Η Εγω-κεντρικη.

Ολο από καπου λεω να αρχισω...

Και η αρχη γίνεται τέλος πριν καν ακουσω το κροτο της εκκινησης.

Ολο από καπου τρεχω να σωθω...απο εμενα,από τους γυρω μου...

Και όταν συναντησω εμποδια,αναξιοπιστια και ερημια,λυγιζω,πεφτω και σπαω,απολαμβανω τη ξεκουραση του εδαφους και ευθυγραμιζω το κορμι στο χωμα...μενω να κοιτω τον ουρανο,τα συννεφα που ζωγραφιζουν τοπια,προσωπα,φιγουρες..

-που να τρεχω λεω τωρα,καλα ειμαι και εδώ.

Ολο κατι λεω να αλλαξω...

Τη καθημερινοτητα μου,τις προτεραιοτητες μου,την εμφάνιση μου,τις αποψεις μου,τις προτιμησεις μου,το πρόγραμμα μου...

Και όταν εν τελει καταφερνω ν’αλλαξω το κατι από τα πολλα...

Απογοητευομαι και τότε είναι που κολλαω το μικροβιο του ανικανοποιητου και αρρωσταινω...βαρια αρρωστη για ωρες,μερες,μηνες,δε ερχεται η ιαση ποτε...αργοπεθαινω αργα και βασανιστικα...κωματωδη κατάσταση σου λεω..

Κι όταν ξυπναω μια μερα,σ’ένα ησυχο πρωινο καλεσμα του ξυπνητηριου και χαρουμενη πια νομιζοντας πως αγγιξα τη θορυβωδη τελειοτητα μιας πραγματικοτητας(υγιης πια,το τονιζω)ερχεται στο καπακι η καταθλιψη...η θλιψη που καταφερα ν’αλλαξω κατι από τα πολλα (βλεπε παραπανω) και τελικα δε με αλλαξαν εσωτερικα..μοναχα εξωτερικα,επιφανειακα...εγινα ξαφνικα πιο ηρεμη,πιο υπομονετικη,πιο συγκαταβατικη,πιο ανεμελη,πιο χαμογελαστη...αρχισα να αρεσω στους άλλους...ακομα κι αν μέσα μου βραζω,εξατμιζομαι,παγωνω και φτου και από την αρχη...

Κανω υπομονη,ακόμα κι αν δε μου αρεσουν τα δεδομενα μου,ο τρόπος που διασκεδαζουν οι αλλοι,τα χαζοαστεια που μοιραζονται,ο τρόπος που ντυνονται για να βγουν,τα ταπεινωτικα σχολια που ανταλλαζουν μεταξύ ξενων και τις δηθεν ματιες που διασταυρωνουν.Aηδιαζω με τις ψευτικες ανθρωπινες σχέσεις και θες μια αληθεια;μόνο ανθρωπινες δεν είναι!δε μου ταιριαζουν..δεν με κάνουν πιο..εμενα..πιο ανθρωπινη,με κάνουν αλλη,διαφορετικη,ειμαι διαφορετικη και αυτο δε το αλλαζω για τιποτα και για κανενα...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!

Εγώ θα φταίω πάντα εγώ...

Έξω απ τα μέτρα του καιρού μου...

Εχθρός του ίδιου του εαυτού μου...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ...

Δε φταίω εγώ. 

Ο βασιλιας της μοναξιας...

Ξημερωνει αλλη μια μερα.Μια καινουργια καλοκαιρινη μερα,που πλημμυριζει απο ενα περιεργο αρωμα,μια ελκυστικη μυρωδια ενος σωματος που αφηνει γλυκιες νοτες ευωδιας στην ατμοσφαιρα του μεσημεριου.Στην ησυχια του πεζοδρομου γρηγορα και υποκωφα βηματα,συνθετουν περιεργες μελωδιες στο  νου,στηνουν χορο με τις μυχιες σκεψεις...και ξαφνου απο μακρια εμφανιζεται τολμηρα μα και δειλα  εκεινη η γνωριμη φιγουρα.Μοιαζει στ'αληθεια τοσο απομακρος,τοσο απλησιαστος,τοσο οικειος μα και τοσο ξενος,τοσο ευθραστος και απροστατευτος,που ο χωρος μετατρεπεται μαγικα σα σε διαφανο ηλεκτροφορο κελι οπου εμποδιζει τους αλλους να πλησιασουν γυρω του,να αγγιξουν για λιγο τη σκια του,να διαβασουν λιγο απο τις γραμμες του μυαλου του.Τοσο σιωπηλος στο θορυβο της ζεστης μερας.Μη προσβασιμη στις πυλες της ψυχης του,σκεφτομαι,για ακομα μια φορα...

Μια μαυρη τουφα στολιζει το σοβαρο μετωπο του και εκεινος την απομακρυνει αστραπιαια με την ακρη του χεριου του.Δε του αρεσει να τον αγγιζουν και να τον ενοχλουν απροσκλητα,τον αιφνιδιαζουν οι απροσμενες οικοιοτητες,το ιδιο οπως και ο ευατος του.Τον ενοχλει αυτο που αρνειται να δεχτει μεσα του καιρο,παλευει βιαια και ευτυχως αναιμακτα να εξαφανισει το εσωτερικο καλεσμα των Ερινυων,επιζητα την εξιλεωση,τη ταφη του πονου και επιδιωκει να αυτοκαταστραφει,μηπως και σωθει,μηπως και βρει το δρομο του γυρισμου κι επιστρεψει πισω σε εκεινον ξανα...

