πατα τερμα το γκαζι και (ξε)φυγαμε...

Ξεχασμενη σ'ενα κομματι απο το παρελθον...

ξεχνω να ζησω το παρον...

ξεχασμενη στο πριν,ξεχνω ν'αφεθω στο τωρα...

ξεχασμενη στη τρελα μιας στιγμης,

ξεχνω να λογικευτω με την ρουτινα των ημερων,

που με προσπερνουν αδιαφορωντας για το αν ακομα επιζω...

κανω γρηγορα βηματα,παραπατω,

και βρισκομαι μεσα σ'εκεινη την λατρεμενη απαγορευμενη περιοχη...

αναζητωντας μια προκληση,

φλερταροντας με τις παραβασεις του νομου.

 

Ειναι αυτη η καταραμενη ταση φυγης που με καταδιωκει...

γιατι τωρα;οχι τωρα...οχι ακομα.

 Συνεχιζω με σταθερο βηματισμο,πεφτω,χτυπαω,σηκωνομαι,βλαστημαω...

και βρισκω τη δυναμη να αντεξω.

Που μοιραζουν δυναμη,να παω να γεμισω απειρα μπουκαλια

και καθε φορα που οι αντοχες μου θα με εγκαταλειπουν να γινομαι αηττητη μεθωντας;

Τρεχω να προλαβω να εισελθω στο γνωριμο καταφυγιο μου,

οπου εκει βρισκω παντα τον ευατο μου καθισμενο,να με περιμενει στο σκοταδι.

Μοναχα εκεινος ειναι παντα εκει οταν τον χρειαζομαι.

Αποβαλλω καθετι αρνητικο,καθετι που με μελαγχολει,

με φοβιζει,με κανει να θελω να πατησω γκαζι και να μπω αναποδα στη λωριδα του δρομου,

χωρις να νοιαζομαι για τη καταληξη...

απλα να τολμησω να αγγιξω τα ορια μου και να κανω την υπερβαση...τη δικη μου υπερβαση.

Επικρατει κορεσμος σκεψεων...οχι αλλες φθανει.

Μεσ'το γκριζο μοτιβο της νυχτας...

διαχυτη η ερημια,στο βαθος τρεμοπαιζει ενα φως καποιας παρατημενης μοναξιας...

δικη μου ειναι,ας της κανω συντροφια για αποψε...

για οσο αντεξω...

για οσο αντεξει και αυτη το εξωφρενικο παραληρημα μου...

κανεις παραδεισο,την κολαση μου...

Mια ιδεα σφηνωμενη στους  χαρτινους τοιχους των σκεψεων...

μια  ευφλεκτη φαντασιωση,

με συγκατοικους δυο κορμια πλασμενα απο το πηλο του ερωτα,

μια ιδεα αρκει για να πυρπολησει τις σαρκες...

να καψει τις αναστολες και να εξιδανικευσει κρυφες εμμονες...

Ενας δαιμονας με καταδιωκει,

προσπαθω να βρω το παραδεισο και να εισβαλλω εχθρικα μεσα σε αυτον,

για να του ξεφυγω...

και αυτος ο παραδεισος,μου ζωγραφιζεται μπρος μου,

βαθια μεσα στις κορες των ματιων σου...

Δυο ματια ενωμενα που σταζουν μια γνωριμη κολαση...

Αναζητω την ευθανασια μιας ψυχης...

που ειναι κρυμμενη στον οριζοντα μιας φωτεινης μερας.

Η αποψινη κρυα νυχτα ξεχειλιζει,καυτη λαβα στο διαβα της,

σκορπιζει εντονες χημικες εκρηξεις στον χωρο,

επηρεασμενη απο την ανασα μιας φωνης,

η λαβα σκεπαζει τις ψιθυριστες λεξεις

και τις κανει μελωδια,

να δροσιζουν γλυκα τους ακουστικους μας πορους...

ο ηχος αυτος νανουριζει τους αγγελους,

που πεφτουν απο τους ουρανους 

και ειναι αληθεια,πως ακουγοντας τον,

παρασυρεσαι...υπνωτιζεσαι...

Καθισμενη στην αδρανεια μιας πραξης,

σε προκαλω ξανα να παιξουμε...

κι αυτο γιατι,χρειαζονται...

δυο παιχτες,δυο ψυχες,δυο κορμια,

δυο χειλη να σφραγισουν τη μυστικη συμφωνια της στιγμης,

να αφεθουν στην αλλοκοτη αντιστοιχηση των αισθησεων 

και ν'ανακαλυψουν το χαμενο κομματι,του δικου τους ουρανου...

 

 

I found the missing pieces...in your eyes...

Σ'εκεινο το βιβλιο που μοιραστηκαμε,

μια σελιδα του ειναι σχισμενη,

ενα κομματι της ιστοριας αγνοειται,

ενα μυθιστορημα που προσυπογραψαμε και οι δυο...

χωρις να μας ενδιαφερει απολυτα,η εκδοση του...

και καπου στη μεση του,

χασαμε το ενδιαφερον μας,για περαιτερω γραψιμο...

