ας ερχοσουν για λιγο..κι ας χανοσουν μετα...

θυμησες...

νοσταλγια...

παλι μιλω για σενα....

παλι ακουω αυτη τη γλυκια μελωδια στα αυτια μου...

παλι μυριζω το αρωμα σου,στο αερα που αναπνεω...

παλι σ'ακουω να ψιθυριζεις τ'ονομα μου...

αραγε γιατι ερχεσαι;γιατι φευγεις;γιατι δε μενεις ακομα λιγο;

ελα για λιγο...

ειναι κατι μερες σα κι αυτες..που σε εχω αναγκη...το νιωθεις ψυχη μου;

το νιωθεις...γιαυτο ερχεσαι...

θυμαμαι οταν σε πρωτοσυναντησα..ενιωθα τη γη να σειεται...

σεισμος η υπαρξη σου...απο συναισθηματα...

μποφορ απο κυματα ευφοριας και ευτυχιας...

οι ανεμοδεικτες της καρδιας μου προμηνυαν ανεμοστροβιλους...

ηρθες και αγγιξες τις πιο ευαισθητες χορδες μου..

επαιξες τη μελωδια της αγαπης μας...

διχως πενταγραμμο...διχως γνωση απο μουσικη,απο νοτες,απο κλειδια του σολ...

ενα κλειδι κατειχες...αυτο της καρδιας μου...

ηταν ανοιξη...θυμασαι;

αρχισες να ανθιζεις μεσα μου...

τοτε...που σηκωσα το βλεμμα μου να συναντησω το δικο σου...

και ειδα το ποθο ζωγραφισμενο να μου χαμογελαει...

να μου κουναει το δεικτη και να μου λεει..ελα κοντα...

μη φοβασαι...ελα...

και ηρθα...

σε ηθελα...δε στο εκρυψα...στο φωναξα...

να ηξερες ποσο καιρο παλευα μεσα μου να μην αφησω να δεις τη φωτια που εκαιγε στα σωθικα μου...

βλεπεις φοβομουν ακομη....φοβομουν αυτο που ενιωθα να στο δειξω...να το μοιραστω μαζι σου...δεν ειχα τη τολμη να σε ριξω στη πυρα βλεπεις...να σε φυλακισω στου ερωτα τα δεσμα...να σε παρασυρω στο πυρινο κυκλο μου...να γινεις η δικη μου φλογα...

η φλογα μου...

επαιξα με τη φωτια...και καηκα...

καταφερες να προκαλεσεις τοσα αναμεικτα συναισθηματα...

ηξερες να διαβαζεις τη σκεψη μου...αναθεμα σε...

και καθε φορα νομιζα πως ονειρευομουν...ελεγα δε μπορει...ειναι ονειρο...θα ξυπνησω...ποσες φορες προσευχηθηκα να μη ξυπνησω Θεε μου...

ας γινοταν εφιαλτης δεν ανυσηχουσα..ησουν εκει και δεν ειχε τιποτα αλλο σημασια...με αγκαλιαζες και τα ξεχνουσα ολα..

ηρθες για λιγο...ξυπνησαν ολα..

τοσες πολλες αναμνησεις πως να χωρεσουν τωρα στο μικρο κλουβακι οπου κλειστηκα;

πως να χωρεσουν...

ολα εκεινα...τα πρωινα που ξυπνουσα μεσα στην αγκαλια σου...

ολα εκεινα τα μεσημερια που γελουσαμε μεχρι δακρυων με εκεινες τις ηλιθιες γκριματσες που εκανα για να σου φτιαξω το κεφι...

ολα εκεινα τα απογευματα που περπατουσαμε στους βρεγμενους δρομους χωρις ομπρελα...

ολα εκεινα τα βραδια που με νανουριζες...σιγοτραγουδωντας...

θυμασαι...;

πως γινεται να ξεχασεις...απαντησες...

ολα αυτα τα μικρα,τα καθημερινα γεμιζαν τη μερα μου...

μα..ηταν πολυ καλο για ειναι αληθινο...

μου ειπες πως θα φυγεις για λιγο...

μα θα ξαναγυρισεις...

σου ειπα μεινε..μα μου ειπες πρεπει..

θα ξαναρθω μου ειπες...δε σε πιστεψα...μα με διεψευσες..

γυρισες πραγματι για λιγο...

αλλα απουσιαζα εγω...ειχα φυγει απο καιρο...

ειχα χαθει στα σκοτεινα στενα της παγερης μοναξιας που με αφησες...

και ηταν τοσο κρυα εκει κατω...

εψαξες να με βρεις...μετα απο καιρο...ρωτησες για μενα...

με βρηκες...

ειχες αλλαξει...ειχα αλλαξει...

πραγματι αλλαξα...κλειδαρια και το κλειδι το πεταξα...

τι περιμενες...

το κλουβι στενο...και δε μας χωρα και τους δυο πια...

μεγαλωσαμε...

ηρθες τωρα για λιγο...κι εχεις απαιτησεις...

απαιτεις αυτο το λιγο να τα αναστησει ολα με μιας;

τωρα;

η φωτια εσβησε...

μη σκαλιζεις μεσα στις σταχτες...

και μαθε πως

ξεριζωνω..καθε φορα οτι παει να ανθισει...

θα σου πω και το γιατι...

γιατι πρεπει...