"Ο,τι αξιζει ποναει και ειναι δυσκολο..."

"Αγονη πληξη μια ζωης...

διχως ερωτα..."

Συναντω...

Ακεραια αισθηματα...

Υποσχομαι και αγγιζω...

ξενες και ανολοκληρωτες οφθαλμαπατες...

Ακουμπω με τα ακροδακρυλα μου...

προσωπα μουτζουρωμενα...

και σχεδιαζω με τη παλετα της αφης μου φωτεινα χρωματα...

 Το εδω και το εκει...

ενωνονται σε μια αυθορμητη κινηση της στιγμης...

και ομως δε σε φθανω...

Το πριν και το μετα...

γινονται γραμμες που διαγραφουν με μιας,τα σκιτσα του υποσυνηδειτου...

Ο ηχος παλλεται στος στηθος, συνθετοντας αγνωστα τραγουδια αγαπης...

Η φωνη μας τωρα, βρισκει επιτελους καταφυγιο στα ανειπωτα...

"για τις παλιες αγαπες μη μιλας...

στα πιο μεγαλα θελω κανουν πισω..."

Μερες...φευγατες,μισοαδειες,ομοιες,πληκτικες...

Με σενα ή χωρις...
Κι ομως δε το αισθανεσαι...δε το ψυχανεμιζεσαι...
παντα μαζι και παντα μονοι...
Ας εκανες ολα εκεινα που σε προσταζει η δειλη καρδια σου...
Ας εδινες το κατι απο το το τεραστιο τιποτα που φυλας κλειδωμενο...
Τοτε ολα θα ηταν αλλιως...
Τοτε...θα εκανα εγω αυτη τη φορα πισω...

"για να μην υποφερεις...

φυγε μακρια μου...κρυψου απο μενα..."

silenzio dentro me...

Οι κουρτινες κλειστες,στο κρυο δωματιο περιφερονται σκιες,εκεινα τα διαφανα πλασματα που νομιζεις οτι ζωντανευουν,παιρνουν σαρκα και οστα και σε πολιορκουν,σου μηδενιζουν τη σκεψη και σε χτυπουν αλυπητα μεχρι να ξυπνησεις απο το ληθαργο της μυθοπλασιας ενος ονειρου...

Κανω ασυναισθητα τη κινηση να βγαλω το πακετο με τα τσιγαρα απο το συρταρι του κομοδινου,ν'αναψω ενα τσιγαρο, φταιει η ασχημη  μου διαθεση σημερα και οταν δεν νιωθω καλα,αναβω αυτη τη παρηγορη καφτρα ζητωντας να μου κανει τη χαρη,να με σκορπισει στον αερα,να με στριμωξει και εμενα μεσα στο ασπρο καπνο της ,να καταληξω περηφανα καπου ψηλα  εκει στο ταβανι...

 Εξω ο ηλιος μου χτυπαει τα παραθυροφυλλα μα εγω εχω κατεβασει απο νωρις τα ρολα και αρνουμαι να του ανοιξω.Πρωινη μελαγχολια το λενε,μια ασθενεια ανιατη,που δε περναει οσα παυσιπονα και αν καταπιω.Ποτε δε φερνουν την ιαση,παντα γιατρευουν τους εξωτερικους πονους και σνομπαρουν τους εσωτερικους, πεισμωνουν για αυτοιαση, ανοιγωντας ετσι κι αλλες τρυπες στο σωμα της ψυχης, περιμενωντας τη να ξεψυχησει τελειως...

Σιωπη,ποσο αναγκη την εχω τωρα, ο θορυβος της με ξετρελαινει, ενω παραλληλα ακολουθουν σιωπηλες θυμησες που με ξεκουφαινουν. Σιωπη. Παντοτινη...

Ονειρο ζωης...μισης. Διχως χρωματα. Ασπρομαυρη με μονοτονες πιτσιλες στο πινακα της...και η καλλιτεχνης του μια στερημενη, μια ανικανοποιητη με το εργο τεχνης της. Παραδοξα ταξιδιαρα. Φαντασιοπληκτα κυνικη. Απιστευτα αιθερωβαμων.

Δε συμμετεχω αλλο σε αυτη τη παρτιδα των συμβιβασμων. Παραιτουμαι. Αλλαζω τροχια...αλλαζω φορα, αλλαζω...εμενα. Μεταμορφωνομαι. Προσδοκιες μιας διαδρομης διχως εμποδια.Μοναχα στρωμενη με ροδοπεταλα. Αυτο θελω. Θελω; Κι ομως παντα κατι μου φταιει. 
Κατι μου λειπει...

Το λενε τα ματια μου. Σταζουν παραπονο. Τι θελω; Δε πρεπει να κλαιω, αναζητωντας το ,μα καποιος μου ειπε οτι ειναι καλο...καθαριζουν τα ματια,αδειαζεις,ειναι καλο να μιλας με δακρυα...

Ποιος ξερει το καλο μου;εσυ;εγω;οι αλλοι;

Θυμησες επιστεφουν και παλι, σε ολα οσα παραδοθηκα διχως καθωπρεπισμους, σε ολα οσα επιασα και με μαχαιρωσαν στα χερια, σε ολα οσα εισεπνευσα και με εκαψαν με την ανασα τους. Προδοσια...προδωσα εμενα,τα θελω μου,τις αναγκες μου. Δολοφονος της μικροαστης ζωουλας μου. Σκοτωσα ολα εκεινα που αναζητησα,ποθησα και εξαφανισα για να μεινω εδω μαζι σου,να σε κοιτω και να σε ακουμπω...να σε αγκαλιαζω και να μυριζω το αρωμα της σαρκας σου, να μεθω απο την αλκοολη των αναστεναγμων σου...

