σκια ενος σκοτεινου ευατου...

για εκεινη την αγνωστη σκια...

στο παρον...στο ονειρο...

θελω εκει μεσα να ταξιδεψω...

στη πλανη ενος ονειρου...

θελω...

τι λεξη κι αυτη...

θυμασαι;

νιωθεις;

οχι..οχι...ξεχασα...

αρνεισαι...

θα ερθω να σε βρω...

υποσχεση.

δεν ηρθες...

ελπιδες πεταμενες στο δρομο που χαραξες...

σκορπιες λεξεις...

κενα λογια...κενες πραξεις...

μη μιλας...

δε θελω να ακουσω...

θα φυγω πριν προλαβεις να δεις το προσωπο μου...

σου φωναζα...

δε θα φυγεις..δε μπορεις...

θυμασαι; 

εξαπατας τον ιδιο σου τον ευατο...

του κλεβεις στιγμες...

του στερεις ποθους...

κι ομως εσυ εισαι αυτος που φευγει...

εσυ εισαι αυτος που τρεχει να ξεφυγει απο τη σκια του ευατου του...

τρεχει να πιασει το τιποτα...

τρεχει εξω απο το σωμα του...

ωστε ο πονος να τον  προσπερασει...

ή να τον αγγιξει μοναχα επιδερμικα...

ενα φαντασμα εισαι...

μια σκια που εχει στοιχειωσει τις μερες μου τις νυχτες μου...

εσυ..ενας γενναιος μαχητης...που φορα τη ασπιδα του...

εκεινη την ατσαλινη ασπιδα εγωισμου...

που δεν την αποχωριζεται ποτε...

πολεμα σε μια πραγματικοτητα που τον τρομαζει...

μια σκοτεινη μορφη που αρνειται συνεχως...

να πιστεψει...

να αφεθει...

να νιωσει...

να πονεσει..

να τρελαθει...

να χασει...

να ζησει...

γιατι;

οχι...μη μου πεις...

δε θα καταλαβω...

εξερευνητης σε ενα μονοπατι με θαμπο τοπιο...

κι ομως...

"ειναι ασπρομαυρη η ζωη...

διχως περιπλανησεις..."

 ψαχνει εκεινη την αιθερια μορφη που θα τον συνθλιψει...

εκεινη τη μοιραια ανακαλυψη που θα τον λιωσει...

θα τον κανει ερμαιο των μυχιων σκεψεων...

και περιμενει...

να εμπιστευτει ξανα εκεινο το φως που θα τον εξαγνισει...

το φως που θα του δειξει το σωστο μονοπατι...

το χερι εκεινο που θα του χαρισει ανευ ορων αιωνια αφοσιωση...

 εκεινη που δε θα αποτελει κομματι απο το σκοταδι που γνωριζει... 

κλεινει παλι τα ματια...

και... 

βυθιζεται παλι σε αυτο που μισει...

σε ολα αυτα που δε θα ηθελε να ηταν...