Σσσ...Τωρα θα μ'ακουσεις....

-Κλεισε τα ματια...

-Οχι,φοβαμαι εισαι επικινδυνος...

και ομως τωρα...

 "Εχω ματια κλεισμενα...

και δε με βρισκει κανεις πια εμενα..."

Κρατω τα παντα φυλαγμενα,γιατι δε θελω να τα δειξω πουθενα...

το περιεχομενο αποδεικνυεται τοσο αδειο...

"Δε θα με μαθεις ποτε..δυστυχως..."

Φυγη...

μιλας για αυτη τη  λεξη,μα δε ξερεις τι θα πει...

δες τη τωρα που καταφερε να σε φιμωσει...

νιωσε τη να σου διακοπτει τη ροη των σκεψεων και να σε παγωνει...

Δεν ειμαι εδω για σενα,λειπω,εφυγα και δε θα ξαναγυρισω...με πιστευεις τωρα;

Δε ξερω τι με εφερε εδω,δε ξερω γιατι θελω να απομακρυνθω τωρα...

Αν με ρωτησεις ποτε γιατι,δε θα ξερω να σου πω το λογο...

Απλα θελω να φυγω,να εξαφανιστω...να χαθω...να μη μπορει να με βρει κανεις εκει που θα ειμαι...

ηρθε η σειρα μου για απομονωση δε νομιζεις;

ηρθε η σειρα μου να πεταξω με καινουργια φτερα...

στο απεραντο γαλαζιο...στον ηλιο του μεσημεριου...
στον ηχο μιας μελωδιας που με μαγευει...

ακολουθω την αγνωστη φωνη της συνειδησεως μου...

εκεινη τη φωνη που με καλει εδω και καιρο να παω κοντα της και παντα την αγνοω επιδεικτικα....

Δε ηθελα να σε δω...ικανοποιησα απλα τον εγωκεντρισμο μου,ειμαι φιλαρεσκη,παντα ημουν,

αλλα ειμαι και ειλικρινης,μου αρεσει να βλεπω το θαυμασμο στα ματια σου,το χαμογελο που με δυσκολια φευγει απο τα χειλη οταν με κοιτας...

με κολακευει ο λογος σου,μα οχι,μη με κοιτας,ξεχασε με...

πρεπει να αποχωρησω,μη πλησιαζεις αλλο,κρατα αποσταση...
δεν επρεπε να με μαθεις,δεν επρεπε να με δεις...

Δε μου αρεσει να μου δινουν καρδιες και να μη ξερω πως να τη μεταχειριστω,

ειναι απο ευθραστο υλικο και φοβαμαι μη  μου σπασουν...

Δε ειμαι εγω για σενα...μη με κοιτας σου λεω,σβησε με,σκισε με σα χαρτι και πεταξε με και εμενα στη θαλασσα να πνιγω...

γεννηθηκα για τα μικρα,τα ανυπαρκτα,τα ευκολα,τα ανιαρα...

μη με μπλεκεις σε αδιεξοδες καταστασεις...

δε μπορω ετσι,δε εχω μαθει στα ψεμματα,στο κρυφτο...
θελω να βγω απ'τη κρυψωνα μου...και να σε αφησω.

Συγνωμη...το εννοω και το ξερεις.

Σ'ευχαριστω..για ολα.

Εκεινη την φωτια που αντικρυσα στο βλεμμα σου ομως,
σβησε τη γρηγορα σε παρακαλω...

δε θα με ξαναδεις...και θα'ναι πια πιο ευκολο...

ασε μοναχα το καπνο της να σου θυμιζει,πως ημουν απλα μια περαστικη απ'το δρομο που χαραξες τυχαια...

Μα μη σταθεις στο μερος εκεινο,μη κοιταξεις ποτε πισω...

Δε ησουν ποτε για μενα εδω...

Μπορει το σωμα,η μορφη μα οχι η ψυχη...

η ψυχη σου ανηκε αλλου..καπου περα μακρια...και εκει ειναι η θεση της...

Δε εχω κουραγιο να μαθω κανεναν,δε με απασχολει,εχω να μαθω πρωτα τον ευατο μου και υστερα τους αλλους...
ειμαι πολυ απασχολημενη με το εγω μου τελευταια και ετσι θα παραμεινω...

μια συμβουλη μοναχα...

μη παιζεις με τις λεξεις και μην υποκρινεσαι κατι που δεν εισαι...

Το παιχνιδι ειναι για μικρα παιδια,μεγαλωσε επιτελους.

Και μη εισβαλεις σαν απροσκλητος επισκεπτης συνεχως στο παρελθον σου...

ζησε το παρον σου με ολα τα λαθη του και απλα ζησε...ακους;

Να προσεχεις τον ευατο σου.

"Lockheart"

I want to touch the light, the heat I see in your eyes...

Σε κοιταζω και το φως μου γινεσαι εσυ...

φως...πιο δυνατο και απο τον ηλιο...

πιο ισχυρο και απο την αδυναμια μου...

φως...μεσ'το σκοταδι...αμαρτια ή μηπως λυτρωση;

λυτρωση μεσα απο τη γευση των χειλιων σου...

καταδικη οταν το αιμα χαθει απο το σωμα...

