευκολο να συμβει,περνουν τα χρονια σα βροχη,αρχικα αισθανεσαι τις ψιχαλες στο δερμα σου σα χαδι,μετα οι σταγονες πεφτουν ολο και πιο δυνατα πανω σου,αναποφευκτα με μεγαλη ορμη,η βροχη γινεται καταιγιδα,πολλες καταιγιδες μαζι,που δημιουργουν χειμαρρους που σε παρασερνουν...και στο τελος στεκεις εκει μονη,βρεγμενη ως το κοκκαλο να αναρωτιεσαι ποσες μπορες ηρθαν και ποσοι ηλιοι τις επνιξαν...



Αχ,και τι δε θα'δινα να ξαναγινω και παλι παιδι...
Ολα οσα εμαθα διπλα σε ανθρωπους,μου χαλασαν την εικονα που ειχα σχηματισει απο παιδι,για το κοσμο...
Δυστυχως δεν υπηρχαν μονο ανεμελες μερες και ησυχες νυχτες,οπου θα κοιμομουν σα πουλακι διχως εφιαλτες,μα αλλα πραγματα βιαια,εξωφρενικα,εξωπραγματικα...
Μεγαλωνοντας,εμαθα να αμυνομαι οταν μου εναντιωνονταν,να παιρνω την ευθυνη για τις πραξεις μου, κι απο εκει που δεν ηξερα να χανω,εμαθα να δεχομαι την απορριψη και να κοιταω μπροστα,να προσπαθω ξανα απο την αρχη,ελπιζωντας σε καποιο αποδοτικοτερο αποτελεσμα...
Εθεσα τα ορια μου,τους εβαλα σημαδουρες και οποιος τολμουσε να κολυμπησει περα απο αυτες ηταν αξιος της μοιρας του...
Εμαθα να αγαπαω αυτο που ειμαι και να μη διαπραγματευομαι το ποιον μου και το τι θα γινω με κανεναν,λατρεψα τις επιλογες μου και μετανιωσα για το φερσιμο μου σε ορισμενες απο αυτες,εκανα λαθη ναι,απειρες αλλαγες ναι,
ολα τα κλειδωσα στο κουτακι του βιογραφικου μου...πισω-πισω σε εκεινη την αποθηκουλα του μυαλου μου,που ανοιγοκλεινω αραια και που για ...να μου θυμιζει ποσα τολμησα,ποσα αρνηθηκα και ποσα σταδια διενυσα για να φθασω ως εδω...
Οποιος θελει να το δει,εδω θα ειμαι,ξερει που θα με βρει...




Υ.Γ Το Ξερω,ειναι ψυχοφθορο να νοσταλγω,μα για να στερεωθει η ψυχη,χρειαζονται κομματια ακεραια και οχι κολλημενα με  δανεικη μονωτικη ταινια...

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Οταν κυριαρχει η τρελα...δεν υφισταται λογικη...


Θα μεινω για παντα..μια αγνωστη για σενα...
Δε εκανες ποτε βημα για να με μαθεις,να με πλησιασεις...
Θα γινω κατι απο το τιποτα που γνωριζεις...
Ας ειμαι εστω κατι,στο μηδενικο συμπαν σου...
Θα αγορασω αδρα την αληθεια σου και θα τη βαλω να κατσει πλαι στο ψεμα μου...
Θελω να δεις με τα ματια σου,πως καποιο κομματι ειναι ανομοιο,
δε ταιριαζει πουθενα στη δικη μας ιστορια...
Θα διαβασω τις λεξεις στο χαρτι αναποδα...για να κατανοησω την ορθη λογικη σου...
Δε ησουν ποτε ξεκαθαρος στο προφορικο λογο,ας εισαι τουλαχιστον στο γραπτο...
Θα ξεχασω οτι με κανει να θυμαμαι...
Θα λεω τραγουδια διχως φωνη...
Θα παριστανω τη τρελη,ετσι θα γινουμε συγκατοικοι...
Θα με χανω παντα και θα με βρισκω σπανια...
Θα περπατω σκυφτα με τα ματια καρφωμενα στο εδαφος και στην επομενη επικινδυνη στροφη,
θα με δεις να μη παταω φρενο στο κοκκινο σηματοδοτη...
Θελω να φοβηθεις οτι κινδυνευεις να με χασεις...
θα βαδιζω με γρηγορο βηματισμο,αλλα θα φθανω τελευταια...
Θα τρεχω να κρυφτω σ'εκεινη τη διαφανη κρυψωνα που μου φυλαξες...
Υποσχομαι να παιρνω πολλα και να δινω λιγα...
Θα γελαω και ομως δε θα χαιρομαι...
Θα λυπαμαι,κι ομως δε θα δακρυζω ποτε μπροστα σου...
Θα σου μιλαω και δε θα με ακους,οπως κανεις παντα...
Θα σε ακολουθω στη ξεφρενη πορεια που χαραζεις και θα χανω το δρομο της επιστροφης...
 Και ολα αυτα για να σου τραβηξω τη προσοχη...
Για να γινω μια κουκιδα στο χαρτι της ζωης σου...
Για να καταλαβεις επιτελους οτι ανηκω στη κατηγορια των εμψυχων και οχι των αψυχων...
Για να καταλαβεις οσα ποτε δε θα πω...

