BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

just leave me alone...



ενα ψεμα...μια αυταπατη...μια ψευδαισθηση...ενα κακο ονειρο...
ενα ωραιο περιτυλιγμα με κενο περιεχομενο...
μια φανταστικη οαση στην ερημο...

μια κινουμενη αμμος που στερει την ισορροπια μου...
την ελευθερια μου.

ενας δειλος στρατιωτης που πολεμαει για λαθος μαχη...
 τα μονα του οπλα...το ψεμα...το κρυφτο...
το αλλοθι του;
τα λογια.
λογια καλογραμμενα..με δοσεις εγωκεντρισμου...
και δηθεν αισθηματων.

οι σκιες δεν εχουν ψυχη...οι σκιες δε αγαπανε.

αρνουνται να ανοιξουν τις παλαμες τους στα ψιχουλα αγαπης.
αρνουνται να θυσιαστουν,να ρισκαρουν,να αναγεννηθουν στο φως της μερας.


.....


δε ξερεις να παιζεις σωστα..."φιλε"
παιζεις με ευθραστα αισθηματα.

δε γνωρισες το σκοπο...δεν αγγιξες καν το στοχο.
ρεκορ στην αγνοια κατειχες.
δε σου εμαθαν οτι...


υπαρχει και ο πονος στα συναισθηματα.


δε υπαρχουν αλλες ερωτησεις...αλλες απαντησεις...αλλες περιπλανησεις στο μυθικο κοσμο σου.

αυτο εισαι...αυτο ησουν...αυτο θες να εισαι...
ενας μεγαλος μυθος.

εισαι αυτο που κυνηγας...λατρευεις αυτο που σε αρρωσταινει...που σε σκοτωνει...
αυτοκαταστρεφεσαι.
λυπαμαι δε εχω αλλο θανατο να σου δωσω.

μα αν θυμηθεις..μη κλαψεις.
οι αντρες δε κλαινε.

μη ζητας ευκαιριες.
μη γυρισεις.
μη κοιταξεις.
δε με συναντησες ποτε.
δε δοθηκες ποτε.

αυτο επελεξες.
η απουσια σου να γινει αιωνια.
να με μαστιγωνει διχως οικτο.
σβησε με απο τη λιστα των δεδομενων σου και απλα αλλαξε σελιδα.
ισως στην επομενη βρεις καλυτερη συμπαικρια...
που θα'ναι λιγοτερο αφελης απο εμενα...
λιγοτερο απαιτητικη...
και περισσοτερο ρομαντικη,που θα πιστευει στα παραμυθια.

καντο!
κλεισε τα ματια και κανε delete.
αυτο δε κανεις παντα;
δε θ'αλλαξεις...

να μην αλλαξεις...
να μεινετε αχωριστοι...

εσυ και ο ευατος σου.
αναπτυξατε αρρηκτους δεσμους.

so...

keep going...






just leave me alone...!!!






Υ.Γ θα λειψω για λιγο καιρο...για να βρω εκεινο το κομματι του παζλ...
το "κομματι" της δυναμης,που θα με κανει να γραψω ξανα.
Να προσεχετε.

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

μηπως εχεις χαθει μεσα σε δρομους που καινε;



γραφω...σβηνω...φευγω...επιστρεφω...

Ποιος εκλεψε τις απαντησεις που ψαχνω;
το λυσσαρι κρυμμενο...φυλαγμενο στο θηκαρι των σκεψεων.

Αχ..αυτες οι σκεψεις...
αν τις αφησεις...να σε κυριευσουν...
μπορουν να σε εκτροχιασουν...


Ποιος μπορει να δει με ματια ανοιχτα μεσα στο σκοταδι;
Ποιος αντεχει να πουλησει τη ψυχη του για να ζησει μια μοναδικη στιγμη;




...επιστρεφω...γραφω...σβηνω...φευγω...
δ ε ι λ ι α...
εξι γραμματα με εκαναν υποχειριο τους.
...

Τουτη την ιστορια ποιος τολμαει να τη κρατησει ζωντανη;
Ποιος της χαριζει πνοη;

σε ποιο μονοπατι οδηγει;
ή μηπως χαθηκες κι εσυ;


οι λεξεις συνθετουν προσωρινα τα σκορπια κομματια του νου.
κομματια αταιριαστα μεταξυ τους...
που συγκρουονται συνεχως.
λογικη 
και
συναισθημα...

...φιλοι και εχθροι...

τουτο το παιχνιδι σε ποιο ημιχρονο τελειωνει;

Αυτη η σιωπη ποτε σπαει;

Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

λυτρωση ή καταδικη;





Το βιβλιο του μυαλου ανοιχτο...
μα οι σελιδες του λευκες..κενες...
πως να γραφτουν οι στιγμες με διαφανο μελανι;
.....
Το φως απλετο σκορπιζεται γυρω μου...
μα οι κουρτινες της καρδιας κλειστες...
......
Ο αερας φερνει στο νου...
εκεινα τα παραμυθενια σκιτσα που μου χαριζε μια σου ανασα...
εκεινη τη μαγικη γραφη που σχεδιαζε το πορταιτο των ματιων σου...




