...Ολα αλλαζουν κι ολα ιδια μενουν...

Βρεχει...

Τις τελευταιες μερες ο καιρος εχει τρελαθει,

μαζι με εκεινον και εγω.

Παρελαση εποχων,αλληλουχιες καιρικων φαινομενων,

λογομαχιες στοιχειων της φυσης.

Στεκω αλωβητη κοιταζοντας τη παροδο του χρονου να με προσπερνα,μη μπορωντας να τον ακινητοποιησω.

Σηκωνομαι απο τον αβολο καναπε,γεμιζω το φλυτζανι καφε και

μενω να κοιταζω τη βροχη απο το τζαμι.

Πινω μια μεγαλη γουλια και στεκω ορθια 

εξερευνωντας το φοντο γυρω μου.

Η ζεστη ανασα μου κανει το τζαμι θολο.

Με το δειχτη του χεριου μου,

τολμω να ζωγραφισω μια γελοιογραφια
οπως εκανα οταν ημουν μικρη.

Τη μουτζουρωνω ευθυς.

''Τωρα πια μεγαλωσες,χαζη''.

Χθες ονειρευτηκα πως περπατουσα κατω απο καταρακτωδη βροχη και πως χαμογελουσα...

Κοιτουσα τη ζωη μου απο ψηλα...ηταν τοσο ομορφα...

 παρατηρουσα καποια που μου εμοιαζε,να παιζει με τις σταλες βροχης που λιμναζαν στις χουφτες της.

Τοσο ανεμελα...Τοσο αθωα...Τοσο ξεγνοιαστα...

Μολις με κοιταξε καταλαβα πως δεν ημουν εγω.

Μα μου εμοιαζε,ειμαι σιγουρη.

Ξυπνησα μεσ΄τα αναφιλητα.

Ειχα στεγνωσει ως...τη ψυχη.Συγγνωμη.

Ειχα ξεχασει πως ειναι να ειμαι εγω...

"Σώμα υποταγής φόβος, 

είμαι της φυγής νόμος...

Μη μ' ακολουθείς...

Μια για την καρδιά φόβος,

δυο για την ψευτιά φόβος...

Τρις θα μ' αρνηθείς..."

Tutto va e viene...

Δε σε κατηγορω που δεν εμαθες να ξεχωριζεις το ατομικο απο το ομαδικο παιχνιδι...

Ετσι επαιζες παντα.Μονος.Ετσι εδινες πασα παντα,απο μακρια.

Ετσι ησουν παντα εγωιστης και απομακρος.Δε φταις.Αυτος ησουν.Σε αποδεκτηκα.

Εσυ αραγε αποδεκτηκες ποτε εμενα;Με εμαθες ποτε;

Δε σε κατηγορω που εξαφανιστηκες.Ετσι γινεται παντα.

Ολοι καλοδεχουμενοι στη ζωη μου.Ολοι παιρνουν και απο κατι.Δεν το ψαχνω τοσο πια.

Απλα κουραστηκα με τις ανταλλαγες με ημερομηνια ληξης.

Ολοι περαστικοι,ξενοι και καποια ωραια πρωια ξυπνουν,πετουν,ξεχνουν,φευγουν,παραιτουνται.

Παιρνουν ολα τα απαιραιτητα εφοδια για την ανασυγκροτηση τους και αφου βεβαιωθουν οτι σταθηκαν στα ποδια τους αποχωρουν πανηγυρικα προς ολες τις κατευθυνσεις και δε γυριζουν ξανα.

Δε σε ξεχασα φιλε μου ειμαι εδω.Αλλο που δε το ξερεις.

Δε σε προδωσα φιλε μου.Παλι εδω θα με βρεις αν με χρειαστεις.

Αλλο που θα σε διαψευδω παντα επανω στο θυμο μου.

Δε σε διεγραψα φιλε μου.

Με στεναχωρει ομως που με διεγραψες εσυ.

Που προχωρησες τοσο γρηγορα μπροστα και εθαψες τις αναμνησεις που μας ενωναν.

Περασαμε τοσα,γιατι τα αγνοεις; 

Γιατι κανεις οσα κοροιδευαμε;Γιατι δε εισαι εδω τωρα που θελω να σου μιλησω;

Γιατι η σιωπη σου να ειναι τοσο επιπονη;

Γιατι ποτε δε καταλαβαινες απο μονος σου τιποτα και ηθελες παντα υποδειξεις;

Tο ιδιο κοινο τροπαριο:Οι γκομενοι και οι γκομενες ερχονται και παρερχονται.
Οι φιλοι μενουν.

Ποια ειναι η εννοια της λεξης φιλος;παμε παλι απο την αρχη;
Εχω αρχισει και τα χανω.

Φιλος ειναι εκεινος που δινει και δινεται;

Που γελαει με την ευτυχια σου και οχι με την καταντια σου;

Που μενει οταν ολοι οι αλλοι εχουν φυγει;

Που σε παιρνει αγκαλια να μην φοβασαι;

Που σε θυμαται και απο λιγο καθε μερα και οχι μονο οταν θελει να σου πει το πονο του;

Που σε κοιταει στα ματια και κλαιει οταν κλαις..;

Ειμαι εγω τελικα η παραξενη,η υστερικη;που δινει βαση στις πραξεις και οχι στα λογια;

Βαρεθηκα...να το ψαχνω τοσο.Ως εδω.

