you don't have to be alone to be lonely...

Γυρω μου φωτα,κοσμος πολυς,χιλιαδες χαμογελα,ευτυχια και εγω...

λεω πως ζω,μουδιασμενη,ξεχασμενη,καθισμενη καπου στο συνωστισμο,μα τοσο μονη αναμεσα στις φωνες,πνιγω τους αναστεναγμους μου...στο γυαλινο ποτηρι με το κοκκινο κρασι,κοκκινο σα το αιμα που κυλα στις φλεβες,το αιμα που μου δινει τη πνοη,μα ποτε δε μου τη παιρνει για να λυτρωθω...

ελα και παρε την,δε τη θελω ετσι,δικαιωμα μου δεν ειναι να παταω διαγραφη στις υποτιθεμενες ομορφες στιγμες μου;

δικαιωμα μου δεν ειναι να ζηταω παυση στις εκκωφαντικες και αδειες νυχτες σαν και αυτη;

Θελω..τι θελω;η απουσια σου συμβιβασμε να παψει να με φλερταρει,δε μου αρεσει ετσι να ζω,δε μου παει πως το λενε;

θελω ν'αλλαξω τροχια,να παρω λαθος τρενο και να βγω σε αβεβαιο σταθμο,να παω και παλι στην αρχη...θυμασαι αραγε την αρχη μας;

Τα ματια υγρα παλλονται στο ρυθμο της μουσικης,αποψε μονο ενα τιποτα επιτρεπω να με αγγιξει,γιατι ποιος αλλος αντεχει να το κανει,ποιος αντεχει να κοιταξει πραγματικα μεσα μου;

ποιος αντεχει να υπερπηδησει τη βιτρινα του φαινεσθαι;

να με ρωτησει αν ειμαι καλα;

αν ειμαι ευτυχισμενη;κανεις!

αυτη η απαντηση στριφογυριζει αποψε στο νου..κανεις,ποτε και πουθενα...

αυτο σου αξιζει ευατε για να μαθεις να δινεσαι ανευ ορων...
ο κανεις.

κανεις δε με ενιωσε..δε τα καταφερε,δε προσπαθησε καν...

στα μισα της διαδρομης,τα παρατησε και γυρισε πισω,θυμηθηκε να κοιταξει το εγω του,η ιδιοτελεια νικησε ξανα,

ειναι το παν για μερικους και ασημαντη για λιγους...

Μια τρελη καρδια τι θελω στη λογικη πλανη που με περικυκλωνει;

ποναω,δε ξερω τι ειναι αυτο που μεσα μου με τρυπαει ανελεητα κατι τετοιες ωρες,μα ποναει...

Ολο κοντα μου βρισκεσαι μα συνεχως ξεμακραινεις...

ειμαι μονη...αγαπαω μονη...και κανεις δεν ειναι πλαι μου να το μοιραστω...

καποτε μου αρεσαν τα παραμυθια...

τωρα πια δε τα αντεχω...

-ποσο κραταει αραγε μια νυχτα;

-οσο ζει ενα αστερι.

-ποσο ζει ενα αστερι;

-οσο υπαρχουν ακομα ανθρωποι και κανουν ευχες.

-ποιοι κανουν ευχες;

-οι ονειροπολοι.

-ποσο κρατανε τα ονειρα;

-Μονο μια στιγμη.

υστερα ξυπνας και επανερχεσαι στη στριφνη πραγματικοτητα.

Μονο μια στιγμη.

Και στην αγαπη το ιδιο.

Και στην ζωη το ιδιο.

Ολα διαρκουν μια μοναχα στιγμη...

τα φτερα σου για λιγο δωσ'μου...ν' αγγιξω τον ουρανο...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα..."

 Σα κατι να εχει αλλαξει πανω σου,πανω μου,μα ναι,τωρα που σε κοιτω,πλαι σου αχνοφαινεται και το ειδωλο μου,αλλαγμενο,μουτζουρωμενο απο αταιριαστες πινελιες της δικης σου τεχνης παντα.

Σα κατι να εχει ραγισει,με σοβαρη επικινδυνοτητα να σπασει.Το αισθανεσαι;

Η προθυμια γινεται αξαφνα...απροθυμια.

Η ορεξη για ερωτα πασχει απο...ανορεξια.

Η ακορεστη διψα για στιγμες παθους και τρυφεροτητας καταντα...λειψυδρια.

Το απαιτητικο θελω δενεται κομπος και κανενα τρικ δεν ειναι τοσο καλο ωστε να το λυσει μαγικα.

Ειναι που η μαγεια τελικα δε κραταει για πολυ...γιατι;

Παρατηρω δειγματα βιασυνης σε μενα,τιποτα μετριο δεν ειναι ικανο να με κρατησει καπου για πολυ ωρα.

