Λέξεις...

Λέξεις…

Γιατί άραγε να μην τις εννοούμε ποτέ αλλά απλά να τις προφέρουμε; Φθόγγοι κενοί, δίχως συναίσθημα που μοιάζουν με πέτρες στα χέρια κάποιων που τις εκσφενδονίζουν προς το μέρος σου. Σκύβεις για να τις αποφύγεις αλλά κάποιες σε βρίσκουν κατάμουτρα.

Λέξεις…

Δεν είναι τίποτα παρά βότσαλα που πετάχτηκαν στη θάλασσα και φτάνοντας στον βυθό ξύπνησαν παλιές αναμνήσεις. Πόσα πράγματα μπορεί να βρει κανείς στον πάτο της θάλασσας; Από παλιοσίδερα, λάστιχα και συσκευασίες σκουπιδιών μέχρι αντικείμενα αξίας ή και μικρούς θησαυρούς ακόμη.

Λέξεις…

Το νόμισμα πάνω στο οποίο τυπώνουμε αυτό που σκεπτόμαστε, αυτό που θέλουμε να ακούσει ο άλλος, αυτό που κουράζει λιγότερο τις φωνητικές μας χορδές, προς Θεού όμως όχι αυτό που νιώθουμε, όχι αυτό που αισθανόμαστε. Μα γιατί; Γιατί ποιος μπορεί να καταλάβει τη διαφορά; Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να ξεκλειδώσουμε την καρδιά μας σ’ εκείνον που αγαπάμε αλλά το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Ένα βότσαλο στη θάλασσα κάποιου, ένα νόμισμα παραπάνω στην τσέπη του… Άρα, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να «ζυγίζουμε» τις λέξεις. Μα πώς; Με τι; Πόσους θησαυρούς άραγε έχω πετάξει στη θάλασσα; Αυτό είναι το τελευταίο που με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Με νοιάζει μόνο να πω πώς νιώθω σ’ εκείνη, με νοιάζει να μην βυθιστώ στις αναμνήσεις της. Τρέχω για να προλάβω.

-      Δεν θέλω να γίνω μια ανάμνηση για σένα, της λέει χωρίς να χρονοτριβεί.

-      Δεν καταλαβαίνω τι μου λες, απαντά τρομαγμένη κοιτώντας χαμηλά και ξεκινώντας να φύγει.

«Κάτι κάνω λάθος», σκέφτεται. «Κάτι με εμποδίζει, κάτι με κρατάει πίσω», αναρωτιέται ενώ τα νομίσματα άλλαζαν συνεχώς θέσεις στην τσέπη του κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Ασυνείδητα βγάζει δυο χούφτες από δαύτα αφήνοντας να πέσουν κάτω. Τώρα μπορεί να την προφτάσει. Της αρπάζει το χέρι και πάει κάτι να πει. Σσσσσσσσσς!!! Μην μιλάς άλλο!!! Σκάσε!!! … 

Το μόνο που ακουγόταν πλέον είναι ο χτύπος της καρδιάς του που ολοένα δυνάμωνε. Δεν χρειαζόταν κάτι άλλο για να την κάνει να καταλάβει, να δει την αλήθεια. Δειλά-δειλά κι ένας δεύτερος χτύπος κουρδισμένος στον ρυθμό του πρώτου κι ενώ τα είδωλα τους καθρεφτίζονταν στις κόρες των ματιών τους, τα χείλη ευθυγραμμίστηκαν και άρχισαν να προσεγγίζουν.

Επιτέλους!! Νιώθεις βαρύς, νιώθεις γεμάτος. Είναι από ευτυχία και μόνο. Ψηλαφίζεις την τσέπη σου για να σιγουρευτείς. Χαμογελάς… Η φόδρα ήταν τρύπια από την αρχή…

Υ.Γ Σ'ευχαριστω Α.Ν