φως...εισαι εσυ,οτι κοιταζω...οτι με σαγηνευει...

Σε κοιταζω... και οι σκεψεις σιωπουν...

οι αισθησεις ζωντανευουν...

Σε κοιταζω και οτι μας χωριζει εισαι εσυ...

Μια ματια μεσα απο ενα γυαλι και τωρα...πες μου...

τι ζητας;τι θες;

γιατι η ματια σου με εγκλωβιζει; 

Η ματια σου με καιει γλυκα σε εκεινη τη γνωριμη κολαση...

οπου οι αμαρτιες σκεπαζουν το φως και οι κραυγες σιωπουν σ'εναν αργο θανατο ανυπαρξιας...

Αυτες οι κορες των ματιων,με χαραζουν...

η ιριδα τους ασελγει πανω στο αψυχο σωμα...

Μεσα στο σκουρο φοντο τους,αν δεις καθαρα,υπαρχει ενας καθρεφτης...

μια φιγουρα ζωγραφισμενη...ενα ειδωλο ματωμενο,

κατακοκκινο,σα το αιμα που σταζει και σχηματιζει υγρες,επωδυνες γραμμες στην επιδερμιδα...

παρατηρω μια κηλιδα να ξεδιψα απο αυτο το εγχρωμο κενο και υστερα να αποχρωματιζεται σχηματιζοντας μια αορατη πληγη...

Αυτα τα ματια εκστασιαζονται στην γυμνη οψη της σαρκας...

ενα πεδιο βολης με μαχητες το ποθο,την επιθυμια,τη κατακτηση...

μιας χαμενης αθωοτητας...

Μη με κοιτας,οτι βλεπεις ειναι μια μορφη τοσο ψευτικη...

ενα ονειρο ουτοπικο,ενας  συντομος εφιαλτης...

Μη με κοιτας,τα θελω μονομαχουν αποψε...

Τουτη τη νυχτα που τ'αστερια αποφασισαν να νανουρισουν το νου...

Η πιο γλυκια αμαρτια...της ζωης...εσυ...Τολμας;

Τα ματια αλλαζουν χρωμα...οι αλλαγες σε φερνουν μπροστα μου...

μενω να σε κοιταω...και ετσι μαθαινω καθε σημαδι πανω στο σωμα σου...

Βλεπω  καθε σημαδι που μαρτυρουν τα ματια μου...

και σε ρωταω τολμας;

μα ποτε δεν απαντας...

χαμενες αθωοτητες ή μηπως χαμενη μεσα σε οτι εχω μεινει να κοιτω; 

Μια σαρκα μονο,ενα σημαδι θελω να χαραξω πανω σου,μοναχα ενα σημαδι,τοσο δα μικρο...

και ας μεινει μνημη...και ας χαθω μετα...

τι βλεπω; μια αληθεια,το δικο μου ζωντανο ονειρο...

"Αγαπη"=αγ..(ΑΠΑΤΗ);

Αγαπη...

ποσες φορες προσπαθησα να βρω εναν ορισμο,να την περιγραψω με λεξεις απλες,φτωχες,

μα διχως να την εξιδανικευω,διχως να την απομυθοποιω...

Η Αγαπη υπαρχει παντου...

στον αερα που αναπνεουμε,γινεται οξυγονο μεσα μας με μια μονο ανασα...

ομως αν απλωσουμε  τα χερια να την αιχμαλωτισουμε,

δε μπορουμε να τη πιασουμε στις χουφτες μας...

Υπαρχει,αδιαμφισβητητα,σε καθε προσωπο αποτυπωμενη,

σε καθε ιντσα ενος χαμογελου,

σε καθε εκατοστο ενος βλεμματος...

δε τη βλεπεις μα την αισθανεσαι να σε περιβαλλει σαν ζεστη αυρα γυρω σου...

να σε αγγιζει απαλα στον ωμο και να κουρνιαζει δειλα μεσ΄την αγκαλια σου...

Αδυνατεις οσο και να θες,να τη κρατησεις δεσμια στο κελι της καρδιας σου...

και αυτο γιατι δεν ειναι ποτε δεδομενη,επιστρεψιμη ή αμοιβαια...

οσο δυσκολα ερχεται με το χρονο,αλλο τοσο ευκολα μπορει και φευγει...

ειναι ελευθερη να πεταει στους ουρανους σαν τους αγγελους...

Αγαπη...

κι αν δεν υπαρχει αυτη η λεξη;

κι αν ειναι ενα ακομα παραμυθι που λεμε στον ευατο μας,

για να μας νανουριζει τα μοναχικα βραδια μας;

καταληγουμε να σκεφτομαστε λιγοτερο απο οσο αντεχουμε χωρις την κυριΑ(γαπη) στη ζωη μας,,,

Ποσες φορες σταθηκα διπλα της και προδοθηκα;

Κι παρολα αυτα,συνεχιζω να τη προσφερω ανευ ορων,διχως περιορισμους...

Αγαπη...

ειναι σα το φτερο που σου δινω...οτι πιο πολυτιμο εχω 

και η ζωη μου το περισσοτερο που μπορω...

κι ομως εσυ μπορεις να το κομματιασεις,να το πατησεις,να το πεταξεις...καθε φορα που...

