σκια ενος σκοτεινου ευατου...

για εκεινη την αγνωστη σκια...

στο παρον...στο ονειρο...

θελω εκει μεσα να ταξιδεψω...

στη πλανη ενος ονειρου...

θελω...

τι λεξη κι αυτη...

θυμασαι;

νιωθεις;

οχι..οχι...ξεχασα...

αρνεισαι...

θα ερθω να σε βρω...

υποσχεση.

δεν ηρθες...

ελπιδες πεταμενες στο δρομο που χαραξες...

σκορπιες λεξεις...

κενα λογια...κενες πραξεις...

μη μιλας...

δε θελω να ακουσω...

θα φυγω πριν προλαβεις να δεις το προσωπο μου...

σου φωναζα...

δε θα φυγεις..δε μπορεις...

θυμασαι; 

εξαπατας τον ιδιο σου τον ευατο...

του κλεβεις στιγμες...

του στερεις ποθους...

κι ομως εσυ εισαι αυτος που φευγει...

εσυ εισαι αυτος που τρεχει να ξεφυγει απο τη σκια του ευατου του...

τρεχει να πιασει το τιποτα...

τρεχει εξω απο το σωμα του...

ωστε ο πονος να τον  προσπερασει...

ή να τον αγγιξει μοναχα επιδερμικα...

ενα φαντασμα εισαι...

μια σκια που εχει στοιχειωσει τις μερες μου τις νυχτες μου...

εσυ..ενας γενναιος μαχητης...που φορα τη ασπιδα του...

εκεινη την ατσαλινη ασπιδα εγωισμου...

που δεν την αποχωριζεται ποτε...

πολεμα σε μια πραγματικοτητα που τον τρομαζει...

μια σκοτεινη μορφη που αρνειται συνεχως...

να πιστεψει...

να αφεθει...

να νιωσει...

να πονεσει..

να τρελαθει...

να χασει...

να ζησει...

γιατι;

οχι...μη μου πεις...

δε θα καταλαβω...

εξερευνητης σε ενα μονοπατι με θαμπο τοπιο...

κι ομως...

"ειναι ασπρομαυρη η ζωη...

διχως περιπλανησεις..."

 ψαχνει εκεινη την αιθερια μορφη που θα τον συνθλιψει...

εκεινη τη μοιραια ανακαλυψη που θα τον λιωσει...

θα τον κανει ερμαιο των μυχιων σκεψεων...

και περιμενει...

να εμπιστευτει ξανα εκεινο το φως που θα τον εξαγνισει...

το φως που θα του δειξει το σωστο μονοπατι...

το χερι εκεινο που θα του χαρισει ανευ ορων αιωνια αφοσιωση...

 εκεινη που δε θα αποτελει κομματι απο το σκοταδι που γνωριζει... 

κλεινει παλι τα ματια...

και... 

βυθιζεται παλι σε αυτο που μισει...

σε ολα αυτα που δε θα ηθελε να ηταν... 

....

τα ματια σου μου ζητησαν...ερωτα...

διψουσαν για αχαλινωτο παθος...

με κοιτουσες και η φλογα τους με εσερνε στη κολαση...

δε σου εδωσα ο,τι μου ζητησες...

μα κατι παραπανω...

θυμωμενους αναστεναγμους...

αμαρτωλους ποθους...

αμετρητη ηδονη...

ζαλισμενες ανασες...

απεραντη μαγεια...

θαμπους οργασμους...

αθανατες στιγμες...

ηρθες τουτη τη νυχτα και ξαπλωσες πλαι μου...

δεν αντεδρασα στις κινησεις σου...

μου χαιδεψες τρυφερα το μετωπο...

παραμερισες απ το προσωπο μου,τη μπουκλα των μαλλιων μου...

 η σκια των χεριων σου τυλιξε τη μεση μου...

φιμωσες τα χειλη μου με το υγρο φιλι σου...

κι η γευση σου ηταν ακρως ερεθιστικη...

το αρωμα που ανεδυε το σωμα σου με τρελαινε...

η ζεστη ανασα σου στο αυτι μου...

σηκωνε απαλα τις τριχες του κορμιου μου...

κι εσυ το διασκεδαζες...

να με βλεπεις ετσι...

ηρθες για να κανεις τη ζωη μου υπεροχα πολυπλοκη...

ακρως ερωτικη με το σαγηνευτικο σου χαμογελο...

κανε με να πιστεψω κι αποψε πως η καρδια μου βρηκε το σωστο καταφυγιο...

πως κουρνιασα στη κρυψωνα του κορμιου σου και δε με μαρτυρησες...

εμεινα εκει και εσυ με προστατεψες...

με ενοιωσες...

με εκαψες...

η αγκαλια σου  μοιαζει με αιωνια ελευθερια μεσα στη φυλακη μου...

η φωνη σου...λυτρωτικη μελωδια που σκορπιζεται στο χωρο...

δε μπορεσα να κοιμηθω ολη νυχτα...

γιατι η πραγματικοτητα ηταν ωραιοτερη απο τα ονειρα μου...

δε μπορεσα να κοιμηθω γιατι φοβομουν πως θα κλεισω τα βλεφαρα κι θα εξαφανιστεις...

και θα βρεθω σε μια ουτοπια...

σε μια παροδικη ψευδαισθηση που μου χαρισε η σκια σου...

τα ματια σου μου ζητησαν παλι ερωτα...

δε ξερω αν σε εχω ερωτευτει...

δε ξερω αν αυτο που νοιωθω λεγεται καπως...

ξερω μοναχα πως με συντριβουν δυο πραγματα..

η απουσια σου...

και η παρουσια σου...

κατι νυχτες σα κι αυτη....

ποτε δε θα μαθεις...

......
ανοιγω το συρταρι του μυαλου...

κι αρχιζω να ξετυλιγω παλι τις σκεψεις μου...

επετρεψα να γινουν ξανα...κουβαρια...

τα καταφερα παλι...

και τωρα τις ξεμπλεκω παλι απο την αρχη...

επετρεψα να ξεκλειδωθει αυτο το κομματι της ψυχης...
που ποναει οσο τιποτα...

το κομματι της απωλειας...

λεξεις,ηχοι,φωνες,ψιθυροι...σκιες...

ναι σκιες...και ψιθυροι στο σκοταδι...
φτιαχνουν την ατμοσφαιρα για χαρη μου...

τι φοβηθηκα...

 τι φοβαμαι... 


τι περασα...

 τι περναω...

τι με εφερε ως εδω...
 τι με κραταει ακομα...

τι ηθελα...
τι θελω...

τι πιστεψα...
τι πιστευω τωρα...

ποτε δε θα μαθεις...

ποτε δε θα μαθουμε...

κανει κρυο τωρα εδω και εσυ φευγεις...
....

που να με βρεις...

και εγω που να σε ψαξω...

χαθηκαμε στην επιπολαιοτητα των ανειπωτων αισθηματων μας...

σε ολα οσα  δε θελησες ποτε να μαθεις...

πες μου τι φοβηθηκες...

εμενα...

ή εσενα;

δε ξερω... πια τι θελω....μη με παρεξηγεις...

δε σε κατηγορω... 

σε δικαιολογω...

σε συγχωρω...

σε...

 ποτε δε θα μαθεις...