20 + 4?

Αλλο ενα κερι,

αλλες 365 μερες σιγοκαιουν σε τουτο το γλυκο πειρασμο.

Μου ειπαν οτι κλεινω τα 24...

δε τους εχουν πιστεψει ακομα,

καθε φορα κλεινω τα ματια και ευχομαι να γινω ξανα 4!

χωρις το 2!!!!

Ζηταω πολλα;;;;;

;)

Υ.Γ Ο Θαλασσινος με αποστομωνει παντοτε τετοια μερα...

"...ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ...

ΧΤΥΠΑΕΙ ΠΙΣΩΠΛΑΤΑ Ο ΧΡΟΝΟΣ...

ΔΕ ΦΤΑΙΩ ΕΓΩ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΝΩ...

ΦΤΑΙΕΙ Η ΖΩΗ ΠΟΥ'ΝΑΙ ΜΙΚΡΗ..."

...Ανοητες ανοησιες...

Λες...δεν αντεχεις τα μεγαλα λογια...

μακαρι να μου εφθαναν τα μικρα...

"...ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΑΠΟ ΕΔΩ,ΤΑ ΦΕΡΑΜΕ ΑΠΟ ΕΚΕΙ,

ΕΓΩ ΞΑΝΑ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ,ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΑ ΕΣΥ.ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΑ..."

Λες εχεις αλλεργια στη λεξη <<σ'αγαπω>> και προτιμας να το δειχνεις με πραξεις...

'Η εγω ειμαι τυφλη ή εσυ υστερεις  μη λεκτικης επικοινωνιας...

Λες οτι μου αξιζει το καλυτερο και θες να ειμαι ευτυχισμενη...

Δηλαδη το να εχω εσενα πλαι μου σημαινει πως εισαι αναξιος και γεννημενος να σκορπας τη δυστυχια;

Εξηγησε μου,πριν λαλησω τελειως...

Λες...

"...ΤΩΡΑ ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ,ΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ,

ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΠΑΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΜΕ ΖΑΡΙΑ ΠΕΙΡΑΓΜΕΝΑ..."

Ακου,βαρεθηκα να σε ακουω να λες...

μεινε,πολεμησε το,εστω προσπαθησε το,

ή αλλιως δωσε μια μουτζα σε ολα και αδειασε μου τη γωνια...

Η αγαπη φιλε δε χορταινει με ψιχουλα,

ουτε ξεδιψα με μισογεμισμενα ποτηρια ευτυχιας...

ή μεθας και γινεσαι τυφλα,ή απλα δε πινεις...

"...ΑΝΟΗΤΕΣ ΑΓΑΠΕΣ..."

ΑΝΟΗΤΑ ΦΙΛΙΑ...

ΛΟΓΙΑ...ΛΟΓΙΑ...

ΛΟΓΙΑ ΨΕΥΤΙΚΑ;;;;;;;;;;

Η Εγω-κεντρικη.

Ολο από καπου λεω να αρχισω...

Και η αρχη γίνεται τέλος πριν καν ακουσω το κροτο της εκκινησης.

Ολο από καπου τρεχω να σωθω...απο εμενα,από τους γυρω μου...

Και όταν συναντησω εμποδια,αναξιοπιστια και ερημια,λυγιζω,πεφτω και σπαω,απολαμβανω τη ξεκουραση του εδαφους και ευθυγραμιζω το κορμι στο χωμα...μενω να κοιτω τον ουρανο,τα συννεφα που ζωγραφιζουν τοπια,προσωπα,φιγουρες..

-που να τρεχω λεω τωρα,καλα ειμαι και εδώ.

Ολο κατι λεω να αλλαξω...

Τη καθημερινοτητα μου,τις προτεραιοτητες μου,την εμφάνιση μου,τις αποψεις μου,τις προτιμησεις μου,το πρόγραμμα μου...

Και όταν εν τελει καταφερνω ν’αλλαξω το κατι από τα πολλα...

Απογοητευομαι και τότε είναι που κολλαω το μικροβιο του ανικανοποιητου και αρρωσταινω...βαρια αρρωστη για ωρες,μερες,μηνες,δε ερχεται η ιαση ποτε...αργοπεθαινω αργα και βασανιστικα...κωματωδη κατάσταση σου λεω..

Κι όταν ξυπναω μια μερα,σ’ένα ησυχο πρωινο καλεσμα του ξυπνητηριου και χαρουμενη πια νομιζοντας πως αγγιξα τη θορυβωδη τελειοτητα μιας πραγματικοτητας(υγιης πια,το τονιζω)ερχεται στο καπακι η καταθλιψη...η θλιψη που καταφερα ν’αλλαξω κατι από τα πολλα (βλεπε παραπανω) και τελικα δε με αλλαξαν εσωτερικα..μοναχα εξωτερικα,επιφανειακα...εγινα ξαφνικα πιο ηρεμη,πιο υπομονετικη,πιο συγκαταβατικη,πιο ανεμελη,πιο χαμογελαστη...αρχισα να αρεσω στους άλλους...ακομα κι αν μέσα μου βραζω,εξατμιζομαι,παγωνω και φτου και από την αρχη...

Κανω υπομονη,ακόμα κι αν δε μου αρεσουν τα δεδομενα μου,ο τρόπος που διασκεδαζουν οι αλλοι,τα χαζοαστεια που μοιραζονται,ο τρόπος που ντυνονται για να βγουν,τα ταπεινωτικα σχολια που ανταλλαζουν μεταξύ ξενων και τις δηθεν ματιες που διασταυρωνουν.Aηδιαζω με τις ψευτικες ανθρωπινες σχέσεις και θες μια αληθεια;μόνο ανθρωπινες δεν είναι!δε μου ταιριαζουν..δεν με κάνουν πιο..εμενα..πιο ανθρωπινη,με κάνουν αλλη,διαφορετικη,ειμαι διαφορετικη και αυτο δε το αλλαζω για τιποτα και για κανενα...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ!

Εγώ θα φταίω πάντα εγώ...

Έξω απ τα μέτρα του καιρού μου...

Εχθρός του ίδιου του εαυτού μου...

ΕΤΣΙ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ...

Δε φταίω εγώ.