...ti voglio bene assai...

Η πορτα ανοιξε...

κοιταχτηκαν και οι δυο σαν υπνωτισμενοι...

σταθηκαν ο ενας απεναντι στον αλλο και σωπασαν...

εχασαν τις λεξεις που προετοιμαζαν με τοσο ζηλο να πουν..

η σιωπη ειναι πιο ευγλωττη ορισμενες φορες...

κανεις δεν ακουσε το χτυπο της καρδιας του αλλου...

ηταν οι μονοι χτυποι που μπορουσαν να προδωσουν...

την αγωνια και την αμηχανια που ενιωθαν...

τα ματια συναντηθηκαν προτουν ενωθουν τα τρεμαμενα χειλη τους...

-μα εσυ τρεμεις,γιατι;

-τρεμω απο φοβο,μη ξυπνησω και χαθεις...

-δεν ονειρευεσαι..αγαπη μου...ειμαι εδω...

  

ηταν η πρωτη φορα που δεν αισθανθηκε ντροπη που αγγιζαν το γυμνο της σωμα...

ηταν η πρωτη φορα που εκλεισε τα ματια..

και αφεθηκε στην αγνωστη τρικυμια,

που της προκαλουσαν τα ακροδακτυλα του...

στον αερα που λυσσομανουσε η σαρκα του...

στη θαλασσα που απλωνοταν μπρος στα ματια της...

η πρωτη φορα που δε φοβηθηκε να κολυμπησει στα βαθια...

να βουτηξει στα κυματα και να δεχτει να τη κυριευσουν...να τη παρασυρουν στο βυθο...

να τη σκεπασουν με την ορμη τους...

τα χειλη τους σφαγιστηκαν ξανα και ξανα..

 και η δροσερη ανασα του δε τη δροσιζε...

μα την εκαιγε ολακερη...

η αδημονια του να τη κανει δικη του...

τη τρελαινε..
μα ναι τρελαθηκε στην αχορταγη λογικη του.

Το μυαλο ξαφνου σταματησε...

η στιγμη χαραχτηκε σα τατουαζ στο σωμα...

και ο χρονος επαψε να κυλα...

πνιγηκε σε μια θαλασσα που τα κυματα παφλασαν την ιδια στιγμη,

με την ιδια ενταση επανω στους βραχους...

ενω αργα-αργα..βασανιστικα την εσπρωχναν να αναδυθει στην επιφανεια...

ανοιξε τα ματια και ειδε το ονειρο της να τη κοιταζει  με λατρεια...

και του ειπε: -μεσα σ'αυτα  τα ματια ,ενας ανεξερευτητος βυθος...

- και εσυ η  πιο ομορφη θαλασσα που ανακαλυψα  ποτε μου...

εκεινη χαμογελασε...

χαμηλωσε το βλεμμα..

και εκεινος αιχμαλωτισε το γελιο της στο παραδεισο της αγκαλιας του.