Αφηρημενη η σκεψη του αποπροσανατολιζεται στον οριζοντα,γυρνα εδω και εκει,στο πουθενα,στο τιποτα,απιαστη και ελευθερη.

Φαινεται τοσο σκοτεινος στο φως της μερας,τοσο μυστηριος,τοσο παραξενος,αλλα αυτη η στιφνη μυστικοπαθεια σε ελκυει,σε προκαλει να τον εξερευνησεις,να χαθεις στα σοκακια των σκεψεων του,να ρισκαρεις να ανακαλυψεις αυτο που αγνοεις.Διπλα του ριγμενο στη θεση του συνοδηγου ενα στεμμα,αυτο της μοναξιας.Παντοτε πλαι του.Το προσεχει με την ακρη του ματιου του.Το κλειδωνει οταν νιωθει ετοιμος και δυνατος και το φοραει οταν νιωθει αδυναμος και ανεπαρκης.Μα μεσα του καραδοκει ενας φοβος.Φοβαται ωρες ωρες,το νιωθω στη θερμη των χεριων του,ζηταει μια λεξη να φουντωσει τη φλογα στο δωματιο της  ψυχρης ερημιας του...

"Η μοναξια ειναι αναγκαια, καποιες στιγμες,αλλα τοσο επωδυνη ματια μου,κι οταν σε αγκαλιαζει σφιχτα,ποναει το αιχμηρο χαδι της,το στεμμα γινεται αγκαθινο στεφανι,και απο το πονο,αδυνατεις να δεις καθαρα ποσο ομορφα χρωματα κρυβει η συντροφια πλαι σου."

Οταν η νυχτα σκεπαζει τα σκοτεινα πεπλα της,επιθυμει να ηταν αλλος,αν ηταν αλλος θα πασχιζε να φυλακισει στις χουφτες του ολο το κοσμο,ολα τα ονειρα,θα τα στριμωχνε καπου μεσα στα ματια του,σε εκεινα τα πελωρια ματια που δυσκολα ξεχνας,θα ηθελε να ηταν εκεινος ο ξενος,ο αγνωστος,καποιος που θα αγνοουσαν  την υπαρξη του,καποιος που θα διεγραφε πορειες,που θα εμενε για οσο αντεχε.Τι κι αν επλαθε ονειρα απο πυλο,τι κι αν γεννουσε ουτοπικες πραγματικοτητες,θα συνεχιζε να ανακαλυπτει καινουργιες μαγειες,ζωες θαμμενες σα πολυτιμους θησαυρους. 
Καποτε ειπε πως δεν εμπιστευεται κανενα. 
Τη καρδια του αραγε;η οχι κι αυτη; 
Καποτε ειπε δε θελει να προκαλει φοβο.
 Φοβαται τον ιδιο το φοβο ισως;Απομακρυνει ανθρωπους για να μη παρασερνει αθωους στο κελι του. Τα παραταει ευκολα οταν τρεμει απο αμφιβολια.Κοιμαται σπανια για να κλεβει στιγμες ανυποψιαστων σκιων.Σταματα τη ζωη του οποτε το θελησει.Παγωνει τη στιγμη,το χρονο.Βαζει ανω τελεια και ποτε παυλα.Οποτε το θελησει συνεχιζει ξανα.Λατρευει τη παυση,κι ας ξεχνα να συνεχισει.Του αρεσει η ολεθρια στιγμη μιας κολασης και αναζητα να τη κανει παραδεισο.Κοβει τον ευατο του στη μεση και ξεχνα να τον ενωσει μετα.Ετσι χανει την αυτοδυναμια.Την αυτοκυριαρχια. 
Και επιμενει..να ματωσει για να βγει απο το βουρκο της ζωης του...να ορθοποδησει,να μαθει να αισθανεται την ιδια την αισθηση που του χαραζει σα καρφι ο χρονος το κορμι.Να μαθει να...

Υ.Γ Τωρα που εμαθα για τη ζωη σου,σκεφτομαι πολυ σοβαρα,να βαλω να σε  "εκθρονισουν"...

I've built a wall not to block anyone out, but to see who cares enough to climb over it...

-Εσυ οριζεις τη ζωη σου...βρες κατι που να σε γεμιζει απολυτα... και οχι κατι που σε γεμιζει αλλα εξατμιζεται...

Δυσκολη και δυσευρετη φραση το βρες κατι να σε γεμιζει,οταν ολα οσα συναντω γυρω μου μοιαζουν τοσο αδεια.Αφορμη η προτροπη σου..τα λογια σου.Συμπερασμα;Η ματαιη αναζητηση στο πουθενα.Εχεις αναλογιστει γιατι σταματησα να κυνηγω την ευτυχια;Δες γιατι.Γιατι ποτε μου δε τη φθανω,τρεχει με ιλλιγιωδη ταχυτητα και εγω κουραζομαι τοσο ευκολα οταν τρεχω ξοπισω της,ετσι μενω στασιμη σε ενα υποτιθεμενο σημειο τερματισμου και περιμενω να  με νικησει...να με προσπερασει σηκωνοντας σκονη πισω της...

Καπου εκει στο τελος ξεχνιεμαι,ακου,δεν με νοιαζει που χανω..μα..αναρωτιεμαι τι πηγε στραβα,τι ειναι αυτο που λειπει,τι ειναι αυτο που αγνοω και δε μπορω να ανακαλυψω,τι δε συνδεθηκε παλι σωστα για τη παροχη ευτυχισμενων πληροφοριων..στο σωμα,στη ψυχη,
στο κορμι...

