BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

...ti voglio bene assai...



Η πορτα ανοιξε...
κοιταχτηκαν και οι δυο σαν υπνωτισμενοι...
σταθηκαν ο ενας απεναντι στον αλλο και σωπασαν...
εχασαν τις λεξεις που προετοιμαζαν με τοσο ζηλο να πουν..

η σιωπη ειναι πιο ευγλωττη ορισμενες φορες...

κανεις δεν ακουσε το χτυπο της καρδιας του αλλου...
ηταν οι μονοι χτυποι που μπορουσαν να προδωσουν...
την αγωνια και την αμηχανια που ενιωθαν...
τα ματια συναντηθηκαν προτουν ενωθουν τα τρεμαμενα χειλη τους...
-μα εσυ τρεμεις,γιατι;
-τρεμω απο φοβο,μη ξυπνησω και χαθεις...
-δεν ονειρευεσαι..αγαπη μου...ειμαι εδω...




  
ηταν η πρωτη φορα που δεν αισθανθηκε ντροπη που αγγιζαν το γυμνο της σωμα...
ηταν η πρωτη φορα που εκλεισε τα ματια..
και αφεθηκε στην αγνωστη τρικυμια,
που της προκαλουσαν τα ακροδακτυλα του...
στον αερα που λυσσομανουσε η σαρκα του...
στη θαλασσα που απλωνοταν μπρος στα ματια της...
η πρωτη φορα που δε φοβηθηκε να κολυμπησει στα βαθια...
να βουτηξει στα κυματα και να δεχτει να τη κυριευσουν...να τη παρασυρουν στο βυθο...
να τη σκεπασουν με την ορμη τους...
τα χειλη τους σφαγιστηκαν ξανα και ξανα..
 και η δροσερη ανασα του δε τη δροσιζε...
μα την εκαιγε ολακερη...
η αδημονια του να τη κανει δικη του...
τη τρελαινε..
μα ναι τρελαθηκε στην αχορταγη λογικη του.



Το μυαλο ξαφνου σταματησε...
η στιγμη χαραχτηκε σα τατουαζ στο σωμα...
και ο χρονος επαψε να κυλα...
πνιγηκε σε μια θαλασσα που τα κυματα παφλασαν την ιδια στιγμη,
με την ιδια ενταση επανω στους βραχους...
ενω αργα-αργα..βασανιστικα την εσπρωχναν να αναδυθει στην επιφανεια...
ανοιξε τα ματια και ειδε το ονειρο της να τη κοιταζει  με λατρεια...
και του ειπε: -μεσα σ'αυτα  τα ματια ,ενας ανεξερευτητος βυθος...

- και εσυ η  πιο ομορφη θαλασσα που ανακαλυψα  ποτε μου...
εκεινη χαμογελασε...
χαμηλωσε το βλεμμα..
και εκεινος αιχμαλωτισε το γελιο της στο παραδεισο της αγκαλιας του.




Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

φτιαξε καρδια μου το δικο σου παραμυθι...γιατι χανομαστε...



Mια φορα κι ενα καιρο...
ηταν ενας ομορφος πριγκηπας που ζουσε μοναχικα στο καστρο του.
Ειχε βαρεθει τοσο τη μονοτονη και παμπλουτη ζωη του,
δεν ειχε νιωσει αυτο που ελεγαν ευτυχια,παρολο τα υλικα αγαθα που του προσφεραν.
Αν και αισθανοταν ικανος να αγορασει τα παντα,
πεισμωνε που δε μπορουσε να αγορασει εκεινα τα αυλα αισθηματα.
Ακουγε παντου για αγαπη,λατρεια,ερωτα,ποθους,ηρεμια,γαληνη,προσμονη,πονο..
μα οσες φορες και να εψαξε,δε μπορεσε να τα βρει και να τα εξαγορασει με το χρυσαφι του.
Γι'αυτο και αποφασισε να ρισκαρει τη ζωη του,ψαχνωντας τα μονος του βαθια μεσα στο δασος.



