just leave me alone...

ενα ψεμα...μια αυταπατη...μια ψευδαισθηση...ενα κακο ονειρο...
ενα ωραιο περιτυλιγμα με κενο περιεχομενο...

μια φανταστικη οαση στην ερημο...

μια κινουμενη αμμος που στερει την ισορροπια μου...
την ελευθερια μου.

ενας δειλος στρατιωτης που πολεμαει για λαθος μαχη...

 τα μονα του οπλα...το ψεμα...το κρυφτο...

το αλλοθι του;

τα λογια.

λογια καλογραμμενα..με δοσεις εγωκεντρισμου...
και δηθεν αισθηματων.

οι σκιες δεν εχουν ψυχη...οι σκιες δε αγαπανε.

αρνουνται να ανοιξουν τις παλαμες τους στα ψιχουλα αγαπης.

αρνουνται να θυσιαστουν,να ρισκαρουν,να αναγεννηθουν στο φως της μερας.

.....

δε ξερεις να παιζεις σωστα..."φιλε"
παιζεις με ευθραστα αισθηματα.

δε γνωρισες το σκοπο...δεν αγγιξες καν το στοχο.

ρεκορ στην αγνοια κατειχες.

δε σου εμαθαν οτι...

υπαρχει και ο πονος στα συναισθηματα.

δε υπαρχουν αλλες ερωτησεις...αλλες απαντησεις...αλλες περιπλανησεις στο μυθικο κοσμο σου.

αυτο εισαι...αυτο ησουν...αυτο θες να εισαι...
ενας μεγαλος μυθος.

εισαι αυτο που κυνηγας...λατρευεις αυτο που σε αρρωσταινει...που σε σκοτωνει...

αυτοκαταστρεφεσαι.
λυπαμαι δε εχω αλλο θανατο να σου δωσω.

μα αν θυμηθεις..μη κλαψεις.

οι αντρες δε κλαινε.

μη ζητας ευκαιριες.
μη γυρισεις.
μη κοιταξεις.
δε με συναντησες ποτε.
δε δοθηκες ποτε.

αυτο επελεξες.

η απουσια σου να γινει αιωνια.
να με μαστιγωνει διχως οικτο.

σβησε με απο τη λιστα των δεδομενων σου και απλα αλλαξε σελιδα.

ισως στην επομενη βρεις καλυτερη συμπαικρια...

που θα'ναι λιγοτερο αφελης απο εμενα...
λιγοτερο απαιτητικη...
και περισσοτερο ρομαντικη,που θα πιστευει στα παραμυθια.

καντο!

κλεισε τα ματια και κανε delete.

αυτο δε κανεις παντα;

δε θ'αλλαξεις...

να μην αλλαξεις...

να μεινετε αχωριστοι...

εσυ και ο ευατος σου.

αναπτυξατε αρρηκτους δεσμους.

so...

keep going...

just leave me alone...!!!

Υ.Γ θα λειψω για λιγο καιρο...για να βρω εκεινο το κομματι του παζλ...
το "κομματι" της δυναμης,που θα με κανει να γραψω ξανα.

Να προσεχετε.

μηπως εχεις χαθει μεσα σε δρομους που καινε;

γραφω...σβηνω...φευγω...επιστρεφω...

Ποιος εκλεψε τις απαντησεις που ψαχνω;

το λυσσαρι κρυμμενο...φυλαγμενο στο θηκαρι των σκεψεων.

Αχ..αυτες οι σκεψεις...

αν τις αφησεις...να σε κυριευσουν...

μπορουν να σε εκτροχιασουν...

Ποιος μπορει να δει με ματια ανοιχτα μεσα στο σκοταδι;

Ποιος αντεχει να πουλησει τη ψυχη του για να ζησει μια μοναδικη στιγμη;

...επιστρεφω...γραφω...σβηνω...φευγω...

δ ε ι λ ι α...

εξι γραμματα με εκαναν υποχειριο τους.

...