Προχωρω παντα μπροστα,με μηδαμινες αντοχες,γιατι συναγωνιζομαι την ευτυχια,οχι μικροπραγματα,που συνεπαγεται επιθυμιες αορατες που αχνοφαινονται μοναχα αν ξεπερασεις τις δυσκολιες και τα εμποδια...κοιτα με,μοιαζω με πολεμαχο,

βρισκομαι σε ανιση μαχη και σε αιωνια παρακμη ευατου..σου αρεσω;

Αρχιζω να διανυω αποστασεις,αργα βηματα,να ανακτησω αναπνοες,μηπως βρεθω τυχαια στο δρομο της,με δει ξαφνικα στη ασφαλτο,πατησει αιφνιδια φρενο και βρεθω στις ροδες της σωα και αβλαβης και για ανταλλαγμα ευγνωμοσυνης,απο ενοχη ασυνειδητου λαθους,με προσεξει,με νοιαστει,με κανει φιλη της,γινω τελος,με αυτο το τροπο συνοδηγος στο αμαξι της υπερμετρης χαρας και αισιοδοξιας..Μα που ειναι επιτελους;γιατι αργει τοσο;

Υ.Γ Καλως σας βρηκα...ξανα..

...(α)διεξοδος...

Οι λεξεις για αλλη μια φορα γκριζες,γραμμενες με τετοιο τροπο,

που σε κατευθυνουν ενιοτε στην εξοδο καποιου λαβυρινθου,

ή σε στριμωχνουν βιαια σε δυσβατα δρομακια,σε αποτομες ανηφορες,

σε  νεους και ατελειωτους λαβυρινθους...

Η φωτεινη επιγραφη της εξοδου κινδυνου,

αναβοσβηνει στις αποχρωσεις του ονοματος μου...

με καλει να το ακολουθησω ευλαβικα,διχως αντιρρησεις...

Ξαφνικα επαψε να  μου αρεσει ο τοπος που καποτε λατρεψα,νιωθω πως με εξουθενωνει,

ειναι τοσο μοναχικα εδω μεσα,τοσο κρυα,τοσο κλειστοφοβικα...

Δε θα μεινω,λυπαμαι μα εχασα το σκοπο μου,

δε λεω ξεφυγα μα..δεν ελευθερωθηκα...

παλεψα μα δε νικησα οσα με πληγωσαν και με πληγωνουν...

Ο πονος ειναι αδυναμια για τους δυνατους,

τερματισα αλλα οπως παντα τελευταια,

στον αγωνα για την εξουσια των μελων της καρδιας μου...

Ολα μοιαζουν τοσο οικεια και τοσο ξενα τωρα εδω...

Δρομοι σκοτεινοι,λασπωμενοι,

γυρω μου παντου κομματια,συντριμμια,μιας διαμμελισμενης ψυχης...

Χρειαζομαι αερα,οξυγονο..δε μπορω ν'αναπνευσω...

χρειαζομαι χρονο ν'ανασυγκροτηθω... 

χρειαζομαι στερεο εδαφος για να συνεχισω...

για να πατησω γερα στα ποδια μου...

Αυτο αληθεια χρειαζομαι;

Ισως καποτε βρω τη δυναμη σε εμενα να επιστεψω...

Για το τωρα αφηνω τις αλλοπαρμενες διαδρομες στο πουθενα...

ηρθε η ωρα να αντικρυσουν οι κογχες των ματιων μου εκεινη την ανατολη που ποθουν...

Σιχαθηκα τα ηλιοβασιλεματα σε θολους οριζοντες...

Να δω..το μπλε ή το γκρι του ουρανου...δε με νοιαζει και πολυ.

Εμαθα το ηθικο μου διδαγμα..

Η ζωη εχει παντα δυο οψεις...

ποτε ασπρη,ποτε μαυρη...

ποτε ωραια,ποτε ασχημη...

το παν ειναι να βρεις τη χρυση τομη αναμεσα στα δυο...

Υ.Γ θα μου λειψετε πολυ ολοι σας...

Θα σας επισκεφτομαι ομως συχνα να σας διαβαζω...

και μη ξεχνατε..η ζωη ειναι μικρη δυστυχως...

Οι μεγαλες προσδοκιες δε χωρουν σε αυτη τη τωρινη μικροσκοπικη ζωουλα μας...

ελπιζω ομως σε καποια αλλη δευτερη ζωη να χωρεσουν καπου...

Ζηστε οσο πιο ποιοτικα και ομορφα μπορειτε...

Να χαμογελατε...κανει τους αλλους να ανησυχουν...

κάθε ταξίδι είναι γυρισμός...

"Φεύγεις που πας και που πιστεύεις,

τι κυνηγάς ποια γη σε θέλει,
ποιον εαυτό γυρεύεις..."
...

Απο ποιο σημειο ξεκιναμε;

απο αυτο ή απο εκεινο;ξεχασα,εχασα,το προσανατολισμο,εχασα εμενα...

εκεινο το φως που κρυφοκοιταζει πισω απο τις γριλιες,το βλεπεις;

με εφερε σε λαθος μερος,γαμωτο,

δεν ανηκω εδω,ακους;

δεν επρεπε να βρισκομαι εδω,ακους;

εχω αναγκη το μυστικο περασμα σου...ακους;

εχω αναγκη αυτη τη τρελα στη ζωη μου...ακους;

φερε μου πισω εκεινο το φως που ζητω,

εκεινο το φως που θα με οδηγησει στο ματαιο προορισμο μου...