Ηξερε πως το δασος ηταν στοιχειωμενο για χρονια απο μια κακια μαγισσα και κανεις θνητος δε τολμουσε να εισχωρησει στα κρυφα μονοπατια του.
Παραβαινοντας ολους τους κανονες και τα πρεπει θελησε να περπατησει αναμεσα στα ψηλα δεντρα σκεπτομενος ποση μοναξια τον ελουζαν αυτα τα γυμνα θηρια που ξεπρολαβαν μπρος του.
Δεν τον ενοιαζε η ζωη του,ενιωθε κενος και θεωρουσε ανουσια τη πραγματικοτητα του.
Ωσπου τα ποδια του ξαφνου μπλεχτηκαν σε ενα σκοινι,χτυπησε το κεφαλι του σε μια πετρα και ξαφνικα επεσε αναισθητος στο εδαφος.



Ξυπνησε μονος χωρις το στεμμα του,με σκισμενα ρουχα,σ'ενα αδειο και κρυο κελι με ψηλα καγκελα που μπορουσε να δει μονο ενα κομματι ξαστερου ουρανου.
Ενας θορυβος εσπασε τη σιωπη και μπροστα του εμφανιστηκε μια μαυρη σκια σε μορφη γυναικας,
αντιληφθηκε αμεσως πως ηταν η μαγισσα,μα δε φοβηθηκε,μαζεψε οση δυναμη μπορουσε και εκανε ενα βημα να σηκωθει,τη κοιταξε καταματα και τοτε εκεινη τον χαστουκισε που τολμησε να της ορθωσει αναστημα,τοτε τον καταραστηκε να μεινει μονος χωρις αγαπη για ολη τη υπολοιπη ζωη του,οπως κι εκεινη.
(αν καταφερνε ομως να αγαπησει κατι πραγματικα μοναχα τοτε τα μαγια θα λυνονταν...
αλλα δε το γνωριζε αυτο.)



Ο πριγκηπας δεν ανησυχησε γιατι δεν ειχε νιωσει ποτε αγαπη οποτε δε θα τον επηρεαζε και τοσο η απωλεια της,τον πληγωνε ομως το γεγονος οτι εμεινε μονος και δεν εψαξε κανεις να τον βρει.
Συνειδητοποιησε για πρωτη φορα οτι πονουσε που τον ξεχασαν ολοι και δεν ειχε καποιον να μιλαει και να του κραταει συντροφια τα βραδια...πονουσε ή ηταν αποκυημα της φαντασιας του;
Προς στιγμην χαρηκε που ανακαλυψε το αισθημα του πονου και τοτε εκλαψε πικρα,
καταλαβε το λαθος που ειχε κανει,που τολμησε επιτελους να χασει κομματι του ευατου του,
μα ηταν αργα πια για να γυρισει το χρονο πισω.
Κυλουσαν οι μερες και ο πριγκηπας εκανε καλη του φιλη τη σιωπη,αγνοουσε τα γεγονοτα που διαδραματιζονταν βαθια μεσα στο δασος.



Ενα κοριτσακι παρεα με ενα κουνελακι στην αγκαλια της επαιζαν με ενα ολοχρυσο πραγμα που εμοιαζε σα μεγαλο στρογγυλο παιχνιδι,το γοητευε τοσο η λαμψη του.
Περπατουσε αμεριμνο μεσα στους μεγαλους θαμνους...και δε καταλαβε για ποτε το κουνελακι γλιστησε και εφυγε απο την αγκαλια του,τοτε το ακολουθησε τρεχωντας να το πιασει.
Για καλη του τυχη το ειδε να μασουλα κατι φυλλα και ανακουφιστηκε που το βρηκε,τοτε ακουσε ενα θορυβο μεσα στη απολυτη ησυχια του δασους,κατι σα σφυριγμα,σα γοερο ψιθυρο που εμοιαζε με βραχνη φωνη και τοτε φωναξε ποιος ηταν εκει και η ηχω της φωνης της γυρισε πισω.