Τουτη την ιστορια ποιος τολμαει να τη κρατησει ζωντανη;

Ποιος της χαριζει πνοη;

σε ποιο μονοπατι οδηγει;

ή μηπως χαθηκες κι εσυ;

οι λεξεις συνθετουν προσωρινα τα σκορπια κομματια του νου.

κομματια αταιριαστα μεταξυ τους...

που συγκρουονται συνεχως.

λογικη 
και
συναισθημα...

...φιλοι και εχθροι...

τουτο το παιχνιδι σε ποιο ημιχρονο τελειωνει;

Αυτη η σιωπη ποτε σπαει;

λυτρωση ή καταδικη;

Το βιβλιο του μυαλου ανοιχτο...

μα οι σελιδες του λευκες..κενες...

πως να γραφτουν οι στιγμες με διαφανο μελανι;

.....

Το φως απλετο σκορπιζεται γυρω μου...

μα οι κουρτινες της καρδιας κλειστες...

......

Ο αερας φερνει στο νου...

εκεινα τα παραμυθενια σκιτσα που μου χαριζε μια σου ανασα...

εκεινη τη μαγικη γραφη που σχεδιαζε το πορταιτο των ματιων σου...

Τωρα το τοπιο γκριζο...

οι τοιχοι ποτισμενοι απο ματωμενο σκοταδι...

Το κεφαλι σκυμμενο...για να μη δεις...

Οι αισθησεις ναρκωμενες.

Μου μπηγουν στις φλεβες,το υγρο δηλητηριο που με παραλυει...

αυτο της μισητης απαθειας...

της πουλημενης συνηθειας...

....

ναι,συνηθισα τη ζωντανη - νεκρη ζωη που μου ελαχε...

Τα παντα βρισκονται αιχμαλωτα σε αυτη τη πουτανα τη τυχη!

 Το χαμογελο καπου βαθια στη τσεπη ξεχασμενο..

και η ψευτοζωη που μου γαλουχισαν,ξεκινα και παλι το ταξιδι της...

τη καθοδηγω...

ποια;εγω...

.....

καθε μου βημα καρφι που με πονα...

τα ματια στο εδαφος...στεκουν ακινητα εκει...

δε θελω να τα δεις...

.....

παιζαμε τις ζωες μας κορωνα γραμματα.

θυμασαι;

εμενα.

εσενα.

εμας.

Ηρθε η ωρα να γινω πληρωμενη δολοφονος μιας αεναης σκιας...

που το πνευμα της εξαφανιζεται μονο μεσα μου...μαζι μου.

.....

Οι σελιδες στο βιβλιο του μυαλου θα γραφτουν ξανα...

με στιγμες απο την ασπρομαυρη πραγματικοτητα.

Δε καταφερα να βρω λιμανι ν'αραξω...

γωνια να κρυφτω...

Οι ελπιδες δε τρεφονται μοναχα με παραισθησεις και φαντασιωσεις...

θελουν θυσιες για να στερεωθουν πριν καταρευσουν...

Ναι,πηγα κοντρα στη θεληση μου.

αγωνας αντοχης,με αντιπαλο το εγω μου.

Πατησα τη κοκκινη γραμμη και

υστερα ηττηθηκα απο το πονο.

και ξερεις γιατι...

...

γιατι ολο μακρια μου θες να μενεις...

...

μα καθε φυγη...

λυτρωση ή καταδικη...

Διαλεγεις και παιρνεις...

Σσσσσσσσσ......

Έρχονται ώρες

που όλα τα φοβάμαι

όσα θυμάμαι

κι ακόμα με πονούν

αυτές τις ώρες

να το θυμάσαι

πλάι μου να'σαι

όταν θα'ρθούν

δίπλα μου να'σαι

μαζί σου να με βρούν.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ...

Έρχονται ώρες

που οι σκέψεις με πληγώνουν

και δεν τελειώνουν

τα "πώς" και τα "γιατί"

γι'αυτές τις ώρες

κι οι δυο μας φταίμε

κι ό,τι κι αν λέμε

τι ωφελεί

φτάνει που κλαίμε

και που είμαστε μαζί.

