Εκει που νομιζεις πως ολα εχουν σταματησει γυρω σου,πως εχει παγωσει ο χρονος, πως εχεις μεινει απλος θεατης στο θιασο της ζωης σου...εκεινη ακριβως τη στιγμη γινεται το μεγαλο μπαμ.Η αυλαια ανοιγει και αντικρυζεις το χειροκροτημα.Το θριαμβο.Το θαυμασμο.Μια στιγμη αρκει για να τα ανατρεψει ολα.Μια μοναχα στιγμη.Εκει καπου στο πληθος συμβαινει κατι απροσμενο,κατι ευχαριστο, κατι που σε κανει να ανυπομονεις για το μετα. Για το μετα; η μηπως για το τωρα;και τωρα τι κανουμε; Υποκλινομαστε; η απλα φευγουμε;
Τα φοβαμαι τα παιχνιδια. Τα παιχνιδια που παιζονται απο δυο και μονο παιχτες. Τα παιχνιδια που κρυβουν μεσα τους στρατηγικη,σκεψη,πρωτοβουλια,θεληση.
Ειχα ξεχασει πως ειναι να παιζεις. Ειχα αφησει σκονισμενη τη σκακιερα με τα πιονια της πειραγμενα εδω και καιρο. Και ξαφνου ηρθε μια "στιγμη" που μου θυμισε πως ηταν η σειρα μου να παιξω. Πως επρεπε να κουνησω και παλι το πιονι σε αλλη θεση. Να διεκδικησω ξανα το χαμενο χρονο.
Τους φοβαμαι τους ανθρωπους. Αυτους με το βλεμμα "μαγνητη".
Που γινεται τοσο βαρυ...οταν σε κοιτα με επιθυμια και ποθο.
Που γινεται τοσο βαρυ...οταν σε κοιτα με επιθυμια και ποθο.
Ενα βλεμμα που δε ξερεις αν μπορεις να το σηκωσεις, που δε ξερεις αν μπορεις να το αντεξεις.
Κι ομως το εχω τοσο αναγκη αυτο το βλεμμα. Να νιωσω πως ειμαι και παλι επιθυμητη.
Να νιωσω εστω και για μια φορα λιγο ζωντανη.
Ξερεις...φοβαμαι και εμενα.
Εμενα σε σχεση με εσενα.
Στο τωρα, στο εδω και στο μετα.
Γιατι στο τωρα και στο εδω με φιλας με τοση ενταση που ξεχναω να αμυνθω.
Το μετα...με τρομαζει.
Οταν η θεληση αποκτα σαρκα και οστα.
Το μετα..φοβαμαι που δεν ερχεται ποτε με εγχειριδια χρησεως.
Ολα τα φοβαμαι...πια.