Τελικα τι ειναι καλυτερο να αγαπας ή να μην αγαπιεσαι;

να αγαπιεσαι ή να μην αγαπας;

και  υστερα τι μενει πισω;μια ασαφης υποκειμενη εννοια...

ν'αγαπας παντα με το  δικο σου τροπο...

 ....

"Ετσι αγαπάω εγώ...

έτσι αγαπώ...

τίποτα για μένα...

για μένα δεν κρατώ"

H δυναμη...που εγινε αδυναμια...

Ανακαλυπτω διασπαρτα λογια στο ψαξιμο μιας χαμενης αιτιας,σκορπισμενα γραμματα που μαστιγωνουν ανελεητα τους τοιχους της συνειδησεως μου,συνηγορουν στη δικη μιας παρεξηγημενης ετυμηγοριας,με σπρωχνουν να χασω και ν'αρνηθω ξανα οτι βρηκα,να τα παρατησω τωρα,να τα εγκαταλειψω τωρα που εφτασα στο τελος της διαδρομης,στη ακρη του νηματος,στην εξοδο της πορτας...

και εσυ δειλα να στεκεις μπρος μου,να εκσφεντονιζεις μαγνητισμενα λογια που με ελκουν πισω,με τραβουν να επιστρεψω στο σημειο αναχωρησης,στο μερος εκεινο που αφησα τους κοκκους μιας αγαπης,στην αμμο μιας υπαρξης,μιας ολοτητας,αυτη της υπαρξης μου...

γιατι το κανεις αυτο;γιατι σκοτωνεις με λεξεις οτι κρατω φυλαγμενο μεσα μου,ανεγγιχτο;

γιατι δε με ελευθερωνεις;γιατι μου ζητας ευκαιριες να σωσουμε οτι εχει πνιγει στο πατο;

Δε ξερω αν τα ματια που κοιταζω λενε πια την αληθεια,δυσπιστω ακομα και τωρα ν'ακουσω οτι μου φωναζουν,αρνουμαι να υποκυψω στην υγρη παρακληση τους,γυρνω το κεφαλι,κλεινω τα ματια,παγωνω το αιμα μου,να μη αισθανθω τη θερμη των δακτυλων σου στη παλαμη μου,

τι ψαχνεις;τι ζητας;

Με κοιτας και εκλιπαρεις να ταξιδεψω μεσα σ'ενα ναυαγιο απο ελπιδες...

κοιτα με,τι αντικρυζεις;δεν ειμαι εγω,ναι αλλαξα,δεν ειμαι για σενα...δε το βλεπεις;

εδω ειναι επικινδυνα,εδω εμειναν οι σταχτες,εκεινες οι στιγμες που καποτε αναβαν φωτιες,τωρα αφηνουν το καπνο τους,για να θυμιζουν οτι καποτε καηκαμε και οι δυο σε μια πυρκαγια παθους,σε μια επιπολαιοτητα δικια μου,δικια σου.

Μη με ρωτας τι θελω,επαψα να λογομαχω με τις επιθυμιες μου,δε ξερω τι θελω και αυτη ειναι η αληθεια,ακουσε τη,οι επιθυμιες εχασαν το προσανατολισμο τους...και τη πυξιδα τη ξεφορτωθηκα,γιατι χαλασε,γιατι ποτε δε μου εδειξε τη σωστη κατευθυνση,γιατι παντα με μπερδευε με τα καμωματα της...

Επαψα να ακουω τους παλμους μου,να νιωθω το αιμα να κυλα μεσα μου,κι αυτος ο χειμωνας που ηρθε εσπασε το θερμομετρο της υπομονης,μισανοιχτη πια η καρδια,τεινει να κλειδωσει τα παραθυροφυλλα της και να μεινει μονη ξανα.

Δε τη φοβαται τη μοναξια ακους;

δε φοβαται τιποτα πια,παρα μοναχα ενα...εμενα...την ιδια...

-Μακαρι ενα αποχωρισμος να μην ειχε πονο,δακρυα,ενοχες,τυψεις,κρυφη αισιοδοξια οτι ολα θ'αλλαξουν...οτι υστερα απ'τη βροχη,θα βγει ο ηλιος...

Σε ποια συννεφα γαμωτο εγκλωβιζεται η δικια μου αχτινα φωτος;

"Κι ομως δεν ειχα δυναμη...

τη πορτα να σου κλεισω...

ανοιξα και τα χερια μου...

γλυκα να σε κρατησω..."

(Κι αν)μεγαλωσα,(κι αν) με τη ζωη μου μαλωσα...

Nοσταλγω μερες απο τη παιδικη μου ηλικια,να μπορουσα να μικρυνω τις στιγμες μου,να ελαττωσω τις ωριμες σκεψεις,να μπορουσα εστω για λιγο να ξαναζησω εκεινη την ανεμελια,εκεινη την αθωοτητα στο βλεμμα,να ραψω εκεινο το γελακι για παντα στα χειλη μου..