Ο πριγκηπας ακουσε το κοριτσι και πασχισε να το δει απο τα βαρια σιδερα που του στερουσαν το φως του ηλιου,μα δε μπορεσε,αρχισε να απανταει,να ρωταει,να μαθει.
Εγιναν καλοι συνομιλητες,το κοριτσι πηγαινε καθε μερα την ιδια παντα ωρα,καθοταν αναπαυτικα πανω σενα δεντρο,για να ακουει καθαρα τη μυστικη εκεινη φωνη που ειχε κανει τη ζωη της πιο περιπετειωδη..πιο χαρμοσυνη..πιο υπεροχη.



Μιλουσαν ωρες..βραδια αξημερωτα για τις ζωες τους,για το λογο που φυλακιστηκε σε εκεινο το κελι και για τους συνεχεις φοβους που τον επλητταν.
Τα ειχε εκμηστηρευτει ολα σε εκεινη τη μυστηριωδη γυναικεια φωνη.
Καποια στιγμη ο πριγκηπας αναρωτηθηκε πως και η κακια μαγισσα δε ειχε παγιδεψει το κοριτσι εκεινο τοσο καιρο και πως ξεφυγε ως τοτε απο τα μαγια της.
Η κοπελα εξομολογηθηκε οτι την ειχε καταραστει και εκεινη να περιφερεται στο δασος μονη και ερημη..εγκλωβισμενη σε σωμα μικρου κοριτσιου και μοναχα αν τολμουσε καποιος να τη σωσει θα λυνονταν τα μαγια.
Οσο περνουσαν οι μερες και οι μηνες συνεβηκε κατι μαγικο,ο πριγκηπας ενιωθε θερμη στη καρδια του,δε κρυωνε πια τα βραδια,οι πληγες της μοναξιας του επουλωθηκαν και χαμογελουσε παντα με μια σκεψη.
Του ελειπε πολυ εκεινη η φωνη και σχιζοταν η ψυχη του οταν σκεφτοταν οτι εμενε μονη και απροστατευτη στο δασος.



Ηθελε να τη δει,να την αγκαλιασει,να την αγγιξει.
Καταλαβε τοτε πως την ειχε αγαπησει..
ναι αυτο ηταν και ξαφνικα οι κλειδωνιες στις πορτες ανοιξαν,ενα φως ελουσε το κελι και μια φωνη τον καλουσε να ελευθερωθει.
Η μαγισσα σαστισε,δε πιστευε στα ματια της,τρελαθηκε..μα πως;
τα μαγια ειχαν λυθει...οταν ο πριγκηπας κοιταξε στα ματια επιτελους το φοβισμενο εκεινο κοριτσι,
μεταμορφωθηκε σε μια γοργονα που σπαρταρουσε στην αγκαλια του..εκλιπαρωντας να την οδηγησει στο βυθο,στην αγκαλια του Ποσειδωνα.



Και το εσκασαν μαζι..εκει στο βυθο της ευτυχιας τους.
Βρηκαν την αληθινη αγαπη σε ενα ταξιδι αισθησεων.
Ενιωθαν πως γνωριζονταν χρονια και η μοιρα τους ενωσε τις κλωστες των ψυχων τους.
Εζησαν κρυμμενοι σε μια βαθια σπηλια,πλασμενοι ο ενας για τον αλλο
για παντα...;!








Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009

(κατα)δικος...(μου)




