Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...μεσ'τη ΔΙΚΗ μου φυλακη...

 Ποσο θεικη μοιαζει αποψε η νυχτα,σα τη παρατηρω απο ψηλα,

να'ξερες ποσες εικονες ζωγραφιζονται μεσα στο μαυρο τουτο φοντο...

ποσα χαμογελα,εκφρασεις,λεξεις...

Βουταω στο σκοταδι της και γινομαι ενα με τις σκιες που αφηνουν στο διαβα τους τα συννεφα.

 Μου αρεσει να κοιτω τα φωτα της,μεσα απο τις διαφανες κορες των ματιων...

 Το μαυρο χρωμα στολιζει κι αποψε τα ρουχα μου,

και καπου βαθια στη ψυχη μια σπιθα περιμενει για ν'αναψει της φωτια της,

μ'εκλιπαρει να καω,να περπατησω πανω στα πυρωμενα θελω σου...

Με γαληνευει τουτη η σιωπη,η φωνη του ανεμου και εσυ...

ενα βασανο,ενας γλυκος ψιθυρος στο αυτι μου,να με καλει να σε ακολουθησω...

ν'αφησω τις  κριτικες σκεψεις,να τις παρουν τα συννεφα μακρια και να παρασυρθω στη δινη που μου χαριζει αυτο το φιλι σου στο λαιμο μου...

Oλες οι αναγκες γινονται πραξεις,

που καινε το μυαλο και το οδηγουν στη τρελα...

Ολες οι αναστολες εξαφανιζονται 

και η καρδια παλλεται μονο στο ρυθμο της ανασας σου...

Σε αγκαλιαζω σφιχτα και παρακαλαω σιγανα,

να κλειστω στη κρυψωνα της παντοτινα...

Ποσο αναγκη ειχα αυτη την αγκαλια να'ξερες...

Ποσο αναγκη ειχα να αισθανθω τα χειλη σου,

να παρηγορουν τα θλιμμενα ματια μου 

και να τα φιλουν μεχρι να παψουν να φοβουνται...

Ποσο αναγκη ειχα να με ξυπνησει απο το ληθαργο της ερημιας μου,

αυτη  η μυρωδια του αρωματος σου...

Ποσο αναγκη ειχα να ακουμπησω,

το πληγωμενο μου εγωισμο πανω στο στερνο σου να ξαποστασει...

Ποσο αναγκη σ'ειχα να'ξερες...

Να με κρατας,

να με φυλακισεις ισοβια στη στοργικη σου φυλακη...

Γιατι εισαι ΔΙΚΟΣ μου...

Μη το ξεχασεις ποτε...

Θα σε κουβαλαω παντα μαζι μου...παντα...ο,τι κι αν γινει...

Υ.Γ οι ηχοι  της ψυχης μου για σενα...