ισχυριστηκαμε,ελλειψη φαντασιας,

μα το τεραστιο ελλειμα του,το εμεις... 

αβγαλτοι,αποντες,

δεν επιδιωξαμε να του χαρισουμε ενα αξιοπρεπες τελος...

και μας προλαβε αναπαντεχα αυτο...

δυο γραμμες αδειες λεξεις,τις ξεστομω και μαζι τους αδειαζω κι εγω...

δυο ονοματα τοσο διαφορετικα,μα τοσο οικεια...

τοσο γνωριμοι,μα τοσο ξενοι....

μειναμε δυο ξενοι μεσα μας,

εχασε ο ενας τα ιχνη του αλλου,

γιατι σηκωσαμε σκονη στο μονοπατι που χαραξαμε,

εξαφανιστηκαν τα σημαδια μας,

κι αλλαξαμε με αθεμιτα μεσα,
τη κατευθυνση της πυξιδας μας...
κινουμασταν αντιθετα,
με τις πλατες μας ενωμενες...

ετσι,πηρε ο καθενας το δικο του σκοτεινο δρομο...

και χαθηκαμε...καπου εκει μεσα...

μεσα μας.

Ο χειμωνας που ηρθε,εφερε κι αλλη παγωνια στη ψυχη,

κρυα τα μελη,ζεστη η παλαμη της καρδιας...

Ο δυνατος αερας που φυσα,

ανοιγοκλεινει τις πορτες του μυαλου και μπαζει μεσα ψυχρες ενοχες.

Τα βλεφαρα εκτελουν μηχανικα το εργο τους,

κοιταζοντας επιμονα το κενο...

Ενα δακρυ,κυλα,και η πικρη γευση του,δεν αρεσει στα χειλη.

....

Αταλαντοι καλλιτεχνες,μα γιναμε  ζωγραφοι ενος καμβα μιας πραγματικοτητας...

που λαχταραγαμε τοσο πολυ να τον βαψουμε με φανταστικα χρωματα,

μα το μαυρο φοντο,παρεμενε εκει να μας χαλαει ολο το πινακα...

Ειναι αργα για αληθειες...δε νομιζεις;

πνιγηκαν στης σιωπης τη θαλασσα,

βυθισμενες ολες εκει στο πατο,σα κρυμμενος θησαυρος,
ξεπνοες περιμενουν ν'ανασυρθουν στη επιφανεια...
....

Στερεψε η πηγη των απαντησεων

και δε διψαω αλλο για νεες αναζητησεις...

στερεψα,δεν αφησα σταγονα απο αυταπατες.

Μα ο,τι αληθεια μου εμεινε,

την εσωσα,

την εκανα φυλαχτο,

να μου ψιθυριζει ομορφες σκεψεις,
τα βραδια που θα μου λειπει η συντροφια σου.

...

Ειναι αργα...

Τρεξε,να σωθεις...απο τον ευατο σου,απο εμενα.

Τρεξε σα κλεφτης...να κρυφτεις...να μη σε πιασω και μου σπασεις,

να μη σε δω ξανα μπροστα μου.

Μη φοβηθεις,ψαξε μεσα σου...
θα εκπλαγεις απο το ευρημα σου.

Τρεξε,
ισως ετσι κοψεις τα δεσμα και μπορεσεις να ελευθερωθεις.

Υ.Γ το αντιο θελει και αυτο χαρακτηρα;ή μηπως κοτσια;

-Να'ξερα τι θες...

Θελω...
ενα ρημα τοσο παρεξηγημενο.
Θελω τοσα πολλα κι ομως αρκουμαι παντα στα λιγα...
κι επειδη θελω τα πολλα,χανω και τα λιγα...

θελω...οταν κατι τελειωνει να μη κανει τοσο θορυβο φευγοντας...

θελω...ενα χερι να με κρατα σφιχτα και να ιδρωνει κρατωντας με...

θελω...

θελω...να ζω τη καθε στιγμη σα να'ναι η τελευταια...

θελω...καθε νυχτα να μπορω να αγγιζω τ'αστερια και να τους λεω τις ευχες μου ψιθυριστα στο αυτι...

θελω με καθε νεα ανατολη να πραγματοποιειται και απο ενα ονειρο...

θελω να με μισησει η μοναξια και να μην επιστρεψει ποτε πλαι μου...

θελω να καταλαβαινεις τι θελω πριν ακομα σου πω...

θελω να σε αγαπαω και να υπαρχει ανταποκριση...

θελω να ζω χωρις πρεπει,γιατι,θα,μη...

σα πολλα δε θελω;

Οδος Απογοητευσης.

Παροδος Απελπισιας.

Εκει μενω,οσο καιρο θυμαμαι τον ευατο μου,

περιφερομαι σε δρομους με ανηφορες και αδιεξοδα...

χορτασα απο δαυτα...

κι ομως ο πλεονεκτης ευατος,ποτε δε ικανοποιειται με τιποτα...

παντα ζηταει κι αλλα,κι αλλα...συνεχεια ζηταει...συνεχεια θελει...