Να φυλακισω εκεινη την εποχη που η μονη μου λαχταρα ηταν να σηκωθω να παω σχολειο,να ζωγραφισω με τις καινουργιες μου μπογιες,να παιξω κυνηγητο στο προαυλιο,να γελασω μεχρι δακρυων με τα χαζα αστεια μας,να γκρινιαζω επειδη μου φωναζαν οτι ηταν ωρα για υπνο,να νιωθω την υπερτατη ευτυχια ντυμενη στα ροζ φουστανακια μου,να μετραω ποσα παγωτα εφαγα και ποσα μπανια εκανα μεσα σ'ενα καλοκαιρι,να τσακωνομαι με την αδερφη μου για να καθησω πρωτη στο αυτοκινητο απο τη μερια του παραθυρου,να ερωτευομαι καθε μερα και απο διαφορετικο αγορακι,να μην ανησυχω για το τι μερα ειναι,αν κανει εξω κρυο για να ντυθω καλα,αφου ειχα αλλους να με προσεχουν,να με ξυπνουν,να με νανουριζουν,να με σκεπαζουν τις νυχτες,να με φροντιζουν οταν αρρωσταινω,να με μαλωνουν,να με αγαπανε,να με διδασκουν το σωστο,το δικαιο,το αδικο...για να μπορεσω καποτε να μεγαλωσω με αρχες και να μπορω να χτισω η ιδια τη δομη του χαρακτηρα μου..να γινω απο ενα μικρο τοσο δα πλασματακι..μια αξιοπρεπης και εξυπνη δεσποινιδα...δε με ρωτησε κανενας αν ηθελα,απλα μου ειπαν πως επρεπε...

Και ετσι μεγαλωσα αποτομα...

Δε λεω ευκολο να συμβει,περνουν τα χρονια σα βροχη,αρχικα αισθανεσαι τις ψιχαλες στο δερμα σου σα χαδι,μετα οι σταγονες πεφτουν ολο και πιο δυνατα πανω σου,αναποφευκτα με μεγαλη ορμη,η βροχη γινεται καταιγιδα,πολλες καταιγιδες μαζι,που δημιουργουν χειμαρρους που σε παρασερνουν...και στο τελος στεκεις εκει μονη,βρεγμενη ως το κοκκαλο να αναρωτιεσαι ποσες μπορες ηρθαν και ποσοι ηλιοι τις επνιξαν...

Αχ,και τι δε θα'δινα να ξαναγινω και παλι παιδι...

Ολα οσα εμαθα διπλα σε ανθρωπους,μου χαλασαν την εικονα που ειχα σχηματισει απο παιδι,για το κοσμο...

Δυστυχως δεν υπηρχαν μονο ανεμελες μερες και ησυχες νυχτες,οπου θα κοιμομουν σα πουλακι διχως εφιαλτες,μα αλλα πραγματα βιαια,εξωφρενικα,εξωπραγματικα...

Μεγαλωνοντας,εμαθα να αμυνομαι οταν μου εναντιωνονταν,να παιρνω την ευθυνη για τις πραξεις μου, κι απο εκει που δεν ηξερα να χανω,εμαθα να δεχομαι την απορριψη και να κοιταω μπροστα,να προσπαθω ξανα απο την αρχη,ελπιζωντας σε καποιο αποδοτικοτερο αποτελεσμα...

Εθεσα τα ορια μου,τους εβαλα σημαδουρες και οποιος τολμουσε να κολυμπησει περα απο αυτες ηταν αξιος της μοιρας του...

Εμαθα να αγαπαω αυτο που ειμαι και να μη διαπραγματευομαι το ποιον μου και το τι θα γινω με κανεναν,λατρεψα τις επιλογες μου και μετανιωσα για το φερσιμο μου σε ορισμενες απο αυτες,εκανα λαθη ναι,απειρες αλλαγες ναι,

ολα τα κλειδωσα στο κουτακι του βιογραφικου μου...πισω-πισω σε εκεινη την αποθηκουλα του μυαλου μου,που ανοιγοκλεινω αραια και που για ...να μου θυμιζει ποσα τολμησα,ποσα αρνηθηκα και ποσα σταδια διενυσα για να φθασω ως εδω...

Οποιος θελει να το δει,εδω θα ειμαι,ξερει που θα με βρει...

Υ.Γ Το Ξερω,ειναι ψυχοφθορο να νοσταλγω,μα για να στερεωθει η ψυχη,χρειαζονται κομματια ακεραια και οχι κολλημενα με  δανεικη μονωτικη ταινια...

Οταν κυριαρχει η τρελα...δεν υφισταται λογικη...

Θα μεινω για παντα..μια αγνωστη για σενα...

Δε εκανες ποτε βημα για να με μαθεις,να με πλησιασεις...

Θα γινω κατι απο το τιποτα που γνωριζεις...

Ας ειμαι εστω κατι,στο μηδενικο συμπαν σου...

Θα αγορασω αδρα την αληθεια σου και θα τη βαλω να κατσει πλαι στο ψεμα μου...

Θελω να δεις με τα ματια σου,πως καποιο κομματι ειναι ανομοιο,

δε ταιριαζει πουθενα στη δικη μας ιστορια...

Θα διαβασω τις λεξεις στο χαρτι αναποδα...για να κατανοησω την ορθη λογικη σου...

Δε ησουν ποτε ξεκαθαρος στο προφορικο λογο,ας εισαι τουλαχιστον στο γραπτο...

Θα ξεχασω οτι με κανει να θυμαμαι...

