Αυτη τη φορα δε θα βγαλω τις παρωπιδες...
και δε θα υποβαλλω τον ευατο μου σε αυτη την επιπονη διαδικασια...που λεγεται ανεχεια...
Αυτη τη φορα θα σου δειξω το δρομο προς τη εξοδο και θα σε αφησω να αποχωρησεις διχως να κοιταξεις πισω...μα κι αν κοιταξεις...θα εχω εξαφανιστει...δε θα βρεις τιποτα που να σου θυμιζει εμενα...απολυτως τιποτα...
Αυτη τη φορα θα προσποιηθω πως με νικησες...θα σου δωσω τελικα αυτη την ικανοποιηση...
Αυτη τη φορα θα εκμεταλευτω την ευκαιρια που μου δοθηκε να κοιταξω επιτελους και λιγο τον ευατο μου...
εφτασε η ωρα...τοσο καιρο σε αφηνα να πατας πανω μου..να με πονας με τις λεξεις..με τις αδιαφορες πραξεις σου,τα ψυχρα σου χαμογελα και την δανεικη σου αγαπη...
σε αφηνα να ανοιγεις τρυπες με το δακτυλο σου...χωρις να σε ενδιαφερει για το αν θα κλεισουν...χωρις να σε ενδιαφερει για το πως ενιωθα..πως νιωθω...
Αυτη τη φορα...θελω να κατσω στην απεναντι οχθη αμετοχη...
να σε κοιταζω να βυθιζεσαι στην κινουμενη αμμο σου...διχως να πιασω το χερι σου για να σε σωσω...θελω να σωθω...δε θα με συρεις στο βουρκο σου...βγαλτα περα μονος σου...
Αυτη τη φορα δε θα αφησω κανεναν να εκμεταλευτει τη καλοσυνη μου...
δε θα αφησω να χλευαζεις το γεγονος πως εχω αισθηματα...και δεν ειμαι πορσελανινη...
Ηρθε η ωρα να βγει η αληθεια στο φως...τερμα το σκοταδι του ψεμματος..
θα διαλεξω αυτο το μονοπατι που προσπερασες...θα παρω αυτο το δρομο που δε θα μου εχεις ηδη υποδειξει πρωτος...θα εμπιστευτω εμενα αυτη τη φορα...το ενστικτο μου...
και το ενστικτο μου,μου λεει πως θα παρεις και εσυ ενα δρομο...οπου δε θα υπαρχει γυρισμος...
μη με ψαξεις...δε θα με βρεις...θα χαθω μεσα στη σκια σου...
θα κινουμαστε παραλληλα..οπως ακριβως οι ραγες του τρενου...δε θα συναντηθουμε ...
δε θα υπαρξει δευτερη ευκαιρια...δε σου αξιζουν οι ευκαιριες..δε μπορεις να ανταπεξελθεις σε αυτες...
Αυτη τη φορα θα σιωπησω...και θα αποσυρθω...απ'τη πολυταραχη ζωη σου...
Ηρθε η ωρα να κλεισει η αυλαια και να αποσυρθεις και εσυ...επαιξες υπεροχα...αγαπη μου.
