Οι αντρες περνουν,μαμα...

Μαμα...

ποσο δικιο ειχες,μα ποτε δε θελησα να σε ακουσω...

Οι αντρες μου ελεγες δε θα σε καταλαβουν ευκολα.

Οι αντρες ειναι επιπολαιοι,
μεγαλα παιδια που συνεχεια θελουν μαλωμα.

Οι αντρες μου ελεγες οταν θελουν κατι απο σενα,
σε γεμιζουν υποσχεσεις.

Οι αντρες πρεπει να σε ξερουν απο τη μεση και κατω,
οχι απο τη μεση και πανω...

Μαμα μου,φιλη μου,μου φαινονται ολα τοσο ακαταλαβιστικα, ειδικα το τελευταιο.

Μαμα,μεγαλωσα πια και ηρθα αντιμετωπη με τη εννοια των λογων σου.

Οι αντρες περνουν μαμα...

περνουν και παιρνουν ο,τι βρουν.

Τι θα κερδισω αν φερω καποιον πιο κοντα;

 εφημερα παθη;στιγμες κατανοησης;θα κερδισω εμενα;τι;

Αφου περνουν μαμα... 

Αφου οταν τους χρειαζεσαι πραγματικα ειναι αποντες.

Μαμα μου,να ηξερες ποσο ποναει να μη σε νιωθουν.
Να σε χτυπανε κατω απο τη ζωνη.

Και τωρα παιζω το ρολο μου,σε καποιο θεατρο παραλογου.

Υπαρχω σε καποια απο τις ανυπαρξιες,

που μου χαρισαν οι επιδoξοι "μνηστηρες" μου.

Μαμα πονανε οι δυσκολες στιγμες,τα λαθη,τα λογια,οι ανολοκληρωτες πραξεις.

Που κουραγιο για συγχωροχαρτη;που για νεες αρχες;

μαμα μου...

Τους νιωθω μυστικα να επιθυμουν ωκεανους,

μα παει η καρδια ρηχα...

no more...

  Υπαρχει ενας κοσμος που ξεχνω πως ειναι να υπαρχεις.

Σχεδον κατα λαθος...αυτος ειναι ο κοσμος μου.

Θα μπορουσα να με χαρακτηρισω απροθυμα εγωκεντρικη 

και ομως τοσο προθυμα επικεντρο των παντων.

Γινομαι η ηχω μιας ηπιας απαισιοδοξιας,ξανα.

Ποσο υστερικη καταντω οριοθετωντας τη ζωη μου σε κλιμακα μεγαλεπηβολων σχεδιων;
Ποσο ονειροπολα ειμαι που νομιζω οτι θα την αλλαξεις;

Υπερβαση του οριου και... να τη και η ανωμαλη προσγειωση,τη νιωθεις;

Για να ταιριαζει με τη περισταση.Απο εκει που δε περιμενεις τιποτα
τουλαχιστον τωρα να περιμενεις κατι,το πατο.

Εκει στο πατο μαθαινεις ν'αναπνεεις στην απνοια...

  Μονο που τελευταια ξεχασα πως ειναι ν'αναπνεεις...

 Κι αυτο το φιλι της ζωης το περιμενω,μηνες, χρονια,δεκαετιες ολοκληρες...

και πουθενα δε γνωριζουν τις πρωτες βοηθειες.Ουτε καν εσυ...

...

Ειναι η μονη φορα που δε θελω να σε ακουσω,δε θελω εξηγησεις,δε θελω να με αγγιζεις,

να με φιλας,να μου μιλας,να με ρωτας αν περασα καλα...

Ποτε σε ενοιαξε για το αν ζω πεθαινοντας η αν πεθαινω ζωντας;

Ειναι η μοναδικη φορα που δε με ενδιαφερει διολου τι θα κανεις με τα λαθη σου,
με τις επιλογες σου,με τα ονειρα σου,με τη ζωη σου,με εσενα.Εγω δεν ειμαι κηδεμονας κανενος!

Παραδεξου επιτελους  γαμωτο πως δε ψαχνεις για συντροφικοτητα αλλα δεκανικι για να ακουμπας τη χαμηλη σου αυτοπεποιθηση.

Δε σου εμαθα κατι.Ως εδω παω.Μαθε το.Ουτε βημα παραπερα.Με κουρασες.Φθανει.

...Ολα αλλαζουν κι ολα ιδια μενουν...

Βρεχει...

Τις τελευταιες μερες ο καιρος εχει τρελαθει,

μαζι με εκεινον και εγω.

Παρελαση εποχων,αλληλουχιες καιρικων φαινομενων,

λογομαχιες στοιχειων της φυσης.

Στεκω αλωβητη κοιταζοντας τη παροδο του χρονου να με προσπερνα,μη μπορωντας να τον ακινητοποιησω.

Σηκωνομαι απο τον αβολο καναπε,γεμιζω το φλυτζανι καφε και

μενω να κοιταζω τη βροχη απο το τζαμι.

Πινω μια μεγαλη γουλια και στεκω ορθια 

εξερευνωντας το φοντο γυρω μου.

Η ζεστη ανασα μου κανει το τζαμι θολο.

Με το δειχτη του χεριου μου,

τολμω να ζωγραφισω μια γελοιογραφια
οπως εκανα οταν ημουν μικρη.

Τη μουτζουρωνω ευθυς.

''Τωρα πια μεγαλωσες,χαζη''.

Χθες ονειρευτηκα πως περπατουσα κατω απο καταρακτωδη βροχη και πως χαμογελουσα...

Κοιτουσα τη ζωη μου απο ψηλα...ηταν τοσο ομορφα...

 παρατηρουσα καποια που μου εμοιαζε,να παιζει με τις σταλες βροχης που λιμναζαν στις χουφτες της.

Τοσο ανεμελα...Τοσο αθωα...Τοσο ξεγνοιαστα...

Μολις με κοιταξε καταλαβα πως δεν ημουν εγω.

Μα μου εμοιαζε,ειμαι σιγουρη.

Ξυπνησα μεσ΄τα αναφιλητα.

Ειχα στεγνωσει ως...τη ψυχη.Συγγνωμη.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να ειμαι εγω...

"Σώμα υποταγής φόβος, 

είμαι της φυγής νόμος...

Μη μ' ακολουθείς...

Μια για την καρδιά φόβος,

δυο για την ψευτιά φόβος...

Τρις θα μ' αρνηθείς..."