Θα λεω τραγουδια διχως φωνη...

Θα παριστανω τη τρελη,ετσι θα γινουμε συγκατοικοι...

Θα με χανω παντα και θα με βρισκω σπανια...

Θα περπατω σκυφτα με τα ματια καρφωμενα στο εδαφος και στην επομενη επικινδυνη στροφη,

θα με δεις να μη παταω φρενο στο κοκκινο σηματοδοτη...

Θελω να φοβηθεις οτι κινδυνευεις να με χασεις...

θα βαδιζω με γρηγορο βηματισμο,αλλα θα φθανω τελευταια...

Θα τρεχω να κρυφτω σ'εκεινη τη διαφανη κρυψωνα που μου φυλαξες...

Υποσχομαι να παιρνω πολλα και να δινω λιγα...

Θα γελαω και ομως δε θα χαιρομαι...

Θα λυπαμαι,κι ομως δε θα δακρυζω ποτε μπροστα σου...

Θα σου μιλαω και δε θα με ακους,οπως κανεις παντα...

Θα σε ακολουθω στη ξεφρενη πορεια που χαραζεις και θα χανω το δρομο της επιστροφης...

 Και ολα αυτα για να σου τραβηξω τη προσοχη...

Για να γινω μια κουκιδα στο χαρτι της ζωης σου...

Για να καταλαβεις επιτελους οτι ανηκω στη κατηγορια των εμψυχων και οχι των αψυχων...

Για να καταλαβεις οσα ποτε δε θα πω...

Ίσως εκείνο που ζητάς
εγώ να μην το έχω

κι απ' ό,τι ονειρεύτηκες

εγώ πολύ ν' απέχω.

          Ίσως να μη σου φτάνω εγώ

γιατί πολλά ζητούσες

μα θα 'ταν όλα αλλιώτικα

αν λίγο μ' αγαπούσες.

Μη μ' αποφεύγεις μάτια μου

μη με κοιτάς σαν ξένη

ζωή που δε μοιράζεται

είναι ζωή κλεμμένη.

Ίσως να σε κρατάει εδώ

μονάχα η συνήθεια

μα όσα κι αν μου 'πες ψέμματα

σ' αγάπησα στ' αλήθεια

ο λογος..δεν εχει αραγε λογο να λεγεται;

Σου επιτρεπω να με ρωτησεις οτι θελεις,ανοιξε το τεφτερι σου και αρχισε να ρωτας,

δε θα σου αρνηθω σε τιποτα,αληθεια...

με μια δικλειδα ασφαλειας ομως...

να μου απαντησεις και εσυ σε 3 ερωτηματα δικα μου,

που μου τριβελιζουν το μυαλο εδω και μερες...

α)παιζω στη ζωη σου,το ρολο της κομπαρσας;και αν οχι;τοτε ποιο;

β)μου ειπες υπαρχει και ζωη μετα απο μενα,τοτε γιατι εισαι μαζι μου και οχι με τη μονοτονη ζωη σου;

γ)γιατι εκμεταλευεσαι τη καλοσυνη μου και τη "βρισκεις" να σκουπιζεις τα ποδια σου στο χαλακι της καρδιας μου; 

Αν και ξερω τις απαντησεις,με μια διαχυτη σιωπη να τις περιλουζουν...

εσυ προσπαθησε να μου την επεξηγησεις οσο πιο παραστατικα μπορεις,σε παρακαλω...

κι αν οχι με λεξεις οπου ισχυριζεσαι πως δεν συμπαθεις,αλλα με μη λεκτικα επιχειρηματα,με κινησεις,με εκφρασεις...

μα κανε κατι...

Αν κατι δε αντεχω ειναι η αδιαφορια,μα εσυ τη κρατας μεσα σου σα φυλακτο...τη φυλακιζεις και εσκεμμενα δε δειχνεις αυτο που πραγματικα αισθανεσαι...
Ηθελα να'ξερα τι περιμενεις,τη θεια φωτιση;

Να'ναι η αδιαφορια σου...αγαπη;αρα να με αγαπας;

Κανε κατι,γιατι η υπομονη εξατλειται,τα περιθωρια στενευουν και καποια στιγμη θα κουραστω να ισορροπω σε εκεινο το σχοινι της αβεβαιοτητας που μ'εχεις βαλει να στεκομαι...θα πεσω...και υστερα;

θα το'χεις βαρος στη συνειδηση σου;

Ποια συνειδηση δηλαδη;εσυ ο ασυνειδητος που κανεις  επιτηδες ολα οσα με πληγωνουν,

ολα οσα με τσακιζουν,ολα οσα με μετατρεπουν σ'εκεινο το "κτηνος" που θελει να τα παρατησει ολα και ολους και να εξαφανιστει απο προσωπου γης...

"Η χειροτερη μοναξια ειναι οταν δε εισαι μονη,αλλα αισθανεσαι μονη..."

Y.Γ εχω ακουσει το τραγουδι που παιζει,εκατομμυρια φορες...

αραγε που να'ναι ο δικος μου ανθρωπος;

εχω αρχισει και χανω τα ιχνη του...

Κι αν ολα τ'αλλαζα,δε θ'αλλαζα τη διαδρομη...

Δεν ειμαι η πριγκηπισα στο καστρο του παραμυθιου σου...