παρε με απο εδω,θελω να γυρισω πισω..ακους;

μισω τη λογικη...μισω τα πρεπει,τα οχι και τα μη...

θελω ν'αλλαξω μοτιβο σε τουτο το ταξιδι,

θελω να ριξω αγκυρα σε αλλιωτικες θαλασσες,

να δραπετευσω απο το ποτε που με πνιγει...
να κολυμπησω στο παντα ενος ωκεανου...

κοιτα με,εχω κολλησει εδω και δε ξερω πως να συνεχισω,

σε θαυμαζω ομως...ακους;που μπορεις και προσπερνας,που αντεχεις ακομα και μπορεις...

που υπαρχεις για να ταξιδευεις...που καταφερνεις και πετας...

κοιτα...εχασα τα φτερα μου,γυρισα παλι εδω...δες με,απετυχα τελειως...
ομως κερδισα βραβειο ηττας,
το εχω φυλαξει καπου ψηλα,να μου θυμιζει τη πτωση μου...
προχωρησε εσυ ομως,δε προλαβαινεις,τρεχα...
εχεις βρει πια το δρομο σου...εχεις βρει πια εσενα...

"Όλα είναι αλλού,κι όλα για λίγο,

όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ"

"Ο,τι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο..."

"Αγονη πληξη μια ζωης...

διχως ερωτα..."

Συναντω...

Ακεραια αισθηματα...

Υποσχομαι και αγγιζω...

ξενες και ανολοκληρωτες οφθαλμαπατες...

Ακουμπω με τα ακροδακρυλα μου...

προσωπα μουτζουρωμενα...

και σχεδιαζω με τη παλετα της αφης μου φωτεινα χρωματα...

 Το εδω και το εκει...

ενωνονται σε μια αυθορμητη κινηση της στιγμης...

και ομως δε σε φθανω...

Το πριν και το μετα...

γινονται γραμμες που διαγραφουν με μιας,τα σκιτσα του υποσυνηδειτου...

Ο ηχος παλλεται στος στηθος, συνθετοντας αγνωστα τραγουδια αγαπης...

Η φωνη μας τωρα, βρισκει επιτελους καταφυγιο στα ανειπωτα...

"για τις παλιες αγαπες μη μιλας...

στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω..."

Μερες...φευγατες,μισοαδειες,ομοιες,πληκτικες...

Με σενα ή χωρις...
Κι ομως δε το αισθανεσαι...δε το ψυχανεμιζεσαι...
παντα μαζι και παντα μονοι...
Ας εκανες ολα εκεινα που σε προσταζει η δειλη καρδια σου...
Ας εδινες το κατι απο το το τεραστιο τιποτα που φυλας κλειδωμενο...
Τοτε ολα θα ηταν αλλιως...
Τοτε...θα εκανα εγω αυτη τη φορα πισω...

"για να μην υποφερεις...

φυγε μακρια μου...κρυψου απο μενα..."

silenzio dentro me...

Οι κουρτινες κλειστες,στο κρυο δωματιο περιφερονται σκιες,εκεινα τα διαφανα πλασματα που νομιζεις οτι ζωντανευουν,παιρνουν σαρκα και οστα και σε πολιορκουν,σου μηδενιζουν τη σκεψη και σε χτυπουν αλυπητα μεχρι να ξυπνησεις απο το ληθαργο της μυθοπλασιας ενος ονειρου...

Κανω ασυναισθητα τη κινηση να βγαλω το πακετο με τα τσιγαρα απο το συρταρι του κομοδινου,ν'αναψω ενα τσιγαρο, φταιει η ασχημη  μου διαθεση σημερα και οταν δεν νιωθω καλα,αναβω αυτη τη παρηγορη καφτρα ζητωντας να μου κανει τη χαρη,να με σκορπισει στον αερα,να με στριμωξει και εμενα μεσα στο ασπρο καπνο της ,να καταληξω περηφανα καπου ψηλα  εκει στο ταβανι...

 Εξω ο ηλιος μου χτυπαει τα παραθυροφυλλα μα εγω εχω κατεβασει απο νωρις τα ρολα και αρνουμαι να του ανοιξω.Πρωινη μελαγχολια το λενε,μια ασθενεια ανιατη,που δε περναει οσα παυσιπονα και αν καταπιω.Ποτε δε φερνουν την ιαση,παντα γιατρευουν τους εξωτερικους πονους και σνομπαρουν τους εσωτερικους, πεισμωνουν για αυτοιαση, ανοιγωντας ετσι κι αλλες τρυπες στο σωμα της ψυχης, περιμενωντας τη να ξεψυχησει τελειως...

Σιωπη,ποσο αναγκη την εχω τωρα, ο θορυβος της με ξετρελαινει, ενω παραλληλα ακολουθουν σιωπηλες θυμησες που με ξεκουφαινουν. Σιωπη. Παντοτινη...

Ονειρο ζωης...μισης. Διχως χρωματα. Ασπρομαυρη με μονοτονες πιτσιλες στο πινακα της...και η καλλιτεχνης του μια στερημενη, μια ανικανοποιητη με το εργο τεχνης της. Παραδοξα ταξιδιαρα. Φαντασιοπληκτα κυνικη. Απιστευτα αιθερωβαμων.