Τωρα το τοπιο γκριζο...
οι τοιχοι ποτισμενοι απο ματωμενο σκοταδι...
Το κεφαλι σκυμμενο...για να μη δεις...
Οι αισθησεις ναρκωμενες.




Μου μπηγουν στις φλεβες,το υγρο δηλητηριο που με παραλυει...
αυτο της μισητης απαθειας...
της πουλημενης συνηθειας...
....
ναι,συνηθισα τη ζωντανη - νεκρη ζωη που μου ελαχε...
Τα παντα βρισκονται αιχμαλωτα σε αυτη τη πουτανα τη τυχη!





 Το χαμογελο καπου βαθια στη τσεπη ξεχασμενο..
και η ψευτοζωη που μου γαλουχισαν,ξεκινα και παλι το ταξιδι της...
τη καθοδηγω...
ποια;εγω...
.....
καθε μου βημα καρφι που με πονα...
τα ματια στο εδαφος...στεκουν ακινητα εκει...
δε θελω να τα δεις...
.....
παιζαμε τις ζωες μας κορωνα γραμματα.
θυμασαι;
εμενα.
εσενα.
εμας.




Ηρθε η ωρα να γινω πληρωμενη δολοφονος μιας αεναης σκιας...
που το πνευμα της εξαφανιζεται μονο μεσα μου...μαζι μου.
.....

Οι σελιδες στο βιβλιο του μυαλου θα γραφτουν ξανα...
με στιγμες απο την ασπρομαυρη πραγματικοτητα.




Δε καταφερα να βρω λιμανι ν'αραξω...
γωνια να κρυφτω...
Οι ελπιδες δε τρεφονται μοναχα με παραισθησεις και φαντασιωσεις...
θελουν θυσιες για να στερεωθουν πριν καταρευσουν...



Ναι,πηγα κοντρα στη θεληση μου.
αγωνας αντοχης,με αντιπαλο το εγω μου.
Πατησα τη κοκκινη γραμμη και
υστερα ηττηθηκα απο το πονο.
και ξερεις γιατι...
...
γιατι ολο μακρια μου θες να μενεις...
...

μα καθε φυγη...
λυτρωση ή καταδικη...
Διαλεγεις και παιρνεις...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Σσσσσσσσσ......




Έρχονται ώρες
που όλα τα φοβάμαι
όσα θυμάμαι
κι ακόμα με πονούν
αυτές τις ώρες
να το θυμάσαι
πλάι μου να'σαι
όταν θα'ρθούν
δίπλα μου να'σαι
μαζί σου να με βρούν.


Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ...


Έρχονται ώρες
που οι σκέψεις με πληγώνουν
και δεν τελειώνουν
τα "πώς" και τα "γιατί"
γι'αυτές τις ώρες
κι οι δυο μας φταίμε
κι ό,τι κι αν λέμε
τι ωφελεί
φτάνει που κλαίμε
και που είμαστε μαζί.


Να μ'αγκαλιάζεις
για να σ'αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ'ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ. 





Υ.Γ Σε σενα...
για ολα εκεινα τα ατελειωτα ταξιδια μυαλου που μου χαριζεις...


Τετάρτη 14 Οκτωβρίου 2009

Ο πολεμιστης που βρισκεται μεσα μας


Για τον πολεμιστη του φωτος δεν υπαρχει ακατορθωτη αγαπη.
Αυτος δεν αφηνει τη σιωπη,την αδιαφορια ή την αρνηση να τον τρομαξουν.
Ξερει πως πισω απο την παγωμενη μασκα που χρησιμοποιουν οι ανθρωποι υπαρχει μια καρδια απο φωτια.
Γι'αυτο ο πολεμιστης ριψοκινδυνευει περισσοτερο απο τους αλλους.
Αναζητα αδιακοπα την αγαπη καποιου,ακομα κι αν αυτο σημαινει να ακουει συχνα τη λεξη "οχι", να επιστρεφει στο σπιτι ηττημενος,να νιωθει πως εχουν απορριψει το κορμι και τη ψυχη του.
Ενας πολεμιστης δεν επιτρεπει στον ευατο του να τρομαξει οταν ακολουθει αυτο που εχει αναγκη.
Χωρις αγαπη,αυτος δεν ειναι τιποτα.

......


