Repost απο τα παλια...

Ειναι ενα κειμενο απο τα αγαπημενα μου....

Τουτη τη σιωπη θηλια θα τη κανω...

οποτε θα σωπαινεις..θα αναπνεω ολο και πιο δυσκολα...

πνιγομαι,ομως δε παω αλλου...

πνιγομαι,ομως νιωθω αδυναμη να ελευθερωθω...να φυγω...

μενω στο εδω που με καταπινει με καταβροχθιζει...

στο εδω που... μου ρουφαει υπομονη,ψυχικη ηρεμια,γαληνη...

στερευω μερα με τη μερα...

η σταθμη κατεβαινει επικινδυνα...υπο το μηδεν...

εχω μεταλαχθει στο πλασμα που καποτε σιχαινομουν...

στο πλασμα που κοροιδευα πως δε θα καταντησω ποτε...

παλι ποτε ειπα;

εγινα η δακτυλοδειχτουμενη του καθρεφτη μου...

με κοιταζω και αντικρυζω μια θλιμμενη φιγουρα,

που φοραει εκεινο το ψευτικο χαμογελο της ευτυχιας...

δεν αντεχω αλλο πια να κρυβομαι...

πιστευα πως η ευτυχια ηταν καπως αλλιως...

πιστευα πως την ειχα αγγιξει...

μα ελα ομως που η υφη της με οδηγησε σε γκρεμο.

κουραστηκα ν'ανεβαινω ενα ενα τα σκαλια του ονειρου.

τα ονειρα που καναμε τι γινανε;καηκαν...

ολες οι σταχτες τους εκει στο τασακι.

επαψα να ονειρευομαι...

ξυπναω τις νυχτες απο εφιαλτες...

θα με βοηθησεις να βρω ξανα εμενα ή θα αρκεστεις σ'ενα δε μπορω και η συζητηση θα ληξει;

Ναι θα ληξει.

Ο κυκλος θα κλεισει.

πνιγομαι,ομως δε παω αλλου...

Δε θελω παρομοιωσεις ζωης γαμωτο...

Στο ειπα..θελω τη ζωη την ιδια.

μονο που εσυ δε μπορεις.

ναι,ξεχασα...

ουτε να τις ζωγραφισεις..μπορεις...ουτε να τις περιγραψεις...ουτε να τις αισθανθεις...

δε ξερω αν κλαιω για μενα ή για σενα.

δακρυα σβησμενων ονειρων ειναι...ο καπνος τους τσουζει τα ματια.

ονειρα αχρωμα..αγευστα...

επειδη κανεις δε γευτηκε..και δε ζωγραφισε το μεσα μου.

δειχνω λες,γεματη.

αληθεια;

τα φαινομενα απατουν λοιπον.

ολοι με κοιτουν στα ματια και ψαχνουν την αντανακλαση του ειδωλου τους.

δε σου ζητησα τιποτα...

μονο αγαπη...

αγνη και καθαρια αγαπη.

πνιγομαι και γινεσαι συνενοχος στο χαμο μου.

το χερι σου γλιστραει απο το δικο μου και με αφηνεις παλι μονη...

να παλευω με τα κυματα της ψυχης μου.

δεν μου εμαθες να κολυμπω...ουτε καν προσπαθησες.

θα φυγω..και ολα τ'αλλα γνωστα.

οι δρομοι παλι ανοιχτοι και οι πορτες μου κλειστες...

δε μου αρκει το λιγο...εχω μαθει στο πολυ και αυτο ειναι που δεν αντεχεις...

Εμενα...

την υπερβολικη.

μη μου πεις συγνωμη.

μη πεις τιποτα.

απλα φυγε...

και κλειδωσε πισω σου.