no more...

  Υπαρχει ενας κοσμος που ξεχνω πως ειναι να υπαρχεις.

Σχεδον κατα λαθος...αυτος ειναι ο κοσμος μου.

Θα μπορουσα να με χαρακτηρισω απροθυμα εγωκεντρικη 

και ομως τοσο προθυμα επικεντρο των παντων.

Γινομαι η ηχω μιας ηπιας απαισιοδοξιας,ξανα.

Ποσο υστερικη καταντω οριοθετωντας τη ζωη μου σε κλιμακα μεγαλεπηβολων σχεδιων;
Ποσο ονειροπολα ειμαι που νομιζω οτι θα την αλλαξεις;

Υπερβαση του οριου και... να τη και η ανωμαλη προσγειωση,τη νιωθεις;

Για να ταιριαζει με τη περισταση.Απο εκει που δε περιμενεις τιποτα
τουλαχιστον τωρα να περιμενεις κατι,το πατο.

Εκει στο πατο μαθαινεις ν'αναπνεεις στην απνοια...

  Μονο που τελευταια ξεχασα πως ειναι ν'αναπνεεις...

 Κι αυτο το φιλι της ζωης το περιμενω,μηνες, χρονια,δεκαετιες ολοκληρες...

και πουθενα δε γνωριζουν τις πρωτες βοηθειες.Ουτε καν εσυ...

...

Ειναι η μονη φορα που δε θελω να σε ακουσω,δε θελω εξηγησεις,δε θελω να με αγγιζεις,

να με φιλας,να μου μιλας,να με ρωτας αν περασα καλα...

Ποτε σε ενοιαξε για το αν ζω πεθαινοντας η αν πεθαινω ζωντας;

Ειναι η μοναδικη φορα που δε με ενδιαφερει διολου τι θα κανεις με τα λαθη σου,
με τις επιλογες σου,με τα ονειρα σου,με τη ζωη σου,με εσενα.Εγω δεν ειμαι κηδεμονας κανενος!

Παραδεξου επιτελους  γαμωτο πως δε ψαχνεις για συντροφικοτητα αλλα δεκανικι για να ακουμπας τη χαμηλη σου αυτοπεποιθηση.

Δε σου εμαθα κατι.Ως εδω παω.Μαθε το.Ουτε βημα παραπερα.Με κουρασες.Φθανει.

...Ολα αλλαζουν κι ολα ιδια μενουν...

Βρεχει...

Τις τελευταιες μερες ο καιρος εχει τρελαθει,

μαζι με εκεινον και εγω.

Παρελαση εποχων,αλληλουχιες καιρικων φαινομενων,

λογομαχιες στοιχειων της φυσης.

Στεκω αλωβητη κοιταζοντας τη παροδο του χρονου να με προσπερνα,μη μπορωντας να τον ακινητοποιησω.

Σηκωνομαι απο τον αβολο καναπε,γεμιζω το φλυτζανι καφε και

μενω να κοιταζω τη βροχη απο το τζαμι.

Πινω μια μεγαλη γουλια και στεκω ορθια 

εξερευνωντας το φοντο γυρω μου.

Η ζεστη ανασα μου κανει το τζαμι θολο.

Με το δειχτη του χεριου μου,

τολμω να ζωγραφισω μια γελοιογραφια
οπως εκανα οταν ημουν μικρη.

Τη μουτζουρωνω ευθυς.

''Τωρα πια μεγαλωσες,χαζη''.

Χθες ονειρευτηκα πως περπατουσα κατω απο καταρακτωδη βροχη και πως χαμογελουσα...

Κοιτουσα τη ζωη μου απο ψηλα...ηταν τοσο ομορφα...

 παρατηρουσα καποια που μου εμοιαζε,να παιζει με τις σταλες βροχης που λιμναζαν στις χουφτες της.

Τοσο ανεμελα...Τοσο αθωα...Τοσο ξεγνοιαστα...

Μολις με κοιταξε καταλαβα πως δεν ημουν εγω.

Μα μου εμοιαζε,ειμαι σιγουρη.

Ξυπνησα μεσ΄τα αναφιλητα.

