to be or not to be?

το πεπρωμενο βρισκεται στο δρομο οπου παμε για να το αποφυγουμε...

τη μοιρα μας εμεις τη φτιαχνουμε...

στη ζωη το πιο σημαντικο ειναι ποιες γεφυρες να περασεις και ποιες να καψεις...

οτι δε σκοτωνει σε κανει πιο δυνατο...

μη πεις ποτε σε τιποτα γιατι τιποτα ποτε δεν ειναι απιθανο να σου συμβει...

καθε εμποδιο ειναι για καλο....

οτι φοβασαι πιο πολυ σιγουρα θα το ζησεις καποια στιγμη...

η ζωη ειναι μικρη...ζησε το καθε λεπτο σα να ειναι το τελευταιο...



και πολλες αλλες φιλοσοφιες περι ζωης και υπαρξεως ανελυα κι αποψε...
στα περισσοτερα ειναι η αληθεια πως πιστευω...
εχω την γνωμη πως ολα ειναι προκαθορισμενα...προγραμματισμενα να συμβουν σε ανυποπτο χρονο..ολα γινονται για καποιο λογο...
δε ξερω αν υποκινουμαστε απο καποια ανωτερη και θεια δυναμη...δε ξερω αν υπαρχει καποιος καντηλαναφτης που υπακουει σε εντολες στο να "σβηνει" καντηλια και να "κοβει" νηματα ζωης...αλλα πιστευω ακραδαντα πως τα παντα ειναι γραμμενα για το καθενα...
πιστευω σε αυτο που λενε μοιρα...
ολα ειναι παροδικα και συντομα...γεννιομαστε για ενα σκοπο,τον εκπληρωνουμε ειτε πολυ ειτε λιγο...επιτελουμε ενα εργο με τη παρουσια μας..με το λογο μας..με τις πραξεις μας...
μαθαινουμε μεσα απο τις δυσκολιες και τα παθηματα μας...

βεβαια οι αποψεις διαμορφωνονται και ποικιλλουν στο καθενα αλλα αυτο που με φοβιζει και με προβληματιζει πιο πολυ ειναι...

πως γινεται αν καποιος μας εδωσε τη Ζωη..να μπορει να τη παιρνει ετσι πισω οποτε θελει ανα πασα στιγμη;και μετα;
τι γινεται;πεφτουμε σε χειμερια ναρκη και δε ξυπναμε ποτε;ειναι μεγαλη συζητηση αλλα περιοριστηκα σε μονο μια ερωτηση.οι απαντησεις ειπαμε ποικιλες.μπερδευτηκα.
Ακουσα και τη φραση...οταν φευγει καποιος παντα καποιος αλλος ερχεται..ουδεις αναντικαταστατος δηλαδη...ειναι μακαβριο λιγο αυτο αλλα ενιωσα πως ετσι συμβαινει..καμια ανθρωπινη οντοντητα δεν παραμενει αεναη...μα γιατι; ειναι τοσο αδικο...
Μου αρεσει η ζωη με τα ασχημα και τα ομορφα..λατρευω αυτες τις δυο οψεις...
καμια φορα δακρυζω που σκεφτομαι πως αυτο που ζουμε δε θα το ζησουμε ξανα..πως θα εξαυλωθουμε και θα εξαφανιστουμε...
πως δεν υπαρχουν δυο Ζωες...
Γαμωτο!

hungry eyes...

γραμμα στο πατερα...

ποσα εχουν μεινει να σου πω..τοσα που δε χωρουν σε χιλιες λεξεις...

τοσες οι αναμνησεις που ξεχειλιζουν αγαπη,τρυφεροτητα,αφοσιωση καθε φορα που γυριζω το

χρονο πισω και κρυφοκοιταζω μεσα σε αυτες...

Τις κρατω καλα φυλαγμενες..μα δεν στις ξεστομισα ποτε...

και στεναχωριεμαι που δε στις ειπα...

εισαι η μεγαλη μου αδυναμια...και...

ξερω πως...

ειμαι η αδυναμια σου...

εισαι ο Μεγαλος...και...

ειμαι η μικρη σου...

οτι και να μου ζητησεις θα τρεξω...

οτι και να παθεις θα βιαστω να σου απαλυνω το πονο...

οτι και να σκεφτεις θα το εχω ηδη υλοποιησει...

εχεις περασει τοσα πολλα καλε μου...ποσα εχει αντεξει αυτη η καρδουλα σου..

