ο λογος..δεν εχει αραγε λογο να λεγεται;

Σου επιτρεπω να με ρωτησεις οτι θελεις,ανοιξε το τεφτερι σου και αρχισε να ρωτας,

δε θα σου αρνηθω σε τιποτα,αληθεια...

με μια δικλειδα ασφαλειας ομως...

να μου απαντησεις και εσυ σε 3 ερωτηματα δικα μου,

που μου τριβελιζουν το μυαλο εδω και μερες...

α)παιζω στη ζωη σου,το ρολο της κομπαρσας;και αν οχι;τοτε ποιο;

β)μου ειπες υπαρχει και ζωη μετα απο μενα,τοτε γιατι εισαι μαζι μου και οχι με τη μονοτονη ζωη σου;

γ)γιατι εκμεταλευεσαι τη καλοσυνη μου και τη "βρισκεις" να σκουπιζεις τα ποδια σου στο χαλακι της καρδιας μου; 

Αν και ξερω τις απαντησεις,με μια διαχυτη σιωπη να τις περιλουζουν...

εσυ προσπαθησε να μου την επεξηγησεις οσο πιο παραστατικα μπορεις,σε παρακαλω...

κι αν οχι με λεξεις οπου ισχυριζεσαι πως δεν συμπαθεις,αλλα με μη λεκτικα επιχειρηματα,με κινησεις,με εκφρασεις...

μα κανε κατι...

Αν κατι δε αντεχω ειναι η αδιαφορια,μα εσυ τη κρατας μεσα σου σα φυλακτο...τη φυλακιζεις και εσκεμμενα δε δειχνεις αυτο που πραγματικα αισθανεσαι...
Ηθελα να'ξερα τι περιμενεις,τη θεια φωτιση;

Να'ναι η αδιαφορια σου...αγαπη;αρα να με αγαπας;

Κανε κατι,γιατι η υπομονη εξατλειται,τα περιθωρια στενευουν και καποια στιγμη θα κουραστω να ισορροπω σε εκεινο το σχοινι της αβεβαιοτητας που μ'εχεις βαλει να στεκομαι...θα πεσω...και υστερα;

θα το'χεις βαρος στη συνειδηση σου;

Ποια συνειδηση δηλαδη;εσυ ο ασυνειδητος που κανεις  επιτηδες ολα οσα με πληγωνουν,

ολα οσα με τσακιζουν,ολα οσα με μετατρεπουν σ'εκεινο το "κτηνος" που θελει να τα παρατησει ολα και ολους και να εξαφανιστει απο προσωπου γης...

"Η χειροτερη μοναξια ειναι οταν δε εισαι μονη,αλλα αισθανεσαι μονη..."

Y.Γ εχω ακουσει το τραγουδι που παιζει,εκατομμυρια φορες...

αραγε που να'ναι ο δικος μου ανθρωπος;

εχω αρχισει και χανω τα ιχνη του...

Κι αν ολα τ'αλλαζα,δε θ'αλλαζα τη διαδρομη...

Δεν ειμαι η πριγκηπισα στο καστρο του παραμυθιου σου...

σ'ενα παραμυθι πιστεψα καποτε  και αυτο ηταν η ζωη μου...

επινοησα φανταστικους ηρωες,ξωτικα,νεραιδες,βασιλιαδες...

για να μπορω να επιζησω,να τρεφω τις ομορφες και παιδικες ελπιδες μου,

πως καποια μερα θα'ρθει να με κλεψει ο πριγκηπας με το ασπρο αλογο,

πως καπου εκει εξω,

υπαρχει και για μενα μια παραμυθενια ζωη,που θα μου δοθει απλοχερα,

πως με καποια νεα ανατολη,θα ανατειλει μια ζωη βγαλμενη απο παραμυθι...

Ξερεις,επαψα πια να πιστευω σε παραμυθια...

Πιστευω στην ιδια τη ζωη...

σ'αυτα που σε μαθαινει οταν αναποδογυριζει η κλεψυδρα του χρονου...

σ'αυτα που σου προσφερει,εκει που δε το περιμενεις...

σ'αυτα που σου επιφυλασσει,οταν εχεις κλεισει πλεον τα ματια..

και φοβασαι να τα ανοιξεις,μηπως τυχον διαβασεις την επιγραφη της θανατικης ποινης σου...

Η ζωη ειναι απροβλεπτη...ποσες φορες το εχετε ακουσει;

Δε μπορουμε να ορισουμε τις στιγμες που θα ζησουμε,

αλλα σιγουρα αυτες οι στιγμες που πρωταγωνιστει ο καθενας

σε χρονο ενεστωτα,οριζουν τη ζωη του σε χρονο μελλοντα...

 ....

Καλλιεργω τοσο καιρο ενα πνευματικο αγαθο,
το μυαλο μου...

η σοδεια του αλλωτε με απογοητευει και αλλωτε με εκπλησσει...

Σα διακοπτη θα τον παρομοιαζα,ποτε κλειστο,ποτε ανοιχτο.

Ποτε φωτιζεται απο απλετο φως,ποτε πεφτει σε βαθυ σκοταδι...

Ολα ειναι θεμα μυαλου,θεμα συναισθηματων,θεμα επιλογων,θεμα χαρακτηρα...

Τα παντα ομως,ρυθμιζονται και εξαρτωνται απο τον εγκεφαλο μας...

ο πονος,η λυπη,η χαρα,ο θυμος,η υπομονη,η απογοητευση,η ληθη...ολα...

μη το τρελαινουμε με ανουσιες σκεψεις,μπορει καποτε να μας τρελανει και αυτο...

