ολα τα φωτα σβηνω και κρυβομαι ξανα...

καινουργιος λαβυρινθος...

κι αλλοι τοιχοι χτιστηκαν εμπρος μου...

οι πετρες ξεκολουν και σχηματιζουν δυο μονοπατια...

το ενα σκοτεινο...το αλλο φωτεινο...

διλημμα...

αραγε ποιο;

 το πρωτο...;

φοβαμαι το σκοταδι ...φως μου...

μα εκει μεσα η σκια σου τυλιγει την υπαρξη μου...

εκει στο μαυρο...σε συναντω..

καθε νυχτα βουταω και σβηνω τη διψα μου...

πινω απ'το αρωμα επανω στο λαιμο σου...

το δευτερο...;

  εκει...

η ομορφια των ματιων σου με τρομαζει...

οι κορες τους...πρασινοι κηποι στη κατοικια των αγγελων...

εκει...τα φτερα σου ξεδιπλωνονται και τα ραμματα απο τις πληγες σου ξεκολλουν...

μαθαινεις παλι να πετας...

τα δικα μου παλι τσαλακωμενα...

 

εκει...

με σερνεις...στους ουρανους του κοσμου σου..

με προσκαλεις σε χορο με θεατες τα συννεφα...

μα χανω τα βηματα οταν ξεκιναει η βροχη...

εκει ειναι που ανατελλει ο πιο λαμπερος ηλιος που με τυφλωνει...

η λαχταρα να σε αιχμαλωτισω στη δικη μου φυλακη...

μα δε φυλακιζεσαι...

λιωνεις τα σιδερα...με μια σου ανασα...

εκει... 

φοβαμαι...

το φως που κρυβει το σκοταδι...

την αληθεια που κρυβει το ψεμα...

τον ερωτα που γινεται συνηθεια...

την υπαρξη μιας στιγμης στην ανυπαρξια...

τις υποσχεσεις που προδιδουν...

τα σ'αγαπω που ξεστομιζονται και δεν αισθανονται...

χαμενη στο λαβυρινθο...

δε με ψαχνεις πια...

και πρεπει να ακολουθησω τη μαυρη σκια που με ελκει με θανασιμο τροπο...

επαψα να πιστευω στα θαυματα...

δεν ηρθαν τοτε που τα πιστεψα...

ονειροπολα καθως ειμαι...

θα σταματησω να πλεκω ονειρα για αχαριστους ληπτες...

οχι αλλη ανεχεια στα χαζα αστεια σου...

ποτε θα παψεις επιτελους να αστειευεσαι;

ποτε αναθεμα σε...
θα δεις πως τελικα δεν ειμαι κρυμμενη...
μα χαμενη απο το δικο σου χερι;

ποτε θα κλεισεις το φως για να δεις το τελος που γραφει η εξοδος κινδυνου;

ποτε θα...;