ξερω..ειναι μεγαλη θα πεις και τους χωραει ολους..μα πες μου πως τον αντεχει τοσο

συνωστισμο;

ησουν και θα εισαι παντα...

αγερωχος...ευθυτενης...εξωστρεφης....πεισματαρης...τρυφερος..

μονιμα ερωτευμενος με τη ζωη...

γεννημενος επαναστατης...δεξιοτεχνης...φυσιολατρης...μαχητης του δικαιου...

ισορροπιστης των Παντων...

και τοσα αλλα επιθετα..που δε φτανουν να περιγραψω την περιπλοκη συνθεση του παζλ του χαρακτηρα σου...

μ'αρεσει να σε προσεχω...

παντα σε προσεχα...παντα με προσεχες...

με επαιρνες απο το χερι και βαδιζαμε πλαι πλαι...

με επιανες αγκαλια και καμαρωνες που ημουν διπλα σου...

οποιος σε στεναχωρησει...θα εχει να κανει μαζι μου...δε φταιω εγω..ειναι που με εκανες

αντρακι..με εμαθες να αντιμετωπιζω τη ζωη με τολμη...με θαρρος...να μη φοβαμαι να

ρισκαρω...να μη φοβαμαι να κανω λαθη...να ποναω και να ξερω οτι ζω...

παντα φροντιζες να μη μου λειψει τιποτα...

θυμασαι τοτε που πηγαιναμε στο λιμανι και εσυ επαιρνες μηλοπιτα με καφε..και εμενα μου

αγοραζες παγωτο πυραυλο;που μου ελεγες να μη τρωω να νυχια μου...να ντυνομαι ζεστα...να

προσεχω τις παρεες μου...να γυμναζομαι...να ειμαι καλη μαθητρια στο σχολειο...

δε μου χαλουσες ποτε χατιρι..οτι κι αν σου ζητουσα συμφωνουσες... επειδη με αγαπας...

και εγω ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ ΠΟΛΥ!

Δε στο λεω συχνα..αλλα το νιωθεις πως ετσι ειναι...

Σε αγαπαμε!

εισαι γενναια ψυχη...

θα πας στο παραδεισο και ας μη πιστευεις πως υπαρχει...

εισαι αγγελικη υπαρξη εγκλωβισμενος σε σωμα ενηλικα...

ΣΑΓΑΠΑΩ!!!!!

στο ξαναπα;

Το τραγουδι ειναι για σενα...με ολη τη σημασια των στιχων...

Υ.Γ1 γραφω με πρασινο γιατι ξερω πως ειναι το αγαπημενο σου χρωμα...

NA M'AΓΑΠΑΣ...

Σου γράφω πάλι από ανάγκη...

η ώρα πέντε το πρωί...

Το μόνο πράγμα που ’χει μείνει...

όρθιο στον κόσμο είσαι εσύ...

Τι να τις κάνω τις τιμές τους...

τα λόγια τα θεατρικά...

Μες στην οθόνη του μυαλού μου...

χάρτινα είδωλα, νεκρά...


Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Κοιτάζοντας μες στον καθρέφτη...

βλέπω ένα πρόσωπο γνωστό...

Κι ίσως η ασκήμια του να φύγει...

μόλις πλυθώ και ξυριστώ...

Βρωμάει η ανάσα απ’ τα τσιγάρα...

Βαραίνει ο νους μου απ’ τα πολλά...

Στον τοίχο κάποια Μόνα-Λίζα...

σε φέρνει ακόμα πιο κοντά...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Να μ’ αγαπάς, όσο μπορείς, να μ’ αγαπάς...

Αν και τελειώνει αυτό το γράμμα...

η ανάγκη μου δε σταματά...

Σαν το πουλί πάνω στο σύρμα...

Σαν τον αλήτη που γυρνά...

Θέλω να ‘ρθεις και να μ’ ανάψεις...

Το παραμύθι να μου πεις...

Σα μάνα γη να μ’ αγκαλιάσεις...

Σαν άσπρο φως να ξαναπεί...

ΕΚΤΕΛΕΣΗ: ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛOΣ

Πολυχρωμες Ελ(ε)ξεις...

η νυχτα ειναι τοσο κρυα...τοσο σκοτεινη...

τα φωτα της σβηστα...

μοναχα το φεγγαρι ειναι αναμμενο...

μοναχο στεκει...εκει ψηλα στα ερημα στενα του κρυσταλλινου ουρανου...

αλητευει δεξια κι αριστερα...κανει κυκλους γυρω απο τον ευατο του...

παραμονευει για ενα βλεμμα καποιου διαβατη...ενα χαμογελο...

