θαρρος ή αληθεια;

Εχεις ενα χαρισμα...
να διαβαζεις τις πιο κρυφες μου σκεψεις...
τις λευκες σελιδες του νου...
σσσσ...
δε θελω να μου τις διαβασεις...

Τολμας...αληθεια;

εχεις τη δυναμη να με σωζεις απο τα ναυαγια των επιλογων μου...
σσσσ...
δε θελω να χαθεις μαζι μου...

Αληθεια...τολμας;


Θαρρος!!!

παντα αναζητουσα εκεινο το χερι που θα με κανει να ζησω..να ερωτευτω...
να δω τη ζωη με αλλα ματια...
να δω την αληθεια που κρυβεται σε ενα βλεμμα...
ομως...
τα ματια που δε σε κοιταζουν...
θαρρω...
πως κρυβουν την αληθεια...


Ειναι ισως η πρωτη φορα που πιστευω στους ηρωες των παραμυθιων...
δε ειπα στους πριγκηπες...
ειπα στους ηρωες...
ναι καλα ακουσες...
μα οχι σε αυτους που κερδιζουν σε μαχες...
αλλα σε αυτους που με μια λεξη νικανε καθε αποκυημα φαντασιας...
διωχνουν καθε φοβο...



Αληθεια!!!

ειναι μερες που πιανω τον ευατο μου να ειναι ασφυκτικα γεματος απο εσενα...
εχω υπερχειλεισει απο στιγμες...
μα υπαρχουν κατι αορατες τρυπες στο κορμι μου...
και συνεχως αδειαζω απο αυτη την υγρη μοναδικοτητα που μου χαριζεις...

Τολμας αληθεια να με αγαπησεις;
Τολμας να μπεις στο καστρο της φαντασιας μου...
και να πολεμησεις ολο το κακο που μας κυκλωνει;




Η προκληση ειναι...
αν τολμω να ξεστομισω την αληθεια...
ή
αν μπορεις εσυ να την αντεξεις...
νιωθω πως τολμω...
παντα τολμουσα..
γι'αυτο και εφτασα ως εδω...

...Φωτιά...

Ειναι γεματη η σκεψη μου με χρωματα δικα σου...
το προσωπο σου...τα μαλλια σου...το στομα σου...τα ματια σου...το χαμογελο σου...ολα...
που με τυλιγουν και σχηματιζουν ουρανια τοξα στον ουρανο της φαντασιας μου...
Θα σε περιμενω οσο ανασαινω..
να βγεις μετα τη βροχη...
θα στεγνωσουν οι σταλες βροχης απ'τα χειλη μου...
και θα ονειροπολω κοιταζοντας τα συννεφα να παιρνουν το σχημα του κορμιου σου...




Σε κυκλο συναισθηματων θα μπω, μα αν σε ερωτευτω δε θα φταιω εγω...
σε κυκλο καλυμμενο απο τα χρωματα που φανταζεσαι...
τις αισθησεις που μου χαριζεις....
και το κυμα που πλεει...με κυνηγαει..με κυριευει..
σαν ενταση σαν κατι ανεξηγητο...




μα κι αν με τυφλωσουν οι αχτινες του ηλιου...η σαρκα μου...
παντα θα λαχταρα το αγγιγμα της ματιας σου...
το ψιθυρο του ανεμου...στο αυτι μου,να μου λεει πως ηρθες...
δε θα τρεμω απο φοβο πια μην εξαφανιστεις στο φως της μερας...
αλλα απο το αστραφτερο κυκλο των αισθησεων που μου φορεσες σα μενταγιον στο λαιμο μου...



Μέσα σε σκεψεις που με κυριευουν...
προχωραω σε βρεγμενους δρομους, εισβαλλοντας σε μονοπατια αγνωστα...
Μαθημενη από τις περιπλανησεις μου σε συναντω..
και η φαντασια παιρνει μορφη μεσα στο καστρο της θαλασσας,μεσα στις πυλες των σκιων…
η βροχη με χτυπα, μα καθως σε κοιτω… ξεχναω τη δυναμη της...
και εγκλωβιζομαι στον κυκλο των αισθησεων που μου προκαλει η μορφη σου...



με εχεις αιχμαλωτισει...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο αδυνατουν να δειξουν ολα οσα σκεφτομαι ολα οσα θελω να σου πω...
ολες αυτες οι λεξεις ποσο λιγες φαινονται μέσα από το φορεμα αυτο που με σκεπαζει..
μέσα απο τα ματια που γινονται χρυσα... σαν νομισμα που χαθηκε στους παραδεισους...
και βρεθηκε μεσα στα χερια μου....




το φως της ημερας γινεσαι, το φως της σκεψης..
το σκοταδι σβηνει οταν σε κοιτω, και ανατελλει μονο μεσα μου...
σαν ουρανιο τοξο ειναι οι πρωτες στιγμες...
γεματες, αδειες μα παντα υπαρκτες σαν μνημες...
αναμνησεις γινονται, μα δε σε ξεχνω...

γινεσαι...
Μεσα μου...
...ΦΩΤΙΑ...

Υ.Γ Ευχαριστω πολυ το προφητη,

που του ζητησα φωτια και μου εδωσε...

#lockheart#=#unlockheart#

η οθονη του μυαλου μου γεμισε παραξενες εικονες...
αλλοκοτα συμβολα γεμισαν με μελανι το χαρτι της συνειδησεως μου...
λερωσαν τη καθαρια σκεψη μου και γεμισαν με λεκεδες τη κριση μου...
το κορμι μου μοιαζει με πληκτρολογιο...
που πατας με τα ακροδακτυλα σου και σχηματιζεις λεξεις που μοιαζουν με ανειπωτες ελξεις...
συνθετω τα γραμματα ενα-ενα μηπως και βρω τις απαντησεις που ψαχνω...
ξεφυλλιζω το ημερολογιο της ψυχης σου,οπου εκει γεμιζεις παμπολες σελιδες...
μα με μπερδευει η γραφη σου...


το κλειδωνεις παντοτε...γιατι;
μη τυχον και το δω...;!
εκει ελευθερωνεις τα αποκρυφα παθη σου...τα αδιαφορα λαθη σου...
τους δειλους συναισθηματισμους...
γιατι δε με αφηνεις να κοιταξω εστω απο την κλειδαροτρυπα;
εχω μαθει απο παιδι να ανοιγω κλειδαριες χωρις κλειδι...
και εσυ τωρα μου αντιστεκεσαι...
φτανει μοναχα μια σου λεξη...
και το θαυμα δε θα αργησει να συμβει...


μα σα να ακουω μια μελωδια να βγαινει απο τα χειλη σου...
σιγοτραγουδας στιχους που μου μαρτυρουν πολλα...
μα πριν προλαβω να αφεθω στις συλλαβες των χειλιων σου...
με πιανεις απο το χερι σφιχτα...
και μου ζητας...


"να χορεψουμε αποψε...στο ρυθμο των χτυπων της καρδιας σου..."


δε σου αρνηθηκα...
τοτε ευχηθηκα να μη τελειωνε ποτε αυτος ο χορος...
μα κι αν ηταν ο τελευταιος μας...
ας πεθαιναμε αγκαλια...
και δε θα με ενοιαζε...
γιατι επιτελους...
καταφερα να ξεκλειδωσω εστω ενα μικρο πορτακι σου...
σ'ευχαριστω...

Υ.Γ το τραγουδι αφιερωμενο σε εσενα...ψυχη μου...