Κι αν ολα τ'αλλαζα,δε θ'αλλαζα τη διαδρομη...

Δεν ειμαι η πριγκηπισα στο καστρο του παραμυθιου σου...

σ'ενα παραμυθι πιστεψα καποτε  και αυτο ηταν η ζωη μου...

επινοησα φανταστικους ηρωες,ξωτικα,νεραιδες,βασιλιαδες...

για να μπορω να επιζησω,να τρεφω τις ομορφες και παιδικες ελπιδες μου,

πως καποια μερα θα'ρθει να με κλεψει ο πριγκηπας με το ασπρο αλογο,

πως καπου εκει εξω,

υπαρχει και για μενα μια παραμυθενια ζωη,που θα μου δοθει απλοχερα,

πως με καποια νεα ανατολη,θα ανατειλει μια ζωη βγαλμενη απο παραμυθι...

Ξερεις,επαψα πια να πιστευω σε παραμυθια...

Πιστευω στην ιδια τη ζωη...

σ'αυτα που σε μαθαινει οταν αναποδογυριζει η κλεψυδρα του χρονου...

σ'αυτα που σου προσφερει,εκει που δε το περιμενεις...

σ'αυτα που σου επιφυλασσει,οταν εχεις κλεισει πλεον τα ματια..

και φοβασαι να τα ανοιξεις,μηπως τυχον διαβασεις την επιγραφη της θανατικης ποινης σου...

Η ζωη ειναι απροβλεπτη...ποσες φορες το εχετε ακουσει;

Δε μπορουμε να ορισουμε τις στιγμες που θα ζησουμε,

αλλα σιγουρα αυτες οι στιγμες που πρωταγωνιστει ο καθενας

σε χρονο ενεστωτα,οριζουν τη ζωη του σε χρονο μελλοντα...

 ....

Καλλιεργω τοσο καιρο ενα πνευματικο αγαθο,
το μυαλο μου...

η σοδεια του αλλωτε με απογοητευει και αλλωτε με εκπλησσει...

Σα διακοπτη θα τον παρομοιαζα,ποτε κλειστο,ποτε ανοιχτο.

Ποτε φωτιζεται απο απλετο φως,ποτε πεφτει σε βαθυ σκοταδι...

Ολα ειναι θεμα μυαλου,θεμα συναισθηματων,θεμα επιλογων,θεμα χαρακτηρα...

Τα παντα ομως,ρυθμιζονται και εξαρτωνται απο τον εγκεφαλο μας...

ο πονος,η λυπη,η χαρα,ο θυμος,η υπομονη,η απογοητευση,η ληθη...ολα...

μη το τρελαινουμε με ανουσιες σκεψεις,μπορει καποτε να μας τρελανει και αυτο...