καθε φορα που το κοιταζω μοιαζει να μου χαμογελα...

καθε φορα που με κοιταζεις...βλεπω τον ιδιο παντα αστερισμο...στο προσωπο σου...

κεντημενο με ασημενιες κλωστες της ιδιας παντοτε λαμψης...

μοιαζουν τα χειλη σου....διασπαρτες λεξεις....

μοιαζουν τα ματια σου...σκορπισμενες φρασεις...

μοιαζει η μορφη σου...απλωμενα κειμενα...

Βιβλιο ανοιχτο...η υπαρξη σου...

που το διαβαζω καθε νυχτα...με ολογιωμο φεγγαρι...

λεξη προς λεξη...

Αλλωτε παλι...η αναγνωση τελειωνει...

Και μεταμορφωνεσαι σε χρωματολογιο...

Μπλε

οπως η τρικυμια της θαλασσας στη ψυχη σου..

παφλαζει συνεχως επανω στα βραχια της δικης μου ψυχης...

Καφε

οπως ακριβως ειναι τα καραμελωμενα ματια σου...

Κοκκινο

οπως η ζεστη λαβα ενος αγγιγματος...ηφαιστειο που ξυπνα...

Εχω παραδωθει ανευ ορων σε υπεροχες ζωγραφιες...

αυτες που δημιουργεις με τη παλετα των αισθησεων...

Εχεις ταλεντο στο να ζωγραφιζεις πολυχρωμες σκιες που γινονται ενα.. σε αχρωμους γαλαξιες...

Ξερεις...

Εχεις γινει ο Καλλιτεχνης στης ζωης μου το φοντο...

Μεινε...

Το αρωμα σου ακομα πανω μου....

στα χερια μου...στα ρουχα μου..στο σωμα μου...

ανεξιτηλα σημαδια μου αφηνει...

με χαραζουν σα μαχαιρι που μπηγει τη σαρκα...

σα βελονα που με τρυπα...

αορατη πληγη που ματωνει,αιμορραγει...μα δε πονα...

λυτρωνει απο καθε ιχνος ενοχης...

με αγγιζεις και τρεμω...

τρεμω απο φοβο μη σε χασω...

ειναι ριζωμενος ο φοβος μου σα νυχτα βαθια...

μηπως φυγεις απο της καρδιας μου το κυκλο...

παραστρατησεις και βγεις εκτος τροχιας...

θελω να μεινεις...

μεινε...για ν'αντεξω το χρονο...πριν με γκρεμισει...

να με κρατας να μη πνιγω στα τρισβαθα της ανυπαρξιας...

στην απολυτοτητα του κενου...

στην ανουσια μοναχικοτητα...

που καιρο τωρα στοιχειωνε τις νυχτες μου...

θελω ξανα να ονειρευτω με τα ματια ανοιχτα...

να δωσω την εκκινηση στο χρονομετρο των ομορφων στιγμων...

να υπαρχω για να ζω μονο στη ζεστη θαλπωρη του ερωτα σου...

να ξυπναω καθε μερα...

και μαζι με τον ηλιο να ανατελλω και εγω..

εκει...μεσα στις πυρινες κορες των ματιων σου...

γινε γυρω απο το προσωπο μου ζεστη αμμουδια...

να ταξιδευω πλαι σου σε μερη που δε βαζει ο νους...

σε παραδεισους κρυφους...

εγω και εσυ..

αεναες φιγουρες...

στου παθους το τρελο χορο...

μονο εσενα θελω..ενα δρομο να μου χαρισεις...

μεινε...

Αφιερωμενο...

Σε Κάθε κίνησή σου υποφέρω...

νόμιζα πως σε ήξερα, μα δε σε ξέρω....

σε κάθε σου ματιά, κάθε σου Βλέμμα....

υπάρχει μια αλήθεια κι ένα ψέμα, τι να πω..

μυστήριο ο έρωτας μαζί σου...

το πάθος κι η ηδονή απ' το κορμί σου...

κάθε αμφιβολία μου λυτρώνει...

κι αισθάνομαι πως είμαστε οι μόνοι εραστές...

καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου...

νιώθω σα Θεός στο σώμα σου...

γίνομαι καπνός, που σε τυλίγει...


η εικόνα σου σημάδι στο μυαλό μου...

γεμίζει κάθε βράδυ το κενό μου...

αγάπη μου ανεξίτηλη στο χρόνο...

τα λάθη σου έχω μάθει να πληρώνω, τι να πω...

καίγομαι γλυκά στη φλόγα σου...