Να μ'αγκαλιάζεις

για να σ'αισθάνομαι

κι αν δεις να χάνομαι

να μ'ανεβάζεις

να με ησυχάζεις

και να με νοιάζεσαι

να με χρειάζεσαι

όπως κι εγώ. 

Υ.Γ Σε σενα...

για ολα εκεινα τα ατελειωτα ταξιδια μυαλου που μου χαριζεις...

Ο πολεμιστης που βρισκεται μεσα μας

Για τον πολεμιστη του φωτος δεν υπαρχει ακατορθωτη αγαπη.

Αυτος δεν αφηνει τη σιωπη,την αδιαφορια ή την αρνηση να τον τρομαξουν.

Ξερει πως πισω απο την παγωμενη μασκα που χρησιμοποιουν οι ανθρωποι υπαρχει μια καρδια απο φωτια.

Γι'αυτο ο πολεμιστης ριψοκινδυνευει περισσοτερο απο τους αλλους.

Αναζητα αδιακοπα την αγαπη καποιου,ακομα κι αν αυτο σημαινει να ακουει συχνα τη λεξη "οχι", να επιστρεφει στο σπιτι ηττημενος,να νιωθει πως εχουν απορριψει το κορμι και τη ψυχη του.

Ενας πολεμιστης δεν επιτρεπει στον ευατο του να τρομαξει οταν ακολουθει αυτο που εχει αναγκη.

Χωρις αγαπη,αυτος δεν ειναι τιποτα.

......

Οταν ενας πολεμιστης υφισταται μια αδικια,συνηθως προσπαθει να μεινει μονος του,

για να μη δειξει τον πονο του στους αλλους.

Προκειται για θετικη και ταυτοχρονα αρνητικη συμπεριφορα.

Αλλο ειναι να αφηνεις τη καρδια να θεραπευει αργα αργα τα τραυματα της 

κι αλλο ειναι να βυθιζεσαι στο διαλογισμο ολη την ημερα επειδη φοβασαι μηπως φανεις αδυναμος.

Μεσα στον καθενα μας υπαρχει ενας αγγελος και ενας δαιμονας και οι φωνες τους μοιαζουν πολυ.

Μπροστα στη δυσκολια,ο δαιμονας τροφοδοτει αυτη τη μοναχικη συζητηση,προσπαθωντας να μας δειξει ποσο ευαλωτοι ειμαστε.

Ο αγγελος μας βαζει να αναλογιστουμε τη σταση μας και μερικες φορες δε χρειαζεται παρα το στομα

καποιου προκειμενου να εκδηλωθει.

Ενας πολεμιστης ξερει να εξισορροπει μοναξια και εξαρτηση.

......
 

Οι πολεμιστες του φωτος εχουν παντα μια λαμψη στο βλεμμα.

Ζουν μεσα στο κοσμο,αποτελουν μερος της ζωης αλλων ανθρωπων και ξεκινησαν το ταξιδι τους διχως δισακι και διχως σανδαλια.

Σε πολλες περιπτωσεις ειναι λιποψυχοι.

Δε δρουν παντοτε σωστα.

Υποφερουν για αχρηστα πραγματα,κρατουν ανανδρη σταση καμια φορα θεωρουν πως ειναι ανικανοι να ωριμασουν.

Συχνα θεωρουν τον ευατο τους αναξιο για οποιαδηποτε ευλογια ή θαυμα.

Δεν ειναι παντα σιγουροι για οτι κανουν.

Πολλες φορες περνουν αγρυπνες νυχτες και σκεφτονται πως η ζωη τους δεν εχει κανενα νοημα.

Γι'αυτο ειναι πολεμιστες του φωτος,

Γιατι κανουν λαθη.

Γιατι αναρωτιουνται.

Γιατι αναζητουν μια αιτια...και σιγουρα θα τη βρουν.

Y.Γ Μικρα κειμενα απο το βιβλιο του Paulo Coelho "Το εγχειριδιο του πολεμιστη του φωτος"

σκια ενος σκοτεινου ευατου...