σ'ενα παραμυθι πιστεψα καποτε  και αυτο ηταν η ζωη μου...

επινοησα φανταστικους ηρωες,ξωτικα,νεραιδες,βασιλιαδες...

για να μπορω να επιζησω,να τρεφω τις ομορφες και παιδικες ελπιδες μου,

πως καποια μερα θα'ρθει να με κλεψει ο πριγκηπας με το ασπρο αλογο,

πως καπου εκει εξω,

υπαρχει και για μενα μια παραμυθενια ζωη,που θα μου δοθει απλοχερα,

πως με καποια νεα ανατολη,θα ανατειλει μια ζωη βγαλμενη απο παραμυθι...

Ξερεις,επαψα πια να πιστευω σε παραμυθια...

Πιστευω στην ιδια τη ζωη...

σ'αυτα που σε μαθαινει οταν αναποδογυριζει η κλεψυδρα του χρονου...

σ'αυτα που σου προσφερει,εκει που δε το περιμενεις...

σ'αυτα που σου επιφυλασσει,οταν εχεις κλεισει πλεον τα ματια..

και φοβασαι να τα ανοιξεις,μηπως τυχον διαβασεις την επιγραφη της θανατικης ποινης σου...

Η ζωη ειναι απροβλεπτη...ποσες φορες το εχετε ακουσει;

Δε μπορουμε να ορισουμε τις στιγμες που θα ζησουμε,

αλλα σιγουρα αυτες οι στιγμες που πρωταγωνιστει ο καθενας

σε χρονο ενεστωτα,οριζουν τη ζωη του σε χρονο μελλοντα...

 ....

Καλλιεργω τοσο καιρο ενα πνευματικο αγαθο,
το μυαλο μου...

η σοδεια του αλλωτε με απογοητευει και αλλωτε με εκπλησσει...

Σα διακοπτη θα τον παρομοιαζα,ποτε κλειστο,ποτε ανοιχτο.

Ποτε φωτιζεται απο απλετο φως,ποτε πεφτει σε βαθυ σκοταδι...

Ολα ειναι θεμα μυαλου,θεμα συναισθηματων,θεμα επιλογων,θεμα χαρακτηρα...

Τα παντα ομως,ρυθμιζονται και εξαρτωνται απο τον εγκεφαλο μας...

ο πονος,η λυπη,η χαρα,ο θυμος,η υπομονη,η απογοητευση,η ληθη...ολα...

μη το τρελαινουμε με ανουσιες σκεψεις,μπορει καποτε να μας τρελανει και αυτο...

Don't try to fix me..Ι'm not broken...

Οτι αρχιζει επιβαλλεται και να τελειωνει ετσι με εμαθαν,πρεπει να σταματησω να προσποιουμαι πως ολα οσα συνεβησαν μου συμπληρωσαν τα κενα,με ικανοποιησαν...

κουραστηκα να παιζω το ρολο μου,θελω πλεον να σκισω το κουστουμι μου,να πεταξω τη μασκα και να αποχωρησω σιωπηλα απ'τη σκηνη.

Πρεπει να σου πω την αληθεια για το τι ηθελα εξαρχης απο σενα,

για το εθιστικο παιχνιδι που μου δημιουργουσε συνδρομο στερησης οταν δε το επαιζα...

Μ'αρεσει να εχω το πανω χερι,να καθοδηγω και να παραπλανω ανθρωπους.Ησουν καλος παιχτης,ευκολοπιστος,αφελης.

Τα λογια που ακουσες απο μενα,χαθηκαν,εγιναν σκονη και αερας,

γιατι ποτε δε θα τα εννοουσα.

Πρεπει να με πιστεψεις,μα κι αν θες να μη τρελαθεις,μη το κανεις,κρατησε κατι ομορφο απο αυτη τη παρτιδα,κρατησε ενα ομορφο προσωπο,μια φλογα,μια φθηνη υπαρξη,δε με ενδιαφερει πια η γνωμη σου,δε με νοιαζει η αποψη σου,δε με αγγιζουν τα λογια σου,ποτε δεν ησουν κατι σημαντικο,μαλλον κατι εφημερο που μου ανεβαζε το ηθικο,οταν το ειχα αναγκη,

δε με εμαθες ομως ποτε,ουτε τοσο δα,αυτο μονο να θυμασαι...

δε επετρεψα ποτε να εισελθεις στο κοσμο μου,μα κι αν το εκανες θα ενιωθες τοσο ξενος μεσα του,θα σιχαινοσουν τον ευατο σου,εμενα,ολους.

Μισος,αυτο θελω να νιωσεις,μια αισθηση ψυχρη σα τη καρδια σου,

ο πονος;,ανυπαρκτη λεξη για σενα,πες μου μονο..τα καταφερα;

Σε εκανα να νιωσεις γοητευμενος;μαγεμενος;να με εμπιστευτεις;να μου ελευθερωσεις τις σκεψεις σου;να σε εγκλωβισω;τα καταφερα;

Σε επεισα επιτελους,πως καταφερνα να σε κανω οτι θελω;να σε κανω πιονι μου;

Ηθοποιος,ναι,η πιο καλη που μπορει να υπαρξει,ενας αγγελος με σατανικη ψυχη,

δε σε αφησα ποτε να δεις τον πραγματικο μου ευατο,γιατι διψουσα για εκδικηση,λαχταρουσα να δω τα ματια σου να καινε απο οργη,να χτυπας τους τοιχους και να αναρωτιεσαι τι λαθος εκανες.

