people will forget what you said..people will forget what you did.. but people will never forget..how you made them feel..

Θελω τοσα να γραψω, τοσα να πω...μα νιωθω πως δε φθανουν οι λεξεις, δε χωρανε οι στιγμες σε κανενα λευκο χαρτι. Τα παντα βρισκονται τυπωμενα μεσα στο μυαλο μου, στη καρδια και στη ψυχη μου. Ολα οσα αφησες μεσα μου, εσυ.

Θα ηθελα να μπορουσα να γυριζα το χρονο πισω την ημερα που σε γνωρισα, για να μπορουσα να σε αγνοησω επιδεικτικα, οχι τοσο για να σε εκδικηθω, αλλα για να προστατεψω περισσοτερο εμενα, εμενα που τωρα που φευγεις...φοβαμαι να εμπιστευτω ξανα, φοβαμαι να  κοιταξω αλλον, φοβαμαι να αγγιξω αλλον, γιατι νιωθω πως παντα θα ψαχνω επανω του να βρω κατι απο τη ματια σου, κατι απο το χαμογελο σου, κατι απο το αγγιγμα σου , κατι απο το αρωμα σου και αυτο ειναι κατι που δεν αντεχω...

Μακαρι να υπηρχε ενα μαγικο κουμπι που να τα διεγραφε ολα. Δακρυα, θλιψη, θυμο, αγανακτηση. 

Μακαρι να μπορουσα να σταματησω τη καρδια μου να χτυπα τοσο γρηγορα, να μη με ποναει τοσο...Μακαρι να μη σε ηθελα τοσο...

Τελικα μερικες φορες η αγαπη απο μονη της δεν αρκει...

Ειχα παντα ενα προσωπικο παραμυθι, να βρω τον λιγοτερο υποκριτη πριγκηπα.

Δεν υπαρχουν ματια μου πριγκηπες, μοναχα αμετρητοι υποκριτες...

Και το προσωπικο μου παραμυθι τελειωνει καπου εδω, χωρις καν να εχει ακουστει το ...

"εζησαν αυτοι καλα και εμεις καλυτερα..." 

 Τωρα εισαι ελευθερος...μπορεις να φυγεις...

Υ.Γ Θα μου λειψεις...να προσεχεις...

 

Κι αν προσπέρασες και φεύγεις όπως φεύγουν οι καιροί δως μου κάτι να θυμάμαι να τη βγάλω ως το πρωί......