κανεις παραδεισο,την κολαση μου...

Mια ιδεα σφηνωμενη στους  χαρτινους τοιχους των σκεψεων...

μια  ευφλεκτη φαντασιωση,

με συγκατοικους δυο κορμια πλασμενα απο το πηλο του ερωτα,

μια ιδεα αρκει για να πυρπολησει τις σαρκες...

να καψει τις αναστολες και να εξιδανικευσει κρυφες εμμονες...

Ενας δαιμονας με καταδιωκει,

προσπαθω να βρω το παραδεισο και να εισβαλλω εχθρικα μεσα σε αυτον,

για να του ξεφυγω...

και αυτος ο παραδεισος,μου ζωγραφιζεται μπρος μου,

βαθια μεσα στις κορες των ματιων σου...

Δυο ματια ενωμενα που σταζουν μια γνωριμη κολαση...

Αναζητω την ευθανασια μιας ψυχης...

που ειναι κρυμμενη στον οριζοντα μιας φωτεινης μερας.

Η αποψινη κρυα νυχτα ξεχειλιζει,καυτη λαβα στο διαβα της,

σκορπιζει εντονες χημικες εκρηξεις στον χωρο,

επηρεασμενη απο την ανασα μιας φωνης,

η λαβα σκεπαζει τις ψιθυριστες λεξεις

και τις κανει μελωδια,

να δροσιζουν γλυκα τους ακουστικους μας πορους...

ο ηχος αυτος νανουριζει τους αγγελους,

που πεφτουν απο τους ουρανους 

και ειναι αληθεια,πως ακουγοντας τον,

παρασυρεσαι...υπνωτιζεσαι...

Καθισμενη στην αδρανεια μιας πραξης,

σε προκαλω ξανα να παιξουμε...

κι αυτο γιατι,χρειαζονται...

δυο παιχτες,δυο ψυχες,δυο κορμια,

δυο χειλη να σφραγισουν τη μυστικη συμφωνια της στιγμης,

να αφεθουν στην αλλοκοτη αντιστοιχηση των αισθησεων 

και ν'ανακαλυψουν το χαμενο κομματι,του δικου τους ουρανου...

 

 

I found the missing pieces...in your eyes...

Σ'εκεινο το βιβλιο που μοιραστηκαμε,

μια σελιδα του ειναι σχισμενη,

ενα κομματι της ιστοριας αγνοειται,

ενα μυθιστορημα που προσυπογραψαμε και οι δυο...

χωρις να μας ενδιαφερει απολυτα,η εκδοση του...

και καπου στη μεση του,

χασαμε το ενδιαφερον μας,για περαιτερω γραψιμο...

ισχυριστηκαμε,ελλειψη φαντασιας,

μα το τεραστιο ελλειμα του,το εμεις... 

αβγαλτοι,αποντες,

δεν επιδιωξαμε να του χαρισουμε ενα αξιοπρεπες τελος...

και μας προλαβε αναπαντεχα αυτο...

δυο γραμμες αδειες λεξεις,τις ξεστομω και μαζι τους αδειαζω κι εγω...

δυο ονοματα τοσο διαφορετικα,μα τοσο οικεια...

τοσο γνωριμοι,μα τοσο ξενοι....

μειναμε δυο ξενοι μεσα μας,

εχασε ο ενας τα ιχνη του αλλου,

γιατι σηκωσαμε σκονη στο μονοπατι που χαραξαμε,

εξαφανιστηκαν τα σημαδια μας,

κι αλλαξαμε με αθεμιτα μεσα,
τη κατευθυνση της πυξιδας μας...
κινουμασταν αντιθετα,
με τις πλατες μας ενωμενες...

ετσι,πηρε ο καθενας το δικο του σκοτεινο δρομο...

και χαθηκαμε...καπου εκει μεσα...

μεσα μας.

Ο χειμωνας που ηρθε,εφερε κι αλλη παγωνια στη ψυχη,

κρυα τα μελη,ζεστη η παλαμη της καρδιας...

