...

Μου λειπεις...

δυο λεξεις, τοσο απλες, τοσο δυσκολες και τοσο επωδυνες...

Εμαθα ολο αυτο το καιρο ενα πραγμα, πως ειναι να φθανεις στο σημειο μηδεν. 

Αυτο το μηδενικο παλευω ν'αλλαξω, μα ειναι ανεφικτο.

Ειχα μαθει να μοιραζομαι, να σκεφτομαι..παντα για δυο. 

Εμαθα, γνωρισα, πλαι σου τον ερωτα, τη χαρα, την ευτυχια και συναμα την απογοητευση, τη παραιτηση και τη μοναξια...

Ενα ξεχασες να μου μαθεις, πως ν'αντεχω μακρια σου...

Λειπεις...

και εχω τοσο αναγκη γαμωτο να σε δω.

Εχω τοσο αναγκη να μαθω πως περνας, αν με σκεφτεσαι, αν σου λειπω, αν προχωρησες...

γιατι εγω δε μπορω να το κανω...

Μου ειναι αδυνατον να προχωρησω με κομμενα τα φτερα...

ξερεις ποσες φορες προσπαθησα να σε ξεχασω;να απαλλαχτω απο τη μορφη σου;

ξερεις ποσες φορες ευχηθηκα μια αμνησια;

να παψω να σκεφτομαι οτι ησουν κομματι της ζωης μου...

να παψω να ελπιζω οτι θα γυρισεις;

ξερεις ποσο κακο μου εκανες θελωντας  να αποχωρησεις για το καλο μου;

Μακαρι να ηξερες, να καταλαβαινες οσα ποτε δε θα σου πω.

Ακομα προσπαθω.Εγιναν ολα τοσο ξαφνικα.

Προσπαθησα να γνωρισω αλλους ερωτες και κατεληξα να βλεπω τα ματια σου στα ματια τους, κατεληξα να φιλαω χειλη ξενα και να νιωθω πως προδωσα εμενα...ή εμας.

Εμεις...ποτε ξανα.

Εσυ και εγω πια.

Μονοι και ξενοι.

Ωραια τα καταφεραμε....

Δε σου ζηταω να γυρισεις...

Σου ζητω μοναχα να μη ξεχασεις...