για εκεινη την αγνωστη σκια...

στο παρον...στο ονειρο...

θελω εκει μεσα να ταξιδεψω...

στη πλανη ενος ονειρου...

θελω...

τι λεξη κι αυτη...

θυμασαι;

νιωθεις;

οχι..οχι...ξεχασα...

αρνεισαι...

θα ερθω να σε βρω...

υποσχεση.

δεν ηρθες...

ελπιδες πεταμενες στο δρομο που χαραξες...

σκορπιες λεξεις...

κενα λογια...κενες πραξεις...

μη μιλας...

δε θελω να ακουσω...

θα φυγω πριν προλαβεις να δεις το προσωπο μου...

σου φωναζα...

δε θα φυγεις..δε μπορεις...

θυμασαι; 

εξαπατας τον ιδιο σου τον ευατο...

του κλεβεις στιγμες...

του στερεις ποθους...

κι ομως εσυ εισαι αυτος που φευγει...

εσυ εισαι αυτος που τρεχει να ξεφυγει απο τη σκια του ευατου του...

τρεχει να πιασει το τιποτα...

τρεχει εξω απο το σωμα του...

ωστε ο πονος να τον  προσπερασει...

ή να τον αγγιξει μοναχα επιδερμικα...

ενα φαντασμα εισαι...

μια σκια που εχει στοιχειωσει τις μερες μου τις νυχτες μου...

εσυ..ενας γενναιος μαχητης...που φορα τη ασπιδα του...

εκεινη την ατσαλινη ασπιδα εγωισμου...

που δεν την αποχωριζεται ποτε...

πολεμα σε μια πραγματικοτητα που τον τρομαζει...

μια σκοτεινη μορφη που αρνειται συνεχως...

να πιστεψει...

να αφεθει...

να νιωσει...

να πονεσει..

να τρελαθει...

να χασει...

να ζησει...

γιατι;

οχι...μη μου πεις...

δε θα καταλαβω...

εξερευνητης σε ενα μονοπατι με θαμπο τοπιο...

κι ομως...

"ειναι ασπρομαυρη η ζωη...

διχως περιπλανησεις..."

 ψαχνει εκεινη την αιθερια μορφη που θα τον συνθλιψει...

εκεινη τη μοιραια ανακαλυψη που θα τον λιωσει...

θα τον κανει ερμαιο των μυχιων σκεψεων...

και περιμενει...

να εμπιστευτει ξανα εκεινο το φως που θα τον εξαγνισει...

το φως που θα του δειξει το σωστο μονοπατι...

το χερι εκεινο που θα του χαρισει ανευ ορων αιωνια αφοσιωση...

 εκεινη που δε θα αποτελει κομματι απο το σκοταδι που γνωριζει... 

κλεινει παλι τα ματια...

και... 

βυθιζεται παλι σε αυτο που μισει...

σε ολα αυτα που δε θα ηθελε να ηταν... 

....

τα ματια σου μου ζητησαν...ερωτα...

διψουσαν για αχαλινωτο παθος...

με κοιτουσες και η φλογα τους με εσερνε στη κολαση...

δε σου εδωσα ο,τι μου ζητησες...

μα κατι παραπανω...

θυμωμενους αναστεναγμους...

αμαρτωλους ποθους...

αμετρητη ηδονη...

ζαλισμενες ανασες...

απεραντη μαγεια...

θαμπους οργασμους...

αθανατες στιγμες...

ηρθες τουτη τη νυχτα και ξαπλωσες πλαι μου...

δεν αντεδρασα στις κινησεις σου...

μου χαιδεψες τρυφερα το μετωπο...

παραμερισες απ το προσωπο μου,τη μπουκλα των μαλλιων μου...

 η σκια των χεριων σου τυλιξε τη μεση μου...

φιμωσες τα χειλη μου με το υγρο φιλι σου...

κι η γευση σου ηταν ακρως ερεθιστικη...

το αρωμα που ανεδυε το σωμα σου με τρελαινε...

η ζεστη ανασα σου στο αυτι μου...

