Ακομα ενας λαβυρινθος...

Ξεκινησα να γραφω για οτι βρισκεται μεσα μου,για οτι με βαραινει,ετσι ωστε ο γραπτος λογος,να ελαφρυνει το φορτιο της αιχμηρης σιωπης μου,μα για ενα πραγμα απορησα..

πως γινεται να αδειασεις απο το ιδιο το κενο που νιωθεις;

Δε γινεται...να καταφερω το ακατορθωτο.

Ξεκινησα να λεω πως δε θα παρασυρθω απο εφημερα λαθη,μα ο λογος μου εγινε θρυψαλα,σα το γυαλι που απαξ και γλιστρησει απο τα χερια σου γινεται χιλια κομματια,πως να τα κολλησεις μετα;

Λογια,τοσο βρωμικα και φθηνα,που εχω κυλησει μαζι σου στο βουρκο των αστεγων υποσχεσεων...

Ξεκινησα...καιρο τωρα...και ακομα βρισκομαι στην αφετηρια,τα ποδια δε ξεκολλουν απο το εδαφος,κολλημενα απο πεισμα στεκουν για να μου θυμιζουν ποσο δειλη εξακολουθω να ειμαι,ποσο ματαιοδοξη φαινομαι που ευελπιστω κατακτηση πληροτητας και ικανοποιησης για ολα οσα μου λειπουν.

Αναρωτηθηκες αραγε ποτε τι μου λειπει;

γιατι αυτο το κενο διαστημα μεταξυ μυαλου και καρδιας;

Μαλακιες!Τι να αναρωτηθεις.Δε σε νοιαζει.Προεχεις εσυ.

Ειχα μαθει να ξεπερναω τους φοβους μου,να ανηκω καπου,ειχα δυναμη,πιστη  σε μενα,οτι ο τελευταιος ανθρωπος που θα με αφησει ερμαιο αν το θελησω θα ειναι ο ευατος μου...

Αλλαγη.Ανιδιοτελεια.Αναξιοπιστια.Ολα απο Α.

Αγαπη;Πουθενα!

Δοκιμασιες.Πολλες,διαχυτες και η καθεμια αξια παρασημου.

Εμενα δε καταφερα να δοκιμασω.Δειλια γαμωτο.Ξανα.Παγιδευτηκα.

Στον αισιο τερματισμο του αγωνα ελπιζω,αναμετρωντας τις αντοχες,πως θα εχω επιτυχει το ακατορθωτο...

να νιωσω γεματη,πληρης,μοναδικη,να νιωσω υποκινουμενη απο τις ορθες επιθυμιες μου και να αναζητησω τη πραγματικοτητα που μου αρμοζει και οχι την υποτιθεμενη,οχι τη ψευτικη,την υποκριτικη,αλλα την αληθινη,αυτη που θα ερθει και θα με κανει να δακρυσω απο χαρα...και οχι απο βεβιασμενες αυταπατες...

Τι ειναι αυτο που με κρατα δεσμια τελικα και δε με αφηνει να δω καθαρα πως η σωτηρια μου ειναι μακρια σου;

"Δεν ξέρω τι να είναι αυτό που πιο πολύ φοβάμαι,
να φύγεις ή να είσαι εδώ, για ποιο απ’ τα δυο λυπάμαι.
Ίσως να μην αντέχω πια στο “τίποτα” κρυμμένη,
ίσως και όλα κάποτε να έχουν ένα τέλος"

Ασε με να λεω...

Ασε με να λεω πως για όλα φταις εσυ...

Κι ας ξερω πως δε φταις, απλα να μοιραζομαστε τις ενοχες...

Ασε με να σε κοιτω συνεχως με ματια που χαμογελουν...

Κι ας κλαιω μέσα μου πικρα, κι ας ματωνω κάθε φορά που πονας εσυ...

Ασε με να σου δειχνω την καλοσυνη μου που αναπνεεις πλαι μου...

Κι ας με αφηνεις εμενα στην απνοια,

μην ανησυχεις,κάποιο αερικο θα βρεθει να φυσηξει και για μενα...

"...Άσε με να λέω πως δεν θα σ' αφήσω
μες στην αγκαλιά μου πια να ξαναμπείς.
Πως αυτή τη νύχτα την πόρτα θα σου κλείσω
λόγια είναι μόνο, λόγια της στιγμής..."