κοιταζω το προσωπο σου...
το περιεργαζομαι,το ερευνω διεξοδικα...
μηπως ανακαλυψω ξενα αποτυπωματα μιας αλλης...
μηπως μυρισω στο δερμα του γυναικειο αρωμα,
μηπως αντικρυσω υπολειμμα κραγιον κολλημενο στα χειλη σου.
Μα οχι,δε θα το αντεξω...
αυτο το προσωπο με αυτα τα ματια...
που με καρφωνουν με το βλεμμα τους,μου ανηκουν.ακους;
ειναι δικα μου!θελω μονο εμενα να κοιταζουν...
δεν ειναι ζηλια..ουτε κτηση.
ειναι η αληθεια.
Ψαχνω καθε ρυτιδα εκφρασης που σχηματιζουν οι μορφασμοι σου,
μηπως βρω μεσα τους σημαδια απο εμενα...
θα βρω,τιποτα δε μενει κρυφο για παντα.
 .....
Αυτο το σωμα..αυτος ο αρρυθμος παλμος της καρδιας αναμεσα στα στηθια σου,
τροφοδοτειται απο τη παρουσια μου,
ειμαι η κινητηριος δυναμη της...
της δινω οξυγονο με τα λογια μου και την απορυθμιζω με τις πραξεις μου...
μου ανηκει η καρδια σου.ακους;
ειναι δικη μου!Θελω να παλλεται μοναχα με τον ηχο της φωνης μου.
δεν ειναι εγωκεντρισμος ουτε αλαζονεια.
ειναι η αληθεια.
Και στην αληθεια οι πυλες της ψυχης ειναι παντα ανοιχτες.
...παντα...
για να ζεσταινει τη κρυα ζωη μας με τη θερμη της...
να τρεμεις μοναχα να μη συμβει το ανεποφευκτο ομορφε...
μηπως τη κανω και απορυθμιστει...




Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

stop.look.and listen...



εισαι αερας που περνα...
σαρωνει τα φυλλα της ψυχης...
και τα κανει να θροιζουν με το δροσερο αγγιγμα τους.
....

εισαι τρικυμια που με ταρακουνα...
πλυμμηριζει το καραβι του μυαλου...
και αποδιοργανωνει τη πυξιδα του οριζοντα της ζωης.

Σε παρακαλω...
οτι κι αν εισαι...

λαθος ή σωστο.
αληθεια ή ψεμα.
δε με νοιαζει.

ελα κοντα μου...

γινε πνοη μου ή δωσε μου τη θηλια σου να πνιγω.
Μα μη με μεταχειριζεσαι ως αντικειμενο.
Ως τραπουλοχαρτο σε μια συνηθισμενη για σενα παρτιδα. 

"παιζεις περιεργο παιχνιδι και φοβαμαι..."
 

Ως κακογουστο αστειο...που απλα χαμογελας οταν το ακους.
πες μου μονο αυτο.
τι νιωθεις;
κι υστερα σωπα και ακου...
Σςςς...





Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

μεινε,διωξε το σκοταδι...



Παλι αποψε δε μπορω να κοιμηθω...
ξενυχταω συντροφια με ενα ποτηρι κρασι και μια φωτογραφια...
ο ουρανος καθαρος..ξαστερος...μα κανει τοσο κρυο...
το προσωπο του ουρανου κρυμμενο πισω απο τα μαυρα γυαλια του.
μια γνωριμη αισθηση με τυλιγει ξανα.
η νυχτα κανει τα μαγικα της,
φερνει τη ζεστη αυρα σου πλαι μου...να με ζεστανει.
ο ουρανος μυστηριωδης,απεραντος με απειρα πεφταστερια στην αγκαλια του,
που δε προλαβαν να εκπληρωσουν ακομα το σκοπο τους...μια ευχη..ενα ονειρο...μια επιθυμια..

"οι επιθυμιες ειναι σα τα ονειρα...οταν δε πραγματοποιουνται..παραμενουν ονειρα..."
καπου το διαβασα τελευταια και μου αρεσε.



εχει παγωσει το ειναι μου..
μα το αλκοολ εχει μουδιασει υπεροχα τα χειλη μου.
νιωθω να γαργαλα γλυκα τις αισθησεις μου...
να θερμαινει καθε μου κυτταρο και να γλειφει τις τελευταιες σταγονες που εμειναν απο τη υγρη λαβα της καρδιας μου.
Αορατη η συντροφια σου μα τοσο αναγκαια.
μεινε,αγκαλιασε με...για λιγο μονο.

Πισω απο τις διαφανες κουρτινες των βλεφαρων μου η εκτυφλωτικη μορφη σου.
Δε θελω να τελειωσει η νυχτα.
Παρακαλαω εκεινο το αστερι που με κοιτα,να με ταξιδεψει περα μακρια...
σε αγνωστα μερη...να ενωθω με το υδατινο στοιχειο,τη θαλασσα..
και να χαθω σε ναυαγια ευτυχιας...



