πατα τερμα το γκαζι και (ξε)φυγαμε...

Ξεχασμενη σ'ενα κομματι απο το παρελθον...

ξεχνω να ζησω το παρον...

ξεχασμενη στο πριν,ξεχνω ν'αφεθω στο τωρα...

ξεχασμενη στη τρελα μιας στιγμης,

ξεχνω να λογικευτω με την ρουτινα των ημερων,

που με προσπερνουν αδιαφορωντας για το αν ακομα επιζω...

κανω γρηγορα βηματα,παραπατω,

και βρισκομαι μεσα σ'εκεινη την λατρεμενη απαγορευμενη περιοχη...

αναζητωντας μια προκληση,

φλερταροντας με τις παραβασεις του νομου.

 

Ειναι αυτη η καταραμενη ταση φυγης που με καταδιωκει...

γιατι τωρα;οχι τωρα...οχι ακομα.

 Συνεχιζω με σταθερο βηματισμο,πεφτω,χτυπαω,σηκωνομαι,βλαστημαω...

και βρισκω τη δυναμη να αντεξω.

Που μοιραζουν δυναμη,να παω να γεμισω απειρα μπουκαλια

και καθε φορα που οι αντοχες μου θα με εγκαταλειπουν να γινομαι αηττητη μεθωντας;

Τρεχω να προλαβω να εισελθω στο γνωριμο καταφυγιο μου,

οπου εκει βρισκω παντα τον ευατο μου καθισμενο,να με περιμενει στο σκοταδι.

Μοναχα εκεινος ειναι παντα εκει οταν τον χρειαζομαι.

Αποβαλλω καθετι αρνητικο,καθετι που με μελαγχολει,

με φοβιζει,με κανει να θελω να πατησω γκαζι και να μπω αναποδα στη λωριδα του δρομου,

χωρις να νοιαζομαι για τη καταληξη...

απλα να τολμησω να αγγιξω τα ορια μου και να κανω την υπερβαση...τη δικη μου υπερβαση.

Επικρατει κορεσμος σκεψεων...οχι αλλες φθανει.

Μεσ'το γκριζο μοτιβο της νυχτας...

διαχυτη η ερημια,στο βαθος τρεμοπαιζει ενα φως καποιας παρατημενης μοναξιας...

δικη μου ειναι,ας της κανω συντροφια για αποψε...

για οσο αντεξω...

για οσο αντεξει και αυτη το εξωφρενικο παραληρημα μου...