Ο δυνατος αερας που φυσα,

ανοιγοκλεινει τις πορτες του μυαλου και μπαζει μεσα ψυχρες ενοχες.

Τα βλεφαρα εκτελουν μηχανικα το εργο τους,

κοιταζοντας επιμονα το κενο...

Ενα δακρυ,κυλα,και η πικρη γευση του,δεν αρεσει στα χειλη.

....

Αταλαντοι καλλιτεχνες,μα γιναμε  ζωγραφοι ενος καμβα μιας πραγματικοτητας...

που λαχταραγαμε τοσο πολυ να τον βαψουμε με φανταστικα χρωματα,

μα το μαυρο φοντο,παρεμενε εκει να μας χαλαει ολο το πινακα...

Ειναι αργα για αληθειες...δε νομιζεις;

πνιγηκαν στης σιωπης τη θαλασσα,

βυθισμενες ολες εκει στο πατο,σα κρυμμενος θησαυρος,
ξεπνοες περιμενουν ν'ανασυρθουν στη επιφανεια...
....

Στερεψε η πηγη των απαντησεων

και δε διψαω αλλο για νεες αναζητησεις...

στερεψα,δεν αφησα σταγονα απο αυταπατες.

Μα ο,τι αληθεια μου εμεινε,

την εσωσα,

την εκανα φυλαχτο,

να μου ψιθυριζει ομορφες σκεψεις,
τα βραδια που θα μου λειπει η συντροφια σου.

...

Ειναι αργα...

Τρεξε,να σωθεις...απο τον ευατο σου,απο εμενα.

Τρεξε σα κλεφτης...να κρυφτεις...να μη σε πιασω και μου σπασεις,

να μη σε δω ξανα μπροστα μου.

Μη φοβηθεις,ψαξε μεσα σου...
θα εκπλαγεις απο το ευρημα σου.

Τρεξε,
ισως ετσι κοψεις τα δεσμα και μπορεσεις να ελευθερωθεις.

Υ.Γ το αντιο θελει και αυτο χαρακτηρα;ή μηπως κοτσια;

-Να'ξερα τι θες...

Θελω...
ενα ρημα τοσο παρεξηγημενο.
Θελω τοσα πολλα κι ομως αρκουμαι παντα στα λιγα...
κι επειδη θελω τα πολλα,χανω και τα λιγα...

θελω...οταν κατι τελειωνει να μη κανει τοσο θορυβο φευγοντας...

θελω...ενα χερι να με κρατα σφιχτα και να ιδρωνει κρατωντας με...

θελω...

θελω...να ζω τη καθε στιγμη σα να'ναι η τελευταια...

θελω...καθε νυχτα να μπορω να αγγιζω τ'αστερια και να τους λεω τις ευχες μου ψιθυριστα στο αυτι...

θελω με καθε νεα ανατολη να πραγματοποιειται και απο ενα ονειρο...

θελω να με μισησει η μοναξια και να μην επιστρεψει ποτε πλαι μου...

θελω να καταλαβαινεις τι θελω πριν ακομα σου πω...

θελω να σε αγαπαω και να υπαρχει ανταποκριση...

θελω να ζω χωρις πρεπει,γιατι,θα,μη...

σα πολλα δε θελω;

Οδος Απογοητευσης.

Παροδος Απελπισιας.

Εκει μενω,οσο καιρο θυμαμαι τον ευατο μου,

περιφερομαι σε δρομους με ανηφορες και αδιεξοδα...

χορτασα απο δαυτα...

κι ομως ο πλεονεκτης ευατος,ποτε δε ικανοποιειται με τιποτα...

παντα ζηταει κι αλλα,κι αλλα...συνεχεια ζηταει...συνεχεια θελει...

και βρισκει συνεχως ψεγαδια με δηθεν προσχηματα οτι κατι παλι του φταιει,

κατι παλι δε του ειναι αρκετο...