Don't try to fix me..Ι'm not broken...

Οτι αρχιζει επιβαλλεται και να τελειωνει ετσι με εμαθαν,πρεπει να σταματησω να προσποιουμαι πως ολα οσα συνεβησαν μου συμπληρωσαν τα κενα,με ικανοποιησαν...

κουραστηκα να παιζω το ρολο μου,θελω πλεον να σκισω το κουστουμι μου,να πεταξω τη μασκα και να αποχωρησω σιωπηλα απ'τη σκηνη.

Πρεπει να σου πω την αληθεια για το τι ηθελα εξαρχης απο σενα,

για το εθιστικο παιχνιδι που μου δημιουργουσε συνδρομο στερησης οταν δε το επαιζα...

Μ'αρεσει να εχω το πανω χερι,να καθοδηγω και να παραπλανω ανθρωπους.Ησουν καλος παιχτης,ευκολοπιστος,αφελης.

Τα λογια που ακουσες απο μενα,χαθηκαν,εγιναν σκονη και αερας,

γιατι ποτε δε θα τα εννοουσα.

Πρεπει να με πιστεψεις,μα κι αν θες να μη τρελαθεις,μη το κανεις,κρατησε κατι ομορφο απο αυτη τη παρτιδα,κρατησε ενα ομορφο προσωπο,μια φλογα,μια φθηνη υπαρξη,δε με ενδιαφερει πια η γνωμη σου,δε με νοιαζει η αποψη σου,δε με αγγιζουν τα λογια σου,ποτε δεν ησουν κατι σημαντικο,μαλλον κατι εφημερο που μου ανεβαζε το ηθικο,οταν το ειχα αναγκη,

δε με εμαθες ομως ποτε,ουτε τοσο δα,αυτο μονο να θυμασαι...

δε επετρεψα ποτε να εισελθεις στο κοσμο μου,μα κι αν το εκανες θα ενιωθες τοσο ξενος μεσα του,θα σιχαινοσουν τον ευατο σου,εμενα,ολους.

Μισος,αυτο θελω να νιωσεις,μια αισθηση ψυχρη σα τη καρδια σου,

ο πονος;,ανυπαρκτη λεξη για σενα,πες μου μονο..τα καταφερα;

Σε εκανα να νιωσεις γοητευμενος;μαγεμενος;να με εμπιστευτεις;να μου ελευθερωσεις τις σκεψεις σου;να σε εγκλωβισω;τα καταφερα;

Σε επεισα επιτελους,πως καταφερνα να σε κανω οτι θελω;να σε κανω πιονι μου;

Ηθοποιος,ναι,η πιο καλη που μπορει να υπαρξει,ενας αγγελος με σατανικη ψυχη,

δε σε αφησα ποτε να δεις τον πραγματικο μου ευατο,γιατι διψουσα για εκδικηση,λαχταρουσα να δω τα ματια σου να καινε απο οργη,να χτυπας τους τοιχους και να αναρωτιεσαι τι λαθος εκανες.

Το μεγαλυτερο λαθος που εκανες,με συναντησες,με κοιταξες,αφεθηκες,πλανευτηκες,
αν με κοιταζες καλυτερα θα εβλεπες την προεκταση του χαρακτηρα σου πανω μου,

αλλα εθελοτυφλουσες.
Ποσες φορες σου ειπα,να μη με εμπιστευεσαι;

Μεσα απο το λογο μου,πασχιζα να σε εξευτελισω και για ακομα μια φορα,να σε πονεσω.

Δεν εχει κορεστει ακομα η επιθυμια για εκδικηση.

Τοσο αναισθητη ειμαι,πιστεψε το,δεν εχω ιχνος καλοσυνης μεσα μου.

Αυτο θελω,ναι,να εξοφλησω οτι σου χρωσταω,να σε εκδικηθω και δε μετανιωνω,ουτε για μια στιγμη.

Να στο ξεπληρωσω με το ιδιο νομισμα,να νιωσεις οτι ενιωσα τοτε.

Δες το τελος που σου κουναει το χερι,ακολουθησε το και αποχωρησε σα κυριος,

με οση αξιοπρεπεια σου εχει απομεινει,δες πως ειναι να χανεις,νιωσε την ηττα στο πετσι σου να σου τρυπαει τα σωθικα.

Μη ψαχνεις για την αξια,δεν υπαρχει,τιποτα δεν αξιζε,ολα ηταν ψευτικα,

ολα τοσο κακοπαιγμενα,ενα δραμα κακοπαιγμενο ειμαι,καποιος μου το ειχε πει,ρωτησε τον και θα μαθεις ολα οσα αγνοεις.

Ησουν η ευκολη λεια μου,πιστεψε το.

Ειναι καιρος να ξαναρχισω το κυνηγι,

πηρα οτι ηθελα,καιρος για το επομενο θυμα μου.

Και τωρα που τα ξερεις ολα,θα απαλαχτω απο σενα,απο μενα,θα ησυχασω το μυαλο μου απο τις τυψεις και τις ενοχες που με επνιγαν,μη με σκεφτεις ποτε ξανα,δεν υπηρξα ποτε,

δε ειμαι σπασμενη για να μπορεις να με φτιαξεις,

γιατι απλα ετσι ειμαι και δεν αλλαζω για κανεναν!!!

και θα σου πω πως αν και "δολοφονος" 
δε θα σου κανω τη χαρη να επιστρεψω ξανα στο τοπο του εγκληματος,
δε με χωραει πια ο τοπος...
ολα μοιαζουν τοσο οικεια πια εδω και δε μ'αρεσει ν'αναλωνομαι...