H δυναμη...που εγινε αδυναμια...

Ανακαλυπτω διασπαρτα λογια στο ψαξιμο μιας χαμενης αιτιας,σκορπισμενα γραμματα που μαστιγωνουν ανελεητα τους τοιχους της συνειδησεως μου,συνηγορουν στη δικη μιας παρεξηγημενης ετυμηγοριας,με σπρωχνουν να χασω και ν'αρνηθω ξανα οτι βρηκα,να τα παρατησω τωρα,να τα εγκαταλειψω τωρα που εφτασα στο τελος της διαδρομης,στη ακρη του νηματος,στην εξοδο της πορτας...

και εσυ δειλα να στεκεις μπρος μου,να εκσφεντονιζεις μαγνητισμενα λογια που με ελκουν πισω,με τραβουν να επιστρεψω στο σημειο αναχωρησης,στο μερος εκεινο που αφησα τους κοκκους μιας αγαπης,στην αμμο μιας υπαρξης,μιας ολοτητας,αυτη της υπαρξης μου...

γιατι το κανεις αυτο;γιατι σκοτωνεις με λεξεις οτι κρατω φυλαγμενο μεσα μου,ανεγγιχτο;

γιατι δε με ελευθερωνεις;γιατι μου ζητας ευκαιριες να σωσουμε οτι εχει πνιγει στο πατο;

Δε ξερω αν τα ματια που κοιταζω λενε πια την αληθεια,δυσπιστω ακομα και τωρα ν'ακουσω οτι μου φωναζουν,αρνουμαι να υποκυψω στην υγρη παρακληση τους,γυρνω το κεφαλι,κλεινω τα ματια,παγωνω το αιμα μου,να μη αισθανθω τη θερμη των δακτυλων σου στη παλαμη μου,

τι ψαχνεις;τι ζητας;

Με κοιτας και εκλιπαρεις να ταξιδεψω μεσα σ'ενα ναυαγιο απο ελπιδες...

κοιτα με,τι αντικρυζεις;δεν ειμαι εγω,ναι αλλαξα,δεν ειμαι για σενα...δε το βλεπεις;

εδω ειναι επικινδυνα,εδω εμειναν οι σταχτες,εκεινες οι στιγμες που καποτε αναβαν φωτιες,τωρα αφηνουν το καπνο τους,για να θυμιζουν οτι καποτε καηκαμε και οι δυο σε μια πυρκαγια παθους,σε μια επιπολαιοτητα δικια μου,δικια σου.

Μη με ρωτας τι θελω,επαψα να λογομαχω με τις επιθυμιες μου,δε ξερω τι θελω και αυτη ειναι η αληθεια,ακουσε τη,οι επιθυμιες εχασαν το προσανατολισμο τους...και τη πυξιδα τη ξεφορτωθηκα,γιατι χαλασε,γιατι ποτε δε μου εδειξε τη σωστη κατευθυνση,γιατι παντα με μπερδευε με τα καμωματα της...

Επαψα να ακουω τους παλμους μου,να νιωθω το αιμα να κυλα μεσα μου,κι αυτος ο χειμωνας που ηρθε εσπασε το θερμομετρο της υπομονης,μισανοιχτη πια η καρδια,τεινει να κλειδωσει τα παραθυροφυλλα της και να μεινει μονη ξανα.

Δε τη φοβαται τη μοναξια ακους;

δε φοβαται τιποτα πια,παρα μοναχα ενα...εμενα...την ιδια...

-Μακαρι ενα αποχωρισμος να μην ειχε πονο,δακρυα,ενοχες,τυψεις,κρυφη αισιοδοξια οτι ολα θ'αλλαξουν...οτι υστερα απ'τη βροχη,θα βγει ο ηλιος...

Σε ποια συννεφα γαμωτο εγκλωβιζεται η δικια μου αχτινα φωτος;

"Κι ομως δεν ειχα δυναμη...

τη πορτα να σου κλεισω...

ανοιξα και τα χερια μου...

γλυκα να σε κρατησω..."