παραπονιεται πως δεν εχει τιποτα κι ομως τα εχει ολα...

Βαρεθηκα το μιζερο εγωκεντρισμο μου...δεν αντεχω αλλο να τον ακουω...

Ας του κλεισει καποιος το στομα.

Γυρνω αναμεσα στους ανθρωπους και ψαχνω καποιον να μιλησω,

να μοιραστω τις ακορεστες σκεψεις μου,να δωσω λυσεις στις ασκοπες αποριες μου...

παραξενοι διαβατες που σε κοιτουν λες και αντικρυζουν φαντασμα,λες και βλεπουν κατι εξωπραγματικο...

δε σε βλεπουν μα σε κοιτουν,δε σε αγγιζουν μα σε ραπιζουν,δε σε νιωθουν μα σε πονουν,

κι εγω;μια αορατη υπαρξη σε ενα συνωστισμο απο πανινες μαριονετες.

Ανθρωποι τοσο διαφορετικοι,τοσο καλοκουρδισμενοι,

βυθισμενοι στις δικες τους βλεψεις,
διχως αναγκη για δοσιμο,για ανταλλαγη...

Ξεχασαν ποσες αποχρωσεις εχει η αγαπη δινοντας τη...

Τοση διαφορετικοτητα χαραγμενη στα προσωπα τους κι ενα κοινο χαρακτηριστικο να τους δενει...

ανθρωποι...απανθρωποι,χωρις ψυχη.

Και αυτο γιατι... εμαθαν να πετουν τις ηθικες αξιες στα σκουπιδια

και να μη νοιαζονται για την ανακυκλωση τους.

Τι κι αν δε θελω,μαγνητιζω τετοια αψυχα οντα

και το μονο που μπορω να κανω ειναι

να παρακαλαω να μην τους μοιασω ποτε.
Παλι ποτε;
Ισως και να γινω (κα)ποτε...

Ψεμα...

Κι ομως η αληθεια σου μοιαζει με ψεμα...

ποσα λαθη μετρησα και χαθηκα εκει καπου στο μετρημα...

ποσες λεξεις τελειωσαν πριν καν αρχισουν...

Εχασα...ψεμα.

Εχασες...αληθεια.

Σ'ενα παιχνιδι ουτοπικο που ξεκινησε μια συννεφιασμενη μερα.

Ενα καπριτσιο μεθυσμενο απο οινοπνευμα υποκρισιας,

διχως καθωσπρεπισμους,γιατι απλα δε σου εμαθαν το στοιχειωδες.....τροπους.

Να φερεσαι και να υποστηριζεις το εγω σου.

Πλανευτρα η ψυχη σε μια ερημη καθημερινοτητα,

αναζητωντας διεξοδο στο θολο σου παραληρημα.

Ενα πραγμα σιχαινομαι και αυτο ειναι το ψεμα.

Κι ομως το φορεσες πανω σου,το εκανες δικο σου,το πιστεψες,μα ησουν κι αφελης συγχρονως.

Ησουν πολυ καλος για να'σαι αληθινος.

Ομολογω πως παραλιγο και θα με επειθες.

Υπαρχει η θεια δικη εν τελει.

Πιαστηκες ο ιδιος στη παγιδα σου...

Μια τυχαια νυχτα,που εισεβαλες θρασυδειλα μεσα σ'αυτη

και φυλακιστηκες ισοβιως στο κελι μιας φθηνης χειρονομιας.

Σε αναγνωρισα απο το πρωτο λεπτο,

οχι επειδη σε ηξερα,αλλα επειδη παντα διαισθανομαι το κινδυνο οταν πλησιαζει.

Ακου τα ταπεινα λογια μου,

σταματα να'χεις ως οπλο τη κοροιδια,στη μαχη με την ανασφαλεια σου...

θα χασεις στο πολεμο...