Ασε με να σε λεω ζωή μου...

Κι ας εχω τη δικη μου σε δευτερη μοιρα καιρο...

Ασε με να σε μαθω,να σε βρω...

Κι ας με χασω,εξαλλου συνηθισμενη ειμαι στους λαβυρινθους...

Ασε με να σε αγαπησω από την αρχη ξανα...

Κι ας εχω ξεχασει πως είναι να αγαπανε...

"...Άσε με να λέω πως θα σε αφήσω
λόγια είναι μόνο, ό,τι και να πω..."

"...Δεν ειναι εφικτη η αγαπη σου,τη νυχτα..."

 

Με λουζει το σκοταδι της νυχτας,εισβαλει στις ινες του κορμιου μου και νωτιζει το καμβα του σωματος με πηχτη,κολλωδης και ανεξιτηλη μπογια μοναξιας.Με ξεγελα το κενο της συντροφιας της,με κανει να αυτομαστιγωνομαι στο ακουσμα της και οι κογχες των ματιων ανοιγουν διαπλατα καλοσωριζοντας τη.

Νιωθω...νιωθω,ακους;τοσο γεματη πλαι σου,πως εχει συμπληρωθει ξαφνικα,με μαθηματικη ακριβεια το ελειμμα του στεγνου ψυχισμου μου.

Νιωθω...τοσο απροσμενα δυνατη,τοσο προβλεψιμα αναλαφρη σα πουπουλο και απαλαγμενη απο το βαρος της απαισιοδοξης σκεψης.

 

Τα παντα ταιριαζουν γαντι,ολα τα δοχεια της καρδιας συμπληρωμενα σωστα,καμια διαρροη δε στελνει σηματα κινδυνου,καμια απειλητικη ενδειξη δεν αναβοσβηνει στα συστηματα χαρας.

...Τα παντα σε ταξη,κι ομως τα παντα σε αταξια.

Τα παντα γεματα και ομως τα παντα αδεια.

Τα παντα οικεια και ομως τα παντα ξενα.

Τα παντα μαζι και ομως τα παντα χωριστα...

 

Αντιφαση.Πλανη.Παραπλανηση.Αμφιβολια.

Μοναξια.Ανασφαλεια.Παραιτηση.Κενο.

Σιδηροδρομοι απο σκεψεις,απο γραμματοσειρες του αλφαβητου και ομως εγω σχηματιζω λεξεις μοναχα απο συγκεκριμενα γραμματα.

Η τετραγωνη λογικη μου δυσκολευεται αυτη τη φορα να επιλυσει το προβλημα.

Καπου χανει το μετρημα,καπου μπερδευει τους τυπους και υστερα επαινει την αποτυχια στην επιτυχια.

Νιωθω...νιωθω,ακους;Με ακους αραγε ποτε οταν σου μιλω ή κανεις πως ακους;

 

Νιωθω..πως κατι εχει αποκολληθει,κατι εχει δραπετευσει απο το λαγουμι της ψυχης

και σκαβει,παλευει δεξια κι αριστερα στα πετρινα τοιχωματα,να βρει διεξοδο να ανασανει,να βγει απο τους υπογειους βουρκωμενους λακκους ξανα στην επιφανεια.

Τι ειναι αυτο που κανει αυτη την υπερανθρωπη προσπαθεια;

Δε ξερω,δε εχω προλαβει να το ανακαλυψω ακομα,δε εχει φωνη να μου φωναξει να το βοηθησω,να του δωσω το χερι μου να το συρω εξω στο φως,δε το ακουω,ειναι πολυ βαθια φαινεται.

Αυτο το κατι θελω να ξεριζωσω για να παψει να με τρωει σα σαρακι..μερα με τη μερα,λεπτο προς λεπτο.

Αυτο το κατι θελω να εξερευνησω για να σταματησω να δεχομαι ψυχρολουσιες στη ζεστη θαλπωρη της ζωης μου.

Να το βρω και να του βαλω φωτια,να γινει σταχτη και ποτε μα ποτε να μην αναγεννηθει απο τις σταχτες του...

Μου υποσχεσαι να το βρουμε μαζι;

Θα εισαι μαζι μου;

Θα φυγεις;

Θα μεινεις;

...