Ξημερωνει αλλη μια μερα.Μια καινουργια καλοκαιρινη μερα,που πλημμυριζει απο ενα περιεργο αρωμα,μια ελκυστικη μυρωδια ενος σωματος που αφηνει γλυκιες νοτες ευωδιας στην ατμοσφαιρα του μεσημεριου.Στην ησυχια του πεζοδρομου γρηγορα και υποκωφα βηματα,συνθετουν περιεργες μελωδιες στο νου,στηνουν χορο με τις μυχιες σκεψεις...και ξαφνου απο μακρια εμφανιζεται τολμηρα μα και δειλα εκεινη η γνωριμη φιγουρα.Μοιαζει στ'αληθεια τοσο απομακρος,τοσο απλησιαστος,τοσο οικειος μα και τοσο ξενος,τοσο ευθραστος και απροστατευτος,που ο χωρος μετατρεπεται μαγικα σα σε διαφανο ηλεκτροφορο κελι οπου εμποδιζει τους αλλους να πλησιασουν γυρω του,να αγγιξουν για λιγο τη σκια του,να διαβασουν λιγο απο τις γραμμες του μυαλου του.Τοσο σιωπηλος στο θορυβο της ζεστης μερας.Μη προσβασιμη στις πυλες της ψυχης του,σκεφτομαι,για ακομα μια φορα...
Μια μαυρη τουφα στολιζει το σοβαρο μετωπο του και εκεινος την απομακρυνει αστραπιαια με την ακρη του χεριου του.Δε του αρεσει να τον αγγιζουν και να τον ενοχλουν απροσκλητα,τον αιφνιδιαζουν οι απροσμενες οικοιοτητες,το ιδιο οπως και ο ευατος του.Τον ενοχλει αυτο που αρνειται να δεχτει μεσα του καιρο,παλευει βιαια και ευτυχως αναιμακτα να εξαφανισει το εσωτερικο καλεσμα των Ερινυων,επιζητα την εξιλεωση,τη ταφη του πονου και επιδιωκει να αυτοκαταστραφει,μηπως και σωθει,μηπως και βρει το δρομο του γυρισμου κι επιστρεψει πισω σε εκεινον ξανα...
Αφηρημενη η σκεψη του αποπροσανατολιζεται στον οριζοντα,γυρνα εδω και εκει,στο πουθενα,στο τιποτα,απιαστη και ελευθερη.
Φαινεται τοσο σκοτεινος στο φως της μερας,τοσο μυστηριος,τοσο παραξενος,αλλα αυτη η στιφνη μυστικοπαθεια σε ελκυει,σε προκαλει να τον εξερευνησεις,να χαθεις στα σοκακια των σκεψεων του,να ρισκαρεις να ανακαλυψεις αυτο που αγνοεις.Διπλα του ριγμενο στη θεση του συνοδηγου ενα στεμμα,αυτο της μοναξιας.Παντοτε πλαι του.Το προσεχει με την ακρη του ματιου του.Το κλειδωνει οταν νιωθει ετοιμος και δυνατος και το φοραει οταν νιωθει αδυναμος και ανεπαρκης.Μα μεσα του καραδοκει ενας φοβος.Φοβαται ωρες ωρες,το νιωθω στη θερμη των χεριων του,ζηταει μια λεξη να φουντωσει τη φλογα στο δωματιο της ψυχρης ερημιας του...
"Η μοναξια ειναι αναγκαια, καποιες στιγμες,αλλα τοσο επωδυνη ματια μου,κι οταν σε αγκαλιαζει σφιχτα,ποναει το αιχμηρο χαδι της,το στεμμα γινεται αγκαθινο στεφανι,και απο το πονο,αδυνατεις να δεις καθαρα ποσο ομορφα χρωματα κρυβει η συντροφια πλαι σου."
Οταν η νυχτα σκεπαζει τα σκοτεινα πεπλα της,επιθυμει να ηταν αλλος,αν ηταν αλλος θα πασχιζε να φυλακισει στις χουφτες του ολο το κοσμο,ολα τα ονειρα,θα τα στριμωχνε καπου μεσα στα ματια του,σε εκεινα τα πελωρια ματια που δυσκολα ξεχνας,θα ηθελε να ηταν εκεινος ο ξενος,ο αγνωστος,καποιος που θα αγνοουσαν την υπαρξη του,καποιος που θα διεγραφε πορειες,που θα εμενε για οσο αντεχε.Τι κι αν επλαθε ονειρα απο πυλο,τι κι αν γεννουσε ουτοπικες πραγματικοτητες,θα συνεχιζε να ανακαλυπτει καινουργιες μαγειες,ζωες θαμμενες σα πολυτιμους θησαυρους.
Καποτε ειπε πως δεν εμπιστευεται κανενα.
Τη καρδια του αραγε;η οχι κι αυτη;
Καποτε ειπε δε θελει να προκαλει φοβο.
Φοβαται τον ιδιο το φοβο ισως;Απομακρυνει ανθρωπους για να μη παρασερνει αθωους στο κελι του. Τα παραταει ευκολα οταν τρεμει απο αμφιβολια.Κοιμαται σπανια για να κλεβει στιγμες ανυποψιαστων σκιων.Σταματα τη ζωη του οποτε το θελησει.Παγωνει τη στιγμη,το χρονο.Βαζει ανω τελεια και ποτε παυλα.Οποτε το θελησει συνεχιζει ξανα.Λατρευει τη παυση,κι ας ξεχνα να συνεχισει.Του αρεσει η ολεθρια στιγμη μιας κολασης και αναζητα να τη κανει παραδεισο.Κοβει τον ευατο του στη μεση και ξεχνα να τον ενωσει μετα.Ετσι χανει την αυτοδυναμια.Την αυτοκυριαρχια.
Και επιμενει..να ματωσει για να βγει απο το βουρκο της ζωης του...να ορθοποδησει,να μαθει να αισθανεται την ιδια την αισθηση που του χαραζει σα καρφι ο χρονος το κορμι.Να μαθει να...
Υ.Γ Τωρα που εμαθα για τη ζωη σου,σκεφτομαι πολυ σοβαρα,να βαλω να σε "εκθρονισουν"...