Οχι,οχι,αρνουμαι να σε δικασω,ουτε προθυμοποιουμαι να σε εξιλεωσω.

Ποια ειμαι εγω στο κατω κατω;

Καποια στιγμη η ροδα θα γυρισει
και οι παρελθοντικες πραξεις σου,
θα γινουν μαρτυρες στο δικαστηριο για την αποδειξη της αθωοτητας σου.

Μοναχα ενα γιατι πλαναται στον αερα και στροβιλιζει τη σκεψη ακομα,μεχρι να ξεχαστει τελειως.

"Τι κερδισες";τι;

Σου εχω ετοιμο ενα προχειρο επαθλο,

να'ρθεις να το παραλαβεις,ειναι ολοτελα δικο σου και το κερδισες με την αξια σου...Μπραβο!

Μια χρυση ψευδαισθηση κρεμασμενη σε κορδελα απο υλικο ψευτιας κι αυτη.

Να τη φορεσεις στο λαιμο,σα μεταλλιο και να τη βαλεις σ'εκεινη τη τεραστια συλλογη που εχεις.

Και στο λεω ξανα..σου φωναζω ξανα...

...Η αληθεια σου μοιαζει με ψεμα...

Ευχες...ταξιδιαρικες...

Δε στολισα φετος δεντρο,μα Χριστουγεννιατικο καραβι....

 για να γαληνεψει τη φουρτουνιασμενη θαλασσα της ψυχη μας.

Ας ευχηθω λοιπον με τη σειρα μου...

Ειθε το καραβι-2010 που σαλπαρει μπρος μου,με ολολευκα πανια,να πλεει παντοτε σε πελαγη ευτυχιας,μακροζωιας,ειρηνης,ευημεριας και απεραντης αγαπης...

Αυτο το ταξιδι ευχομαι απο καρδιας,να ειναι για ολους τους συνεπιβατες ιδανικο,ξεχωριστο μα και αξεχαστο.

Το καραβι-2009 ευχομαι να ναυαγησει και να παρασυρει στο βυθο,

τη θλιψη,το πονο,την ασθενεια,την αγωνια,την απογοητευση και ολα τα δυσαρεστα συναισθηματα που μας "πνιγουν".

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2010!!!

ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΞΕΧΑΣΤΑ ΤΗ ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ!!!

ΣΑΣ ΦΙΛΩΩΩΩΩ!!!

η κρυψωνα μου...εσυ;

(Επι)μενω...ειμαι ακομα εδω...

σε εκεινο το κρυο και γυμνο δωματιο...

η σαρκα τρεμει στη δινη του ψυχους,

οι ανασες στερευουν,αυτες που ζεσταιναν λιγακι την επιδερμιδα...

οι φλεβες ποτιζουν με κρυο υγρο το σωμα...

και ετσι παυει να νιωθει,να αντιδρα σε ερεθισματα...

απλα υπαρχει,εκει γυμνο,αναισθητο,να πινει οταν διψα μοναχα ποτηρια κενου...

σκοταδι πηχτο και σιωπη εκκωφαντικη...

κλεινω τ'αυτια να μην ακουσω τους ψιθυρους...

κλεινω τα ματια για να συνηθισουν την νεκρη φυση του μαυρου χρωματος...

η απουσια σου με κανει και τρομαζω...

φανταζομαι πως τραγουδαω με μια κιθαρα αγκαλια,
ξυλωνω τις θλιμμενες χορδες...
δε τις γουσταρα ποτε,επαιζαν παντοτε φαλτσα...

περιμενω να παιξεις εκεινη την ασυνηθιστη μελωδια που τοσο λατρευω ν'ακουω...

ενω παραλληλα αναζητω τον ηχο της σιωπης στα παρασκηνια...
...

καποτε οι σκιες στο τοιχο με παιδευαν γλυκα με τα καμωματα τους...

μα τωρα με φοβιζουν,

δε τις αγγιξα ποτε..και τωρα με εκδικουνται...