και βρισκει συνεχως ψεγαδια με δηθεν προσχηματα οτι κατι παλι του φταιει,

κατι παλι δε του ειναι αρκετο...

παραπονιεται πως δεν εχει τιποτα κι ομως τα εχει ολα...

Βαρεθηκα το μιζερο εγωκεντρισμο μου...δεν αντεχω αλλο να τον ακουω...

Ας του κλεισει καποιος το στομα.

Γυρνω αναμεσα στους ανθρωπους και ψαχνω καποιον να μιλησω,

να μοιραστω τις ακορεστες σκεψεις μου,να δωσω λυσεις στις ασκοπες αποριες μου...

παραξενοι διαβατες που σε κοιτουν λες και αντικρυζουν φαντασμα,λες και βλεπουν κατι εξωπραγματικο...

δε σε βλεπουν μα σε κοιτουν,δε σε αγγιζουν μα σε ραπιζουν,δε σε νιωθουν μα σε πονουν,

κι εγω;μια αορατη υπαρξη σε ενα συνωστισμο απο πανινες μαριονετες.

Ανθρωποι τοσο διαφορετικοι,τοσο καλοκουρδισμενοι,

βυθισμενοι στις δικες τους βλεψεις,
διχως αναγκη για δοσιμο,για ανταλλαγη...

Ξεχασαν ποσες αποχρωσεις εχει η αγαπη δινοντας τη...

Τοση διαφορετικοτητα χαραγμενη στα προσωπα τους κι ενα κοινο χαρακτηριστικο να τους δενει...

ανθρωποι...απανθρωποι,χωρις ψυχη.

Και αυτο γιατι... εμαθαν να πετουν τις ηθικες αξιες στα σκουπιδια

και να μη νοιαζονται για την ανακυκλωση τους.

Τι κι αν δε θελω,μαγνητιζω τετοια αψυχα οντα

και το μονο που μπορω να κανω ειναι

να παρακαλαω να μην τους μοιασω ποτε.
Παλι ποτε;
Ισως και να γινω (κα)ποτε...

Ψεμα...

Κι ομως η αληθεια σου μοιαζει με ψεμα...

ποσα λαθη μετρησα και χαθηκα εκει καπου στο μετρημα...

ποσες λεξεις τελειωσαν πριν καν αρχισουν...

Εχασα...ψεμα.

Εχασες...αληθεια.

Σ'ενα παιχνιδι ουτοπικο που ξεκινησε μια συννεφιασμενη μερα.

Ενα καπριτσιο μεθυσμενο απο οινοπνευμα υποκρισιας,

διχως καθωσπρεπισμους,γιατι απλα δε σου εμαθαν το στοιχειωδες.....τροπους.

Να φερεσαι και να υποστηριζεις το εγω σου.

Πλανευτρα η ψυχη σε μια ερημη καθημερινοτητα,

αναζητωντας διεξοδο στο θολο σου παραληρημα.

Ενα πραγμα σιχαινομαι και αυτο ειναι το ψεμα.

Κι ομως το φορεσες πανω σου,το εκανες δικο σου,το πιστεψες,μα ησουν κι αφελης συγχρονως.

Ησουν πολυ καλος για να'σαι αληθινος.

Ομολογω πως παραλιγο και θα με επειθες.

Υπαρχει η θεια δικη εν τελει.

Πιαστηκες ο ιδιος στη παγιδα σου...

Μια τυχαια νυχτα,που εισεβαλες θρασυδειλα μεσα σ'αυτη

και φυλακιστηκες ισοβιως στο κελι μιας φθηνης χειρονομιας.

Σε αναγνωρισα απο το πρωτο λεπτο,

οχι επειδη σε ηξερα,αλλα επειδη παντα διαισθανομαι το κινδυνο οταν πλησιαζει.

Ακου τα ταπεινα λογια μου,

σταματα να'χεις ως οπλο τη κοροιδια,στη μαχη με την ανασφαλεια σου...

θα χασεις στο πολεμο...

Οχι,οχι,αρνουμαι να σε δικασω,ουτε προθυμοποιουμαι να σε εξιλεωσω.

Ποια ειμαι εγω στο κατω κατω;

Καποια στιγμη η ροδα θα γυρισει
και οι παρελθοντικες πραξεις σου,
θα γινουν μαρτυρες στο δικαστηριο για την αποδειξη της αθωοτητας σου.

Μοναχα ενα γιατι πλαναται στον αερα και στροβιλιζει τη σκεψη ακομα,μεχρι να ξεχαστει τελειως.

"Τι κερδισες";τι;

Σου εχω ετοιμο ενα προχειρο επαθλο,

να'ρθεις να το παραλαβεις,ειναι ολοτελα δικο σου και το κερδισες με την αξια σου...Μπραβο!

Μια χρυση ψευδαισθηση κρεμασμενη σε κορδελα απο υλικο ψευτιας κι αυτη.

Να τη φορεσεις στο λαιμο,σα μεταλλιο και να τη βαλεις σ'εκεινη τη τεραστια συλλογη που εχεις.

Και στο λεω ξανα..σου φωναζω ξανα...

...Η αληθεια σου μοιαζει με ψεμα...