Ειχα στεγνωσει ως...τη ψυχη.Συγγνωμη.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να ειμαι εγω...

"Σώμα υποταγής φόβος, 

είμαι της φυγής νόμος...

Μη μ' ακολουθείς...

Μια για την καρδιά φόβος,

δυο για την ψευτιά φόβος...

Τρις θα μ' αρνηθείς..."

Tutto va e viene...

Δε σε κατηγορω που δεν εμαθες να ξεχωριζεις το ατομικο απο το ομαδικο παιχνιδι...

Ετσι επαιζες παντα.Μονος.Ετσι εδινες πασα παντα,απο μακρια.

Ετσι ησουν παντα εγωιστης και απομακρος.Δε φταις.Αυτος ησουν.Σε αποδεκτηκα.

Εσυ αραγε αποδεκτηκες ποτε εμενα;Με εμαθες ποτε;

Δε σε κατηγορω που εξαφανιστηκες.Ετσι γινεται παντα.

Ολοι καλοδεχουμενοι στη ζωη μου.Ολοι παιρνουν και απο κατι.Δεν το ψαχνω τοσο πια.

Απλα κουραστηκα με τις ανταλλαγες με ημερομηνια ληξης.

Ολοι περαστικοι,ξενοι και καποια ωραια πρωια ξυπνουν,πετουν,ξεχνουν,φευγουν,παραιτουνται.

Παιρνουν ολα τα απαιραιτητα εφοδια για την ανασυγκροτηση τους και αφου βεβαιωθουν οτι σταθηκαν στα ποδια τους αποχωρουν πανηγυρικα προς ολες τις κατευθυνσεις και δε γυριζουν ξανα.

Δε σε ξεχασα φιλε μου ειμαι εδω.Αλλο που δε το ξερεις.

Δε σε προδωσα φιλε μου.Παλι εδω θα με βρεις αν με χρειαστεις.

Αλλο που θα σε διαψευδω παντα επανω στο θυμο μου.

Δε σε διεγραψα φιλε μου.

Με στεναχωρει ομως που με διεγραψες εσυ.

Που προχωρησες τοσο γρηγορα μπροστα και εθαψες τις αναμνησεις που μας ενωναν.

Περασαμε τοσα,γιατι τα αγνοεις; 

Γιατι κανεις οσα κοροιδευαμε;Γιατι δε εισαι εδω τωρα που θελω να σου μιλησω;

Γιατι η σιωπη σου να ειναι τοσο επιπονη;

Γιατι ποτε δε καταλαβαινες απο μονος σου τιποτα και ηθελες παντα υποδειξεις;

Tο ιδιο κοινο τροπαριο:Οι γκομενοι και οι γκομενες ερχονται και παρερχονται.
Οι φιλοι μενουν.

Ποια ειναι η εννοια της λεξης φιλος;παμε παλι απο την αρχη;
Εχω αρχισει και τα χανω.

Φιλος ειναι εκεινος που δινει και δινεται;

Που γελαει με την ευτυχια σου και οχι με την καταντια σου;

Που μενει οταν ολοι οι αλλοι εχουν φυγει;

Που σε παιρνει αγκαλια να μην φοβασαι;

Που σε θυμαται και απο λιγο καθε μερα και οχι μονο οταν θελει να σου πει το πονο του;

Που σε κοιταει στα ματια και κλαιει οταν κλαις..;

Ειμαι εγω τελικα η παραξενη,η υστερικη;που δινει βαση στις πραξεις και οχι στα λογια;

Βαρεθηκα...να το ψαχνω τοσο.Ως εδω.

Η μονη μου ανταμοιβη,το φτυσιμο ανθρωπων 

που οταν επεφταν στην αναγκη σου εκει που εφτυναν-εγλυφαν.

Δεν ειναι πως μεγαλωνω,δεν ειναι πως βλεπω αλλιως τα πραγματα.

 Ειναι που η ζωη ειναι ενα εργο και οι φιλικες σχεσεις 
μονιμως υπο κατασκευη...

Γι'αυτο και εγω..ΕΓΙΝΑ ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΕΥΑΤΟΥ ΜΟΥ...που ειναι σταθερη αξια.