Spero che sbaglierό,come sempre...

Ματαιη ματαιοτης,ελπιδοφορα ελπιδα πως καποτε τελειωνουν για να αρχισουν ξανα.

Τι ειρωνια.
Να παιρνεις συνειδητα το λαθος τρενο που σε οδηγει παντα στους λαθους σταθμους.
Και τι με αυτο;

Η ζωη ειναι φτιαγμενη ετσι ωστε να κανεις λαθη.

Για να μαθαινεις με την αμαθεια σου.
Για να μην επαναλαμβανεις το ιδιο.
Να κυριευεσαι απο αβεβαιοτητα,απο βεβαιοτητα 
και απο ληθη.
Ψευδαισθηση πως συνεχιζεις το ταξιδι ανενοχλητος.

Δε το νιωθεις.

Ταξιδευεις πλαι πλαι με τ'απομειναρια ενος κορμιου.

Του δικου σου.

Ενα βαρος ασηκωτο που σερνεις πισω σου καιρο.

Και που με αθεμιτα μεσα συνηθιζεις
να πορευεσαι με αυτο.

Συνηθιζεις να κουβαλας σκυφτα 

τη σωρο των ονειρων σου.

Και που μοιαζει πια φορτιο ξενο μα και υποφερτο.

Καταντα αναποσπαστο κομματι της 

νεκροζωης σου.

Να ακουμπας στο ωμο του  πονου και να κοιταζεις απο το παραθυρο φευγαλεους προορισμους.

Να βλεπεις με αδειο βλεμμα,γεματες ζωες.

Των αλλων,οχι της δικης σου.

Γιατι εσυ απλα δε ζεις.

Παριστανεις πως ζεις για να αποσπας αναπνοες.

Για να χειροτερευεις τα πραγματα.

Για να διορθωνεις τα αδιορθωτα.

Για να κυρηττεις πως εισαι ελευθερος και δυνατος μεσ΄την αδυναμια σου.

Να τσαλακωνεις ομοιους σου,για να διακριθεις.

Για να υπερηφανευεσαι πως κατι εκανες η καπου εφθασες.Στο σημειο μηδεν.Επ'απειρον.

Να σκοτωνεις ακαριαια οσους πηραν το θαρρος και σε εμαθαν.Σε πλησιασαν.

Λαθη,λαθη,αμετρητα,σωρο.

Και ολα επαναληψιμα.

Μα το μοναδικο σου λαθος,ενα.

Δεν αγαπας κανενα.Μοναχα εσενα.