 δεν αντεξα να τις δω στο φως... 
 κι οταν κοντεψα να τις πλησιασω τρομοκρατηθηκα...

σκαρωνω να δραπετευσω απο το κλειστοφοβικο δωματιακι μου...

μα δε βρισκω το θαρρος να γυρισω το κλειδι στη πορτα...

νομιζω πως σπανε τα δακτυλα μου και κομματιαζονται στο πατωμα...

ενα βραδυ θελησα να μεθυσω τις αισθησεις μου στο αλκοολ...
να τις πνιξω στο ποτηρι της μοναξιας... 
και ξαφνου ακουσα βηματα προς το μερος οπου βρισκομουν,που σταματησαν ακριβως εξω απο τη πορτα...

η καρδια εστελνε συνεχως σκεψεις στον εγκεφαλο μου...
σκεψεις τρελες,παιχνιδιαρικες...συναμα επικινδυνες...

η λογικη πατησε γκαζι και αναψε χιλιαδες κοκκινες επιγραφες στο ταμπλο του νου...

απομακρυνθηκα και προσπαθησα να κρυφτω...
φορεσα σα ρουχο πανω μου,το ρολο που μου ειχε ανατεθει...

το πομολο μετακινηθηκε προς τα κατω και η πορτα ανοιξε διαπλατα...το δωματιο γεμισε με φως...τα ματια ετσουξαν στη λαμψη του...
τα εκλεισα παλι βιαστικα

και περιμενα το "βιαστη" του προσωπικου μου χωρου, 

μα καμια φωνη,κανενας θορυβος δε τον προδωσε,

δε μπορεσα μητε να καλμαρω τη ξεφρενη αδρεναλινη που σφυροκοπουσε μεσα μου,

μητε να λυσω το αινιγμα της αγνωστης μορφης...που με θερμαινε με τη ματια του,ανοιγωντας επιτελους τα βλεφαρα μου...

ηταν επειδη παιζαμε κρυφτο...

επειδη μου το ειχες ζητησει...

γιατι;

μια ερωτηση που ψαχνει παντα απαντηση να βρει...

...

...ηρθες...

και λιγο πριν σε αγγιξω...
μου γυρισες τη πλατη...
παιζουμε;

εχεις κι αλλο αγαπημενο παιχνιδι,

αυτο με τις λεξεις...ν'αλλοιωνεις την εννοια τους...

για παραδειγμα...

...απουσια...παρουσια...

τις βαφτισες συνωνυμες...
...

με ρωτησες καποτε γιατι λεγομαι κλειδωμενη καρδια,

σου απαντω τωρα...
επειδη οι κλειδωμενες καρδιες δε μπορουν να πληγωθουν...

να γιατι...εγω απαντω στις αποριες σου,εσυ δεν αντεχεις τις δικες μου...

ισως να σε διωχνω κι εγω εσκεμμενα,μη αντεχοντας η καρδια την ηττα...

συγνωμη...δε το θελω...
κρυψου γρηγορα,μετραω εγω αυτη τη φορα...

Happiness is like...

Μικρες χαμενες μερες...

ποσες ωρες,ποσα λεπτα,ποσα δευτερολεπτα εχω χασει περιμενοντας...

Μια αναμονη που με φιμωνει,με ναρκωνει,με ριχνει σε βαθυ κωμα...

μα παντα συνερχομαι απο αυτη την αβολη θεση,

κι η αγαπημενη μου ασχολια ειναι το χασιμο χρονου...

να  σχεδιαζω γραμμες,σχηματιζοντας κυκλους και υστερα να τους κλεινω,

ζωγραφιζοντας ετσι την αφηρημενη τεχνη μιας αρχης κι ενος τελους...

να περιμενω αυτο που ξερω πως δε θα'ρθει ποτε να με βρει...

κι ας ξερει πως εχω αναψει το φως στο σκοτεινο δωματιο της καρδιας...