Δε συμμετεχω αλλο σε αυτη τη παρτιδα των συμβιβασμων. Παραιτουμαι. Αλλαζω τροχια...αλλαζω φορα, αλλαζω...εμενα. Μεταμορφωνομαι. Προσδοκιες μιας διαδρομης διχως εμποδια.Μοναχα στρωμενη με ροδοπεταλα. Αυτο θελω. Θελω; Κι ομως παντα κατι μου φταιει. 
Κατι μου λειπει...

Το λενε τα ματια μου. Σταζουν παραπονο. Τι θελω; Δε πρεπει να κλαιω, αναζητωντας το ,μα καποιος μου ειπε οτι ειναι καλο...καθαριζουν τα ματια,αδειαζεις,ειναι καλο να μιλας με δακρυα...

Ποιος ξερει το καλο μου;εσυ;εγω;οι αλλοι;

Θυμησες επιστεφουν και παλι, σε ολα οσα παραδοθηκα διχως καθωπρεπισμους, σε ολα οσα επιασα και με μαχαιρωσαν στα χερια, σε ολα οσα εισεπνευσα και με εκαψαν με την ανασα τους. Προδοσια...προδωσα εμενα,τα θελω μου,τις αναγκες μου. Δολοφονος της μικροαστης ζωουλας μου. Σκοτωσα ολα εκεινα που αναζητησα,ποθησα και εξαφανισα για να μεινω εδω μαζι σου,να σε κοιτω και να σε ακουμπω...να σε αγκαλιαζω και να μυριζω το αρωμα της σαρκας σου, να μεθω απο την αλκοολη των αναστεναγμων σου...

Τοσοι ποθοι οπισθοδρομικοι και αδιεξοδοι...σε εκεινα τα μικρα και γεματα λακουβες  σοκακια των επιθυμιων...

Βιαστηκα να κρατησω την αγαπη που μου εδωσες και να τη κρεμασω σα σταυρουδακι στο λαιμο, βιαστηκα να ανακαλυψω την αγγελικη καλοσυνη που μου προσφερες με ενα σου χαδι...και τωρα οτι επεμεινε ειναι μοναχα η σιωπη...

ενα μοναδικο ακουσμα μιας εκκωφαντικης σιωπης...

 ... 

...

...Ακου... 

...Εχω φωνη...

Σσσ...Τωρα θα μ'ακουσεις....

-Κλεισε τα ματια...

-Οχι,φοβαμαι εισαι επικινδυνος...

και ομως τωρα...

 "Εχω ματια κλεισμενα...

και δε με βρισκει κανεις πια εμενα..."

Κρατω τα παντα φυλαγμενα,γιατι δε θελω να τα δειξω πουθενα...

το περιεχομενο αποδεικνυεται τοσο αδειο...

"Δε θα με μαθεις ποτε..δυστυχως..."

Φυγη...

μιλας για αυτη τη  λεξη,μα δε ξερεις τι θα πει...

δες τη τωρα που καταφερε να σε φιμωσει...

νιωσε τη να σου διακοπτει τη ροη των σκεψεων και να σε παγωνει...

Δεν ειμαι εδω για σενα,λειπω,εφυγα και δε θα ξαναγυρισω...με πιστευεις τωρα;

Δε ξερω τι με εφερε εδω,δε ξερω γιατι θελω να απομακρυνθω τωρα...

Αν με ρωτησεις ποτε γιατι,δε θα ξερω να σου πω το λογο...

Απλα θελω να φυγω,να εξαφανιστω...να χαθω...να μη μπορει να με βρει κανεις εκει που θα ειμαι...

ηρθε η σειρα μου για απομονωση δε νομιζεις;

ηρθε η σειρα μου να πεταξω με καινουργια φτερα...

στο απεραντο γαλαζιο...στον ηλιο του μεσημεριου...
στον ηχο μιας μελωδιας που με μαγευει...

ακολουθω την αγνωστη φωνη της συνειδησεως μου...

εκεινη τη φωνη που με καλει εδω και καιρο να παω κοντα της και παντα την αγνοω επιδεικτικα....

Δε ηθελα να σε δω...ικανοποιησα απλα τον εγωκεντρισμο μου,ειμαι φιλαρεσκη,παντα ημουν,

αλλα ειμαι και ειλικρινης,μου αρεσει να βλεπω το θαυμασμο στα ματια σου,το χαμογελο που με δυσκολια φευγει απο τα χειλη οταν με κοιτας...

με κολακευει ο λογος σου,μα οχι,μη με κοιτας,ξεχασε με...

πρεπει να αποχωρησω,μη πλησιαζεις αλλο,κρατα αποσταση...
δεν επρεπε να με μαθεις,δεν επρεπε να με δεις...

Δε μου αρεσει να μου δινουν καρδιες και να μη ξερω πως να τη μεταχειριστω,

ειναι απο ευθραστο υλικο και φοβαμαι μη  μου σπασουν...

Δε ειμαι εγω για σενα...μη με κοιτας σου λεω,σβησε με,σκισε με σα χαρτι και πεταξε με και εμενα στη θαλασσα να πνιγω...

γεννηθηκα για τα μικρα,τα ανυπαρκτα,τα ευκολα,τα ανιαρα...

μη με μπλεκεις σε αδιεξοδες καταστασεις...

δε μπορω ετσι,δε εχω μαθει στα ψεμματα,στο κρυφτο...
θελω να βγω απ'τη κρυψωνα μου...και να σε αφησω.

Συγνωμη...το εννοω και το ξερεις.

Σ'ευχαριστω..για ολα.

Εκεινη την φωτια που αντικρυσα στο βλεμμα σου ομως,
σβησε τη γρηγορα σε παρακαλω...