Οταν ενας πολεμιστης υφισταται μια αδικια,συνηθως προσπαθει να μεινει μονος του,
για να μη δειξει τον πονο του στους αλλους.
Προκειται για θετικη και ταυτοχρονα αρνητικη συμπεριφορα.
Αλλο ειναι να αφηνεις τη καρδια να θεραπευει αργα αργα τα τραυματα της 
κι αλλο ειναι να βυθιζεσαι στο διαλογισμο ολη την ημερα επειδη φοβασαι μηπως φανεις αδυναμος.
Μεσα στον καθενα μας υπαρχει ενας αγγελος και ενας δαιμονας και οι φωνες τους μοιαζουν πολυ.
Μπροστα στη δυσκολια,ο δαιμονας τροφοδοτει αυτη τη μοναχικη συζητηση,προσπαθωντας να μας δειξει ποσο ευαλωτοι ειμαστε.
Ο αγγελος μας βαζει να αναλογιστουμε τη σταση μας και μερικες φορες δε χρειαζεται παρα το στομα
καποιου προκειμενου να εκδηλωθει.
Ενας πολεμιστης ξερει να εξισορροπει μοναξια και εξαρτηση.

......
 

Οι πολεμιστες του φωτος εχουν παντα μια λαμψη στο βλεμμα.
Ζουν μεσα στο κοσμο,αποτελουν μερος της ζωης αλλων ανθρωπων και ξεκινησαν το ταξιδι τους διχως δισακι και διχως σανδαλια.
Σε πολλες περιπτωσεις ειναι λιποψυχοι.
Δε δρουν παντοτε σωστα.
Υποφερουν για αχρηστα πραγματα,κρατουν ανανδρη σταση καμια φορα θεωρουν πως ειναι ανικανοι να ωριμασουν.
Συχνα θεωρουν τον ευατο τους αναξιο για οποιαδηποτε ευλογια ή θαυμα.
Δεν ειναι παντα σιγουροι για οτι κανουν.
Πολλες φορες περνουν αγρυπνες νυχτες και σκεφτονται πως η ζωη τους δεν εχει κανενα νοημα.
Γι'αυτο ειναι πολεμιστες του φωτος,
Γιατι κανουν λαθη.
Γιατι αναρωτιουνται.
Γιατι αναζητουν μια αιτια...και σιγουρα θα τη βρουν.





Y.Γ Μικρα κειμενα απο το βιβλιο του Paulo Coelho "Το εγχειριδιο του πολεμιστη του φωτος"


Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009

σκια ενος σκοτεινου ευατου...



για εκεινη την αγνωστη σκια...
στο παρον...στο ονειρο...
θελω εκει μεσα να ταξιδεψω...
στη πλανη ενος ονειρου...
θελω...
τι λεξη κι αυτη...
θυμασαι;
νιωθεις;
οχι..οχι...ξεχασα...
αρνεισαι...
θα ερθω να σε βρω...
υποσχεση.
δεν ηρθες...
ελπιδες πεταμενες στο δρομο που χαραξες...
σκορπιες λεξεις...
κενα λογια...κενες πραξεις...
μη μιλας...

δε θελω να ακουσω...
θα φυγω πριν προλαβεις να δεις το προσωπο μου...
σου φωναζα...
δε θα φυγεις..δε μπορεις...
θυμασαι; 



εξαπατας τον ιδιο σου τον ευατο...
του κλεβεις στιγμες...
του στερεις ποθους...

κι ομως εσυ εισαι αυτος που φευγει...
εσυ εισαι αυτος που τρεχει να ξεφυγει απο τη σκια του ευατου του...
τρεχει να πιασει το τιποτα...
τρεχει εξω απο το σωμα του...
ωστε ο πονος να τον  προσπερασει...
ή να τον αγγιξει μοναχα επιδερμικα...



ενα φαντασμα εισαι...
μια σκια που εχει στοιχειωσει τις μερες μου τις νυχτες μου...

εσυ..ενας γενναιος μαχητης...που φορα τη ασπιδα του...
εκεινη την ατσαλινη ασπιδα εγωισμου...
που δεν την αποχωριζεται ποτε...

πολεμα σε μια πραγματικοτητα που τον τρομαζει...

μια σκοτεινη μορφη που αρνειται συνεχως...
να πιστεψει...
να αφεθει...
να νιωσει...
να πονεσει..
να τρελαθει...
να χασει...
να ζησει...
γιατι;
οχι...μη μου πεις...
δε θα καταλαβω...


εξερευνητης σε ενα μονοπατι με θαμπο τοπιο...
κι ομως...
"ειναι ασπρομαυρη η ζωη...
διχως περιπλανησεις..."



 ψαχνει εκεινη την αιθερια μορφη που θα τον συνθλιψει...
εκεινη τη μοιραια ανακαλυψη που θα τον λιωσει...
θα τον κανει ερμαιο των μυχιων σκεψεων...
και περιμενει...
να εμπιστευτει ξανα εκεινο το φως που θα τον εξαγνισει...
το φως που θα του δειξει το σωστο μονοπατι...
το χερι εκεινο που θα του χαρισει ανευ ορων αιωνια αφοσιωση...
 εκεινη που δε θα αποτελει κομματι απο το σκοταδι που γνωριζει... 