και το περιμενω με τα ματια ορθανοιχτα...

κι ας ξερει πως ο κλοιος στενευει...

εκεινο θα αντιστεκεται και θα περιμενει τη ξεπνοη φυγη μου.

Ο χρονος...ο μονιμος εχθρος μου...

αντιπαλοι στο τερεν μιας ανικαποιητης μαχης εκατερωθεν...

παντα εχει αντιρρησεις μαζι μου...γι'αυτο και δε τα βρηκαμε ποτε...

τα ποτε και τα παντα οι αγαπημενες του φρασεις...

ετεροχρονισμενα μου φερνει οσα του ζητησα...

και αρνειται πεισματικα να συμβιβαστει με τις τωρινες επιθυμιες μου...

λες και το κανει επιτηδες καθε φορα.

Οι δειχτες του κινουνται προς λαθος κατευθυνση,οπως κι εγω...

οπισθοδρομω συνεχως και στη λαθος στροφη,
νομιζω οτι αναπνεω φωτια που καιει τα σωθικα μου και αφηνει στο διαβα σταχτη.

Δε θελω να περναει ο καιρος,δε θελω να μεγαλωσω αλλο,θελω να μεινω ενα φοβισμενο παιδι διχως εννοιες,διχως υποχρεωσεις,γεματο μοναχα απο ζαχαρενια ονειρα.

"Η ευτυχια ειναι αυτο που περιμενουμε να'ρθει..."

μαλλον στη δικη μου περιπτωση,εχασε τα ιχνη μου...

Θελω να κλεισω τα ματια και να βρεθω καπου αλλου..

εκει που τελειωνει ο ουρανος,χαμενη,εχοντας ξεχασει τ'ονομα μου...

Να γινω μια αλλη,μια τρελη,
που θα γελαω χωρις να απολογουμαι και θα κλαιω χωρις να κρυβομαι...

Μικρες χαμενες μερες...που εγιναν μεγαλα χαμενα χρονια...

Ποσα τρενα εχασα στους σταθμους που σταθηκα...
περιμενωντας σε να φανεις...

Ποσες νυχτες δε κοιμηθηκα για να τελειωσω τα σεναρια που συνεθετα με το νου,

με πρωταγωνιστες εμενα...εσενα...

τρυπιες σκεψεις που εμπαζαν νερο και πνιγηκαμε μεσα τους.

Η παρασταση δε θ'ανεβει τελικα στο σανιδι,
οι θεατες αντικατασταθηκαν απο φαντασματα που στοιχειωσαν το θιασο μας.

Μα εχω κρατησει κατι...

μια ελπιδα,
ενα αναμμενο κερι που σιγοκαιει και αυτο μεχρι να λιωσει τελειως...

catch me if u can...

Το γραψιμο...η μονη μου διεξοδος...

το ηρεμιστικο μου αλλιως.

Θα το παρομοιωζα μ'ενα κουτι γεματο με χιλιαδες μισανοιχτα γραμματα .

Η καθε μερα που ζω,μια  διαφορετικη ιστορια γραμμενη.

Σα τις εξιστορω,περνανε απο μπροστα ολες μου οι στιγμες...

βαφεται το παρον με  ομορφα χρωματα... 

ποτε εντονα,ποτε μουντα,ποτε μελαγχολικα...

οι θυμησες εξιταρουν καθε φορα τις ευαισθητες χορδες...

δημιουργουν μια μελωδια που την ακουω παντα με την ιδια ευχαριστηση.

Τι κι αν...

...τα πραγματα δεν ερχονται οπως τα περιμενουμε,

η αναμονη καθε φορα αξιζει το κοπο...

Η γραφη αλλαζει χαρακτηρα με το περασμα των χρονων,

ετσι κι εγω αλλαζω,

μεγαλωνω,μαθαινω,

μαθαινω να αλλαζω μεγαλωνοντας... 

Τα παντα εκει γραμμενα...στις λευκες γραμμες,θολα και ανεξηγητα συμβολα.

