Πολυχρωμες Ελ(ε)ξεις...

η νυχτα ειναι τοσο κρυα...τοσο σκοτεινη...

τα φωτα της σβηστα...

μοναχα το φεγγαρι ειναι αναμμενο...

μοναχο στεκει...εκει ψηλα στα ερημα στενα του κρυσταλλινου ουρανου...

αλητευει δεξια κι αριστερα...κανει κυκλους γυρω απο τον ευατο του...

παραμονευει για ενα βλεμμα καποιου διαβατη...ενα χαμογελο...

καθε φορα που το κοιταζω μοιαζει να μου χαμογελα...

καθε φορα που με κοιταζεις...βλεπω τον ιδιο παντα αστερισμο...στο προσωπο σου...

κεντημενο με ασημενιες κλωστες της ιδιας παντοτε λαμψης...

μοιαζουν τα χειλη σου....διασπαρτες λεξεις....

μοιαζουν τα ματια σου...σκορπισμενες φρασεις...

μοιαζει η μορφη σου...απλωμενα κειμενα...

Βιβλιο ανοιχτο...η υπαρξη σου...

που το διαβαζω καθε νυχτα...με ολογιωμο φεγγαρι...

λεξη προς λεξη...

Αλλωτε παλι...η αναγνωση τελειωνει...

Και μεταμορφωνεσαι σε χρωματολογιο...

Μπλε

οπως η τρικυμια της θαλασσας στη ψυχη σου..

παφλαζει συνεχως επανω στα βραχια της δικης μου ψυχης...

Καφε

οπως ακριβως ειναι τα καραμελωμενα ματια σου...

Κοκκινο

οπως η ζεστη λαβα ενος αγγιγματος...ηφαιστειο που ξυπνα...

Εχω παραδωθει ανευ ορων σε υπεροχες ζωγραφιες...

αυτες που δημιουργεις με τη παλετα των αισθησεων...

Εχεις ταλεντο στο να ζωγραφιζεις πολυχρωμες σκιες που γινονται ενα.. σε αχρωμους γαλαξιες...

Ξερεις...

Εχεις γινει ο Καλλιτεχνης στης ζωης μου το φοντο...