14 Φλεβαρη..οταν γιορταζουν οι αλλοι..

...Ξερετε δεν πιστευω στον φτερωτο αγγελο που λεγεται Ερωτας...

Δε πιστευω σε αυτον τον Βαλεντινο που αποκαλουμε Αγιο καθε 14 Φεβρουαριου!

Πιστευω στη χημεια 2 ανθρωπων...

Στη διαφορετικοτητα....

Σε αυτο που σε κανει να ξυπνας καθε πρωι και να χαμογελας...χωρις αιτια...

Αλλα...υπαρχει και αλλα..αν βρω τελικα...τον αντρα που περιεγραφω πιο κατω...:)

Ισως του χρονου..να αλλαξω κοσμοθεωρια,γυρω απο απο τον ερωτα...παντα...



Λοιπον...
Πως βλεπω,θελω τον ιδανικο Αντρα;;;

Να εχει...

την ειλικρινεια του Αμερικανου,
τη φινετσα του Ιταλου,
τη γοητεια του Γαλλου,
την ευγενεια του Ιαπωνα,
τη ψυχραιμια του Γερμανου,
το χιουμορ του Αγγλου,
τη μαγκια του Ιρλανδου,
τη λαγνεια του Ανατολιτη
και κατι απο σεξαπιλ ολων αυτων...



Ζηταω πολλα;

Δυο ζωες

Εχω στα δοντια το λαιμο σου...
βγαινει απ'τα χειλη μου η φωνη σου...
στο στομα παιρνω το σφυγμο σου...
χτυπαει μεσα μου η ζωη σου...

δεν ηξερα που να σε παω...
δεν ηξερες πως να με αφησεις...
εγω ηθελα να σε αγαπαω...
και εσυ ηθελες μονο να ζησεις...

ματια απο δακρυα φτιαγμενα...
τα χερια μου κανουν θηλιες...
αν φυγεις τωρα απο μενα...
θα ζησεις αλλες δυο ζωες...
αν φυγεις τωρα απο μενα...
θα ζησεις αλλες δυο ζωες...

Θα σ'αγαπαω καθε μερα...
και θα ειμαι χρονια μακρια...
θα εχω σωθει απο τη τρελα...
θα εχεις γλιτωσει απο τη φωτια...

δεν ηξερα που να σε παω...
δεν ηξερες πως να με αφησεις...
εγω ηθελα να σε αγαπαω...
και εσυ ηθελες μονο να ζησεις...

Υ.Γ Επηρεασμενη απο την ελληνικη κωμωδια "ΠΕΘΑΙΝΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ" οπου το soundtrack ειναι αυτο που ακουμε... και ερμηνευει ποιος αλλος.. ο ΛΑΥΡΕΝΤΗΣ ΜΑΧΑΙΡΙΤΣΑΣ...με τιτλο τραγουδιου "ΔΥΟ ΖΩΕΣ"

παρασυρθηκα που λετε...

Ας χορεψουμε tango...

ας ητανε να πνιγω...

μαυρο...πηχτο σκοταδι σκεπασε τον ουρανο...

τα αστερια αποφασισαν να παιξουν κρυφτο αποψε...

ξαφνου το σκοταδι του ουρανου γεμισε με φως...ενας κεραυνος εσχισε το χαρτινο φοντο του...

ακολουθησε παυση..σιωπη...

η νυχτα προβλεπεται σκοτεινη...

αστραπες και βροντες αρχιζουν να σφυροκοπουν τα μηνιγγια του μυαλου μου...

ερχεται καταιγιδα..πλησιαζει το νιωθω..

τα συννεφα δακρυζουν σταγονες ψυχης...σηκωνω το βλεμμα...

οι σταλες μουσκευουν το προσωπο μου..

θολωνουν τα ματια μου...

η βροχη δυναμωνει..αγριευει...παλευει να δειξει την ορμη της...

να με κανει να σε ξανανιωσω ξανα και ξανα...

τα ρουχα μου κολλουν επανω στη σαρκα...

οι χουφτες μου παλευουνν να φυλακισουν την δροσερη ανταρα που θεριευει..

κι ομως δε συγκρατειται...

οι σταλες ξεγλιστρουν μεσα απ'τα χερια...

οπως ακριβως κι εσυ..και να ηθελα να σε φυλακισω στις χουφτες μου..

παντα μου ξεφευγες...

αδυνατουσα να νιωσω την αφη σου...στις ζεστες μου παλαμες...

και ξαφνου σκεψεις μου πλημμυρισαν το νου...

τοτε που μειναμε κατω απτη βροχη οι δυο μας...

χωρις να ξερουμε τι να πουμε...

μας προδοσαν οι ματιες μας..

αυτα τα ματια..

τα κοιτουσα και εβλεπα μεσα τους την κρυψωνα των αστεριων..

δε τα μαρτυρησα...

ηθελα να τα κοιταζω..ωρες...νυχτες αξημερωτες...

δε μπορουσα να χορτασω το φως που εφεγγαν..

ενιωσα σα να με διαπερασε ηλεκτρικο ρευμα...

σα να με χτυπησε κεραυνος...επεσα..στη αγκαλια σου...

και μου ειπες πως θα γινω η αιτια που θα λατρευεις τη βροχη...

μειναμε αγκαλιασμενοι...

εκει...να κοιταζουμε τον ουρανο...



εκει...να τρεμουμε απο τη γλυκια παγωνια της νυχτας...

εκει...να μετραμε τις ανασες μας...

εκει...τοτε...εκανα μια ευχη...

ας ητανε να πνιγω σα μια σταγονα...

μεσα στα χειλη σου εγω...

βροχη μου...

σκεπασε αυτη τη γωνια..

τουτο το σωμα που διψα...