σηκωνε απαλα τις τριχες του κορμιου μου...

κι εσυ το διασκεδαζες...

να με βλεπεις ετσι...

ηρθες για να κανεις τη ζωη μου υπεροχα πολυπλοκη...

ακρως ερωτικη με το σαγηνευτικο σου χαμογελο...

κανε με να πιστεψω κι αποψε πως η καρδια μου βρηκε το σωστο καταφυγιο...

πως κουρνιασα στη κρυψωνα του κορμιου σου και δε με μαρτυρησες...

εμεινα εκει και εσυ με προστατεψες...

με ενοιωσες...

με εκαψες...

η αγκαλια σου  μοιαζει με αιωνια ελευθερια μεσα στη φυλακη μου...

η φωνη σου...λυτρωτικη μελωδια που σκορπιζεται στο χωρο...

δε μπορεσα να κοιμηθω ολη νυχτα...

γιατι η πραγματικοτητα ηταν ωραιοτερη απο τα ονειρα μου...

δε μπορεσα να κοιμηθω γιατι φοβομουν πως θα κλεισω τα βλεφαρα κι θα εξαφανιστεις...

και θα βρεθω σε μια ουτοπια...

σε μια παροδικη ψευδαισθηση που μου χαρισε η σκια σου...

τα ματια σου μου ζητησαν παλι ερωτα...

δε ξερω αν σε εχω ερωτευτει...

δε ξερω αν αυτο που νοιωθω λεγεται καπως...

ξερω μοναχα πως με συντριβουν δυο πραγματα..

η απουσια σου...

και η παρουσια σου...

κατι νυχτες σα κι αυτη....

ποτε δε θα μαθεις...

......
ανοιγω το συρταρι του μυαλου...

κι αρχιζω να ξετυλιγω παλι τις σκεψεις μου...

επετρεψα να γινουν ξανα...κουβαρια...

τα καταφερα παλι...

και τωρα τις ξεμπλεκω παλι απο την αρχη...

επετρεψα να ξεκλειδωθει αυτο το κομματι της ψυχης...
που ποναει οσο τιποτα...

το κομματι της απωλειας...

λεξεις,ηχοι,φωνες,ψιθυροι...σκιες...

ναι σκιες...και ψιθυροι στο σκοταδι...
φτιαχνουν την ατμοσφαιρα για χαρη μου...

τι φοβηθηκα...

 τι φοβαμαι... 


τι περασα...

 τι περναω...

τι με εφερε ως εδω...
 τι με κραταει ακομα...

τι ηθελα...
τι θελω...

τι πιστεψα...
τι πιστευω τωρα...

ποτε δε θα μαθεις...

ποτε δε θα μαθουμε...

κανει κρυο τωρα εδω και εσυ φευγεις...
....

που να με βρεις...

και εγω που να σε ψαξω...

χαθηκαμε στην επιπολαιοτητα των ανειπωτων αισθηματων μας...

σε ολα οσα  δε θελησες ποτε να μαθεις...

πες μου τι φοβηθηκες...

εμενα...

ή εσενα;

δε ξερω... πια τι θελω....μη με παρεξηγεις...

δε σε κατηγορω... 

σε δικαιολογω...

σε συγχωρω...

σε...

 ποτε δε θα μαθεις...

η δικη μου λογικη...λιγο αυτοκαταστροφικη...

εχω ενα πολεμο ανοιχτο...

μα δε χρειαζομαι πανοπλια...

οπλιζομαι με τις κογχες κραυγων που με σημαδευουν ...

αρνουμαι να προστατευτω...

αοπλη στον εχθρο για ακομα μια φορα...

 μη πλησιαζεις...κανε στην ακρη...

δε ξερεις τι ειμαι ικανη να κανω...

δε με ξερεις...
ουτε και ποτε θα με μαθεις...

Οσο θα οπισθοχωρεις εσυ απο το πεδιο της μαχης...

εγω θα κανω αλλα τοσα βηματα μπροστα...