κλεινει παλι τα ματια...
και... 

βυθιζεται παλι σε αυτο που μισει...

σε ολα αυτα που δε θα ηθελε να ηταν... 


Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2009

....




τα ματια σου μου ζητησαν...ερωτα...
διψουσαν για αχαλινωτο παθος...
με κοιτουσες και η φλογα τους με εσερνε στη κολαση...
δε σου εδωσα ο,τι μου ζητησες...
μα κατι παραπανω...
θυμωμενους αναστεναγμους...
αμαρτωλους ποθους...
αμετρητη ηδονη...
ζαλισμενες ανασες...
απεραντη μαγεια...
θαμπους οργασμους...
αθανατες στιγμες...



ηρθες τουτη τη νυχτα και ξαπλωσες πλαι μου...
δεν αντεδρασα στις κινησεις σου...
μου χαιδεψες τρυφερα το μετωπο...
παραμερισες απ το προσωπο μου,τη μπουκλα των μαλλιων μου...
 η σκια των χεριων σου τυλιξε τη μεση μου...
φιμωσες τα χειλη μου με το υγρο φιλι σου...
κι η γευση σου ηταν ακρως ερεθιστικη...
το αρωμα που ανεδυε το σωμα σου με τρελαινε...
η ζεστη ανασα σου στο αυτι μου...
σηκωνε απαλα τις τριχες του κορμιου μου...
κι εσυ το διασκεδαζες...
να με βλεπεις ετσι...



ηρθες για να κανεις τη ζωη μου υπεροχα πολυπλοκη...
ακρως ερωτικη με το σαγηνευτικο σου χαμογελο...
κανε με να πιστεψω κι αποψε πως η καρδια μου βρηκε το σωστο καταφυγιο...
πως κουρνιασα στη κρυψωνα του κορμιου σου και δε με μαρτυρησες...
εμεινα εκει και εσυ με προστατεψες...
με ενοιωσες...
με εκαψες...






η αγκαλια σου  μοιαζει με αιωνια ελευθερια μεσα στη φυλακη μου...
η φωνη σου...λυτρωτικη μελωδια που σκορπιζεται στο χωρο...
δε μπορεσα να κοιμηθω ολη νυχτα...
γιατι η πραγματικοτητα ηταν ωραιοτερη απο τα ονειρα μου...
δε μπορεσα να κοιμηθω γιατι φοβομουν πως θα κλεισω τα βλεφαρα κι θα εξαφανιστεις...
και θα βρεθω σε μια ουτοπια...
σε μια παροδικη ψευδαισθηση που μου χαρισε η σκια σου...



τα ματια σου μου ζητησαν παλι ερωτα...
δε ξερω αν σε εχω ερωτευτει...
δε ξερω αν αυτο που νοιωθω λεγεται καπως...
ξερω μοναχα πως με συντριβουν δυο πραγματα..
η απουσια σου...
και η παρουσια σου...
κατι νυχτες σα κι αυτη....



Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

ποτε δε θα μαθεις...


......
ανοιγω το συρταρι του μυαλου...
κι αρχιζω να ξετυλιγω παλι τις σκεψεις μου...
επετρεψα να γινουν ξανα...κουβαρια...
τα καταφερα παλι...
και τωρα τις ξεμπλεκω παλι απο την αρχη...
επετρεψα να ξεκλειδωθει αυτο το κομματι της ψυχης...
που ποναει οσο τιποτα...
το κομματι της απωλειας...

λεξεις,ηχοι,φωνες,ψιθυροι...σκιες...
ναι σκιες...και ψιθυροι στο σκοταδι...
φτιαχνουν την ατμοσφαιρα για χαρη μου...






τι φοβηθηκα...
 τι φοβαμαι... 


τι περασα...
 τι περναω...


τι με εφερε ως εδω...
 τι με κραταει ακομα...



τι ηθελα...
τι θελω...



τι πιστεψα...
τι πιστευω τωρα...











ποτε δε θα μαθεις...
ποτε δε θα μαθουμε...


κανει κρυο τωρα εδω και εσυ φευγεις...
....

που να με βρεις...
και εγω που να σε ψαξω...


χαθηκαμε στην επιπολαιοτητα των ανειπωτων αισθηματων μας...
σε ολα οσα  δε θελησες ποτε να μαθεις...
πες μου τι φοβηθηκες...
εμενα...
ή εσενα;




δε ξερω... πια τι θελω....μη με παρεξηγεις...




δε σε κατηγορω... 
σε δικαιολογω...
σε συγχωρω...
σε...


 ποτε δε θα μαθεις...