δε θα με ξαναδεις...και θα'ναι πια πιο ευκολο...

ασε μοναχα το καπνο της να σου θυμιζει,πως ημουν απλα μια περαστικη απ'το δρομο που χαραξες τυχαια...

Μα μη σταθεις στο μερος εκεινο,μη κοιταξεις ποτε πισω...

Δε ησουν ποτε για μενα εδω...

Μπορει το σωμα,η μορφη μα οχι η ψυχη...

η ψυχη σου ανηκε αλλου..καπου περα μακρια...και εκει ειναι η θεση της...

Δε εχω κουραγιο να μαθω κανεναν,δε με απασχολει,εχω να μαθω πρωτα τον ευατο μου και υστερα τους αλλους...
ειμαι πολυ απασχολημενη με το εγω μου τελευταια και ετσι θα παραμεινω...

μια συμβουλη μοναχα...

μη παιζεις με τις λεξεις και μην υποκρινεσαι κατι που δεν εισαι...

Το παιχνιδι ειναι για μικρα παιδια,μεγαλωσε επιτελους.

Και μη εισβαλεις σαν απροσκλητος επισκεπτης συνεχως στο παρελθον σου...

ζησε το παρον σου με ολα τα λαθη του και απλα ζησε...ακους;

Να προσεχεις τον ευατο σου.

"Lockheart"

I want to touch the light, the heat I see in your eyes...

Σε κοιταζω και το φως μου γινεσαι εσυ...

φως...πιο δυνατο και απο τον ηλιο...

πιο ισχυρο και απο την αδυναμια μου...

φως...μεσ'το σκοταδι...αμαρτια ή μηπως λυτρωση;

λυτρωση μεσα απο τη γευση των χειλιων σου...

καταδικη οταν το αιμα χαθει απο το σωμα...

φως...εισαι εσυ,οτι κοιταζω...οτι με σαγηνευει...

Σε κοιταζω... και οι σκεψεις σιωπουν...

οι αισθησεις ζωντανευουν...

Σε κοιταζω και οτι μας χωριζει εισαι εσυ...

Μια ματια μεσα απο ενα γυαλι και τωρα...πες μου...

τι ζητας;τι θες;

γιατι η ματια σου με εγκλωβιζει; 

Η ματια σου με καιει γλυκα σε εκεινη τη γνωριμη κολαση...

οπου οι αμαρτιες σκεπαζουν το φως και οι κραυγες σιωπουν σ'εναν αργο θανατο ανυπαρξιας...

Αυτες οι κορες των ματιων,με χαραζουν...

η ιριδα τους ασελγει πανω στο αψυχο σωμα...

Μεσα στο σκουρο φοντο τους,αν δεις καθαρα,υπαρχει ενας καθρεφτης...

μια φιγουρα ζωγραφισμενη...ενα ειδωλο ματωμενο,

κατακοκκινο,σα το αιμα που σταζει και σχηματιζει υγρες,επωδυνες γραμμες στην επιδερμιδα...

παρατηρω μια κηλιδα να ξεδιψα απο αυτο το εγχρωμο κενο και υστερα να αποχρωματιζεται σχηματιζοντας μια αορατη πληγη...

Αυτα τα ματια εκστασιαζονται στην γυμνη οψη της σαρκας...

ενα πεδιο βολης με μαχητες το ποθο,την επιθυμια,τη κατακτηση...

μιας χαμενης αθωοτητας...

Μη με κοιτας,οτι βλεπεις ειναι μια μορφη τοσο ψευτικη...

ενα ονειρο ουτοπικο,ενας  συντομος εφιαλτης...

Μη με κοιτας,τα θελω μονομαχουν αποψε...

Τουτη τη νυχτα που τ'αστερια αποφασισαν να νανουρισουν το νου...

Η πιο γλυκια αμαρτια...της ζωης...εσυ...Τολμας;

Τα ματια αλλαζουν χρωμα...οι αλλαγες σε φερνουν μπροστα μου...

μενω να σε κοιταω...και ετσι μαθαινω καθε σημαδι πανω στο σωμα σου...

Βλεπω  καθε σημαδι που μαρτυρουν τα ματια μου...

και σε ρωταω τολμας;

μα ποτε δεν απαντας...

χαμενες αθωοτητες ή μηπως χαμενη μεσα σε οτι εχω μεινει να κοιτω; 

Μια σαρκα μονο,ενα σημαδι θελω να χαραξω πανω σου,μοναχα ενα σημαδι,τοσο δα μικρο...

και ας μεινει μνημη...και ας χαθω μετα...

τι βλεπω; μια αληθεια,το δικο μου ζωντανο ονειρο...

"Αγαπη"=αγ..(ΑΠΑΤΗ);

Αγαπη...

ποσες φορες προσπαθησα να βρω εναν ορισμο,να την περιγραψω με λεξεις απλες,φτωχες,

μα διχως να την εξιδανικευω,διχως να την απομυθοποιω...

Η Αγαπη υπαρχει παντου...

στον αερα που αναπνεουμε,γινεται οξυγονο μεσα μας με μια μονο ανασα...

ομως αν απλωσουμε  τα χερια να την αιχμαλωτισουμε,

δε μπορουμε να τη πιασουμε στις χουφτες μας...

Υπαρχει,αδιαμφισβητητα,σε καθε προσωπο αποτυπωμενη,

σε καθε ιντσα ενος χαμογελου,

σε καθε εκατοστο ενος βλεμματος...