δε θα παραδοθω...ακους;

δε θα προδωθω.....ακους;

"σε ενα κοσμο εχθρικο..κομματιαζομαι...

για τους αλλους παντα αιμορραγω..." 

με νυχια και με δοντια θα δινω τη παλη που μου αξιζει...

θα συρθω στα γονατα..μα δε θα ικετεψω...

θα γδαρω τη σαρκα μου στις πετρες μα το αιμα μου θα λεκιασει τα δικα σου χερια...
φυγε..

μη με αγγιζεις...

δε γουσταρω τον οικτο σου...
ειναι ψευτικος σα και εσενα...

το ενστικτο της αυτοσυντηρησης θα με κυριευσει ξανα...

θα σωθω...θα φυγω...μα δε θα ηττηθω...

γραφω με το αιμα μου τους τοιχους...
με μεγαλα γραμματα...

Α Υ Τ Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η

 θα πολεμησω...
και στο πολεμο ολα επιτρεπονται...

μα δε θα εισελθεις...

"εχω τοσο κουραστει να μοιραζομαι...

και μετα να τη πληρωνω εγω..."

ολα τα φωτα σβηνω και κρυβομαι ξανα...

καινουργιος λαβυρινθος...

κι αλλοι τοιχοι χτιστηκαν εμπρος μου...

οι πετρες ξεκολουν και σχηματιζουν δυο μονοπατια...

το ενα σκοτεινο...το αλλο φωτεινο...

διλημμα...

αραγε ποιο;

 το πρωτο...;

φοβαμαι το σκοταδι ...φως μου...

μα εκει μεσα η σκια σου τυλιγει την υπαρξη μου...

εκει στο μαυρο...σε συναντω..

καθε νυχτα βουταω και σβηνω τη διψα μου...

πινω απ'το αρωμα επανω στο λαιμο σου...

το δευτερο...;

  εκει...

η ομορφια των ματιων σου με τρομαζει...

οι κορες τους...πρασινοι κηποι στη κατοικια των αγγελων...

εκει...τα φτερα σου ξεδιπλωνονται και τα ραμματα απο τις πληγες σου ξεκολλουν...

μαθαινεις παλι να πετας...

τα δικα μου παλι τσαλακωμενα...

 

εκει...

με σερνεις...στους ουρανους του κοσμου σου..

με προσκαλεις σε χορο με θεατες τα συννεφα...

μα χανω τα βηματα οταν ξεκιναει η βροχη...

εκει ειναι που ανατελλει ο πιο λαμπερος ηλιος που με τυφλωνει...

η λαχταρα να σε αιχμαλωτισω στη δικη μου φυλακη...

μα δε φυλακιζεσαι...

λιωνεις τα σιδερα...με μια σου ανασα...

εκει... 

φοβαμαι...

το φως που κρυβει το σκοταδι...

την αληθεια που κρυβει το ψεμα...

τον ερωτα που γινεται συνηθεια...

την υπαρξη μιας στιγμης στην ανυπαρξια...

τις υποσχεσεις που προδιδουν...

τα σ'αγαπω που ξεστομιζονται και δεν αισθανονται...

χαμενη στο λαβυρινθο...

δε με ψαχνεις πια...

και πρεπει να ακολουθησω τη μαυρη σκια που με ελκει με θανασιμο τροπο...

επαψα να πιστευω στα θαυματα...

δεν ηρθαν τοτε που τα πιστεψα...

ονειροπολα καθως ειμαι...

θα σταματησω να πλεκω ονειρα για αχαριστους ληπτες...

οχι αλλη ανεχεια στα χαζα αστεια σου...