Το μεγαλυτερο λαθος που εκανες,με συναντησες,με κοιταξες,αφεθηκες,πλανευτηκες,
αν με κοιταζες καλυτερα θα εβλεπες την προεκταση του χαρακτηρα σου πανω μου,

αλλα εθελοτυφλουσες.
Ποσες φορες σου ειπα,να μη με εμπιστευεσαι;

Μεσα απο το λογο μου,πασχιζα να σε εξευτελισω και για ακομα μια φορα,να σε πονεσω.

Δεν εχει κορεστει ακομα η επιθυμια για εκδικηση.

Τοσο αναισθητη ειμαι,πιστεψε το,δεν εχω ιχνος καλοσυνης μεσα μου.

Αυτο θελω,ναι,να εξοφλησω οτι σου χρωσταω,να σε εκδικηθω και δε μετανιωνω,ουτε για μια στιγμη.

Να στο ξεπληρωσω με το ιδιο νομισμα,να νιωσεις οτι ενιωσα τοτε.

Δες το τελος που σου κουναει το χερι,ακολουθησε το και αποχωρησε σα κυριος,

με οση αξιοπρεπεια σου εχει απομεινει,δες πως ειναι να χανεις,νιωσε την ηττα στο πετσι σου να σου τρυπαει τα σωθικα.

Μη ψαχνεις για την αξια,δεν υπαρχει,τιποτα δεν αξιζε,ολα ηταν ψευτικα,

ολα τοσο κακοπαιγμενα,ενα δραμα κακοπαιγμενο ειμαι,καποιος μου το ειχε πει,ρωτησε τον και θα μαθεις ολα οσα αγνοεις.

Ησουν η ευκολη λεια μου,πιστεψε το.

Ειναι καιρος να ξαναρχισω το κυνηγι,

πηρα οτι ηθελα,καιρος για το επομενο θυμα μου.

Και τωρα που τα ξερεις ολα,θα απαλαχτω απο σενα,απο μενα,θα ησυχασω το μυαλο μου απο τις τυψεις και τις ενοχες που με επνιγαν,μη με σκεφτεις ποτε ξανα,δεν υπηρξα ποτε,

δε ειμαι σπασμενη για να μπορεις να με φτιαξεις,

γιατι απλα ετσι ειμαι και δεν αλλαζω για κανεναν!!!

και θα σου πω πως αν και "δολοφονος" 
δε θα σου κανω τη χαρη να επιστρεψω ξανα στο τοπο του εγκληματος,
δε με χωραει πια ο τοπος...
ολα μοιαζουν τοσο οικεια πια εδω και δε μ'αρεσει ν'αναλωνομαι...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...μεσ'τη ΔΙΚΗ μου φυλακη...

 Ποσο θεικη μοιαζει αποψε η νυχτα,σα τη παρατηρω απο ψηλα,

να'ξερες ποσες εικονες ζωγραφιζονται μεσα στο μαυρο τουτο φοντο...

ποσα χαμογελα,εκφρασεις,λεξεις...

Βουταω στο σκοταδι της και γινομαι ενα με τις σκιες που αφηνουν στο διαβα τους τα συννεφα.

 Μου αρεσει να κοιτω τα φωτα της,μεσα απο τις διαφανες κορες των ματιων...

 Το μαυρο χρωμα στολιζει κι αποψε τα ρουχα μου,

και καπου βαθια στη ψυχη μια σπιθα περιμενει για ν'αναψει της φωτια της,

μ'εκλιπαρει να καω,να περπατησω πανω στα πυρωμενα θελω σου...

Με γαληνευει τουτη η σιωπη,η φωνη του ανεμου και εσυ...

ενα βασανο,ενας γλυκος ψιθυρος στο αυτι μου,να με καλει να σε ακολουθησω...

ν'αφησω τις  κριτικες σκεψεις,να τις παρουν τα συννεφα μακρια και να παρασυρθω στη δινη που μου χαριζει αυτο το φιλι σου στο λαιμο μου...

Oλες οι αναγκες γινονται πραξεις,

που καινε το μυαλο και το οδηγουν στη τρελα...

Ολες οι αναστολες εξαφανιζονται 

και η καρδια παλλεται μονο στο ρυθμο της ανασας σου...

Σε αγκαλιαζω σφιχτα και παρακαλαω σιγανα,

να κλειστω στη κρυψωνα της παντοτινα...

Ποσο αναγκη ειχα αυτη την αγκαλια να'ξερες...

Ποσο αναγκη ειχα να αισθανθω τα χειλη σου,

να παρηγορουν τα θλιμμενα ματια μου 

και να τα φιλουν μεχρι να παψουν να φοβουνται...

Ποσο αναγκη ειχα να με ξυπνησει απο το ληθαργο της ερημιας μου,

αυτη  η μυρωδια του αρωματος σου...

Ποσο αναγκη ειχα να ακουμπησω,

το πληγωμενο μου εγωισμο πανω στο στερνο σου να ξαποστασει...