Τιποτα δεν ειναι αρκετα καλο για να ειναι αληθινο.

Τιποτα και ποτε δε αιχμαλωτιζεται για παντα δεσμιο.
Μα κι αν το φυλακισεις με τη βια,θα σου γλιστρησει απο τα χερια διχως να το αντιληφθεις.
Ετσι ειναι ολα στη ζωη,δανεικα.

Ετσι ειναι οι ωραιες στιγμες...αφανιζονται με μιας οταν τις προκαταβαλλει ο πονος...

Το ενδιαφερον μου εχει εξαυλωθει και η διαθεση ανεβοκατεβαινει σα τρελαμενος ανελκυστηρας.
Πατα επιτελους το κουδουνι εκτακτης αναγκης,δε το βλεπεις οτι πεφτουμε;

Ρουτινα καποιοι το αποκαλεσαν,φαινεται πως παγιδευει πολυ κοσμο στον ιστο της.

Ειναι που η σπιθα του ανεξευρευνητου μετατρεπεται ναι μεν στιγμιαια σε φωτια αλλα υστερα παιρνει τη θεση της το εξερευνησιμο,το δεδομενο και η φλογα τοτε σβηνει και μενει μοναχα ο πυκνος καπνος της...

να σου θυμιζει οτι καποτε ειχες καει...

Θα επιβιωσω,θα ανακατεψω λιγη προσμονη με λιγο θελω,λιγη ζωη με λιγο θανατο και θα πλασω το καλουπι που μου ταιριαζει...Μα...

"Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ' αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις..."

Ακομα ενας λαβυρινθος...

Ξεκινησα να γραφω για οτι βρισκεται μεσα μου,για οτι με βαραινει,ετσι ωστε ο γραπτος λογος,να ελαφρυνει το φορτιο της αιχμηρης σιωπης μου,μα για ενα πραγμα απορησα..

πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;

Δε γινεται...να καταφερω το ακατορθωτο.

Ξεκινησα να λεω πως δε θα παρασυρθω απο εφημερα λαθη,μα ο λογος μου εγινε θρυψαλα,σα το γυαλι που απαξ και γλιστρησει απο τα χερια σου γινεται χιλια κομματια,πως να τα κολλησεις μετα;

Λογια,τοσο βρωμικα και φθηνα,που εχω κυλησει μαζι σου στο βουρκο των αστεγων υποσχεσεων...

Ξεκινησα...καιρο τωρα...και ακομα βρισκομαι στην αφετηρια,τα ποδια δε ξεκολλουν απο το εδαφος,κολλημενα απο πεισμα στεκουν για να μου θυμιζουν ποσο δειλη εξακολουθω να ειμαι,ποσο ματαιοδοξη φαινομαι που ευελπιστω κατακτηση πληροτητας και ικανοποιησης για ολα οσα μου λειπουν.

Αναρωτηθηκες αραγε ποτε τι μου λειπει;

γιατι αυτο το κενο διαστημα μεταξυ μυαλου και καρδιας;

Μαλακιες!Τι να αναρωτηθεις.Δε σε νοιαζει.Προεχεις εσυ.

Ειχα μαθει να ξεπερναω τους φοβους μου,να ανηκω καπου,ειχα δυναμη,πιστη  σε μενα,οτι ο τελευταιος ανθρωπος που θα με αφησει ερμαιο αν το θελησω θα ειναι ο ευατος μου...

Αλλαγη.Ανιδιοτελεια.Αναξιοπιστια.Ολα απο Α.

Αγαπη;Πουθενα!

Δοκιμασιες.Πολλες,διαχυτες και η καθεμια αξια παρασημου.

Εμενα δε καταφερα να δοκιμασω.Δειλια γαμωτο.Ξανα.Παγιδευτηκα.

Στον αισιο τερματισμο του αγωνα ελπιζω,αναμετρωντας τις αντοχες,πως θα εχω επιτυχει το ακατορθωτο...

να νιωσω γεματη,πληρης,μοναδικη,να νιωσω υποκινουμενη απο τις ορθες επιθυμιες μου και να αναζητησω τη πραγματικοτητα που μου αρμοζει και οχι την υποτιθεμενη,οχι τη ψευτικη,την υποκριτικη,αλλα την αληθινη,αυτη που θα ερθει και θα με κανει να δακρυσω απο χαρα...και οχι απο βεβιασμενες αυταπατες...

Τι ειναι αυτο που με κρατα δεσμια τελικα και δε με αφηνει να δω καθαρα πως η σωτηρια μου ειναι μακρια σου;

"Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"