no more...

  Υπαρχει ενας κοσμος που ξεχνω πως ειναι να υπαρχεις.

Σχεδον κατα λαθος...αυτος ειναι ο κοσμος μου.

Θα μπορουσα να με χαρακτηρισω απροθυμα εγωκεντρικη 

και ομως τοσο προθυμα επικεντρο των παντων.

Γινομαι η ηχω μιας ηπιας απαισιοδοξιας,ξανα.

Ποσο υστερικη καταντω οριοθετωντας τη ζωη μου σε κλιμακα μεγαλεπηβολων σχεδιων;
Ποσο ονειροπολα ειμαι που νομιζω οτι θα την αλλαξεις;

Υπερβαση του οριου και... να τη και η ανωμαλη προσγειωση,τη νιωθεις;

Για να ταιριαζει με τη περισταση.Απο εκει που δε περιμενεις τιποτα
τουλαχιστον τωρα να περιμενεις κατι,το πατο.

Εκει στο πατο μαθαινεις ν'αναπνεεις στην απνοια...

  Μονο που τελευταια ξεχασα πως ειναι ν'αναπνεεις...

 Κι αυτο το φιλι της ζωης το περιμενω,μηνες, χρονια,δεκαετιες ολοκληρες...

και πουθενα δε γνωριζουν τις πρωτες βοηθειες.Ουτε καν εσυ...

...

Ειναι η μονη φορα που δε θελω να σε ακουσω,δε θελω εξηγησεις,δε θελω να με αγγιζεις,

να με φιλας,να μου μιλας,να με ρωτας αν περασα καλα...

Ποτε σε ενοιαξε για το αν ζω πεθαινοντας η αν πεθαινω ζωντας;

Ειναι η μοναδικη φορα που δε με ενδιαφερει διολου τι θα κανεις με τα λαθη σου,
με τις επιλογες σου,με τα ονειρα σου,με τη ζωη σου,με εσενα.Εγω δεν ειμαι κηδεμονας κανενος!

Παραδεξου επιτελους  γαμωτο πως δε ψαχνεις για συντροφικοτητα αλλα δεκανικι για να ακουμπας τη χαμηλη σου αυτοπεποιθηση.

Δε σου εμαθα κατι.Ως εδω παω.Μαθε το.Ουτε βημα παραπερα.Με κουρασες.Φθανει.