Κρυφες επιθυμιες,που τι κι αν εγιναν αμαρτιες,παθιαζομαι καθε φορα να τις επαναλαμβανω.

...Οταν δε μπορεις σε κατι να αντισταθεις ,ενδιδεις σε αυτο...

Τι κι αν η ερημια με βρει ξανα με ενα τιποτα στα χερια,εγω θα βρω το τροπο και θα συλλεξω τα τσαλακωμενα χαρτια απο την ορμη του ανεμου.

Θα τα τακτοποιησω με την ιδια συνεση και λατρεια στη θεση τους,μεχρι την επομενη αναγνωση.

Και τοτε το κορμι θα αναγεννηθει ξανα...

θ'αρχισει να τρεχει...να κυνηγαει...

ελευθερο πια απο τα βιωματα του,εχοντας παθει ανοσια απο τους ανθρωπους...

...

τι λες; αραγε μπορεις να με πιασεις;
μπορεις να με σταματησεις;

 

το χρωμα των ονειρων...

Σ'ενα fallen angel...

Η νυχτα...

η μερα...

η μερα με τη νυχτα...

ενα φιλο γνωρισα που οι αποχρωσεις του ηταν ακριβως ετσι...

το σκοταδι αναμειγνυοταν με το φως...

εμοιαζε με το χρωμα που παιρνει ο ηλιος οταν σβηνει στη θαλασσα...

η διαθεση του παρουσιαζε εξαρσεις και υφεσεις...

η δομη του χαρακτηρα του δεν ηταν ποτε σταθερη...

ασταθης,απομακρος,παραξενος ομιλητης,ανυπομονος ακροατης...

παραλληλα ευαισθητος εγωιστης,

αλητης με στεγνα δακρυα στα ματια,

πεισματαρα ψυχη με ατολμες κινησεις...

εγκλωβισμενος στη ευσυνηδεισια μιας τρελας...μιας εμμονης.

αυτος ο φιλος μου τρελαθηκε...

εκαψε τα ονειρα του,

πεταξε τις μνημες του και χαθηκε...

παραιτηθηκε,απογοητευτηκε,μαγευτηκε...

μα εγκλωβιστηκε στη τρελη τροχια της λογικης που μισει...

εχω ενα παραπονο...

δεν μου ειπε αντιο,δεν τον ειδα ποτε για τελευταια φορα...

δε ξεχνω,θυμαμαι,συγχωρω,δεν ελπιζω,δε προσμενω...

μοναχα ενα μεγαλο θελω...

να ειναι καλα και να κοιταζει παντα εκει που θελει να παει...

να πιστευει και να αφηνεται σε καθε νεα τρελα που τον κυριευει...


....

στα φωτα εμαθα σκια να γινομαι...

Ψυχη  μου…

δε μπορω στις υποσχεσεις να ζω…

Να μη βρισκω την αιτια.Να ξεχνω το χθες. Να αγνοω το παρον.

Παραπονα σου κανω…με αρωμα απο αληθεια.

Παντα με ξεγελα η οψη σου,

δειχνεις τοσο ομορφη εξωτερικα μα εισαι τοσο αδεια ψυχη μου εσωτερικα .

Εσυ που λες πως με αγαπας...

Πληγη που συνεχως αιμορραγει η ασταθεια των λογων σου,

η απερισκεψια των κινησεων σου.

Μετρα ψυχη μου αντιστροφα γιατι...φευγουμε.

Μη φοβασαι,θα σε οδηγησω σε γνωριμα εδαφη.

Εκει που το σωμα παυει να ρουφα ψευτια για οξυγονο.

Θα σε κρυψω σε ασφαλη γωνια ψυχη μου,

να μη σε πετυχει η σφαιρα που σ’εχει βαλει στοχο.

Περπατα γρηγορα.Βιασου.Δεν εχουμε χρονο.

