κανεις παραδεισο,την κολαση μου...

Mια ιδεα σφηνωμενη στους  χαρτινους τοιχους των σκεψεων...

μια  ευφλεκτη φαντασιωση,

με συγκατοικους δυο κορμια πλασμενα απο το πηλο του ερωτα,

μια ιδεα αρκει για να πυρπολησει τις σαρκες...

να καψει τις αναστολες και να εξιδανικευσει κρυφες εμμονες...

Ενας δαιμονας με καταδιωκει,

προσπαθω να βρω το παραδεισο και να εισβαλλω εχθρικα μεσα σε αυτον,

για να του ξεφυγω...

και αυτος ο παραδεισος,μου ζωγραφιζεται μπρος μου,

βαθια μεσα στις κορες των ματιων σου...

Δυο ματια ενωμενα που σταζουν μια γνωριμη κολαση...

Αναζητω την ευθανασια μιας ψυχης...

που ειναι κρυμμενη στον οριζοντα μιας φωτεινης μερας.

Η αποψινη κρυα νυχτα ξεχειλιζει,καυτη λαβα στο διαβα της,

σκορπιζει εντονες χημικες εκρηξεις στον χωρο,

επηρεασμενη απο την ανασα μιας φωνης,

η λαβα σκεπαζει τις ψιθυριστες λεξεις

και τις κανει μελωδια,

να δροσιζουν γλυκα τους ακουστικους μας πορους...

ο ηχος αυτος νανουριζει τους αγγελους,

που πεφτουν απο τους ουρανους 

και ειναι αληθεια,πως ακουγοντας τον,

παρασυρεσαι...υπνωτιζεσαι...

Καθισμενη στην αδρανεια μιας πραξης,

σε προκαλω ξανα να παιξουμε...

κι αυτο γιατι,χρειαζονται...

δυο παιχτες,δυο ψυχες,δυο κορμια,

δυο χειλη να σφραγισουν τη μυστικη συμφωνια της στιγμης,

να αφεθουν στην αλλοκοτη αντιστοιχηση των αισθησεων 

και ν'ανακαλυψουν το χαμενο κομματι,του δικου τους ουρανου...