Τοσοι ποθοι οπισθοδρομικοι και αδιεξοδοι...σε εκεινα τα μικρα και γεματα λακουβες  σοκακια των επιθυμιων...

Βιαστηκα να κρατησω την αγαπη που μου εδωσες και να τη κρεμασω σα σταυρουδακι στο λαιμο, βιαστηκα να ανακαλυψω την αγγελικη καλοσυνη που μου προσφερες με ενα σου χαδι...και τωρα οτι επεμεινε ειναι μοναχα η σιωπη...

ενα μοναδικο ακουσμα μιας εκκωφαντικης σιωπης...

 ... 

...

...Ακου... 

...Εχω φωνη...

Σσσ...Τωρα θα μ'ακουσεις....

-Κλεισε τα ματια...

-Οχι,φοβαμαι εισαι επικινδυνος...

και ομως τωρα...

 "Εχω ματια κλεισμενα...

και δε με βρισκει κανεις πια εμενα..."

Κρατω τα παντα φυλαγμενα,γιατι δε θελω να τα δειξω πουθενα...

το περιεχομενο αποδεικνυεται τοσο αδειο...

"Δε θα με μαθεις ποτε..δυστυχως..."

Φυγη...

μιλας για αυτη τη  λεξη,μα δε ξερεις τι θα πει...

δες τη τωρα που καταφερε να σε φιμωσει...

νιωσε τη να σου διακοπτει τη ροη των σκεψεων και να σε παγωνει...

Δεν ειμαι εδω για σενα,λειπω,εφυγα και δε θα ξαναγυρισω...με πιστευεις τωρα;

Δε ξερω τι με εφερε εδω,δε ξερω γιατι θελω να απομακρυνθω τωρα...

Αν με ρωτησεις ποτε γιατι,δε θα ξερω να σου πω το λογο...

Απλα θελω να φυγω,να εξαφανιστω...να χαθω...να μη μπορει να με βρει κανεις εκει που θα ειμαι...

ηρθε η σειρα μου για απομονωση δε νομιζεις;

ηρθε η σειρα μου να πεταξω με καινουργια φτερα...

στο απεραντο γαλαζιο...στον ηλιο του μεσημεριου...
στον ηχο μιας μελωδιας που με μαγευει...

ακολουθω την αγνωστη φωνη της συνειδησεως μου...

εκεινη τη φωνη που με καλει εδω και καιρο να παω κοντα της και παντα την αγνοω επιδεικτικα....

Δε ηθελα να σε δω...ικανοποιησα απλα τον εγωκεντρισμο μου,ειμαι φιλαρεσκη,παντα ημουν,

αλλα ειμαι και ειλικρινης,μου αρεσει να βλεπω το θαυμασμο στα ματια σου,το χαμογελο που με δυσκολια φευγει απο τα χειλη οταν με κοιτας...

με κολακευει ο λογος σου,μα οχι,μη με κοιτας,ξεχασε με...

πρεπει να αποχωρησω,μη πλησιαζεις αλλο,κρατα αποσταση...
δεν επρεπε να με μαθεις,δεν επρεπε να με δεις...

Δε μου αρεσει να μου δινουν καρδιες και να μη ξερω πως να τη μεταχειριστω,

ειναι απο ευθραστο υλικο και φοβαμαι μη  μου σπασουν...

Δε ειμαι εγω για σενα...μη με κοιτας σου λεω,σβησε με,σκισε με σα χαρτι και πεταξε με και εμενα στη θαλασσα να πνιγω...

γεννηθηκα για τα μικρα,τα ανυπαρκτα,τα ευκολα,τα ανιαρα...

μη με μπλεκεις σε αδιεξοδες καταστασεις...

δε μπορω ετσι,δε εχω μαθει στα ψεμματα,στο κρυφτο...
θελω να βγω απ'τη κρυψωνα μου...και να σε αφησω.

Συγνωμη...το εννοω και το ξερεις.

Σ'ευχαριστω..για ολα.

Εκεινη την φωτια που αντικρυσα στο βλεμμα σου ομως,
σβησε τη γρηγορα σε παρακαλω...

δε θα με ξαναδεις...και θα'ναι πια πιο ευκολο...

ασε μοναχα το καπνο της να σου θυμιζει,πως ημουν απλα μια περαστικη απ'το δρομο που χαραξες τυχαια...

Μα μη σταθεις στο μερος εκεινο,μη κοιταξεις ποτε πισω...

Δε ησουν ποτε για μενα εδω...

Μπορει το σωμα,η μορφη μα οχι η ψυχη...

η ψυχη σου ανηκε αλλου..καπου περα μακρια...και εκει ειναι η θεση της...

Δε εχω κουραγιο να μαθω κανεναν,δε με απασχολει,εχω να μαθω πρωτα τον ευατο μου και υστερα τους αλλους...
ειμαι πολυ απασχολημενη με το εγω μου τελευταια και ετσι θα παραμεινω...

μια συμβουλη μοναχα...

μη παιζεις με τις λεξεις και μην υποκρινεσαι κατι που δεν εισαι...

Το παιχνιδι ειναι για μικρα παιδια,μεγαλωσε επιτελους.

Και μη εισβαλεις σαν απροσκλητος επισκεπτης συνεχως στο παρελθον σου...

ζησε το παρον σου με ολα τα λαθη του και απλα ζησε...ακους;

Να προσεχεις τον ευατο σου.

"Lockheart"