Η μονη μου ανταμοιβη,το φτυσιμο ανθρωπων 

που οταν επεφταν στην αναγκη σου εκει που εφτυναν-εγλυφαν.

Δεν ειναι πως μεγαλωνω,δεν ειναι πως βλεπω αλλιως τα πραγματα.

 Ειναι που η ζωη ειναι ενα εργο και οι φιλικες σχεσεις 
μονιμως υπο κατασκευη...

Γι'αυτο και εγω..ΕΓΙΝΑ ΦΙΛΗ ΤΟΥ ΕΥΑΤΟΥ ΜΟΥ...που ειναι σταθερη αξια.

I'll be just fine, pretending I'm not...

Ο ηχος απο το ξυπνητηρι διαταρασσει δυσαρεστα τον ειρμο των ονειρων μου και κοβει αιφνιδιως το νημα που ενωνει το υποσυνειδητο με το συνειδητο.
Eτσι δειλα δειλα επανερχομαι σε ενα κρυο και γνωριμο δωματιο.

Η ωρα 6 και 10' το πρωι.
Ντυνομαι βιαστικα μεσα απο τα σκεπασματα και απαριθμω τις υποχρεωσεις της ημερας,που  εδω και λιγο καιρο εχουν εισβαλλει αναπαντεχα στη καθημερινοτητα μου.
Κλεινω για λιγο τα ματια και τα ανοιγω ξανα.Τιποτα δεν αλλαξε.Ολα στεκουν στην ιδια θεση και εγω στην οριζοντια,αρνουμενη να αφυπνισω το μυαλο.
Κοιταζω εξω απο το παραθυρο, κι εχει ακομα σκοταδι, το ξημερωμα αργει...

Γκρινια και δυσαρεσκεια.Μονιμως.

Καθε ωρα,καθε τετοια στιγμη.Γιατι κρυωνω.Γιατι νυσταζω.Γιατι αν ηταν στο χερι μου θα διαλεγα να ημουν η ωραια κοιμωμενη του παραμυθιου,που περιμενει το πριγκηπα της να τη φιλησει για να ξυπνησει.Ητοι..ποτε;;;

Αναβω βιαστικα τα φωτα και επεξεργαζομαι τους ηχους γυρω μου.
Απο τη διπλα μεσοτοιχια ακουγονται ψιθυροι.Καποιος φωναζει ενα αγνωστο ονομα.
Εξω στο δρομο η μηχανη ενος αυτοκινητου προσπαθει για την εκκινηση.Καποια σκυλια γαβγιζουν.

Ενα προς ενα συνθετουν τα κομματια απ'το παζλ μιας ολοκαινουργιας μερας.
 "Ξυπνουν κι αλλοι απο τα αγρια χαραματα,σκεφτομαι,δεν ειμαι η μονη,"

παρηγορουμαι με τη σκεψη και σηκωνομαι να φυγω...

Νιωθω τη ταχυτητα του ανεμου στο προσωπο μου,αισθανομαι τα δακτυλα μου παγωμενα,τους φωτεινους σηματοδοτες να μου δινουν το εναυσμα για να φθασω λιγο πιο γρηγορα η λιγο πιο καθυστερημενα στο προορισμο μου.Ιδια παντα διαδρομη,ιδιο δακρυ στα ματια απο τον αερα που τα κανουν να τσουζουν,ιδια προσωπα να καλημεριζω καθε μερα και απο αυτα ελαχιστα να σου ανταποδιδουν το χαμογελο.Τοση ευδιακριτη δυστυχια γυρω μου.Θα φταιει μαλλον ο χωρος που μυριζει συνεχεια αντισηπτικα και φαρμακα.

Τιποτα δεν αλλαζει.Μονο η διαθεση μου.Κυκλοθυμια.
Μη μου λετε να κανω υπομονη,γιατι παντα ετσι κυκλοθυμικη θα με βλεπετε.

Η υπομονη εχει ορια.το ηξερες;Ε,εγω τα ξεπερασα. 
Μια καθημερινοτητα ζωγραφισμενη σε αχρωμα μοτιβα.
Ενας πινακας φτιαγμενος απο θολη αγανακτηση.
Και ρωταω αυτο λεγεται ζωη;

Η ζωη ξυπνα, μου κρυφογελα,κινειται καθε μερα πανω σε ιδια τροχια, σ'ενα ολοιδιο δρομολογιο,διχως εναλλακτικες πορειες,διχως νεα τοπια στον οριζοντα να χαζεψω,να ξεχαστω,να κανω αυτο που κανω με ευχαριστηση.

Δε αντεχω να βλεπω παντου βρεφη,παιδια,ενηλικες,μεσηλικες,ηλικιωμενους να παλευουν με αδιστακτες και παρεισακτες ασθενειες.Δε θελω να συμμετεχω στο πολεμο αυτο μεταξυ υγειας και αρρωστιας.Να ειμαι εγω ο διαιτητης σε αυτο τον ανισο αγωνα.

"Ψυχικη φθορα με το περασμα των χρονων" το αποκαλεσαν...

"Φυγε οσο ειναι ακομα νωρις,τωρα που εισαι ακομα μικρη,"μου ειπαν.Εχουν δικιο.Αλλα ειναι πια αργα.

Θελει μεγαλη δυναμη η ψυχη για ν'αναταχθει και να σου δωσει το χερι βοηθειας που χρειαζεσαι.

Υπομονη..για οσο..