δε τη βλεπεις μα την αισθανεσαι να σε περιβαλλει σαν ζεστη αυρα γυρω σου...

να σε αγγιζει απαλα στον ωμο και να κουρνιαζει δειλα μεσ΄την αγκαλια σου...

Αδυνατεις οσο και να θες,να τη κρατησεις δεσμια στο κελι της καρδιας σου...

και αυτο γιατι δεν ειναι ποτε δεδομενη,επιστρεψιμη ή αμοιβαια...

οσο δυσκολα ερχεται με το χρονο,αλλο τοσο ευκολα μπορει και φευγει...

ειναι ελευθερη να πεταει στους ουρανους σαν τους αγγελους...

Αγαπη...

κι αν δεν υπαρχει αυτη η λεξη;

κι αν ειναι ενα ακομα παραμυθι που λεμε στον ευατο μας,

για να μας νανουριζει τα μοναχικα βραδια μας;

καταληγουμε να σκεφτομαστε λιγοτερο απο οσο αντεχουμε χωρις την κυριΑ(γαπη) στη ζωη μας,,,

Ποσες φορες σταθηκα διπλα της και προδοθηκα;

Κι παρολα αυτα,συνεχιζω να τη προσφερω ανευ ορων,διχως περιορισμους...

Αγαπη...

ειναι σα το φτερο που σου δινω...οτι πιο πολυτιμο εχω 

και η ζωη μου το περισσοτερο που μπορω...

κι ομως εσυ μπορεις να το κομματιασεις,να το πατησεις,να το πεταξεις...καθε φορα που...

Τελικα τι ειναι καλυτερο να αγαπας ή να μην αγαπιεσαι;

να αγαπιεσαι ή να μην αγαπας;

και  υστερα τι μενει πισω;μια ασαφης υποκειμενη εννοια...

ν'αγαπας παντα με το  δικο σου τροπο...

 ....

"Ετσι αγαπάω εγώ...

έτσι αγαπώ...

τίποτα για μένα...

για μένα δεν κρατώ"

H δυναμη...που εγινε αδυναμια...

Ανακαλυπτω διασπαρτα λογια στο ψαξιμο μιας χαμενης αιτιας,σκορπισμενα γραμματα που μαστιγωνουν ανελεητα τους τοιχους της συνειδησεως μου,συνηγορουν στη δικη μιας παρεξηγημενης ετυμηγοριας,με σπρωχνουν να χασω και ν'αρνηθω ξανα οτι βρηκα,να τα παρατησω τωρα,να τα εγκαταλειψω τωρα που εφτασα στο τελος της διαδρομης,στη ακρη του νηματος,στην εξοδο της πορτας...

και εσυ δειλα να στεκεις μπρος μου,να εκσφεντονιζεις μαγνητισμενα λογια που με ελκουν πισω,με τραβουν να επιστρεψω στο σημειο αναχωρησης,στο μερος εκεινο που αφησα τους κοκκους μιας αγαπης,στην αμμο μιας υπαρξης,μιας ολοτητας,αυτη της υπαρξης μου...

γιατι το κανεις αυτο;γιατι σκοτωνεις με λεξεις οτι κρατω φυλαγμενο μεσα μου,ανεγγιχτο;

γιατι δε με ελευθερωνεις;γιατι μου ζητας ευκαιριες να σωσουμε οτι εχει πνιγει στο πατο;

Δε ξερω αν τα ματια που κοιταζω λενε πια την αληθεια,δυσπιστω ακομα και τωρα ν'ακουσω οτι μου φωναζουν,αρνουμαι να υποκυψω στην υγρη παρακληση τους,γυρνω το κεφαλι,κλεινω τα ματια,παγωνω το αιμα μου,να μη αισθανθω τη θερμη των δακτυλων σου στη παλαμη μου,

τι ψαχνεις;τι ζητας;

Με κοιτας και εκλιπαρεις να ταξιδεψω μεσα σ'ενα ναυαγιο απο ελπιδες...

κοιτα με,τι αντικρυζεις;δεν ειμαι εγω,ναι αλλαξα,δεν ειμαι για σενα...δε το βλεπεις;

εδω ειναι επικινδυνα,εδω εμειναν οι σταχτες,εκεινες οι στιγμες που καποτε αναβαν φωτιες,τωρα αφηνουν το καπνο τους,για να θυμιζουν οτι καποτε καηκαμε και οι δυο σε μια πυρκαγια παθους,σε μια επιπολαιοτητα δικια μου,δικια σου.

Μη με ρωτας τι θελω,επαψα να λογομαχω με τις επιθυμιες μου,δε ξερω τι θελω και αυτη ειναι η αληθεια,ακουσε τη,οι επιθυμιες εχασαν το προσανατολισμο τους...και τη πυξιδα τη ξεφορτωθηκα,γιατι χαλασε,γιατι ποτε δε μου εδειξε τη σωστη κατευθυνση,γιατι παντα με μπερδευε με τα καμωματα της...

Επαψα να ακουω τους παλμους μου,να νιωθω το αιμα να κυλα μεσα μου,κι αυτος ο χειμωνας που ηρθε εσπασε το θερμομετρο της υπομονης,μισανοιχτη πια η καρδια,τεινει να κλειδωσει τα παραθυροφυλλα της και να μεινει μονη ξανα.

Δε τη φοβαται τη μοναξια ακους;

δε φοβαται τιποτα πια,παρα μοναχα ενα...εμενα...την ιδια...