''Σκοτωνουν τα ονειρα οταν γινονται συνηθεια''

Τρεχα να χαρεις και ξεφορτωσου το βαρυ φορτιο που κουβαλας.

Αφησε τα ολα πισω σου,ποδοπατησε τα, αυτο τους αξιζει.

Τερμα η περιπλανηση στο σκοτεινο χαος ψυχη μου.

Ανοιξε τα φτερα σου και πεταξε…

μα αν θες μη προσγειωθεις πανω στα λαθη σου.

Λυπησου τα φτερα σου.Μη κομματιαστεις.

Θα μου πεις…

Τετοιο θαρρος πως το παιρνει μια ψυχη;

Θαρρος..

Θαρρος…

(...υπο εξαφανιση στις μερες μας…)

"φρονιμα κουκλα μου λεω στη ψυχη μου...

ολα θα γινουν οπως τα εχουμε  σχεδιασει

στο φως θα γινεσαι ξανα δικη μου,

και στο σκοταδι θα σε χανω μεσα στα δαση..."

...ti voglio bene assai...

Η πορτα ανοιξε...

κοιταχτηκαν και οι δυο σαν υπνωτισμενοι...

σταθηκαν ο ενας απεναντι στον αλλο και σωπασαν...

εχασαν τις λεξεις που προετοιμαζαν με τοσο ζηλο να πουν..

η σιωπη ειναι πιο ευγλωττη ορισμενες φορες...

κανεις δεν ακουσε το χτυπο της καρδιας του αλλου...

ηταν οι μονοι χτυποι που μπορουσαν να προδωσουν...

την αγωνια και την αμηχανια που ενιωθαν...

τα ματια συναντηθηκαν προτουν ενωθουν τα τρεμαμενα χειλη τους...

-μα εσυ τρεμεις,γιατι;

-τρεμω απο φοβο,μη ξυπνησω και χαθεις...

-δεν ονειρευεσαι..αγαπη μου...ειμαι εδω...

  

ηταν η πρωτη φορα που δεν αισθανθηκε ντροπη που αγγιζαν το γυμνο της σωμα...

ηταν η πρωτη φορα που εκλεισε τα ματια..

και αφεθηκε στην αγνωστη τρικυμια,

που της προκαλουσαν τα ακροδακτυλα του...

στον αερα που λυσσομανουσε η σαρκα του...

στη θαλασσα που απλωνοταν μπρος στα ματια της...

η πρωτη φορα που δε φοβηθηκε να κολυμπησει στα βαθια...

να βουτηξει στα κυματα και να δεχτει να τη κυριευσουν...να τη παρασυρουν στο βυθο...

να τη σκεπασουν με την ορμη τους...

τα χειλη τους σφαγιστηκαν ξανα και ξανα..

 και η δροσερη ανασα του δε τη δροσιζε...

μα την εκαιγε ολακερη...

η αδημονια του να τη κανει δικη του...

τη τρελαινε..
μα ναι τρελαθηκε στην αχορταγη λογικη του.

Το μυαλο ξαφνου σταματησε...

η στιγμη χαραχτηκε σα τατουαζ στο σωμα...

και ο χρονος επαψε να κυλα...

πνιγηκε σε μια θαλασσα που τα κυματα παφλασαν την ιδια στιγμη,

με την ιδια ενταση επανω στους βραχους...

ενω αργα-αργα..βασανιστικα την εσπρωχναν να αναδυθει στην επιφανεια...

ανοιξε τα ματια και ειδε το ονειρο της να τη κοιταζει  με λατρεια...

και του ειπε: -μεσα σ'αυτα  τα ματια ,ενας ανεξερευτητος βυθος...

- και εσυ η  πιο ομορφη θαλασσα που ανακαλυψα  ποτε μου...

εκεινη χαμογελασε...

χαμηλωσε το βλεμμα..

και εκεινος αιχμαλωτισε το γελιο της στο παραδεισο της αγκαλιας του.