απλετες αστραφερες ηλεκτρικες κενωσεις...
αστραπες οι στιγμες μεσα μου.
εχω ονομασει ενα αστερι με το ονομα σου.
το παρακολουθω,το κατασκοπευω αλλωτε..το εκβιαζω... 
να μου μαρτυρησει ολα σου τα μυστικα...
τι κανεις τα βραδια που λειπεις απο μενα.
Διωχνεις τη παγωνια οταν τα φωτεινα συμβολα γινονται οι προεκτασεις των χεριων σου που με χαιδευουν τρυφερα.
τωρα συννεφα κρυβουν το φεγγαρι των ματιων σου και αδυνατω να σε αντικρισω...
να σε μαθω...





ποια σε καιει με τη φλογα της,ποια προσθετει ποθους και αφαιρει ηδονες στο κορμι σου,
ποια ευχεται να γινει αστερι στον ουρανο της καρδιας σου;
μα οχι μη μου πεις...
θα ηταν ιεροσυλια.
μη μου το χαλας.
μοναχα απαντησε μου,τι γυρευεις στα σοκακια των δικων μου ονειρων;
μη μιλας,μου το χαλας.
ξερω.
μαζευεις σκοταδια για να ζωγραφισεις το φοντο των λυγμων σου.
αδιστακτος οπως παντα,
εισερχεσαι και εξερχεσαι οποτε θελησεις.
εισβαλεις μεσα απο τοιχους,πυρπολεις,κλεβεις καρδιες...
υστερα φοβασαι..φευγεις.
φοβαμαι.σε φοβαμαι.ακους;
σταματα το.
θα ξυπνησω...και υστερα;

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

θα σε βρω...μ' αν θελεις...κρυψου...










Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

Everything's Better in the Rain



οι δεικτες του ρολογιου σταματημενοι.
ο σφυγμος στο  αψυχο σωμα ομως...
σαν χτυπος ρολογιου,σφυροκοπα.
ο ουρανος γεματος συννεφα μελαγχολιας.
οι ανασες λιγοστευουν..με μια μονο σκεψη...με μια μονο λεξη...
μα οχι...δε θα χαθω..



αναπνεω και παλι...
αναβω τσιγαρο να συνελθω.
αφηνω το δηλητηριο της νικοτινης να με κανει ερμαιο της.
το σβηνω..αναβω δευτερο.τριτο.τεταρτο...
φυσαω δυνατα και σχηματιζω συννεφα καπνου...
μενω να τα κοιταζω...
 εικονες,συμβολα,στιγμες,μορφες,χρωματα,τοπια,παραδεισοι...
ποσα εφτιαξα με το νου.
απειρα παιχνιδια που παιζει το μυαλο.
επειτα μενουν μονο...
οι σταχτες...ή αλλιως οι κλεμμενες στιγμες.
οι πεταμενες γοπες...ή αλλιως οι ημιτελεις πραξεις.




εκει κατω απο τη βροχη...
αδειαζω ανασες...γεμιζω ελπιδες...
αδειαζω αρνηση...γεμιζω ενοχη...
εκει στο υγρο μου σωμα,στεγνωνουν οι σταγονες θλιψης...
γευομαι στα χειλη το λυτρωτικο φιλι του ανεμου...χωρις δισταγμο...
αφηνομαι στην αγκαλια της νυχτας και περιμενω...περιμενω...
να βρεξει ο ουρανος σταλες λησμονιας....
περιμενω...τη ψυχη να δροσιστει ξανα...
εκει κατω απο τη βροχη...
ενα βημα εμεινε,για να βγω απο το λασπωμενο δρομο του πονου...
και να χαθω σ'εκεινο το λαβυρινθο ζωης..
να μεινω εκει...να περιφερομαι...και να κοιταζω απο τις χαραμαδες οπως κανω παντα.






                                                           
Υ.Γ Everything's Better in the Rain...