η δικη μου λογικη...λιγο αυτοκαταστροφικη...

εχω ενα πολεμο ανοιχτο...

μα δε χρειαζομαι πανοπλια...

οπλιζομαι με τις κογχες κραυγων που με σημαδευουν ...

αρνουμαι να προστατευτω...

αοπλη στον εχθρο για ακομα μια φορα...

 μη πλησιαζεις...κανε στην ακρη...

δε ξερεις τι ειμαι ικανη να κανω...

δε με ξερεις...
ουτε και ποτε θα με μαθεις...

Οσο θα οπισθοχωρεις εσυ απο το πεδιο της μαχης...

εγω θα κανω αλλα τοσα βηματα μπροστα...

δε θα παραδοθω...ακους;

δε θα προδωθω.....ακους;

"σε ενα κοσμο εχθρικο..κομματιαζομαι...

για τους αλλους παντα αιμορραγω..." 

με νυχια και με δοντια θα δινω τη παλη που μου αξιζει...

θα συρθω στα γονατα..μα δε θα ικετεψω...

θα γδαρω τη σαρκα μου στις πετρες μα το αιμα μου θα λεκιασει τα δικα σου χερια...
φυγε..

μη με αγγιζεις...

δε γουσταρω τον οικτο σου...
ειναι ψευτικος σα και εσενα...

το ενστικτο της αυτοσυντηρησης θα με κυριευσει ξανα...

θα σωθω...θα φυγω...μα δε θα ηττηθω...

γραφω με το αιμα μου τους τοιχους...
με μεγαλα γραμματα...

Α Υ Τ Ο Κ Α Τ Α Σ Τ Ρ Ο Φ Η

 θα πολεμησω...
και στο πολεμο ολα επιτρεπονται...

μα δε θα εισελθεις...

"εχω τοσο κουραστει να μοιραζομαι...

και μετα να τη πληρωνω εγω..."

ολα τα φωτα σβηνω και κρυβομαι ξανα...

καινουργιος λαβυρινθος...

κι αλλοι τοιχοι χτιστηκαν εμπρος μου...

οι πετρες ξεκολουν και σχηματιζουν δυο μονοπατια...

το ενα σκοτεινο...το αλλο φωτεινο...

διλημμα...

αραγε ποιο;

 το πρωτο...;

φοβαμαι το σκοταδι ...φως μου...

μα εκει μεσα η σκια σου τυλιγει την υπαρξη μου...

εκει στο μαυρο...σε συναντω..

καθε νυχτα βουταω και σβηνω τη διψα μου...

πινω απ'το αρωμα επανω στο λαιμο σου...

το δευτερο...;

  εκει...

η ομορφια των ματιων σου με τρομαζει...

οι κορες τους...πρασινοι κηποι στη κατοικια των αγγελων...

εκει...τα φτερα σου ξεδιπλωνονται και τα ραμματα απο τις πληγες σου ξεκολλουν...

μαθαινεις παλι να πετας...

τα δικα μου παλι τσαλακωμενα...

 

εκει...

με σερνεις...στους ουρανους του κοσμου σου..

με προσκαλεις σε χορο με θεατες τα συννεφα...

μα χανω τα βηματα οταν ξεκιναει η βροχη...

εκει ειναι που ανατελλει ο πιο λαμπερος ηλιος που με τυφλωνει...

η λαχταρα να σε αιχμαλωτισω στη δικη μου φυλακη...

μα δε φυλακιζεσαι...

λιωνεις τα σιδερα...με μια σου ανασα...

εκει... 

φοβαμαι...

το φως που κρυβει το σκοταδι...

την αληθεια που κρυβει το ψεμα...

τον ερωτα που γινεται συνηθεια...

την υπαρξη μιας στιγμης στην ανυπαρξια...

τις υποσχεσεις που προδιδουν...

τα σ'αγαπω που ξεστομιζονται και δεν αισθανονται...

χαμενη στο λαβυρινθο...

δε με ψαχνεις πια...

και πρεπει να ακολουθησω τη μαυρη σκια που με ελκει με θανασιμο τροπο...

επαψα να πιστευω στα θαυματα...

δεν ηρθαν τοτε που τα πιστεψα...

ονειροπολα καθως ειμαι...

θα σταματησω να πλεκω ονειρα για αχαριστους ληπτες...

οχι αλλη ανεχεια στα χαζα αστεια σου...

ποτε θα παψεις επιτελους να αστειευεσαι;

ποτε αναθεμα σε...
θα δεις πως τελικα δεν ειμαι κρυμμενη...
μα χαμενη απο το δικο σου χερι;

ποτε θα κλεισεις το φως για να δεις το τελος που γραφει η εξοδος κινδυνου;

ποτε θα...;

ζω?(η)

περναει ο χρονος....
κυλαει σα ποταμι και πισω δε γυριζει...
ποσο θα ηθελα να μπορουσα να γυρισω το χρονο πισω....
να κοιταξω μεσα στις στιγμες μου...
να βρεθω αντιμετωπη με τον ιδιο μου τον ευατο...
να αλλαξω τη στιγμη που επρεπε τους δεικτες του ρολογιου...
και να ξαναζουσα τη ζωη μου απο την αρχη....
με αντιθετα αποτελεσματα φυσικα...
τι ωραια που θα ηταν...
ισως και να μην ηταν...
σημασια θα ειχε η προσπαθεια και οχι το αποτελεσμα...


περναει η ζωη...
με προσπερναει συνεχως...
σα το λεωφορειο στη σταση...
οταν το χανω...
χανω και την υπομονη μου να περιμενω το επομενο...
και πηγαινω με τα ποδια...
επαψα πια να νιωθω τα πελματα μου...
γιατι πηγαινω συνεχως ξυπολητη...




περνουν οι ομορφες στιγμες...
σκουριαζουν σα τα γραναζια της μηχανης...
σα τη μνημη...
οσο μεγαλωνει σε ηλικια...σκουριαζει...




η μονη που δεν αλλαζει οψη...
ειμαι εγω...
ο φλοιος της ψυχης μου αναλλοιωτος...
τα παθη μου....εξω απο το σωμα μου...βρεχονται στο δρομο...
και καμια ομπρελα δε τα προστατευει...
τα σχεδια που εχω ζωγραφισει με ανεξιτηλες μπογιες στο κορμι μου...
με το νερο της βροχης μετατρεπονται σε πολυχρωμα ρυακια που ποτιζουν το εδαφος...
μα υστερα η γη ξεραινεται...και γινεται αγονη...
....
ποσα ονειρευτηκα...
ποσα ποθησα...
ποσα λαχταρησα...
ποσα εζησα...
η ζυγαρια γερνει...
....
κι αν τελειωσει τωρα ο χρονος μου;
ελα να με παρεις...
ακομα περιφερομαι στους δρομους...