I'll be just fine, pretending I'm not...

Ο ηχος απο το ξυπνητηρι διαταρασσει δυσαρεστα τον ειρμο των ονειρων μου και κοβει αιφνιδιως το νημα που ενωνει το υποσυνειδητο με το συνειδητο.
Eτσι δειλα δειλα επανερχομαι σε ενα κρυο και γνωριμο δωματιο.

Η ωρα 6 και 10' το πρωι.
Ντυνομαι βιαστικα μεσα απο τα σκεπασματα και απαριθμω τις υποχρεωσεις της ημερας,που  εδω και λιγο καιρο εχουν εισβαλλει αναπαντεχα στη καθημερινοτητα μου.
Κλεινω για λιγο τα ματια και τα ανοιγω ξανα.Τιποτα δεν αλλαξε.Ολα στεκουν στην ιδια θεση και εγω στην οριζοντια,αρνουμενη να αφυπνισω το μυαλο.
Κοιταζω εξω απο το παραθυρο, κι εχει ακομα σκοταδι, το ξημερωμα αργει...

Γκρινια και δυσαρεσκεια.Μονιμως.

Καθε ωρα,καθε τετοια στιγμη.Γιατι κρυωνω.Γιατι νυσταζω.Γιατι αν ηταν στο χερι μου θα διαλεγα να ημουν η ωραια κοιμωμενη του παραμυθιου,που περιμενει το πριγκηπα της να τη φιλησει για να ξυπνησει.Ητοι..ποτε;;;

Αναβω βιαστικα τα φωτα και επεξεργαζομαι τους ηχους γυρω μου.
Απο τη διπλα μεσοτοιχια ακουγονται ψιθυροι.Καποιος φωναζει ενα αγνωστο ονομα.
Εξω στο δρομο η μηχανη ενος αυτοκινητου προσπαθει για την εκκινηση.Καποια σκυλια γαβγιζουν.

Ενα προς ενα συνθετουν τα κομματια απ'το παζλ μιας ολοκαινουργιας μερας.
 "Ξυπνουν κι αλλοι απο τα αγρια χαραματα,σκεφτομαι,δεν ειμαι η μονη,"

παρηγορουμαι με τη σκεψη και σηκωνομαι να φυγω...

Νιωθω τη ταχυτητα του ανεμου στο προσωπο μου,αισθανομαι τα δακτυλα μου παγωμενα,τους φωτεινους σηματοδοτες να μου δινουν το εναυσμα για να φθασω λιγο πιο γρηγορα η λιγο πιο καθυστερημενα στο προορισμο μου.Ιδια παντα διαδρομη,ιδιο δακρυ στα ματια απο τον αερα που τα κανουν να τσουζουν,ιδια προσωπα να καλημεριζω καθε μερα και απο αυτα ελαχιστα να σου ανταποδιδουν το χαμογελο.Τοση ευδιακριτη δυστυχια γυρω μου.Θα φταιει μαλλον ο χωρος που μυριζει συνεχεια αντισηπτικα και φαρμακα.

Τιποτα δεν αλλαζει.Μονο η διαθεση μου.Κυκλοθυμια.
Μη μου λετε να κανω υπομονη,γιατι παντα ετσι κυκλοθυμικη θα με βλεπετε.

Η υπομονη εχει ορια.το ηξερες;Ε,εγω τα ξεπερασα. 
Μια καθημερινοτητα ζωγραφισμενη σε αχρωμα μοτιβα.
Ενας πινακας φτιαγμενος απο θολη αγανακτηση.
Και ρωταω αυτο λεγεται ζωη;

Η ζωη ξυπνα, μου κρυφογελα,κινειται καθε μερα πανω σε ιδια τροχια, σ'ενα ολοιδιο δρομολογιο,διχως εναλλακτικες πορειες,διχως νεα τοπια στον οριζοντα να χαζεψω,να ξεχαστω,να κανω αυτο που κανω με ευχαριστηση.

Δε αντεχω να βλεπω παντου βρεφη,παιδια,ενηλικες,μεσηλικες,ηλικιωμενους να παλευουν με αδιστακτες και παρεισακτες ασθενειες.Δε θελω να συμμετεχω στο πολεμο αυτο μεταξυ υγειας και αρρωστιας.Να ειμαι εγω ο διαιτητης σε αυτο τον ανισο αγωνα.

"Ψυχικη φθορα με το περασμα των χρονων" το αποκαλεσαν...

"Φυγε οσο ειναι ακομα νωρις,τωρα που εισαι ακομα μικρη,"μου ειπαν.Εχουν δικιο.Αλλα ειναι πια αργα.

Θελει μεγαλη δυναμη η ψυχη για ν'αναταχθει και να σου δωσει το χερι βοηθειας που χρειαζεσαι.

Υπομονη..για οσο..