ποτε θα παψεις επιτελους να αστειευεσαι;

ποτε αναθεμα σε...
θα δεις πως τελικα δεν ειμαι κρυμμενη...
μα χαμενη απο το δικο σου χερι;

ποτε θα κλεισεις το φως για να δεις το τελος που γραφει η εξοδος κινδυνου;

ποτε θα...;

ζω?(η)

περναει ο χρονος....
κυλαει σα ποταμι και πισω δε γυριζει...
ποσο θα ηθελα να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω....
να κοιταξω μεσα στις στιγμες μου...
να βρεθω αντιμετωπη με τον ιδιο μου τον ευατο...
να αλλαξω τη στιγμη που επρεπε τους δεικτες του ρολογιου...
και να ξαναζουσα τη ζωη μου απο την αρχη....
με αντιθετα αποτελεσματα φυσικα...
τι ωραια που θα ηταν...
ισως και να μην ηταν...
σημασια θα ειχε η προσπαθεια και οχι το αποτελεσμα...


περναει η ζωη...
με προσπερναει συνεχως...
σα το λεωφορειο στη σταση...
οταν το χανω...
χανω και την υπομονη μου να περιμενω το επομενο...
και πηγαινω με τα ποδια...
επαψα πια να νιωθω τα πελματα μου...
γιατι πηγαινω συνεχως ξυπολητη...




περνουν οι ομορφες στιγμες...
σκουριαζουν σα τα γραναζια της μηχανης...
σα τη μνημη...
οσο μεγαλωνει σε ηλικια...σκουριαζει...




η μονη που δεν αλλαζει οψη...
ειμαι εγω...
ο φλοιος της ψυχης μου αναλλοιωτος...
τα παθη μου....εξω απο το σωμα μου...βρεχονται στο δρομο...
και καμια ομπρελα δε τα προστατευει...
τα σχεδια που εχω ζωγραφισει με ανεξιτηλες μπογιες στο κορμι μου...
με το νερο της βροχης μετατρεπονται σε πολυχρωμα ρυακια που ποτιζουν το εδαφος...
μα υστερα η γη ξεραινεται...και γινεται αγονη...
....
ποσα ονειρευτηκα...
ποσα ποθησα...
ποσα λαχταρησα...
ποσα εζησα...
η ζυγαρια γερνει...
....
κι αν τελειωσει τωρα ο χρονος μου;
ελα να με παρεις...
ακομα περιφερομαι στους δρομους...

θαρρος ή αληθεια;

Εχεις ενα χαρισμα...
να διαβαζεις τις πιο κρυφες μου σκεψεις...
τις λευκες σελιδες του νου...
σσσσ...
δε θελω να μου τις διαβασεις...

Τολμας...αληθεια;

εχεις τη δυναμη να με σωζεις απο τα ναυαγια των επιλογων μου...
σσσσ...
δε θελω να χαθεις μαζι μου...

Αληθεια...τολμας;


Θαρρος!!!

παντα αναζητουσα εκεινο το χερι που θα με κανει να ζησω..να ερωτευτω...
να δω τη ζωη με αλλα ματια...
να δω την αληθεια που κρυβεται σε ενα βλεμμα...
ομως...
τα ματια που δε σε κοιταζουν...
θαρρω...
πως κρυβουν την αληθεια...


Ειναι ισως η πρωτη φορα που πιστευω στους ηρωες των παραμυθιων...
δε ειπα στους πριγκηπες...
ειπα στους ηρωες...
ναι καλα ακουσες...
μα οχι σε αυτους που κερδιζουν σε μαχες...
αλλα σε αυτους που με μια λεξη νικανε καθε αποκυημα φαντασιας...
διωχνουν καθε φοβο...



Αληθεια!!!

ειναι μερες που πιανω τον ευατο μου να ειναι ασφυκτικα γεματος απο εσενα...
εχω υπερχειλεισει απο στιγμες...
μα υπαρχουν κατι αορατες τρυπες στο κορμι μου...
και συνεχως αδειαζω απο αυτη την υγρη μοναδικοτητα που μου χαριζεις...

Τολμας αληθεια να με αγαπησεις;
Τολμας να μπεις στο καστρο της φαντασιας μου...
και να πολεμησεις ολο το κακο που μας κυκλωνει;




Η προκληση ειναι...
αν τολμω να ξεστομισω την αληθεια...
ή
αν μπορεις εσυ να την αντεξεις...
νιωθω πως τολμω...
παντα τολμουσα..
γι'αυτο και εφτασα ως εδω...