I'll be fine,I swear,I'm just gone beyond repair...

Σ'ενα κοσμο ψευτικο πως μπορεις να ζεις αληθινα;

Ξανα εδω,οι δυο μας..κι εσυ να ζητας...να πιστεψω,να αφεθω,να κλεισω τα ματια,

να τα ανοιξω παλι,ν'ακουσεις τις σκεψεις μου στη σιωπη,

να διωξεις αυτη τη θλιψη απο το βλεμμα...Δε μπορεις...προσπαθησες,μα δε με αγγιξες,

γιατι τα χερια σου δε με εφταναν,τι κι αν πλησιασες,τυλιχτηκαν γυρω απο ξενο σωμα...

μπερδεψες τις παρουσιες,ανακατεψες ενδομυχα τις νοσταλγιες,

εκεινες απ'το παρελθον σου με αυτες απ'το παρον σου.

Ζητας,ρωτας,αναζητας,διαισθανεσαι καθε ασχημη πτυχη μου απο μακρια..αληθεια;

κι ομως δε σε βλεπω,δε μπορω να σε αναγνωρισω..μοιαζεις με...Δε θυμαμαι..σε γνωρισα αραγε ποτε;

Συνεχιζεις να ζητας..μα δε δινεις τιποτα,παρα μονο αχρηστα λογια..Σταματα να μιλας,δε θελω να ακουσω αλλο,αυτες τις κοινοτυπιες,τις υπερβολες,τις θολες αυταπατες..

δε με ικανοποιουν πια,μου στερουν οξυγονο,δε σβηνουν τους φοβους μου,

αλλα τους φουντωνουν πιο πολυ,δεν αναπληρωνουν το κενο μεσ'τη ψυχη,τη νεκρωνουν ακομα περισσοτερο.

Μου προκαλεις φυγη,επιδιωκεις να με εξαφανισεις μαγε,
με τα μαγικα σου...

θες να με διδαξεις να γελαω,αλλα ξεχασες πως υπαρχω διχως να ζω...το χαμογελο ειναι πολυτελεια για μενα,για σενα παλι συνηθεια;οχι,οχι,ψεμα.Αλλαζω,αλλαξα και αρχισα να σου μοιαζω;ναι.

Δε μπορω να πετρωσω το φοβο,το πονο...μακαρι να μπορουσα,αλλα δε ειναι οι ανθρωποι ρομποτακια.

Γεννηθηκαν οντα,με διαφορετικες αξιες,

δεν θα αλλαξουνε ποτε,αυτοι που ζουνε με το ψεμα.

Αγνοεις το τροπο που θα με κανει να σε εμπιστευτω ξανα,λεπτες οι ισορροπιες αναμεσα μας και κοβονται με τη πρωτη ευκολια.Θυμασαι,γνωριζεις το λογο.

Εμπιστοσυνη,ξερεις πως χτιζεται;οχι,δε υπαρχει στο δικο σου λεξιλογιο,μα κι αν εβρισκες την ερμηνεια της,θ'αλλαζες σελιδα,επειδη δε συμβαδιζει με τη δικη σου κοσμοθεωρια.

Σ'εκεινο το κοσμο το δικο σου,που εχεις μαθει να συμπεριφερεσαι ανωριμα,να εκλογικευεις καταστασεις,να πραττεις συμφωνα παντα με τα δικα σου κριτηρια και κανονες,αυτο τον τοσο ψευτικο και υποκριτικο κοσμο που γουσταρεις να ζεις και δε δεχεσαι κανεις να στον χαλασει.

Να κηρυττεις οτι θα ηθελες να εισαι και οχι οτι εισαι πραγματικα.

Να φωναζεις,μα ποτε να μη παραδεχεσαι,παραδοχη,αυτο ζητησα μονο μια φορα,μα εσυ κρυφτηκες πισω απο το δακτυλο σου και ρωτησες αν φαινεσαι.

Δε φιλτραρεις τα λογια σου πριν τα πεις,ασχημη αυτη η συνηθεια,απλα τα ξεστομιζεις διχως ντροπη και υστερα παρακαλας,ζητας,λες βλακειες,φοβασαι...

 φοβος;δεν υπαρχει μεσα σου αυτο το συναισθημα,μη το πιεζεις να δημιουργηθει.

Την αυτοκαταστροφη,αυτην εχεις στο αιμα σου,ειναι η επιταγη της επιτυχιας σου,
μα δε θα με τραβηξεις,δεν ειμαι απο ατσαλι,για να με μαγνητισεις.

οχι πια,οχι αυτη τη φορα.

καλη τυχη στον επομενο αγωνα με το εγω σου...

μονο που,δε θα ειμαι εκει να σε δω να πεφτεις..
ειναι που αυτες οι πτωσεις με συνθλιβουν και μενω να σκουπιζω τα θρυμματισμενα κομματια της αξιοπρεπειας μου.