...Ολα αλλαζουν κι ολα ιδια μενουν...

Βρεχει...

Τις τελευταιες μερες ο καιρος εχει τρελαθει,

μαζι με εκεινον και εγω.

Παρελαση εποχων,αλληλουχιες καιρικων φαινομενων,

λογομαχιες στοιχειων της φυσης.

Στεκω αλωβητη κοιταζοντας τη παροδο του χρονου να με προσπερνα,μη μπορωντας να τον ακινητοποιησω.

Σηκωνομαι απο τον αβολο καναπε,γεμιζω το φλυτζανι καφε και

μενω να κοιταζω τη βροχη απο το τζαμι.

Πινω μια μεγαλη γουλια και στεκω ορθια 

εξερευνωντας το φοντο γυρω μου.

Η ζεστη ανασα μου κανει το τζαμι θολο.

Με το δειχτη του χεριου μου,

τολμω να ζωγραφισω μια γελοιογραφια
οπως εκανα οταν ημουν μικρη.

Τη μουτζουρωνω ευθυς.

''Τωρα πια μεγαλωσες,χαζη''.

Χθες ονειρευτηκα πως περπατουσα κατω απο καταρακτωδη βροχη και πως χαμογελουσα...

Κοιτουσα τη ζωη μου απο ψηλα...ηταν τοσο ομορφα...

 παρατηρουσα καποια που μου εμοιαζε,να παιζει με τις σταλες βροχης που λιμναζαν στις χουφτες της.

Τοσο ανεμελα...Τοσο αθωα...Τοσο ξεγνοιαστα...

Μολις με κοιταξε καταλαβα πως δεν ημουν εγω.

Μα μου εμοιαζε,ειμαι σιγουρη.

Ξυπνησα μεσ΄τα αναφιλητα.

Ειχα στεγνωσει ως...τη ψυχη.Συγγνωμη.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να ειμαι εγω...

"Σώμα υποταγής φόβος, 

είμαι της φυγής νόμος...

Μη μ' ακολουθείς...

Μια για την καρδιά φόβος,

δυο για την ψευτιά φόβος...

Τρις θα μ' αρνηθείς..."