το δικο μου το πολυ...

Ειναι ευκολο πραγμα να συμβουλευεις μεσα απ'την ασφαλεια του μικρου σου κοσμου

Και το δικο μου το πολυ πως να χωρεσει στο δικο σου το λιγο..

Κι οι δυο μας δυσανασχετουσαμε δικαιολογημενα...

Ομως μεσα σε αυτο το λιγο σου, σε αυτο το περιορισμενο σου, ειχα τη κακοτυχια να διακρινω σκιες περαστικες που με πυρπολησαν. Σκιες του απεραντου. Αυτο που δεν ελεγχες, αυτο που δε γνωριζες, προσπενουσε απο μια σου εκφραση, απο μια σου χειρονομια τυχαια και με καθηλωνε...

Δε περιγραφεται η ματια, η κινηση, ο ηχος.

Ο,τι κι αν σου πω δε θα σου το μεταδωσω αυτο που με εκανε να σε θελω ετσι...

Το απεραντο ειναι απιαστο, απεριγραπτο, ακαθοριστο...

Θέλω τη ζωή την ίδια..

Απο παλαιότερα στο νου μου αναβόσβηνε μια νύξη: Αν δε μπορείς να κερδίσεις το ζητούμενο, προχώρα στο αντίθετο του, είναι ο αλλος δρόμος. Αυτο που σε σένα έτσι ακόρεστα γύρευα δε γινόταν να το κερδίσω σφιγγοντάς σε στην αγκαλιά μου. Στο πιο σκοτεινό πηγάδι της δίψας μου και της απογοήτευσης μου το αποφάσισα: Να σε γυρέψω μακριά σου...Να φύγω... Δε θέλω τίποτα άλλο να μου μάθετε πια, θέλω μονάχα να νιώθω. Δε θέλω τίποτα να πληροφορηθώ πια, θέλω μονάχα να με αφήσετε ήσυχη. Δε θέλω άλλο να διαβάσω παρομοιώσεις ζωής..θέλω τη ζωή την ίδια.