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω
κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες
εγώ πολύ ν' απέχω.

          Ίσως να μη σου φτάνω εγώ
γιατί πολλά ζητούσες
μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα
αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου
μη με κοιτάς σαν ξένη
ζωή που δε μοιράζεται
είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ
μονάχα η συνήθεια
μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα
σ' αγάπησα στ' αλήθεια

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

ο λογος..δεν εχει αραγε λογο να λεγεται;


Σου επιτρεπω να με ρωτησεις οτι θελεις,ανοιξε το τεφτερι σου και αρχισε να ρωτας,
δε θα σου αρνηθω σε τιποτα,αληθεια...
με μια δικλειδα ασφαλειας ομως...
να μου απαντησεις και εσυ σε 3 ερωτηματα δικα μου,
που μου τριβελιζουν το μυαλο εδω και μερες...
α)παιζω στη ζωη σου,το ρολο της κομπαρσας;και αν οχι;τοτε ποιο;
β)μου ειπες υπαρχει και ζωη μετα απο μενα,τοτε γιατι εισαι μαζι μου και οχι με τη μονοτονη ζωη σου;
γ)γιατι εκμεταλευεσαι τη καλοσυνη μου και τη "βρισκεις" να σκουπιζεις τα ποδια σου στο χαλακι της καρδιας μου; 
Αν και ξερω τις απαντησεις,με μια διαχυτη σιωπη να τις περιλουζουν...
εσυ προσπαθησε να μου την επεξηγησεις οσο πιο παραστατικα μπορεις,σε παρακαλω...
κι αν οχι με λεξεις οπου ισχυριζεσαι πως δεν συμπαθεις,αλλα με μη λεκτικα επιχειρηματα,με κινησεις,με εκφρασεις...
μα κανε κατι...



Αν κατι δε αντεχω ειναι η αδιαφορια,μα εσυ τη κρατας μεσα σου σα φυλακτο...τη φυλακιζεις και εσκεμμενα δε δειχνεις αυτο που πραγματικα αισθανεσαι...
Ηθελα να'ξερα τι περιμενεις,τη θεια φωτιση;
Να'ναι η αδιαφορια σου...αγαπη;αρα να με αγαπας;
Κανε κατι,γιατι η υπομονη εξατλειται,τα περιθωρια στενευουν και καποια στιγμη θα κουραστω να ισορροπω σε εκεινο το σχοινι της αβεβαιοτητας που μ'εχεις βαλει να στεκομαι...θα πεσω...και υστερα;
θα το'χεις βαρος στη συνειδηση σου;
Ποια συνειδηση δηλαδη;εσυ ο ασυνειδητος που κανεις  επιτηδες ολα οσα με πληγωνουν,
ολα οσα με τσακιζουν,ολα οσα με μετατρεπουν σ'εκεινο το "κτηνος" που θελει να τα παρατησει ολα και ολους και να εξαφανιστει απο προσωπου γης...


"Η χειροτερη μοναξια ειναι οταν δε εισαι μονη,αλλα αισθανεσαι μονη..."






Y.Γ εχω ακουσει το τραγουδι που παιζει,εκατομμυρια φορες...
αραγε που να'ναι ο δικος μου ανθρωπος;
εχω αρχισει και χανω τα ιχνη του...