-Μακαρι ενα αποχωρισμος να μην ειχε πονο,δακρυα,ενοχες,τυψεις,κρυφη αισιοδοξια οτι ολα θ'αλλαξουν...οτι υστερα απ'τη βροχη,θα βγει ο ηλιος...

Σε ποια συννεφα γαμωτο εγκλωβιζεται η δικια μου αχτινα φωτος;

"Κι ομως δεν ειχα δυναμη...

τη πορτα να σου κλεισω...

ανοιξα και τα χερια μου...

γλυκα να σε κρατησω..."

(Κι αν)μεγαλωσα,(κι αν) με τη ζωη μου μαλωσα...

Nοσταλγω μερες απο τη παιδικη μου ηλικια,να μπορουσα να μικρυνω τις στιγμες μου,να ελαττωσω τις ωριμες σκεψεις,να μπορουσα εστω για λιγο να ξαναζησω εκεινη την ανεμελια,εκεινη την αθωοτητα στο βλεμμα,να ραψω εκεινο το γελακι για παντα στα χειλη μου..

Να φυλακισω εκεινη την εποχη που η μονη μου λαχταρα ηταν να σηκωθω να παω σχολειο,να ζωγραφισω με τις καινουργιες μου μπογιες,να παιξω κυνηγητο στο προαυλιο,να γελασω μεχρι δακρυων με τα χαζα αστεια μας,να γκρινιαζω επειδη μου φωναζαν οτι ηταν ωρα για υπνο,να νιωθω την υπερτατη ευτυχια ντυμενη στα ροζ φουστανακια μου,να μετραω ποσα παγωτα εφαγα και ποσα μπανια εκανα μεσα σ'ενα καλοκαιρι,να τσακωνομαι με την αδερφη μου για να καθησω πρωτη στο αυτοκινητο απο τη μερια του παραθυρου,να ερωτευομαι καθε μερα και απο διαφορετικο αγορακι,να μην ανησυχω για το τι μερα ειναι,αν κανει εξω κρυο για να ντυθω καλα,αφου ειχα αλλους να με προσεχουν,να με ξυπνουν,να με νανουριζουν,να με σκεπαζουν τις νυχτες,να με φροντιζουν οταν αρρωσταινω,να με μαλωνουν,να με αγαπανε,να με διδασκουν το σωστο,το δικαιο,το αδικο...για να μπορεσω καποτε να μεγαλωσω με αρχες και να μπορω να χτισω η ιδια τη δομη του χαρακτηρα μου..να γινω απο ενα μικρο τοσο δα πλασματακι..μια αξιοπρεπης και εξυπνη δεσποινιδα...δε με ρωτησε κανενας αν ηθελα,απλα μου ειπαν πως επρεπε...

Και ετσι μεγαλωσα αποτομα...

Δε λεω ευκολο να συμβει,περνουν τα χρονια σα βροχη,αρχικα αισθανεσαι τις ψιχαλες στο δερμα σου σα χαδι,μετα οι σταγονες πεφτουν ολο και πιο δυνατα πανω σου,αναποφευκτα με μεγαλη ορμη,η βροχη γινεται καταιγιδα,πολλες καταιγιδες μαζι,που δημιουργουν χειμαρρους που σε παρασερνουν...και στο τελος στεκεις εκει μονη,βρεγμενη ως το κοκκαλο να αναρωτιεσαι ποσες μπορες ηρθαν και ποσοι ηλιοι τις επνιξαν...

Αχ,και τι δε θα'δινα να ξαναγινω και παλι παιδι...

Ολα οσα εμαθα διπλα σε ανθρωπους,μου χαλασαν την εικονα που ειχα σχηματισει απο παιδι,για το κοσμο...

Δυστυχως δεν υπηρχαν μονο ανεμελες μερες και ησυχες νυχτες,οπου θα κοιμομουν σα πουλακι διχως εφιαλτες,μα αλλα πραγματα βιαια,εξωφρενικα,εξωπραγματικα...

Μεγαλωνοντας,εμαθα να αμυνομαι οταν μου εναντιωνονταν,να παιρνω την ευθυνη για τις πραξεις μου, κι απο εκει που δεν ηξερα να χανω,εμαθα να δεχομαι την απορριψη και να κοιταω μπροστα,να προσπαθω ξανα απο την αρχη,ελπιζωντας σε καποιο αποδοτικοτερο αποτελεσμα...

Εθεσα τα ορια μου,τους εβαλα σημαδουρες και οποιος τολμουσε να κολυμπησει περα απο αυτες ηταν αξιος της μοιρας του...

Εμαθα να αγαπαω αυτο που ειμαι και να μη διαπραγματευομαι το ποιον μου και το τι θα γινω με κανεναν,λατρεψα τις επιλογες μου και μετανιωσα για το φερσιμο μου σε ορισμενες απο αυτες,εκανα λαθη ναι,απειρες αλλαγες ναι,

ολα τα κλειδωσα στο κουτακι του βιογραφικου μου...πισω-πισω σε εκεινη την αποθηκουλα του μυαλου μου,που ανοιγοκλεινω αραια και που για ...να μου θυμιζει ποσα τολμησα,ποσα αρνηθηκα και ποσα σταδια διενυσα για να φθασω ως εδω...

Οποιος θελει να το δει,εδω θα ειμαι,ξερει που θα με βρει...

Υ.Γ Το Ξερω,ειναι ψυχοφθορο να νοσταλγω,μα για να στερεωθει η ψυχη,χρειαζονται κομματια ακεραια και οχι κολλημενα με  δανεικη μονωτικη ταινια...