Ποσο αναγκη σ'ειχα να'ξερες...

Να με κρατας,

να με φυλακισεις ισοβια στη στοργικη σου φυλακη...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...

Μη το ξεχασεις ποτε...

Θα σε κουβαλαω παντα μαζι μου...παντα...ο,τι κι αν γινει...

Υ.Γ οι ηχοι  της ψυχης μου για σενα...

I'll be fine,I swear,I'm just gone beyond repair...

Σ'ενα κοσμο ψευτικο πως μπορεις να ζεις αληθινα;

Ξανα εδω,οι δυο μας..κι εσυ να ζητας...να πιστεψω,να αφεθω,να κλεισω τα ματια,

να τα ανοιξω παλι,ν'ακουσεις τις σκεψεις μου στη σιωπη,

να διωξεις αυτη τη θλιψη απο το βλεμμα...Δε μπορεις...προσπαθησες,μα δε με αγγιξες,

γιατι τα χερια σου δε με εφταναν,τι κι αν πλησιασες,τυλιχτηκαν γυρω απο ξενο σωμα...

μπερδεψες τις παρουσιες,ανακατεψες ενδομυχα τις νοσταλγιες,

εκεινες απ'το παρελθον σου με αυτες απ'το παρον σου.

Ζητας,ρωτας,αναζητας,διαισθανεσαι καθε ασχημη πτυχη μου απο μακρια..αληθεια;

κι ομως δε σε βλεπω,δε μπορω να σε αναγνωρισω..μοιαζεις με...Δε θυμαμαι..σε γνωρισα αραγε ποτε;

Συνεχιζεις να ζητας..μα δε δινεις τιποτα,παρα μονο αχρηστα λογια..Σταματα να μιλας,δε θελω να ακουσω αλλο,αυτες τις κοινοτυπιες,τις υπερβολες,τις θολες αυταπατες..

δε με ικανοποιουν πια,μου στερουν οξυγονο,δε σβηνουν τους φοβους μου,

αλλα τους φουντωνουν πιο πολυ,δεν αναπληρωνουν το κενο μεσ'τη ψυχη,τη νεκρωνουν ακομα περισσοτερο.

Μου προκαλεις φυγη,επιδιωκεις να με εξαφανισεις μαγε,
με τα μαγικα σου...

θες να με διδαξεις να γελαω,αλλα ξεχασες πως υπαρχω διχως να ζω...το χαμογελο ειναι πολυτελεια για μενα,για σενα παλι συνηθεια;οχι,οχι,ψεμα.Αλλαζω,αλλαξα και αρχισα να σου μοιαζω;ναι.

Δε μπορω να πετρωσω το φοβο,το πονο...μακαρι να μπορουσα,αλλα δε ειναι οι ανθρωποι ρομποτακια.

Γεννηθηκαν οντα,με διαφορετικες αξιες,

δεν θα αλλαξουνε ποτε,αυτοι που ζουνε με το ψεμα.

Αγνοεις το τροπο που θα με κανει να σε εμπιστευτω ξανα,λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα μας και κοβονται με τη πρωτη ευκολια.Θυμασαι,γνωριζεις το λογο.

Εμπιστοσυνη,ξερεις πως χτιζεται;οχι,δε υπαρχει στο δικο σου λεξιλογιο,μα κι αν εβρισκες την ερμηνεια της,θ'αλλαζες σελιδα,επειδη δε συμβαδιζει με τη δικη σου κοσμοθεωρια.

Σ'εκεινο το κοσμο το δικο σου,που εχεις μαθει να συμπεριφερεσαι ανωριμα,να εκλογικευεις καταστασεις,να πραττεις συμφωνα παντα με τα δικα σου κριτηρια και κανονες,αυτο τον τοσο ψευτικο και υποκριτικο κοσμο που γουσταρεις να ζεις και δε δεχεσαι κανεις να στον χαλασει.

Να κηρυττεις οτι θα ηθελες να εισαι και οχι οτι εισαι πραγματικα.

Να φωναζεις,μα ποτε να μη παραδεχεσαι,παραδοχη,αυτο ζητησα μονο μια φορα,μα εσυ κρυφτηκες πισω απο το δακτυλο σου και ρωτησες αν φαινεσαι.

Δε φιλτραρεις τα λογια σου πριν τα πεις,ασχημη αυτη η συνηθεια,απλα τα ξεστομιζεις διχως ντροπη και υστερα παρακαλας,ζητας,λες βλακειες,φοβασαι...

 φοβος;δεν υπαρχει μεσα σου αυτο το συναισθημα,μη το πιεζεις να δημιουργηθει.

Την αυτοκαταστροφη,αυτην εχεις στο αιμα σου,ειναι η επιταγη της επιτυχιας σου,
μα δε θα με τραβηξεις,δεν ειμαι απο ατσαλι,για να με μαγνητισεις.

οχι πια,οχι αυτη τη φορα.

καλη τυχη στον επομενο αγωνα με το εγω σου...

μονο που,δε θα ειμαι εκει να σε δω να πεφτεις..
ειναι που αυτες οι πτωσεις με συνθλιβουν και μενω να σκουπιζω τα θρυμματισμενα κομματια της αξιοπρεπειας μου.